“ไม่มีอะไรครับพ่อ ผมแค่อยากจะถามพ่อเกี่ยวกับเรื่องบาร์ของจางหวังไคเมื่อหลายวันก่อน…”

 

แม้ว่าโจวฟู่เหิงจะเย่อหยิ่งแต่เขาก็ยังเกรงกลัวเมื่ออยู่ต่อหน้าพ่อของเขา

 

เขากลัวโจวกั๋วผิงจริง ๆ

 

และเขายังตระหนักว่าเขาขัดจังหวะการพักผ่อนของโจวกั๋วผิงด้วย ทําให้เขากลัวว่าถ้าเขาทําอะไรไม่ดีจะทําให้พ่อของเขาโกรธมากขึ้น

 

เมื่อเห็นลูกชายของเขาพูดถึงเรื่องนี้ ความง่วงนอนของโจวกั๋วผิงก็หายไป

 

เขารู้เรื่องราวภายในเกี่ยวกับอุบัติเหตุที่บาร์ของจางหวังไค

 

แต่เขารู้เรื่องนี้ด้วยตัวเองและแม้แต่ลูกชายของเขา โจวกั๋วผิงก็ไม่คิดจะบอกเรื่องนี้

 

ถ้าโจวฟู่เหิงเปิดเผยข้อมูลไปมันอาจจะสร้างปัญหาได้

 

“แกทําอะไรอยู่ ไม่เป็นไรใช่ไหม ไม่ได้ทําอะไรใช่ไหม”

 

โจวกั๋วผิงถามอย่างเคร่งเครียด

 

“ไม่ ไม่ ผมไม่ได้ทําอะไรเลย ผมแค่สงสัยจางหวังไคยั่วยุชายหนุ่มคนนั้นหรือเปล่า”

 

“แล้วชายหนุ่มคนนั้นชั่วร้ายจริง ๆ เหรอ? เพียงเพราะจางหวังไคทําให้เขาขุ่นเคือง เขาจึงเอาคนเข้าไปถล่ม?”

 

ด้วยความรู้ของลูกชายของเขา โจวกั๋วผิงยังคงโอ๋ลูกชายของเขาอย่างมาก

 

“ทําไมจู่ ๆ ถึงอยากรู้เรื่องนี้ล่ะ”

 

โจวกั๋วผิงยังคงไม่เต็มใจที่จะเปิดเผยเรื่องนี้ต่อโจวฟู่เหิง

 

“ พ่อครับ ผมไม่พูดกับใครหรอก บอกผมมาสิ!”

 

เขาเชื่อคําพูดของโจวฟู่เหิงและถ้าเขาไม่ให้คําตอบที่แท้จริงกับโจวฟู่เหิง เขากลัวว่าโจวฟู่เหิงจะไปสอบถามกับคนอื่น ๆ ดังนั้นเขาจึงทําได้เพียงให้คําตอบกับโจวฟู่เหิงเท่านั้น

 

“โอเค มันเป็นแค่ข่าวลือ”

 

โจวกั๋วผิงหยุดชั่วคราว

 

“แต่ฉันขอเตือนแกว่าอย่าถามเรื่องนี้อีกและอย่าพูดกับคนอื่น เข้าใจไหม”

 

“เข้าใจแล้วพ่อ!”

 

เมื่อโจวกั๋วผิงวางสายโจวฟู่เหิงก็วางโทรศัพท์ไว้ข้าง ๆ

 

หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธในขณะนี้

 

เขาไม่ได้คิดด้วยซ้ำว่าทําไมพ่อของเขาถึงไม่ยอมให้เขาพูดเรื่องนี้กับคนอื่น

 

เขารู้แค่ว่าพ่อของเขาบอกว่าข่าวลือเรื่องของชายหนุ่มนั้นเป็นเท็จ

 

สําหรับเหตุผลที่เขาไม่ได้รับอนุญาตให้พูดคุยกับคนอื่น ๆ เขาคิดว่าเป็นเพราะอิทธิพลของจางหวังไคนั้นแข็งแกร่งมากและเส้นสายของเขาก็กว้างมาก ดังนั้นเขาจึงกลัวที่จะรุกรานผู้คนที่อยู่เบื้องหลัง

 

“ฉันโทรหาพ่อแล้ว พ่อบอกว่าเรื่องนั้นมันแค่ข่าวปลอม!”

 

“ไอ้ตัวไร้ประโยชน์ถูกคนเขาบลัฟให้กลัวซะได้!”

 

หลังจากพูดเสร็จ เขาก็ยกมือขึ้นและตบเสี่ยวผิงโถว

 

“เร็วเข้า ออกไปจากที่นี่ ไปจัดการมัน!”

 

โจวฟู่เหิงพูดด้วยความโกรธ

 

เสี่ยวผิงโถวทําหน้าไม่พอใจและพยักหน้าอย่างดุเดือด

 

“โอเค คุณโจว อย่าโกรธเลยผมจะไปเดี๋ยวนี้”

 

“เดี๋ยวก่อน ฉันจะไปกับแก ฉันต้องทุบหัวมันให้ได้!”

 

ภายในรถของฉินเสี่ยวหยุน

 

ซูฟ่านและเว่ยเจียงตงต่างก็นั่งที่ด้านหลังรถเพื่อหารือเกี่ยวกับเรื่องธุรกิจ

 

เว่ยเจียงตงหยิบเอกสารที่เขาเตรียมไว้ออกมาและมีสัญญาอยู่ในนั้น

 

“ซู ซู…น้องชาย นี่คือสัญญามอบที่ดิน โปรดดูถ้าไม่มีปัญหาอะไรก็เซ็นได้เลย แล้วเราจะเข้าไปทําธุระกัน!”

 

เมื่อเธอได้ยินทั้งสองคุยกันเรื่องสัญญา ฉินเสี่ยวหยุนก็หันกลับมาดูด้วยความสงสัย

 

ซูฟ่านไม่ได้ห้ามฉินเสี่ยวหยุนอ่านสัญญานี้ แต่แสดงให้เธอเห็นอย่างเปิดเผย

 

มันระบุไว้อย่างชัดเจนว่าซูฟ่านจะจ่ายเพียง 8.8 แสนหยวนเพื่อรับร้านอาหารของเจียงตูไป

 

จะมีของราคาถูกมากมายในโลกนี้ได้ยังไง!

 

อย่างไรก็ตาม ตามที่กล่าวไว้ในด้านหลัง ซูฟ่านยังต้องช่วยเว่ยเจียงตูเพื่อชําระหนี้สองร้อยล้าน

 

ถึงอย่างนั้นสองร้อยล้านสําหรับร้านอาหารเจียงตูที่มีชื่อเสียงก็คุ้มค่ามากเช่นกัน!

 

หลังจากยืนยันว่าไม่มีปัญหาซูฟ่านก็ได้ลงนามในสัญญา

 

เว่ยเจียงตูนําซูฟ่านผ่านพิธีการโอนธุรกิจที่สํานักงานอุตสาหกรรมและการพาณิชย์

 

มันไม่ยุ่งยากในการทําตามขั้นตอน แต่มีคนจํานวนมากมาดําเนินการในวันนี้ เขาจึงต้องต่อคิวเล็กน้อย

 

ขณะเข้าคิว มีโทรศัพท์มาจากร้านของเว่ยเจียงตู

 

“คุณเว่ยมีบางอย่างเกิดขึ้น! โจวฟู่เหิงนํากลุ่มคนมาทุบร้านอย่างบ้าคลั่งและชั้นแรกก็ถูกเขาทุบไปเรียบร้อยแล้ว!”

 

“ พนักงานของเราบางคนถูกเขาทุบตีเมื่อพวกเขาไปหยุดพวกนั้น!”

 

“เขาร้องเรียกให้คุณกับผู้ซื้อออกมาคุยไม่อย่างนั้นมันจะไม่จบ! กลับมาเร็ว ๆ เข้าเราทนไม่ไหวแล้ว!”

 

ร่องรอยของความตื่นตระหนกปรากฏบนใบหน้าของเว่ยเจียงตู

 

เขาบอกซูฟ่านเกี่ยวกับเรื่องนี้

 

หลังจากที่ซูฟ่านได้ยิน แทนที่จะรู้สึกลําบากใจเขากลับมีรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าแทนไอ้เวรนี่

 

เดิมที่ซูฟ่านต้องการใช้โจวฟู่เหิงสร้างปัญหาและขอให้โจวฟู่เหิงจ่ายค่าชดเชยเพื่อตกแต่งร้านแบบฟรี ๆ

 

ที่เขาปล่อยให้ลูกน้องของอีกฝ่ายหนีไปในบ่ายวันนี้ แต่ซูฟ่านก็ยังแอบรู้สึกว่ามันน่าเสียดาย!

 

แต่นี้พวกนั้นกลับหอบเงินมาให้เขา!

 

ตอนนี้เงินกําลังอยู่ในอ้อมแขนของซูฟานใช่ไหม?

 

ซูฟ่านยิ้ม

 

“พี่เว่ย ไม่ต้องห่วง ให้ฉันโทรไปจัดการเอง”

 

หลังจากพูดแล้วซูฟ่านก็หยิบโทรศัพท์และเดินไปที่ที่ไม่มีใครอยู่

 

เขากดหมายเลขของเจ้าหน้าที่เจียง

 

หลังจากที่มีเสียงกริ่งดังอยู่ครู่หนึ่ง เจ้าหน้าที่เจียงก็รับสาย

 

“โอ้ นั่นซูฟ่าน! เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

 

เมื่อได้รับโทรศัพท์จากซูฟ่านเจ้าหน้าที่เจียงก็กระตือรือร้นเป็นพิเศษ

 

ตอนนี้เขามีความชื่นชอบในระดับสูงต่อซูฟ่าน

 

เพราะมันเป็นเพราะความช่วยเหลือของซูฟ่านซึ่งทําให้เขาได้รับการเลื่อนตําแหน่ง

 

ตอนนี้เขาได้กลายเป็นรองผู้กํากับที่อายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์ของเมืองเมจิก

 

“เจ้าหน้าที่เจียง ผมมีอะไรจะรายงานคุณ ผมไม่รู้ว่าคุณจะจัดการมันได้ไหม”

 

“โอเค ว่ามาเลย!”

 

“มีคนสร้างปัญหาที่เจียงตูบาร์บีคิวและกําลังทุบร้านนั้นอยู่ คุณช่วยดูแลหน่อยได้ไหม?”

 

เมื่อพูดถึงเจียงตูบาร์บีคิวเจ้าหน้าที่เจียงก็ชะงักทันที!

 

พวกเขารู้มาตลอดว่าโจวฟู่เหิงได้พาคนไปที่เจียงตูบาร์บีคิวเพื่อสร้างปัญหาครั้งแล้วครั้งเล่า

 

แต่เพราะหน้าตาของโจวกั๋วผิงจึงไม่มีใครกล้าลงมือ

 

“เจ้าหน้าที่เพียงฉันได้รับร้านนี้มาแล้ว ซึ่งเทียบเท่ากับที่โจวฟู่เหิงบุกเข้าไปในร้านของฉันและขัดขวางไม่ให้ฉันทําธุรกิจ”

 

“มันผิดกฎหมายสําหรับเขาที่ทําแบบนั้นและผมหวังว่าคุณจะจัดการมันได้”

 

“แน่นอน ถ้าเจ้าหน้าที่เพียงรู้สึกไม่ดีผมจะจัดการเอง”

 

ซูฟ่านสรุปได้ว่าเจ้าหน้าที่เพียงรู้ว่าโจวฟู่เหิงทําอะไร แต่เขาไม่กล้าที่จะควบคุมมัน

 

“ไม่ครับ ไม่เลยครับ ไม่ต้องกังวล คุณซู ฉันจะพาคนไปเดี๋ยวนี้เ”

 

หลังจากที่เจ้าหน้าที่เพียงพูดจบ เขาก็ระดมกําลังคนอย่างเด็ดขาดเพื่อไปเจียงตูบาร์บีคิวเพื่อจับกุมโจวฟู่เหิง

 

แม้ว่าพ่อของโจวฟู่เหิงจะมีอํานาจแต่โจวกั๋วผิงก็ไม่มีอะไรเลยเมื่อเทียบกับอํานาจที่อยู่เบื้องหลังซูฟ่าน

 

ในช่วงสองวันที่ผ่านมา เจ้าหน้าที่เจียงยังรู้โดยบังเอิญว่าชูเทียนฉีประกาศว่าซูฟ่านเป็นลูกชายบุญธรรมของเขา ซึ่งทําให้เจ้าหน้าที่เจียงตกใจมากยิ่งกว่าเดิม

 

ยังไม่ได้พูดถึงคังหมินฟู แม้ว่าจะมีโจวกั๋วผิงสิบคนแต่ก็ไม่อาจดีไปกว่าชูเทียนฉีได้!

 

ซึ่งเป็นตัวตนที่ไม่ควรกระตุ้นยิ่งกว่า เจ้าหน้าที่เพียงนั้นรู้ดี

 

ยิ่งกว่านั้น ถ้าไม่มีซูฟ่านอาชีพของเขาคงไม่สดใส

 

มีเสียงไซเรนดังก้องมากมาย รถตํารวจสี่คันหยุดที่หน้าประตูร้านเจียงตูบาร์บีคิว

 

โจวฟู่เหิงนําผู้คนมาทุบร้านบาร์บีคิวโดยที่ทั้งร้านเกือบจะถูกทําลายโดยเขา

 

ในส่วนนี้ซูฟ่านสามารถหาคนมาตกแต่งได้โดยตรงหลังจากทําความสะอาดขยะภายในแล้ว

 

“เวรเอ้ย!”

 

โจวฟู่เหิงยังคงไม่รู้เรื่องและขณะสบถเขาก็หยิบไม้ที่อยู่ในมือทุบกระจกอย่างรุนแรงที่ชั้นหนึ่ง