เซี่ยเจิ้งหัวบอกให้ห้องครัวจัดเตรียมอาหารมื้อค่ำสำรับใหญ่แสนอร่อยเพื่อต้อนรับเซี่ยฉิงกง และเขาได้กล่าวยืนยันตัวตนของเซี่ยฉิงกงบนโต๊ะอาหารค่ำ

 

“จากนี้ไป เซี่ยฉิงกง..คนนี้จะเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลเซี่ยเรา”

 

เซี่ยฉิงกงฉีกยิ้มสดใส เธอสังเกตการแสดงออกของผู้คนบนโต๊ะอาหารที่แตกต่างหลากหลายกันไป ทั้งพยายามจดจำพวกเขาไว้ในใจของเธอทีละคน ๆ

 

หลังจากปล่อยเวลาผ่านไปเนิ่นนาน จู่ ๆ บ้านสกุลเซี่ยก็ส่งคนออกตามหาเธอ ขณะที่เซี่ยชิงฉวนเองก็ส่งคนมาเย้ยหยันดูถูกเธอ ว่าอย่าได้ฝันหวานไปนักเลย ส่วนเจินเมี่ยวหยูก็ส่งคนไปลอบฆ่าเธอ

 

วันนี้ฉันเพิ่งมาเหยียบบ้านสกุลเซี่ย หากแต่ก่อนที่ฉันจะเข้ามาในบ้านหลังนี้ ฉันกลับถูกคนพวกนี้รังแกจนแทบไม่มีที่ยืนเสียด้วยซ้ำ

 

ฉันจะให้คนพวกนี้ได้รับโทษอย่างสาสม นอกจากนี้สาเหตุการตายของแม่ก็ยังคงเป็นปริศนาอยู่เช่นกัน

 

ฉันกลับมา..ในฐานะลูกสาวคนโตของตระกูลเซี่ย ก็เพื่อที่จะผลักคนที่สมควรได้รับโทษไปลงนรก

 

เซี่ยฉิงกงเพิ่งมาถึงบ้านสกุลเซี่ย เธอยังไม่คุ้นชินกับชีวิตแบบเจ้าหญิงมาก่อน ด้วยเหตุนี้เมื่อตื่นนอนตอนเช้าในวันรุ่งขึ้น เธอจึงรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย

 

“เมื่อคืนคุณหนูนอนไม่หลับหรือคะ ?”

 

สาวใช้ที่กำลังเลือกเสื้อผ้าให้เธออยู่ด้านข้างเอ่ยถามอย่างมีน้ำใจ

 

“ก็ไม่เชิง”

 

“วันนี้เราจะทำความสะอาดห้อง เพื่อที่คุณหนูใหญ่จะได้นอนหลับสบาย”

 

เซี่ยฉิงกงพยักหน้า จากนั้นเธอก็เห็นสาวใช้กำลังเลือกเลื้อผ้าในตู้ขนาดใหญ่ เธอจึงเอ่ยถามอย่างสงสัย

 

“ทำไมเธอถึงต้องเข้ามาเลือกเสื้อผ้าให้ฉันล่ะ ?”

 

“วันนี้..ตระกูลมู่จะมาเยือนที่นี่ นายท่านบอกให้พวกเรามาช่วยแต่งตัวให้คุณหนูใหญ่ค่ะ”

 

ตระกูลมู่ ?

 

เซี่ยฉิงกงคลึงหว่างคิ้วของเธอ ช่างเถอะ ตอนนี้ทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับเธอแลดูยุ่งเหยิงไปหมด จะตระกูลมู่ หรือตระกูลซู่อะไรนั่นก็ช่างมัน

 

“พี่ฉิงกง ฉันเข้าไปได้ไหม ?”

 

ในขณะที่เซี่ยฉิงกงกำลังลองเสื้อผ้าอยู่นั้น จู่ ๆ เซี่ยชิงฉวนก็เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มเยาะ

 

“เธอก็เข้ามาแล้วนี่ ทำไมยังต้องถามอีก ?”

 

เซี่ยฉิงกงไม่ได้ไว้หน้าเซี่ยชิงฉวนเลย นั่นส่งผลให้ใบหน้าของเซี่ยชิงฉวนแข็งค้าง หากแต่เธอก็ยังฉีกยิ้ม พร้อมกับก้าวเข้าไปหาพี่สาว

 

“ให้ฉันช่วยพี่นะ”

 

เซี่ยชิงฉวนเอื้อมมือไปหยิบผ้าคาดเอวจากมือของสาวใช้ แล้วค่อย ๆ ผูกเป็นโบว์ด้านหลังให้เซี่ยฉิงกง

 

“เธอช่างใจดีจริง ๆ ทั้งที่ฉันมาแย่งพ่อของเธอ แล้วยังฆ่าสุนัขของเธออีก”

 

เซี่ยชิงฉวนผู้ซึ่งกำลังผูกผ้าคาดเอวชะงักงัน หากแต่เพียงไม่ช้าก็กลับคืนสู่สภาวะปกติ

 

“ฉันมาคิด ๆ ดูแล้ว อย่างไรเสียพวกเราก็เป็นคนตระกูลเซี่ย เราไม่ควรเกลียดชังกัน” เซี่ยชิงฉวนปรบมือ “เอาล่ะ เรียบร้อยแล้ว”

 

ฉันไม่เชื่อว่าเธอจะใจดีขนาดนี้ !

 

เซี่ยฉิงกงหมุนตัวไปมาสองสามครั้ง เพื่อดูชุดที่เธอสวมอยู่ ครั้นเห็นว่าไม่มีสิ่งใดผิดปกติ เธอจึงเดินลงไปชั้นล่างพร้อมเซี่ยชิงฉวน

 

ครั้นสองสาวเดินไปถึงบันได เซี่ยชิงฉวนก็เร่งเดินนำหน้าไปสองสามก้าว พร้อมกับเรียกพ่อของเธอ

 

ส่วนเซี่ยฉิงกงก็มัวแต่ก้มลงยกกระโปรงตนเองขึ้น ครั้นเธอเงยหน้าขึ้นมอง

 

เธอก็เห็นผู้ชายคนนั้น ผู้ชายที่เธอพบเมื่อคืนก่อน …

 

เป็นเขาอีกแล้ว !

 

เซี่ยฉิงกงยกมุมกระโปรงขึ้น ขณะก้าวลงไปชั้นล่างพร้อมด้วยท่าทางโกรธเคือง ส่วนเซี่ยเจิ้งหัวก็พามู่เฉินฮ่าวเดินสวนขึ้นมาชั้นบน

 

“คุณหนู เราเจอกันอีกแล้วนะ”

 

มู่เฉินฮ่าวยิ้ม พร้อมกับกล่าวทักทาย มุมปากของเซี่ยฉิงกงกระตุก เธอทำเสียงฮึดฮัดออกจากจมูก เพื่อแสดงให้เขารับรู้ว่าเธอไม่สบอารมณ์

 

“ฉิงกงอย่าหยาบคายกับคุณชายมู่อย่างนั้นสิ”

 

มุมปากของเซี่ยฉิงกงกระตุกอีกครั้ง เธอเปลี่ยนเป็นเหยียดปากฉีกยิ้มให้

 

“สวัสดียามเช้าค่ะ คุณชายมู่”

 

“ผมชอบที่คุณเรียกแบบเมื่อคืนนี้มากกว่า”

 

ใบหน้าที่มีรอยยิ้มของเซี่ยฉิงกงเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที เธอจ้องมองเขาอย่างดุดัน

 

ในขณะที่ทุกคนเดินขึ้นไปบนชั้นสองนั้น เซี่ยชิงฉวนก็ลอบมองมู่เฉินฮ่าวด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก ม่านตาของเธอแทบจะเป็นรูปหัวใจสีแดง เธอกอดแขนพ่อของเธอแน่นขึ้นเรื่อย ๆ

 

เซี่ยฉิงกงรู้สึกว่าเธอกำลังจะจมฟองหัวใจสีแดงตาย เธอจึงรีบก้าวไปข้างหน้ากระแทกเข้ากับมู่เฉินฮ่าว พลางดันตัวเขาไปข้างหลัง

 

“คุณชายมู่อุตส่าห์มาเป็นแขกของเรา เอ่อ … ”

 

 

***จบตอน ช่วยพี่แต่งตัว***