เมื่อซูฟ่านกำลังกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่ชูหยุนซีต้องการทำ ชูเทียนฉีก็โทรมา

 

ซูฟ่านรับโทรศัพท์น้ำเสียงของเขายังคงเย็นชา

 

อาจเป็นเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นกับชูหยุนซีเขาจึงยังไม่สามารถกระตือรือร้นเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้ได้

 

“มีอะไรรึเปล่า?”

 

“ฉันต้องการให้นายทำอะไรบางอย่าง”

 

ชูเทียนฉีพูดเสียงทุ้ม

 

ซูฟ่านหัวเราะในลำคอ

 

“ผมไม่มีเวลา”

 

น้ำเสียงนั้นเด็ดขาดมากและชูเทียนฉีที่กำลังจะพูดอะไรบางอย่างก็แทบสำลักน้ำลาย

 

เขาคิดว่าหลังจากที่เขาเติบโตขึ้นมามีเพียงผู้หญิงของเขาในโลกนี้เท่านั้นที่จะทำให้เขาเสียจังหวะได้

 

โดยไม่คาดคิดวูฟ่านก็เกือบทำได้

 

คนส่วนใหญ่ไม่กล้าที่จะทำเช่นนี้กับชูเทียนฉี

 

แต่ชูเทียนฉียอมรับได้ ก็ใครใช้ให้ซูฟ่านแข็งแกร่งจริง ๆ ล่ะ?

 

ชูเทียนฉีไม่มีความมั่นใจที่จะโกรธเลยด้วยซ้ำ

 

ทันทีที่เขากำลังจะพูดซูฟ่านก็วางสายไป

 

แม้ว่าชูเทียนฉีจะช่วยปกป้องความเป็นส่วนตัวของเขา แต่ราคานั้นก็เป็นการตอบแทนที่ซูฟ่านช่วยพาชูหยุนซีมาพบกับเขา

 

สำหรับการช่วยชูเทียนฉีทำสิ่งต่าง ๆ นั้นซูฟ่านไม่สนใจ

 

ใครจะรู้ว่าไอคนโรคประสาทแบบนี้จะให้เขาทำอะไรบ้าง

 

ชูเทียนฉีไม่ยอมแพ้และโทรหาซูฟ่านอีกครั้ง

 

“มิสเตอร์ฉี ผมคิดว่าคุณน่าจะยุ่งมากและคุณก็มีความสามารถที่จะเรียกลมและฝนได้ทำไมคุณถึงต้องให้ผมช่วย?”

 

“เรื่องนี้ง่ายสำหรับนาย”

 

น้ำเสียงของชูเทียนฉีสงบและดูเหมือนว่าเขาจะไม่โกรธเพราะความหยาบคายของซูฟ่าน

 

ซูฟ่านหัวเราะเบา ๆ

 

“โอ้มันง่ายแต่เวลาของผมมีค่าดังนั้นถ้าคุณสามารถให้ค่าแรงผมเป็นรายชั่วโมง 50 ล้านหยวนต่อชั่วโมง ผมจะช่วยคุณเอง”

 

เห็นได้ชัดว่าซูฟ่านยั่วยุชูเทียนฉีด้วยราคาที่สูงเช่นนี้เขารู้สึกว่าชูเทียนฉีจะถอยหนีอย่างแน่นอน

 

“เยี่ยมมาก”

 

ชูเทียนฉีไม่ได้คิดเรื่องนี้เลยเขาเห็นด้วยซะงั้น!

 

สิ่งนี้ทำให้ซูฟ่านสับสนเล็กน้อย

 

“คุณแน่ใจเหรอ ห้าสิบล้านต่อชั่วโมงเลยนะถ้าเกิดใช้เวลาวันหนึ่งคุณต้องจ่ายให้ผม 1.2 พันล้าน…”

 

“เรื่องนี้ง่ายสำหรับนาย”

 

“งั้นบอกผมมาว่าเกิดอะไรขึ้น ผมต้องรู้ก่อนตัดสินใจว่าจะทำได้หรือไม่”

 

ซูฟ่านพูดอย่างลุกลี้ลุกลน

 

เมื่อชูเทียนฉีเสนอราคาที่สูงเช่นนี้ซูฟ่านจึงรู้สึกไม่ค่อยดี

 

ถ้ามันเป็นเรื่องง่าย ๆ ทำไมไม่ทำเองล่ะ?

 

ถึงคุณมีเงินก็อย่าทำตัวหน้าหนานะ!

 

สินทรัพย์หมุนเวียนของซูฟ่านตอนนี้ไม่สามารถตอบสนองความทะเยอทะยานของเขาได้

 

นอกจากนี้ยังเป้นการดีด้วยที่จะปอกลอกชูเทียนฉี!

 

“ฉันต้องออกจากเมืองเมจิกเพราะธุระบางอย่าง ฉันจะฝากคนมาคุยกับนาย”

 

“โอ้ บอกผมล่วงหน้าด้วยไม่งั้นผมอาจไม่มีเวลานอกจากนี้หากผมสัญญาว่าจะช่วยคุณรางวัลจะเริ่มตั้งแต่คนที่คุณมอบหมายให้คุยกับผม”

 

ซูฟ่านกล่าว

 

“เยี่ยมมาก”

 

ชูเทียนฉียังคงสดชื่น

 

“โอ้ใช่ มีคนตรวจสอบนายเมื่อเร็ว ๆ นี้เป็นสมาชิกของฉินกรุ๊ปแต่ฉันได้สกัดกั้นไว้แล้ว”

 

ชูเทียนฉีพูดออกมาเหมือนไม่มีอะไร

 

“ขอบคุณครับคุณชู ผมเข้าใจแล้ว”

 

หลังจากวางสายโทรศัพท์ สมาชิกของกลุ่มฉินที่เข้ามาในความคิดของซูฟ่านเป็นคนแรกคือฉินเสี่ยวหยุน

 

เธอมีความเป็นไปได้สูงที่จะตรวจสอบตัวเขา

 

ท้ายที่สุดฉินเสี่ยวหยุนไม่ควรพูดถึงตัวเขากับครอบครัวของเธอ

 

สำหรับเหตุผลที่เธอตรวจสอบเขานั้น เขาคิดว่าไม่ควรเป็นเรื่องอันตราย

 

อย่างไรก็ตามชูเทียนฉีหยุดเธอไปแล้ว ซูฟ่านจึงไม่กังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้

 

ซูฟ่านสตาร์ทรถและกลับไปที่มหาลัย

 

เขายังคงจอดรถไว้ที่ประตูรั้วจากนั้นก็เดินทอดน่องกลับมหาลัย

 

เมื่อเขาเข้าไปในห้องนอนเขาก็เห็นหยางเหวินป๋อทันทีที่ประตูเปิดเข้ามา ส่วนเหอต้าและหลี่หนานไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน

 

ผู้ชายที่น่ารังเกียจคนนี้หายจากอาการบาดเจ็บส่วนใหญ่แล้วและกลับมาเรียนเพื่อไม่ให้กระทบกับการเรียนของเขา

 

อย่างไรก็ตามแขนของเขายังคงถูกพันด้วยผ้าพันแผลและดูเหมือนว่ารอยร้าวของกระดูกยังไม่หายดี

 

หลังจากได้เห็นซูฟ่าน หยางเหวินป๋อก็ทำเป็นไม่สนใจ

 

“กลับมาแล้วเหรอ?”

 

เพื่อไม่ให้เกิดความอับอายซูฟ่านจึงถามอย่างเปิดเผย

 

“น่าเสียดายที่ฉันยังมีชีวิตนะ”

 

หยางเหวินป๋อพูดอย่างโกรธเคือง

 

เมื่อเห็นว่าหยางเหวินป๋อไม่ต้องการเห็นหน้าเขา ซูฟ่านก็ไม่ได้สนใจเขา

 

ขณะที่เขากำลังจะกลับไปนั่งทบทวนการบ้านประตูหอพักก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง

 

คนที่มาคือถังเว่ยแฟนเก่าของหยางเหวินป๋อและมีสองสาวเดินตามมา

 

สาวสองคนนั้นดูเหมือนจะมีบทบาทที่ไม่ดี

 

แม้ว่านี่จะเป็นหอพักชาย แต่ถังเว่ยเป็นสมาชิกของแผนกแม่บ้านของมหาลัย

 

ในวันธรรมดาถังเว่ยก็จะเข้าร่วมกิจกรรมตรวจเตียงด้วยและป้าของหอพักก็รู้จักเธอดีจึงให้เธอเข้ามา

 

เมื่อหยางเหวินป๋อเห็นถังเว่ยเดินเข้ามาที่ประตูเขาก็ลืมไปเสียสนิทว่าอาการบาดเจ็บของเขายังไม่หายดี

 

เขากลัวมากจนรีบวิ่งตรงไปที่เตียงและย่อตัวลงที่มุมอย่างว่องไวกว่าตอนที่เขามีสุขภาพดีเสียอีก

 

ถังเว่ยจ้องไปที่หยางเหวินป๋อและเดินไปที่เตียงของเขา

 

เนื่องจากถังเว่ยสูงและยังคงใส่ส้นสูงในขณะนี้แม้ว่าหยางเหวินป๋อจะซ่อนตัวอยู่บนเตียงถังเว่ยก็ยังสามารถเอื้อมมือไปคว้าเขาได้อย่างง่ายดาย

 

“ไหนบอกว่าจะคืนเงินให้ฉันไม่ใช่เหรอหยางเหวินป๋อ ทำไมนายหน้าด้านขนาดนี้”

 

ถังเว่ยขมวดคิ้วและถามอย่างดุเดือด

 

หยางเหวินป๋อกลัวมากจนใบหน้าซีดเซียว “เธอ เธอทำร้ายฉันและฉันไม่เคยบอกครอบครัวเลย…เงินค่ารักษาพยาบาลถูกยืมมาจากเพื่อนของฉันและฉันยังมีค่าใช้จ่ายต้องจ่ายอีกหลายพันหยวน ฉันจะจ่ายคืนเธอได้ยังไง?!”

 

“มีอะไรเหรอ? ไม่ได้บอกครอบครัวเหรอ? ฉันยังต้องฟังนายอยู่อีกเหรอ? ฉันยังต้องรับความเสน่หาของนายอยู่ใช่ไหม?”

 

“หยางเหวินป๋ออย่าให้ฉันพูดอะไรน่าเกลียดขนาดนั้นเลย ทำไมไม่กล้าบอกครอบครัวล่ะ? กลัวว่าพ่อแม่จะรู้ว่าโกงคนอื่นเพื่อเล่นหวยรึไง!”

 

เสียงคำรามของถังเว่ยทำให้ซูฟ่านตกใจเช่นกัน เขาทิ้งปากกาลงกับพื้นโดยไม่ได้ตั้งใจ

 

ถังเว่ยและเพื่อนสาวของเธอหันหน้าไปทางเขาจากนั้นพวกเธอก็เห็นซูฟ่านยังคงอยู่ในห้องนอน

 

ก่อนหน้านี้หยางเหวินป๋อเล่าเรื่องซูฟ่านไปจนถังเว่ยมีความประทับใจที่ไม่ดีต่อซูฟ่าน

 

แต่เมื่อเธอเห็นเขาในครั้งนี้เธอคิดว่าซูฟ่านนั้นดูหล่อเหลาเล็กน้อยและมันก็ดูไม่เหมือนที่หยางเหวินป๋ออธิบายไว้เลย

 

“ถ้านายลำบากจริง ๆ ก็กำหนดเส้นตายให้ฉันสิ”

 

บางทีอาจเป็นเพราะเธอรู้สึกหงุดหงิดและดูประหม่าต่อหน้าคนหล่อมากเกินไปน้ำเสียงของถังเว่ยจึงอ่อนลงมาก

 

ใบหน้าของหยางเหวินป๋อซีดลงและแก้มของเขาสั่น

 

“ฉันอาจต้องใช้เวลาหลายเดือนในการคืนเงินให้เธอ”

 

“กี่เดือนไหนนายลองพูดอีกครั้ง?”

 

ถังเว่ยพยายามควบคุมความโกรธของเธอ

 

หยางเ้หวินป๋อกลัวเกินกว่าจะพูดอะไร ถังเว่ยก้าวขึ้นบันไดเตียงนอนทันทีและเอื้อมมือไปลากหยางเหวินป๋อลงมา

 

ถังเว่ยที่เพิ่งจับแขนที่บาดเจ็บของหยางเหวินป๋อทำให้เขาส่งเสียงกรีดร้องเหมือนหมูด้วยความเจ็บปวด

 

แต่เดิมซูฟ่านที่ยังคงเฝ้าดูความตื่นเต้นเพราะเขาก็เกลียดหยางเหวินป๋อและด้วยทัศนคติของหยางเหวินป๋อที่มีต่อเขาทำให้ซูฟ่านไม่ควรสนใจเขา

 

แต่ถังเว่ยบังคับผู้คนมากเกินไปนอกจากนี้ไม่ใช่นิสัยของซูฟ่านเลยถ้าจะไม่ช่วยเขา

 

“นั่น…เขาเป็นหนี้เธอเท่าไหร่”

 

ซูฟ่านถามอย่างสุภาพ

 

ถังเว่ยหันศีรษะของเธอมา

 

“สองพัน”

 

โอ้เพียงสองพันเท่านั้นเอง หยางเหวินป๋อนี้น่าอายจริง ๆ แค่สองพันก็ไม่คืน

 

ซูฟ่านเหน็บแนมหยางเหวินป๋ออย่างลับ ๆ ในใจ