ซูฟ่านที่แนะนำชูหยุนซีด้วยวิธีนี้ไม่เพียงเพราะเขามีข้อตกลงกับชูเทียนฉีเท่านั้น

 

นอกจากนี้เขาต้องการช่วยชูหยุนซีจริง ๆ

 

หากชูหยุนซีต้องการทำอะไรในแวดวงบันเทิง แค่การพึ่งพาการทำงานหนักของตัวเองนั้นยังไม่พอ

 

หากต้องการให้ได้มากกว่านั้นคือต้องทรยศต่อความตั้งใจเดิมเพื่อมองหาดาราดังมาซัพพอร์ต แต่เห็นได้ชัดว่ามันเป็นเรื่องยากสำหรับชูหยุนซีที่จะทำเช่นนั้น

 

แม้ว่าชูหยุนซีจะทำได้แต่ซูฟ่านก็ไม่ต้องการเห็นมัน

 

ท้ายที่สุดแล้วความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองไม่ใช่ระหว่างแฟนคลับกับไอดอลอีกต่อไป ตอนนี้มันมีความความคลุมเครือมากกว่านั้น

 

อีกวิธีหนึ่งคือให้ชูหยุนซีพึ่งพาพ่อของเธอในฐานะผู้สนับสนุนบวกกับความสามารถของเธอเอง บางทีเธออาจจะกลายเป็นซูเปอร์สตาร์แห่งศตวรรษนี้จริง ๆ

 

คำพูดของซูฟ่านทำให้ชูหยุนซีตกอยู่ในความคิด

 

ดวงตาของเธอกลายเป็นสีแดงและเธอดูเหมือนกระต่ายตัวน้อยที่ถูกรังแก

 

“ผมรู้ว่าคุณต้องการเวลาในการขจัดความขัดแย้งกับชูเทียนฉี แต่ท้ายที่สุดเขาก็เป็นพ่อของคุณและเขาสามารถช่วยคุณได้จริง ๆ ดังนั้น…”

 

“ไม่ ความขัดแย้งระหว่างฉันกับชูเทียนฉีไม่เพียงแต่เป็นเรื่องง่ายเหมือนการทะเลาะกันเท่านั้น”

 

ชูหยุนซีเช็ดน้ำตาจากมุมหางตาของเธอและพูดตอบ

 

จากนั้นเธอก็บอกซูฟ่านเกี่ยวกับอดีต

 

เมื่อชูเทียนฉีพบแม่ของชูหยุนซี เขายังคงเป็นไอ้อันธพาลตัวเล็กชื่อ ชูเหมิงฉี ที่หาเงินจากการเก็บค่าคุ้มครอง

 

แน่นอนครูสอนดนตรีของมหาวิทยาลัยและอันธพาลตัวเล็ก ๆ ไม่สามารถมาบรรจบกันได้

 

แต่โชคชะตาช่างเล่นตลกนัก

 

ครั้งหนึ่งแม่ของชูหยุนซีถูกกลุ่มคนดักปล้นในคืนที่เธอกลับบ้านดึกและชูเทียนฉีก็อยู่ในกลุ่มพวกนั้น

 

เมื่อเขาเห็นแม่ของชูหยุนซีเพียงแวบเดียวเขาก็ชักชวนพี่ชายของเขาในคืนนั้นและอย่าปล้นแม่ของชูหยุนซี

 

หลังจากนั้นชูเทียนฉีก็ไปโรงเรียนเพื่อไปหาแม่ของชูหยุนซี

 

ในตอนแรกแม่ของชูหยุนซีเกลียดไอ้อันธพาลตัวเล็กคนนี้ แต่เพราะเธอขี้อายและชูเทียนฉีได้ช่วยเธอ แม่ของหยุนซีจึงไม่สามารถขับไล่เขาได้มากขนาดนั้น

 

ชูเทียนฉีรู้ว่าครอบครัวของแม่ชูหยุดซีนั้นดีกว่าครอบครัวของเขามากและเขาอย่างที่อยากจะได้คบกับอาจารย์ในมหาวิทยาลัยไม่ต่างอะไรกับคางคกอยากกินเนื้อหงส์

 

แต่ชูเทียนฉีไม่ยอมแพ้เขามุ่งมั่นที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้นเพื่อที่เขาจะมีค่าพอสำหรับแม่ของชูหยุนซี

 

หลังจากไล่ตามจีบแม่ของชูหยุนซีมาครึ่งปีจู่ ๆ ชูเทียนฉีก็บอกลาแม่ของชูหยุนซี

 

เขาบอกว่าเขาจะไปทำงานที่อื่นและเขาอาจจะไม่ได้กลับมาเร็ว ๆ นี้

 

หากเขาทำสำเร็จเขาหวังว่าแม่ของชูหยุนซีจะยังไม่แต่งงานเขาจะขอแต่งกับเธอ

 

หากล้มเหลวเขาจะไม่มาสร้างความรำคาญอีก

 

จิตใจของผู้คนล้วนเติบโตขึ้นและชูเทียนฉีก็ดีต่อแม่ของชูหยุนซีมาก

 

หลังจากใช้เวลานานกว่าครึ่งปีแม่ของชูหยุนซีก็ได้พัฒนาความรู้สึกที่มีต่อไอ้อันธพาลตัวเล็กคนนี้แล้ว

 

ดังนั้นแม่ของชูหยุนซีจึงยอมรับคำขอของชูเทียนฉี

 

การรอนี้ใช้เวลาสามปี

 

ครอบครัวของแม่ของชูหยุนซีขอร้องให้เธอไปนัดบอดและแต่งงานหลายครั้ง แต่แม่ของชูหยุนซีปฏิเสธ

 

ในเวลานั้นทั้งสองคนไม่มีข้อมูลการติดต่อใด ๆ และพวกเขาไม่สามารถรู้สถานะของกันและกันได้

 

ฉันไม่รู้ว่าแม่ของชูหยุนซีรอมาได้อย่างไร

 

แต่ตอนจบมันยังคงดีและชูเทียนฉีก็กลับมาตามสัญญา

 

เขาไปทะเลเพื่อทำธุรกิจและนำเงินมากกว่าสิบล้านกลับมาในสามปีและกลายเป็นบอสใหญ่

 

ตอนนั้นเขามีทรัพยสินสิบล้านหยวนและเขาก็เป็นหัวหน้าใหญ่ไปแล้ว

 

ด้วยวิธีนี้ทั้งสองจึงแต่งงานและมีลูกสองคนในเวลาต่อมา

 

ลูกสาวคนโตคือชูเหมิงเหยาและลูกสาวคนที่สองคือชูเหมิงซี

 

หลังจากมีลูกชูเทียนฉีก็ทำงานหนักขึ้นเพื่อหาเงิน

 

ความคิดของเขาคือการทำให้ภรรยาและลูกสาวของเขามีชีวิตที่สูงส่ง

 

เขาทำเช่นนั้นเสมอ

 

อย่างไรก็ตามเมื่อชูเหมิงซีอายุได้สิบสามปีก็มีบางอย่างผิดปกติที่บ้าน

 

เธอจำได้อย่างชัดเจนว่าเมื่อแม่ของเธอพาเธอและพี่สาวกลับบ้านในวันนั้นก็มีคนมาเคาะประตู

 

แม่ของเธอกำลังทำอาหาร พี่สาวของเธอจึงไปเปิดประตู

 

ทันทีที่ประตูเปิดออกเธอก็ได้ยินเสียงกรีดร้องจากพี่สาวของเธอ

 

เธอรีบไปดูพี่สาวก็เห็นเธอนอนจมกองเลือด คอของเธอถูกตัดขาดจนเสียชีวิต

 

คนที่ยืนอยู่ที่ประตูมองไปที่ชูเหมิงซีด้วยสีหน้าต้องการฆ่า

 

ถ้าแม่ของเธอไม่ตอบสนองอย่างรวดเร็วและรีบออกไปพาเธอหลบหนีออกไป ชูเหมิงซีคงจะเสียชีวิตไปนานแล้ว

 

วันนั้นครอบครัวมีความทุกข์ยากมาก พี่เลี้ยงเด็กคน รับใช้ และบอดี้การ์ดถูกฆ่าทั้งหมด

 

เธอและแม่ของเธอซ่อนตัวอยู่ในห้องลับในห้องใต้ดินเพื่อหลบหนี

 

เธอจดจำวันนั้นได้เสมอเมื่อมือของแม่ถูกสับเพื่อช่วยชีวิตเธอ แต่เธอก็ยังกอดเธอแน่นด้วยแขน

 

ในท้ายที่สุดเธอไม่รู้ว่าการหลบซ่อนนั้นใช้เวลานานแค่ไหน แต่เมื่อเธอตื่นขึ้นมาเธอก็อยู่ในโรงพยาบาลแล้ว เธออยู่ถัดจากแม่ของเธอ

 

และชูเทียนฉีที่นั่งอยู่ในวอร์ดด้วยใบหน้าซีดเซียว

 

ต่อมาเธอก็ได้รู้ว่าชูเทียนฉีทำธุรกิจขาวดำทั้งหมดเป็นเวลาหลายปี

 

เพื่อที่จะทำเงินได้มากขึ้นเขาจึงสร้างความขุ่นเคืองกับตัวตนที่ทรงพลังมาก

 

ด้วยความโกรธชายคนนี้จึงวางแผนที่จะทำลายครอบครัวของชูเทียนฉี

 

เมื่อตอนที่ครอบครัวของชูเทียนฉีตกอยู่ในอันตราย ชูเทียนฉีกำลังหลอกผู้หญิงคนอื่นอยู่ข้างนอก

 

เมื่อแม่ตื่นขึ้นมาก็ถามอาการของพี่สาวเป็นอย่างแรก

 

หลังจากรู้ว่าเธอตายแล้วแม่ของเธอก็ร้องไห้อย่างขมขื่น

 

ชูเทียนฉีคุกเข่าลงต่อหน้าแม่ของชูหยุนซีพร้อมบอกว่าเขาผิดเอง

 

ถ้าไม่ใช่เพราะความโลภที่จะหาเงินโดยการทำผิดเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้น

 

เขาได้ฆ่าไอ้สารเลวนั่นแล้วแต่คนที่อยู่เบื้องหลังคงไม่ยอมปล่อยเขาไป

 

เขาจึงต้องหลบหนีอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

 

เขาเปลี่ยนชื่อเดิมของชูเหมิงซีเป็นชูหยุนซี

 

และแม่ของชูหยุนซีก็เปลี่ยนชื่อของเธอเช่นกัน

 

แม่และลูกสาวถูกย้ายไปที่เมืองเมจิก

 

เขาหย่าร้างกับแม่ของชูหยุนซีเพื่อหลีกเลี่ยงการติดตามของศัตรูและเปลี่ยนชื่อของเขาเป็นชูเทียนฉีในปัจจุบัน

 

หลังจากนั้นชูหยุดซีก็ไม่ได้ติดต่อกับชูเทียนฉีมานานกว่าหนึ่งปี

 

จนกระทั่งหนึ่งปีครึ่งหลังจากนั้นชูหยุนซีได้ดูการสัมภาษณ์ของชูเทียนฉีทางทีวี

 

เพียงแค่ปีกว่า ๆ ชูเทียนฉีที่เปลี่ยนชื่อได้กลายเป็นนักธุรกิจที่ร่ำรวยที่มีชื่อเสียงในประเทศจีน

 

แม่ของชูหยุนซีดูชูเทียนฉีทางทีวีโดยไม่ได้พูดอะไร

 

เธอแค่หยิบรูปลูกสาวคนโตออกมาดูซ้ำแล้วซ้ำเล่า

 

หลังจากนั้นไม่กี่เดือนชูเทียนฉีก็มาที่ประตูบ้าน

 

กล่าวว่าการแก้แค้นของเขาสิ้นสุดลงแล้วและต้องการขอให้แม่และลูกสาวให้อภัยเพื่อให้ครอบครัวของทั้งสามคนได้มีชีวิตที่ดีอีกครั้ง

 

แต่แม่ของชูหยุนซีไม่เห็นด้วยและชูหยุนซีก็ต่อต้านชูเทียนฉีอย่างมาก

 

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาในขณะที่ชูเทียนฉีกลายเป็นนักธุรกิจที่ร่ำรวยอันดับต้น ๆ ของประเทศ เขาก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อชดเชยให้ลูกสาวและภรรยาของเขา

 

แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่ช่วยอะไรเลย

 

หลังจากพูดถึงเรื่องนี้น้ำตาของชูหยุนซีก็ร่วงหล่นออกมา

 

ไม่น่าแปลกใจที่ชูหยุนซีเกลียดพ่อของเธอมาก

 

นอกเหนือจากสิ่งอื่นใด ความรับผิดชอบของพ่อยังหนักมากสำหรับการตายของพี่สาวของเธอ

 

เขาเข้าไปใกล้ชูหยุนซีและยื่นมือออกไปเพื่อเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของชูหยุนซีอย่างเบามือ

 

ชูหยุนซีก็เงยหน้าขึ้นมามองเขา

 

“ฉันไม่เคยพูดเรื่องเหล่านี้กับใครแต่กับคุณฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงอยากพูดออกไป”

 

เมื่อมองไปที่ปากเล็ก ๆ ที่บอบบางของชูหยุนซี ซูฟ่านก็กลืนน้ำลาย

 

ในพริบตานั้นชูหยุนซีก็หลับตาลงและเอนตัวไปทางเขา

 

ในกรณีนั้น…

 

ซูฟ่านก็จูบเธออย่างกล้าหาญ