ชายที่สวมแว่นกรอบทองเข้าใจได้ในทันที เขารีบบอกให้บอดี้การ์ดที่ยังคงงงงวยถอดเสื้อสูทของตนออกมาแล้วส่งมอบให้เซี่ยฉิงกง

 

เซี่ยฉิงกงรีบสวมเสื้อสูท ทว่าในขณะที่เธอกำลังจะก้าวออกจากห้อง เธอก็ถูกชายสวมแว่นตากรอบทองเรียกไว้

 

“คุณหนูใหญ่ โปรดกลับบ้านพร้อมพวกเราเถอะ”

 

“กลับบ้าน ?”

 

เซี่ยฉิงกงกำลังจะอาละวาด แต่ครั้นเหลือบไปเห็นมู่เฉินฮ่าวที่กำลังชมการแสดงสนุก ๆ ตรงหน้าอยู่ เธอก็ลดเสียงลง

 

“ฉันไม่กลับ”

 

ครั้นเซี่ยฉิงกงพูดจบ เธอก็จะผละจากไป มู่เฉินฮ่าวรีบก้าวหลบออกไปยืนด้านข้าง เขาได้ยินชายสวมแว่นตากรอบทองพูดกับเซี่ยฉิงกงว่า

 

“รถของตระกูลเซี่ยจอดอยู่ที่ประตูหลัง นายท่านสั่งมาว่า ครั้งนี้ผมต้องขอร้องคุณหนูให้กลับไปให้ได้”

 

ก่อนที่เซี่ยฉิงกงจะทันพูดอะไรออกมา เธอก็ถูกบอดี้การ์ดสองคนเข้ามาประกบข้าง ทั้งสองจ้องมองชายสวมแว่นกรอบทองจากนั้นก็บังคับพาตัวเธอจากไป

 

ทันทีที่มู่เฉินฮ่าวได้ยินคำว่า ‘ตระกูลเซี่ย’ เขาก็มีคำตอบในใจทันที

 

เซี่ยฉิงกงถูกนำตัวออกจากประตูหลัง จากนั้นก็ถูกส่งตัวเข้าไปในรถ ชายแว่นตากรอบทองเข้ามานั่งข้าง ๆ เธอ เพื่อป้องกันไม่ให้เธอหลบหนี

 

รถขับไปเรื่อย ๆ ส่วนเซี่ยฉิงกงก็ทำหน้าเบื่อหน่ายหากแต่ก็ไม่พูดอะไร

 

“คุณหนูใหญ่หายตัวไปจากบ้านตั้งแต่เกิด และนั่นทำให้นายท่านไม่สบายใจมานานหลายปีแล้ว”

 

“ผมเองก็ออกติดตามหาคุณหนูใหญ่นานหลายปี กระทั่งในที่สุดก็หาพบ ทว่าน่าเสียดายที่คุณหนูกลับไม่เต็มใจที่จะกลับตระกูลของเรา”

 

“พวกคนรับใช้อย่างเราต่างก็ชื่มชมยกย่องคุณหนูใหญ่เสมอ ส่วนคุณนายก็รับปากว่าจะเลิกสร้างปัญหาแล้ว คุณหนูใหญ่สบายใจได้”

 

เซี่ยฉิงกงเบะปาก พลางหดคอลงในชุดสูทตัวใหญ่

 

เธออาศัยอยู่กับแม่ ‘เซี่ยฉิวเจิน’  และน้องสาว ‘เซี่ยหว่านอิง’ นับตั้งแต่ยังเด็ก แม่ของเธอรักและเอ็นดูเธอมาก

 

หากแต่ไม่คาดคิดว่า เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา กลุ่มชายในชุดสูทก็มาพบเธอ พวกเขาบอกเธอว่าเ ธอคือคุณหนูใหญ่ที่หายไปนานของตระกูลเซี่ย

 

ตระกูลเซี่ย แล้วไง ? ก็แค่หนึ่งในตระกูลยักษ์ใหญ่อันดับต้น ๆ ในนครเซี่ยงไฮ้ ตระกูลที่ผูกขาดการค้าไม่เหลือให้ปลาเล็กปลาน้อยได้กินเลย

 

เมื่อไม่นานมานี้ เธอเกือบเสียชีวิตบนสะพานด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ ซึ่งนั่นเป็นฝีมือของแม่เลี้ยงที่ทำเพื่อป้องกันไม่ให้เธอกลับไปที่บ้านตระกูลเซี่ย

 

ครั้นนึกถึงเรื่องนี้ เซี่ยฉิงกงก็บิดตัวอย่างหงุดหงิด พลางมองออกไปนอกรถ

 

รถแล่นด้วยความเร็วค่อนข้างสูง เพียงไม่นานก็มาถึงประตูบ้านตระกูลเซี่ย

 

ก่อนที่เซี่ยฉิงกงจะลงจากรถ เธอก็เห็นแสงไฟสว่างจ้าที่บริเวณทางเข้าของคฤหาสน์บ้านตระกูลเซี่ยอันงดงาม เธอเห็นกลุ่มคนที่ยืนอยู่บริเวณทางเข้า

 

“คุณหนูใหญ่กลับมาแล้ว”

 

ชายที่สวมแว่นตากรอบทองตะโกน พลางก้าวลงจากรถคนแรก เซี่ยฉิงกงขมวดคิ้วแล้วลงจากรถ ทันทีที่นิ้วเท้าของเธอสัมผัสลงบนพื้น เธอก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

 

ตายล่ะ เธอยังคงสวมชุดที่เปิดเผย อีกทั้งเสื้อผ้าก็ขาดรุ่งริ่งด้วยน้ำมือของมู่เฉินฮ่าว ไม่ว่าใครก็ต้องเห็นสภาพน่าละอาย และเซ็กซี่ของเธอในชุดสูท …

 

ให้ตายเถอะ ทำไมถึงได้เป๊ะเว่อร์อย่างนี้นะ !

 

ชายผู้สวมแว่นตากรอบทองคนนี้เป็นลูกชายของผู้ดูแลบ้านของตระกูลเซี่ยชื่อ โจวหยุนเซิน เขารีบไล่พวกที่รอต้อนรับหน้าประตูบ้านตระกูลเซี่ยให้ถอยไป

 

แน่นอนว่า พวกตระกูลเซี่ยนี่ก็ไม่ใช่คนดีนัก รวมถึงคุณชายตระกูลมู่..ไอ้คนหาเรื่องตายนั่นด้วย กล้าดียังไงมาฉีกเสื้อผ้าของเธอเป็นชิ้น ๆ ซ้ำยังเป็นชิ้นที่อยู่บริเวณหน้าอกของเธอ ซึ่งทำให้เธอต้องอับอายขายหน้ามากในตอนนี้

 

ในขณะที่กลุ่มคนค่อย ๆ ทะยอยเดินเข้าบ้านตระกูลเซี่ย จู่ ๆ พวกเขาก็ต้องหยุดชะงัก

 

แม่เลี้ยงของเธอ เจินเมี่ยวหยูเดินนำ คุณหนูรอง เซี่ยชิงฉวนมา หยุดยืนอยู่ที่ประตู สองแม่ลูกมองเสื้อผ้าของเซี่ยฉิงกงด้วยสายตาดูถูกอย่างเห็นได้ชัดเจน

 

เซี่ยฉิงกงหัวเราะเยาะ พลางเชิดหน้าขึ้น เธอเดินอย่างมั่นใจเข้าไปหาผู้หญิงทั้งสองที่ยืนอยู่ตรงหน้า

 

“โอ้..ใครกันนี่ ? จำแทบไม่ได้เลย แหม่…ฉันก็นึกว่ามาจากซ่องไหนซะอีก” เซี่ยชิงฉวนกอดอก พลางมองเซี่ยฉิงกงด้วยท่าทางเยาะเย้ย

 

“วันนี้นายท่านสั่งให้ผมไปพาคุณหนูใหญ่กลับมา” โจวหยุนเซินตอบกลับเซี่ยชิงฉวน

 

“คุณหนู..ใหญ่จริง ๆ” เซี่ยชิงฉวนพูดเล่นสำนวน พลันแววตาประชดของเธอก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้น

 

***จบตอน กลับบ้าน***