บ้านหลังเล็กนี้มีที่นั่งมากกว่าหนึ่งโหล

 

แต่ด้วยความรักของเธอที่มีต่อซูฟ่านเถ้าแก่หญิงไม่สนว่าเธอจะเสียเงินจากการย้ายบ้านให้ซูฟ่านหรือไม่

 

เธอเฝ้าดูซูฟ่านเติบโตขึ้นมาและรักเขาเหมือนลูกของเธอเอง

 

เพื่อแสดงความจริงใจซูฟ่านจึงสั่งอาหารจานพิเศษทั้งหมดในร้านนี้

 

เมื่อได้รับออเดอร์เถ้าแก่หญิงก็หยุดเขา

 

เธอรู้ว่าสภาพครอบครัวของซูฟ่านเป็นอย่างไร ถ้านี่เป็นเพียงการเอาใจสาว ๆ นี่ก็นับเป็นความสูญเปล่าจริง ๆ

 

เถ้าแก่าหญิงรู้สึกกังวลเรื่องเงินของซูฟ่าน

 

แต่เมื่อเห็นการยืนกรานของเขา เธอก็ไม่สามารถหยุดเขาได้เธอจึงต้องไปที่ห้องครัวด้านหลังเพื่อเตรียมอาหารพร้อมบ่นพึมพำ

 

ชูหยุนซีมาที่ร้านแบบนี้เป็นครั้งแรกและเธอมองไปรอบ ๆ อย่างอยากรู้อยากเห็น

 

มุมห้องเป็นสีดำรมควันหน้าต่างมีรอยเปื้อนและท่อสูบบุหรี่ก็ถูกปิดด้วยน้ำมันเช่นกัน

 

นอกจากนี้มันยังมีร่องรอยของการเอาบุหรี่จิ้มอยู่ทุกที่บนเบาะและยังมีร่องรอยของคราบบนเบาะรองนั่งที่ยังไม่ได้รับการทำความสะอาด

 

นี่เป็นฉากที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อนจริง ๆ

 

เมื่อเห็นชูหยุนซีมองไปรอบ ๆ ซูฟ่านก็เกาหลังศีรษะด้วยความลำบากใจ

 

“นั่นสินะ…อนามัยที่นี่แย่จริง ๆ”

 

“ไม่เป็นไรนี่เป็นครั้งแรกของฉันจริง ๆ ที่ได้มาสถานที่แบบนี้ มันรู้สึกแปลก ๆ จริง ๆ เลย!”

 

ชูหยุนซีพูดอย่างจริงใจแล้วมองไปที่ซูฟ่านด้วยดวงตาเป็นประกาย

 

ในระหว่างการสนทนาพนักงานของร้านอาหารก็ได้มาจุดไฟถ่านจากนั้นเถ้าแก่ก็นำอาหารเข้ามาด้วย

 

แม้ว่าจะเป็นโต๊ะอาหารสำหรับคนมากกว่าหนึ่งโหล แม้อาหารจะถูกเสิร์ฟมาเพียงครึ่งเดียวแต่โต๊ะก็ถูกครอบครองไปแล้วมากกว่าครึ่ง

 

ชูหยุนซีขมวดคิ้ว

 

“คุณซูฟ่าน คุณสั่งมากเกินไปแล้ว มันสิ้นเปลืองเปล่า ๆ”

 

“ไม่หรอก ผมอยากจะให้คุณชิมอาหารร้านนี้แหลาย ๆ แบบ”

 

“ทำไม? คราวนี้หลังจากกินข้าวจนเบื่อแล้วคุณจะไม่พาฉันมาที่นี่แล้วเหรอ?”

 

ชูหยุนซีพูดติดตลก

 

ซูฟ่านรู้สึกสูญเสียคำพูด “ไม่ใช่แน่นอน!”

 

แม้ว่าการแสดงออกของซูฟ่านจะเขินอาย แต่เขาก็มีความสุขอยู่ในใจดูเหมือนว่าชูหยุนซียังอยากออกมาทานอาหารเย็นกับเขา!

 

โดยไม่ต้องรอความยินยอมจากซูฟ่าน ชูหยุนซีก็เรียกหาเถ้าแก่หญิงและบอกให้เธอหยุดเสิร์ฟอาหารที่ยังไม่เสิร์ฟ

 

เมื่อเห็นว่าชูหยุนซีช่วยซูฟ่านไว้ได้มาก เถ้าแก่หญิงก็รู้สึกประทับใจชูหยุนซีมากขึ้น

 

เธอมองไปที่ชูหยุนศีด้วยรอยยิ้มจากนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

 

“สาวน้อยเธอหน้าตาคุ้น ๆ ยังไงไม่รู้…เหมือนคนดังที่ลูกสาวชอบ…ชูอะไรนะ… ”

 

เถ้าแก่หญิงหลงอยู่ในความคิดตัวเอง

 

ซูฟ่านขัดจังหวะเจ้าของเธออย่างรวดเร็ว

 

“ป้า! เราขอเครื่องปรุงด้วย!”

 

“โอ้ใช่ เดี๋ยวก่อน แต่ผู้หญิงคนนี้ดูเหมือน…”

 

เถ้าแก่หญิงเดินออกจากห้องส่วนตัวพร้อมกับพึมพำ

 

ชูหยุนซีมองไปที่ซูฟ่านด้วยรอยยิ้มนั่นทำให้ซูฟ่านขนลุกเล็กน้อย

 

“มีอะไรเหรอ?”

 

“ทำไมไม่บอกคนอื่นว่าฉันคือดาราล่ะ?”

 

“นี่…ผมกลัวว่าการออกมาข้างนอกเพื่อมากินข้าวกับผมในร้านเล็ก ๆ กลางดึกแบบนี้จะส่งผลเสียต่อดาราดังแบบคุณ…”

 

ซูฟ่านแลบลิ้นออกมาและพูด

 

ชูหยุนซีรู้สึกอบอุ่นกับคำพูดของซูฟ่านแล้วเธอก็ยิ้มหวาน

 

ในความเป็นจริงชูหยุนซีรู้สึกประหลาดใจจริง ๆ ที่ซูฟ่านปกป้องเธอด้วยวิธีนี้

 

นับตั้งแต่ที่เธอได้รับความนิยมแม้ว่าคนรอบข้างเธอจะไม่ได้ติดต่อกันมาหลายปี แต่คนที่มีความสัมพันธ์แบบปกติก็ต้องอ้างว่าพวกเขาเป็นเพื่อนของชูหยุนซี

 

ในความเป็นจริงแม้ว่าซูฟ่านจะบอกกับเถ้าแก่ในวันนี้ ชูหยุนซีก็เตรียมใจไว้แล้ว

 

แต่เพื่อปกป้องเธอ ซูฟ่านกลับไม่ทำเช่นนั้น

 

นี่เป็นผลให้ชูหยุนซีชอบซูฟ่านมากขึ้น

 

“ก็อก ก็อก”

 

ประตูห้องส่วนตัวถูกเคาะ

 

“ป้าเข้ามาเลยประตูไม่ได้ล็อค!”

 

ซูฟ่านตะโกน

 

จากนั้นประตูก็เปิดออกแล้วเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ก็รีบเข้ามาพร้อมกับชามปรุงรสสองชาม

 

“พี่ซูฟ่าน!”

 

ด้วยเสียงอันไพเราะจากเด็กหญิงตัวน้อย ซูฟ่านและชูหยุนซีต่างก็หันไปมอง

 

ซูฟ่านคิดว่าจะเป็นเถ้าแก่หญิงที่เอาเครื่องปรุงมาให้ แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่ามันจะเป็นลูกสาวของเธอ หลินอี้ตง!

 

หลินอี้ตงดูอายุเพียงสิบหกหรือสิบเจ็ดปี เธอมัดผมหางม้าทำให้ดูเป็นเด็กสาวขี้เล่นและมีผิวขาวใบหน้ามีรอยแดงและฟันขาวสวย แม้อายุยังน้อยแต่เธอก็สูง

 

“ตงตง?”

 

ซูฟ่านมองไปที่เด็กสาวตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ

 

ครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นหลินอี้ตงคือตอนที่เธออายุสิบสามปี ตอนนั้นเธอยังเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ ที่ปล่อยผมเรียบง่ายและเส้นผมมันเยิ้ม

 

ไม่คาดคิดเลยว่าเธอจะมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่และตอนนี้ก็กลายเป็นสาวงามเล็กน้อยแล้ว!

 

หลินอี้ตงวางซอสลงบนโต๊ะจากนั้นก็พุ่งตรงไปที่ร่างของซูฟ่าน

 

จุ๊บ

 

หลินอี้ตงจูบซูฟ่านที่ใบหน้า

 

ซูฟ่านตกตะลึงและชูหยุนซีมองไปที่ทั้งสองด้วยความตกใจ

 

“พี่ซูฟ่าน! พี่แย่มากพี่ไม่ได้มาหาฉันตั้งสองสามปี! พี่คิดว่าตอนนี้ฉันสวยขึ้นไหม?”

 

หลังจากพูดหลินตงตงก็ได้หันหน้าไปทางซูฟ่านเป็นพิเศษ

 

ซูฟ่านไม่สามารถอยู่ในอารมณ์ที่จะเห็นการเปลี่ยนแปลงของหลินอี้ตง เขามองไปที่ชูหยุนซีอย่างเชื่องช้า

 

“นี่คือลูกสาวของเถ้าแก่หญิง…เราสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ…”

 

ซูฟ่านอธิบาย

 

กล่าวได้อีกอย่างว่าหลินอี้ตงตกหลุมรักซูฟ่านตั้งแต่เด็ก ๆ

 

เมื่อก่อนทั้งสองมักอยู่ใกล้กันพวกเขามักจะเล่นกันที่ชั้นล่างด้วยกันเสมอ หลินอี้ตงเคยสัญญาว่าจะแต่งงานกับซูฟ่านในอนาคต

 

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องอธิบายให้ฉันฟังหรอกน้องสาวคนนี้น่ารักดี”

 

ชูหยุนซียิ้มดวงตาของเธอโค้งงอเป็นเสี้ยวดูสวยงามมาก

 

“อา! พี่วูฟ่านนี่แฟนของพี่เหรอ? พี่ไม่ได้สัญญาว่าจะแต่งงานกับฉันเหรอ?”

 

หลินอี้ตงจ้องมองซูฟ่านด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง

 

ใบหน้าของซูฟ่านแดงระเรื่อและเขาก็ยืนขึ้นด้วยความตกใจ

 

“เธอไม่ควรพูดเรื่องไร้สาระแบบนี้นะ! ตอนนั้นเราเล่นพ่อแม่ลูกกัน เราจะเอาจริงเอาจังกับเรื่องนี้ได้ยังไง นอกจากนี้เธอยังเป็นแค่นักเรียนมัธยมปลายเธอยังแต่งงานไม่ได้!”

 

หลินอี้ตงโค้งงอริมฝีปากของเธอจากนั้นก็มองไปที่ชูหยุนซีด้วยหางตาของเธอ

 

คงดีกว่าถ้ามองใกล้ ๆ จากนั้นหลินอี้ตงก็ถอนหายใจแล้วขยับเข้าไปใกล้ชูหยุนซีและมองดูอีกครั้ง

 

“ชู…ชูหยุนซี?”

 

หลินอี้ตงพูดด้วยความประหลาดใจ

 

“ตงตงอย่าสร้างความเดือดร้อน”

 

ซูฟ่านกลัวว่าเสียงของหลินอี้ตงจะดังเกินไปจนคนข้างนอกได้ยินจึงรีบดุ

 

แต่ดวงตาของหลินอี้ตงนั้นจ้องไปที่ชูหยุนซีอย่างแน่วแน่

 

“พี่สาวคุณคือชูหยุนซีหรือเปล่า?!”

 

“ใช่”

 

ชูหยุนซียอมรับด้วยรอยยิ้ม

 

“พระเจ้าช่วย!”

 

หลินอี้ตงร้องอุทานจากนั้นก็กรีดร้อง

 

“ชูหยุนซี! คุณคือชูหยุนซีจริง ๆ! ฉันฟังเพลงของพี่ก่อนนอนตลอดเลย!”

 

“เป็นคุณจริง ๆ! คุณคือชูหยุนซีจริง ๆ…อุนอือ…”

 

หลินอี้ตงร้องอุทานอย่างต่อเนื่องจนซูฟ่านทนไม่ได้อีกต่อไปและยื่นมือไปปิดปากของเธอ

 

“การได้เห็นไอดอลของเธอก็ไม่แปลกที่จะประหลาดใจ แต่เธอควรจะรักษาระดับเสียงของเธอไว้บ้าง ถ้ามีใครรู้ว่าชูหยุนซีอยู่ที่นี่มันจะไม่ดีแน่!”

 

ซูฟ่านเตือนหลินอี้ตง

 

แก้มที่ตื่นเต้นของหลินอี้ตงกลายเป็นสีแดงและเธอพยักหน้าอย่างหนักแน่นให้กับซูฟ่านเพื่อบอกว่าเธอเข้าใจแล้ว

 

“ขอลายเซ็นหน่อยได้ไหมคะ!”

 

หลินอี้ถงลดเสียงลงแล้วหยิบปากกาสั่งอาหารออกมายื่นให้ชูหยุนซีจากนั้นก็ชี้ไปที่เสื้อผ้าของเธอและพูด