เสียงฝีเท้าเร่งรีบเข้ามาใกล้ประตูห้องนอนมากขึ้นเรื่อย ๆ

 

ซูฟ่านตื่นตระหนกและเลื่อนสลากกลับเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของเหอต้า

 

ทันทีที่เขากลับไปที่นั่งแล้วแสร้งทำเป็นเรียน เหอต้าก็ผลักประตูเข้าไปด้วยใบหน้าตื่นตระหนก

 

“เฮ้ ทำไมนายรีบกลับมากะทันหันจัง!”

 

หลี่หนานตะโกนมาจากด้านหลัง

 

เหอต้าไม่ตอบแล้วเดินไปที่ที่นั่งของเขา เขามองไปที่ซูฟ่านเพื่อตรวจสอบให้แน่ใจว่าอีกฝ่ายไม่ได้มองมาทางเขาและคว้าสลากลอตเตอรี่ในกระเป๋ากางเกงไป

 

หลังจากพวกเขาจากไปซูฟ่านก็โยนปากกาในมือทิ้ง

 

จู่ ๆ เขาก็รู้สึกว่าเหอต้าน่ากลัวไปหน่อย

 

ในความเป็นจริงถ้าเขาถามซูฟ่านเกี่ยวกับลอตเตอรี ซูฟ่านก็จะไม่คิดว่ามีอะไร

 

แต่ตอนนี้ความสนใจของเหอต้าเริ่มหนักมากขึ้นและเพื่อที่จะได้โชคลาภเขาถึงกับเดินสะกดรอยตามตามไปซื้อลอตเตอรีหรือทำอะไรบางอย่าง

 

หากยังคงเป็นแบบนี้ต่อไป เหอต้าจะพบข้อมูลเกี่ยวกับระบบในไม่ช้าก็เร็ว

 

เหอต้าจะทำอย่างไร?

 

เพราะแค่หลี่หนานตอนที่เขาช่วยเหอต้าทำเงินมากกว่า 100,000 หยวนในหุ้นหัวใจของหลี่หนานก็ไม่สมดุลแล้ว

 

เขารู้สึกว่าตัวเองทำบางอย่างผิดพลาดและไม่ควรปล่อยให้เพื่อนค้นพบว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเขาตั้งแต่แรก

 

ถ้าเขาสามารถย้อนกลับไปได้เขาจะไม่ทำพลาดอีก

 

ใช่กลับไปอีกครั้ง!

 

ซูฟ่านจำได้ว่าเขายังมีทักษะย้อนเวลาที่ได้รับจากระบบ!

 

แต่มันน่าเสียดายที่จะใช้ตอนนี้ เขาต้องการรอจนกว่าจะถึงเวลาที่เหมาะสมที่จะใช้มัน

 

วันที่ 5 พฤศจิกายนวันที่ฉินเสี่ยวหยุนเสียชีวิต

 

ซูฟ่านมาถึงบริษัทของเธอหนึ่งชั่วโมงก่อนที่ฉินเสี่ยวหยุนจะฆ่าตัวตาย

 

ด้วยความช่วยเหลือของทักษะ ‘คุ้นเคย’ ซูฟ่านจึงเข้ามาในบริษัทได้

 

พนักงานของบริษัทกำลังเลิกงานทีละคน

 

ไฟในบริษัทดับลงทีละดวง

 

ซูฟ่านมาที่ชั้นที่ฉินเสี่ยวหยุนอยู่ เหลือเพียงห้องทำงานของประธานฉินเสี่ยวหยุนที่ชั้นนี้

 

ในสำนักงาน ฉินเสี่ยวหยุนสวมชุดสูทสีแดงและนั่งอยู่บนเก้าอี้ของเธอมองไปที่ทิวทัศน์นอกหน้าต่างพร้อมแก้วไวน์แดงในมือ

 

มันดูเงียบเหงามาก

 

เมื่อนึกถึงฉินเสี่ยวหยุนที่จะฆ่าตัวตายในชุดสูทนี้ในอีกสักพัก ซูฟ่านก็รู้สึกขนลุกไปทั่วร่างกายของเขา

 

“ติ๊งต่อง” ออดประตูห้องทำงานถูกกด

 

ฉินเสี่ยวหยุนผงะ ไม่ควรมีใครอยู่ในบริเวณสำนักงานของตัวเองในเวลานี้

 

“เข้ามาได้”

 

ฉินเสี่ยวหยุนวางแก้วไวน์ลงและยืดตัวของเธออีกครั้งก่อนที่จะตะโกนเรียก

 

คนที่เปิดประตูคือซูฟ่าน

 

เมื่อมองไปที่ซูฟ่านฉินเสี่ยวหยุนรู้สึกว่าคนนี้คุ้นเคยแต่จำไม่ได้ว่าเป็นใคร

 

“มีอะไรรึเปล่า?”

 

ฉินเสี่ยวหยุนคิดว่าคนที่มีความรู้สึกคุ้นเคยนี้เป็นพนักงานของเธอเอง

 

“คุณรู้จักผมไหม?”

 

ซูฟ่านเดินไปยืนตรงหน้าฉินเสี่ยวหยุน

 

ฉินเสี่ยวหยุนมองไปที่ใบหน้าของซูฟ่านอย่างระมัดระวัง แต่ไม่สามารถพูดชื่อของเขาได้

 

“อย่าเดาเลย เราไม่รู้จักกันผมชื่อซูฟ่าน”

 

“ไม่รู้จักกันงั้นเหรอ”

 

ฉินเสี่ยวหยุนมองไปที่ซูฟ่านด้วยความประหลาดใจ

 

ขณะนี้มีฝนตกเล็กน้อยที่ด้านนอกหน้าต่างและเม็ดฝนถูกลมพัดมากระทบหน้าต่างจนกระจายไปทั่วบานกระจก

 

“คุณฉินดูเหมือนจะอารมณ์ไม่ดีนะ”

 

“คุณเป็นใคร? ทำไมยามไม่หยุดคุณถ้าคุณกำลังมองหาฉัน”

 

“ผมมาที่นี่เพื่อช่วยคุณ”

 

ซูฟ่านกล่าว

 

ฉินเสี่ยวหยุนตกตะลึงอีกครั้ง เด็กชายหล่อเหลาตรงหน้าเธอคนนี้คือใคร?

 

เขาดูไม่เหมือนคนเลว แต่สิ่งที่เขาพูดนั้นก็อธิบายไม่ได้

 

“ลองพูดแบบนี้แล้วกัน เหตุผลที่คุณอารมณ์ไม่ดีคือโครงการที่คุณลงทุนไปเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาถูกหลอกลวงและบริษัทกำลังจะล้มละลายใช่ไหม?”

 

รูม่านตาของเธอหดตัวลงอย่างแรงและฉินเสี่ยวหยุนก็มองไปที่ซูฟ่านอย่างระมัดระวัง

 

“ใครส่งมาล่ะ พี่ชายเหรอ?”

 

“พี่ชายของคุณเหรอ?”

 

ซูฟ่านขมวดคิ้ว

 

เขามาครั้งนี้เพื่อตรวจสอบคำพูดของฉินเสี่ยวหยุน

 

ไม่ว่าฉินเสี่ยวหยุนจะฆ่าตัวตายหลังจากบทสนทนาของพวกเขาหรือไม่ ซูฟ่านจะย้อนเวลากลับไปช่วยฉินเสี่ยวหยุนแน่นอน

 

“เขาบังคับให้ฉันเซ็นสัญญาพนันกับครอบครัวของฉันไม่ใช่หรือ? และจากนั้นก็สะกดรอยตามไปทุกหนทุกแห่งและวันนี้ฉันก็ได้รู้ความจริงของเรื่องทั้งหมดนี้รวมถึงกลโกงของโครงการนี้ที่พี่ชายของฉันตั้งใจทำ! คนอื่นนอกจากเขาไม่มีใครรู้! เรื่องที่ฉันถูกหลอกคนอื่นจะรู้ได้ยังไง!?”

 

ฉินเสี่ยวหยุนมองไปที่ซูฟ่านอย่างไม่เป็นมิตร

 

ซูฟ่านเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

 

ไม่น่าแปลกใจเลย

 

ฉินเสี่ยวหยุนเป็นที่รู้จักในฐานะเด็กอัจฉริยะตั้งแต่เธอยังเด็ก แม้ว่าคนฉลาดเช่นนี้จะสับสนหรือโชคร้ายเธอก็จะไม่ล้มเหลวในธุรกิจของตัวเอง

 

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็พร้อมที่จะฆ่าตัวตายแล้ว และคุณมีคำพูดสุดท้ายในโทรศัพท์ที่เขียนถึงแม่ของคุณด้วย”

 

“คุณแม่ ลูกสาวของแม่ไม่ใช่คนกตัญญูและไร้ความสามารถและทำข้อตกลงไม่สำเร็จ…”

 

ซูฟานอ่านจดหมายลาตายของฉินเสี่ยวหยุนที่ออกอากาศในข่าว

 

ดวงตาของฉินเสี่ยวหยุนเบิกกว้างเธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูและมันก็เหมือนกับการพูดของซูฟ่าน

 

แต่เธอเพิ่งพิมพ์มันออกมาเมื่อห้านาทีที่แล้ว!

 

“พี่ชายของฉันตรวจสอบโทรศัพท์ของฉันด้วย?!”

 

สายฟ้าฟาดลงบนท้องฟ้ายามค่ำคืน

 

แม้แต่ฉินเสี่ยวหยุนที่ตื่นตระหนกก็ยังเต็มไปด้วยความกลัว

 

ซูฟ่านส่ายหัว

 

“ไม่ ผมไม่รู้จักพี่ชายของคุณถ้าคุณไม่บอกผม ผมก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณ ผมบอกแล้วว่าผมมาที่นี่เพื่อช่วยคุณ”

 

“ช่วยฉันเหรอ? จะช่วยฉันได้ยังไง?”

 

“บอกความลับบางอย่างกับผม ความลับบางอย่างที่คุณจะไว้วางใจคนอื่นโดยไม่มีเงื่อนไขตราบใดที่คน ๆ นั้นเป็นคนพูด”

 

ความลับ?

 

ฉินเสี่ยวหยุนมองไปที่ซูฟ่านอย่างสงสัย ทำไมคน ๆ นี้ถึงควรรู้ความลับของเธอ

 

และเขาจะช่วยตัวเธอได้อย่างไรหลังจากรู้ความลับ?

 

เมื่อมองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของซูฟ่าน ฉินเสี่ยวหยุนก็รู้สึกว่าคน ๆ นี้ไม่ได้มาทำร้ายตัวเองจริง ๆ

 

และมันไม่เหมือนคนโกหก

 

แต่ทำไมเขาถึงรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเธอเองล่ะ?

 

“ทำไมยังไม่เชื่อใจผมอีกเหรอ? ยังไงก็ตามถ้าคุณวางแผนที่จะฆ่าตัวตายคุณควรปฏิบัติต่อฟางเส้นสุดท้ายให้ดีสิ ถ้าคุณทำตามที่ผมบอกบริษัทของคุณอาจจะรอดและคุณก็จะได้รับรางวัลอย่างการ ‘ไม่ตาย’”

 

คำพูดของซูฟ่านทำให้ฉินเสี่ยวหยุนสั่นคลอน

 

ใช่ ฉันกำลังจะตายอยู่แล้วแม้ว่าคนตรงหน้าจะดูแปลกไปสักหน่อย

 

แต่ผู้ชายคนนี้เทพมากถ้าทำได้จริง ๆ แต่จะทำยังไง?

 

บางทีมันอาจเป็นเพราะทักษะ ‘คุ้นเคย’ ทำให้ฉินเสี่ยวหยุนเลือกที่จะเชื่อในซูฟ่าน

 

เธอบอกความลับในใจของเธอให้ซูฟ่านฟัง

 

หากมีใครบอกความลับนี้กับเธอ เธอจะต้องเชื่อใจคน ๆ นี้แน่นอน

 

เพราะไม่มีใครรู้เรื่องนี้

 

ซูฟ่านจดจำความลับจากนั้นจดจำหมายเลขติดต่อของฉินเสี่ยวหยุนและลุกขึ้นและวางแผนที่จะออกไป

 

“อยู่ดีกินดีไปก่อนเถอะ แล้วผมจะช่วยให้คุณรอดเอง”

 

เหลือเพียงฉินเสี่ยวหยุนที่มีแต่ความประหลาดใจเท่านั้นที่ยังคงอยู่ในสำนักงาน

 

เด็กคนนี้อะไรกันอยู่ ๆ ก็โผล่มา…

 

เขาเดินออกจากห้องทำงานของฉินเสี่ยวหยุน

 

เมื่อซูฟ่านแน่ใจแล้วว่าฉินเสี่ยวหยุนมองไม่เห็นตัวเองแล้ว

 

เขาก็หยิบหูฟังออกมาและใส่ไว้ในหู

 

ความจริงเขายังไม่รู้วิธีใช้ทักษะย้อนเวลา

 

“พาฉันกลับไปวันที่ 24 ตุลาคมเวลาบ่ายโมง”

 

ครั้งนั้นเกิดขึ้นเป็นตอนที่หลี่หนานกำลังจะซื้อสลากกินแบ่งรัฐบาล

 

ตราบเท่าที่เขาไม่ได้ช่วยหลี่หนานในวันนั้นและไม่ให้ทั้งสองคนรู้ว่าเขาซื้อลอตเตอรี ความขัดแย้งระหว่างทั้งสามก็จะได้รับการแก้ไข

 

ยิ่งไปกว่านั้นเขาสามารถปรากฏตัวในวันนั้นเพื่อช่วยฉินเสี่ยวหยุนได้

 

“ระบบได้รับคำสั่งแล้วและคุณกำลังจะย้อนเวลากลับไป”

 

“ทักษะนี้จำกัดเพียงครั้งเดียวและคงอยู่เป็นเวลา 1 ชั่วโมง โฮสต์สามารถเปลี่ยนแปลงอดีตได้ตามต้องการแต่ผลที่ตามมาของการเปลี่ยนแปลงอดีตจะเกิดขึ้นในอนาคต”

 

“นับถอยหลังสู่การย้อนเวลา…”

 

ซูฟ่านรู้สึกร้อนไปทั่วร่างกาย

 

อาคารสาธารณะที่ปิดผนึกทุกด้านระเบิดแรงลมขึ้นอย่างลึกลับทำให้กระดาษโดยรอบเกิดเสียงกรอบแกรบ

 

ฉินเสี่ยวหยุนที่ยังไม่หายจากที่ทำงานก็ยิ่งมึนงง เมื่อเธอเปิดประตูห้องทำงานก็มีเพียงแสงสีขาวที่พุ่งมาจากมุมที่เธอมองไม่เห็น

 

ด้วยการนับถอยหลังแสงสีขาวที่อยู่รอบ ๆ ซูฟ่านก็สว่างไสวมากขึ้นเรื่อย ๆ

 

“…3, 2, 1!”

 

ด้วยความรู้สึกไร้น้ำหนักซูฟ่านไม่สามารถลืมตาได้เพราะแสงสีขาวที่อยู่ตรงหน้าเขา

 

และฉินเสี่ยวหยุนก็หลับตาลงจากแสงสีขาวเมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งซูฟ่านก็หายตัวไปแล้ว