“เสี่ยวโจวโกรธอยู่เสมอเลยนะ!”

 

เจ้าหน้าที่เจียงพาลูกน้องเข้าไปในร้านบาร์บีคิว

 

เมื่อเห็นตํารวจกําลังมา คนของโจวฟู่เหิงก็หยุดมือ แต่ไม่มีใครกลัวเจ้าหน้าที่ตํารวจเหล่านี้

 

โจวฟู่เหิงทําสิ่งชั่วร้ายมากมายตลอดหลายปีที่ผ่านมา และตํารวจก็มักจะทําแค่เดินไปรอบ ๆ ที่เกิดเหตุทุกครั้งที่เขามา

 

พวกเขาไม่สามารถควบคุมโจวฟู่เหิงได้เลยด้วยซ้ำ

 

ลูกน้องของเขาหยุดเพียงเพื่อไว้หน้าตํารวจ

 

ผ่านไปซักพักเดี่ยวหัวหน้าก็จัดการตํารวจแล้วค่อยทุบต่อ!

 

“โย่! เจ้าหน้าที่เจียงคุณมาที่นี่ทําไม”

 

“โอ้ มันไม่ถูกต้องสิควรจะเป็นหัวหน้าเจียง! ฉันได้ยินมาแล้วนะ!”

 

โจวฟู่เหิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่เห็นว่าชายผู้มาคือเจ้าหน้าที่เจียง

 

เขารู้เรื่องการเลื่อนตําแหน่งเจ้าหน้าที่ตํารวจเจียงเป็นรองผู้กํากับ

 

ในอดีตเขาเคยสร้างปัญหาหลายครั้ง แม้ว่าเจียงตูบาร์บีคิวจะอยู่ภายใต้เขตอํานาจของเจ้าหน้าที่เจียง แต่เจ้าหน้าที่เจียงได้รับการเลื่อนตําแหน่งให้เป็นรองผู้กํากับแล้ว

 

รองผู้กํากับไม่ควรออกมานําทีมเองใช่ไหม?

 

“คุณโจวสุภาพเกินไป เรียกผมว่าตํารวจเหลาเจียงหรือเหลาเจียงก็ได้”

 

“เอาล่ะ เหลาเจียงคุณสามารถพาคนของคุณกลับไปได้แล้ว แล้วฉันจะชวนคุณไปทานอาหารเย็นวันหลัง!”

 

โจวฟู่เหิงเชิญเจ้าหน้าที่เจียงออกไป เขาเคยจัดการเรื่องลักษณะนี้มาก่อนและตํารวจก็มักจะออกไปหลังจากได้รับรายงานแล้ว

 

หลังการพูดกันอย่างสุภาพและบอกตํารวจว่าไม่มีการที่เหลือก็แค่เชิญตํารวจกลับไป

 

แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าครั้งนี้จะแตกต่างออกไป

 

เจ้าหน้าที่เจียงยังคงยืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่ได้ตั้งใจจะจากไป

 

“คุณโจว ฉันได้รับโทรศัพท์แจ้งว่าคุณกําลังสร้างปัญหาให้ร้านนี้”

 

“ขอโทษด้วย เชิญมากับผมเถอะครับ”

 

หลังจากที่เจ้าหน้าที่เจียงพูดจบโจวฟู่เหิงก็สับสนทันที

 

“ไปไหน?”

 

“คุณทําผิดกฎหมาย ตอนนี้คุณต้องไปที่สถานีตํารวจกับผม”

 

เจ้าหน้าที่เจียงอธิบาย ใบหน้าของโจวฟู่เหิงหน้าเสียทันทีที่เขาพูดแบบนี้

 

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เจ้าหน้าที่ตํารวจเจียงคนนี้กลัวพ่อของเขาจะตาย ดังนั้นเขาไม่ควรกล้าพูดอะไรแบบนี้ออกมา

 

จู่ ๆ วันนี้นายอยากจะพาตัวฉันไปสถานีตํารวจ?

 

“เจ้าหน้าที่เจียง คุณทานยาผิดมาหรือเปล่า?”

 

“อย่าคิดว่าตัวเองเจ๋งนักเมื่อได้เลื่อนตําแหน่ง!”

 

“ฉันบอกไปแล้ว เมื่อกี้ฉันสุภาพกับนายแล้ว! ตอนนี้ฉันกําลังโกรธและไม่มีเวลาคุยกับนาย ฉันจัดการเองได้!”

 

ในขณะที่เขาพูด โจวฟู่เหิงก็ผลักอกเจ้าหน้าที่เจียงหลายครั้ง

 

เขามักจะชินกับการหยิ่งผยองและวันนี้เขาก็กําลังหงุดหงิด เจ้าหน้าที่เจียงก็มาหาเรื่องให้โกรธยิ่งกว่าเดิม!

 

“อย่าไปสนใจพวกมัน ทุบไปซะ! โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าวันนี้มีปัญหาอะไร ฉันจะจัดการมันเอง!”

 

โจวฟู่เหิงหยิ่งมากและไม่สนใจเจ้าหน้าที่เจียงเลย

 

เจ้าหน้าที่เจียงขมวดคิ้ว

 

“จับให้หมด!”

 

ด้วยคําสั่งดังกล่าว เจ้าหน้าที่ตํารวจมากกว่าหนึ่งโหลได้เร่งรุดไปข้างหน้าเพื่อปราบโจวฟู่เหิงและลูกน้องของโจวฟู่เหิง

 

โจวฟู่เหิงปฏิเสธที่จะยอมโดนจับ เขายังคงด่าทอและโจมตีตํารวจ

 

เจ้าหน้าที่ตํารวจหยิบปืนออกมาและเล็งไปที่โจวฟู่เหิง

 

เมื่อเห็นปืน โจวฟู่เหิงก็หยุดลง

 

เขาไม่กล้าต่อสู้อีกต่อไป แต่เขามีคําถามในใจมากมาก

 

ทั้งเขาและลูกน้องต่างถูกใส่กุญแจมือ

 

“เจียงเจิ้นฮวา แกกล้าดีจริง ๆ รอให้พ่อฉันมาหาแกเถอะ!”

 

โจวฟู่เหิงยังคงพูดด้วยน้ำเสียงหยิ่งผยอง

“นําเขากลับไปที่สถานีภายใต้ระบบเฝ้าระวัง”

 

เจ้าหน้าที่เจียงพิกเฉยต่อโจวฟู่เหิงและนําออกไปโดยไม่หันกลับมามอง

 

โจวฟู่เหิงถูกนําตัวกลับไปที่สถานีตํารวจในสิบนาทีต่อมา

 

โจวกั๋วผิงที่กําลังตรวจสอบเอกสารในสํานักงานอย่างระมัดระวัง ก็ถูกรบกวนด้วยเสียงโทรศัพท์

 

เขาขมวดคิ้วและถอดแว่นอ่านหนังสือออกก่อนรับสาย

 

“ว่าไง?”

 

“คุณโจวไม่ดีแล้ว! ผมเพิ่งได้รับข่าวว่านายน้อยโจวถูกจับที่สํานักงานความมั่นคงสาธารณะของเทศบาล!”

 

“นายบอกว่าฟู่เหิงถูกจับในสํานักงานความมั่นคงสาธารณะเหรอ?”

 

โจวกั๋วผิงไม่เชื่อหูของเขาเล็กน้อย

 

อีกฝ่ายรีบอธิบายให้โจวทั่วผิงฟังว่าเกิดอะไรขึ้น น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความสับสน

 

“ฉันรู้แล้ว”

 

โจวกั๋วผิงยังคงวางสายด้วยเสียงที่มั่นคง

 

แต่ใจเขาปั่นป่วน

 

เจียงเจิ้นฮวารองผู้กํากับนําทีมไปจับลูกชายกลับไปที่สถานีตํารวจเป็นการส่วนตัว

 

โจวกั๋วผิงรู้สึกถึงไฟในหัวใจของเขา

 

เขาไม่ได้โกรธเจียงเจิ้นฉวาแต่เขาไม่รู้ว่าภัยพิบัติที่โจวฟู่เหิงก่อให้เกิดขึ้นเองคืออะไร

 

เดิมที่เขาคิดว่าโจวฟู่เหิงต้องการเปลี่ยนนตัวเองแต่เขากลับทําให้ตัวเองมีปัญหาอีก!

 

หลังจากถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาโทรหาหัวหน้าสํานักรักษาความปลอดภัยสาธารณะเมืองเมจิก

 

“เฮ้ หัวหน้าหยาง ฉันโจวกั๋วผิง นั่นแหละเรื่องฟู่เหิง…”

 

“ใช่ ตอนนี้เขาอยู่ที่สํานักงานของเรา”

 

เมื่ออีกฝ่ายได้ยินเสียงของโจวกั๋วผิงเขารู้ทันทีถึงเจตนาของเขา

 

“โอ้ นั่นสร้างปัญหาให้คุณจริง ๆ! ลูกชายของฉันมีปัญหาตลอดเวลาและเขาทุบทําลายร้านจริง ๆ ฉันจะหักขาสุนัขของเขาเมื่อเขากลับมา!”

 

“ฉันจะส่งคนไปจ่ายเงินและชดเชยให้ จากนั้นพาโจวฟู่เหิงกลับบ้านเพื่อสอนเขา!”

 

โทรศัพท์เงียบไปสองสามวินาที

 

“คุณโจว ไม่ใช่ครั้งนี้”

 

“อะไรนะ!?”

 

น้ำเสียงของโจวกั๋วผิงเปลี่ยนไปเขาได้ซื้อตํารวจในเมืองเมจิกไว้แล้ว

 

ลูกชายของเขาสร้างปัญหายังไงตํารวจก็ไม่ควรสนใจมากนัก ปกติเพียงแคโทรออกไปอีกฝ่ายก็จะปล่อยตัวคนของเขาแล้วแต่ครั้งนี้

 

“คุณโจว มิตรภาพของเรายังอยู่เช่นเดิม แต่ครั้งนี้ผมไม่ได้ตั้งใจจะทําให้คุณอับอาย แต่ลูกชายของคุณมีปัญหา!”

 

“การประมาณการเบื้องต้นคือการทําลายร้านของลูกชายคุณในวันนี้ ทําให้ร้านสูญเสียเงินไปอย่างน้อยหนึ่งล้านหยวน หากอีกฝ่ายต้องการไล่ตาม ไม่เพียงแต่คุณจะเสียเงิน แต่ลูกชายของคุณจะถูกพิพากษาด้วย…”

 

อะไร?!

 

โจวกั๋วผิงสับสนลูกชายของเขาไปยั่วยุอะไรเข้า?

 

นี้อาจเป็นเรื่องยากแล้ว

 

หลังจากพูดลาสุภาพไปไม่กี่คํา เขาก็วางสายไป

 

“เหลาจิน!”

 

โจวกั๋วผิงตะโกนไปที่ประตูและผู้ช่วยส่วนตัวของเขาเปิดประตูทันทีและปรากฏตัวต่อหน้าเขา

 

“โจวฟู่เหิง ทําอะไรอยู่เมื่อเร็ว ๆ นี้

 

“เท่าที่ผมรู้ นายน้อยไปยุ่งกับการเปิดร้านอาหารมาหลายเดือนแล้ว!”

 

“หยุดเลอะเทอะ! เขาทําอะไร?”

 

โจวกั๋วผิงเต็มไปด้วยความโกรธ!

 

เหลาจินก้มศีรษะลง การแสดงออกของเขาเป็นทุกข์

 

“นี่นายน้อยนึกอยากจะได้เจียงตูบาร์บีคิวแต่อีกฝ่ายไม่ยอมทําข้อตกลงกับนายน้อย ดังนั้นนายน้อยจึงใช้วิธีบางอย่างเพื่อสร้างปัญหาเล็กน้อยเพื่อรบกวนธุรกิจของพวกเขา”

 

ความโกรธของโจวกั๋วผิงกระทบหัวใจของเขา เขารู้สึกเวียนหัว เขาบีบที่หว่างคิ้วของเขา

 

ไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่จะป้องกันไม่ให้เจียงตูบาร์บีคิวไม่ให้ทําธุรกิจ

 

แต่โจวกั๋วผิงยังคงโกรธกับการใช้วิธีที่น่ารังเกียจเช่นนี้เพื่อจัดการกับผู้อื่น

 

ถ้าเขารู้เรื่องแบบนี้ตั้งแต่แรก เขาคงจะสั่งสอนโจวฟู่เหิงไปนานแล้ว!

 

อย่างไรก็ตามโจวกั๋วผิงยังพบว่ามันแปลกที่เว่ยเจียงตูเจ้าของเจียงตูบาร์บีคิวไม่ใช่คนใหญ่คนโตแล้วเหตุใดจึงทําให้เรื่องต่าง ๆ ใหญ่โตแบบนี้