“หนูตื่นเต้นเกินไป ดังนั้นหนูอาจมือหนักไปหน่อยตอนขอโทษน้องชิงฉวน”

 

เซี่ยฉิงกงกัดริมฝีปากล่างของตน พลางลดศีรษะลง นั่นทำให้เซี่ยเจิ้งหัวยิ่งรู้สึกสงสารเธอมากขึ้น

 

“หนูรู้ว่า หนูคงทำให้คุณพ่อไม่สบายใจ”

 

“ฉิงกง…”

 

“หนูได้ยินมาจากแม่บุญธรรมว่า หนูหายตัวไปตั้งแต่หนูเพิ่งเกิด ต่อมาคุณแม่ของหนูก็ต้องเสียชีวิตด้วยโรคซึมเศร้าเพราะหาหนูไม่เจอ แล้วคุณพ่อก็แต่งงานใหม่กับคุณน้า … ทุกคนต่างก็มีชีวิตที่ดี ที่ผ่านมาหนูเองก็คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่เสมอ หนูออกห่างจากตระกูลเซี่ยนานหลายปีแล้ว ต่อให้หนูไม่กลับมาก็คงไม่เป็นไร หนูไม่ควรมารบกวนที่นี่เลย”

 

เซี่ยฉิงกงเงยหน้าขึ้นหยาดน้ำตาเปล่งประกายวิบวับเล็กน้อยในดวงตาเธอ

 

“แต่พวกเขาบอกว่า คุณพ่อแก่แล้ว ทั้งยังพยายามตามหาหนูตลอดเวลา หนูจึงกลับมา แล้วนี่…คุณน้ากับน้องสาวก็ไม่ชอบหนูจริง ๆ”

 

คำพูดของเซี่ยฉิงกงทำให้เซี่ยเจิ้งหัวรู้สึกผิด

 

เดิมทีเจินเมี่ยวหยู และเซี่ยเจิ้งหัวเป็นคู่รักกัน ทั้งคู่รักกันตั้งแต่ยังเด็ก แต่ในเวลานั้นเซี่ยเจิ้งหัวต้องการเพิ่มพูนอำนาจให้กับตระกูลเซี่ย เขาจึงแต่งงานกับน่าหลานเซวี่ยลูกสาวคนโตของตระกูลน่าหลานซึ่งเป็นมารดาผู้ให้กำเนิดเซี่ยฉิงกง แต่ครั้นเซี่ยฉิงกงหายตัวไป น่าหลานเซวี่ยก็เหน็ดเหนื่อยกับการตามหาลูกสาว ในที่สุดเธอก็ล้มป่วย และจากโลกนี้ไปทั้งที่ยังอยู่ในวัยสาว

 

ต่อมาเจินเมี่ยวหยูได้แต่งงานกับเซี่ยเจิ้งหัว เจินเมี่ยวหยูได้ให้กำเนิดลูกสาวอีกคนให้กับเขา และนั่นก็คือเซี่ยชิงฉวน

 

เซี่ยชิงฉวนเป็นลูกสาวที่ได้รับความรักจากเขาอย่างเต็มเปี่ยม ในขณะที่เซี่ยฉิงกงกลับต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว โชคดีที่แม่บุญธรรมของเธอรับเธอไปเลี้ยงดู และปฏิบัติกับเธอไม่ต่างจากลูกสาวของตนเอง

 

สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกผิดต่อเซี่ยฉิงกงเป็นอย่างมาก เขาจึงอดไม่ได้ที่จะต้องเอาใจเซี่ยฉิงกงให้มากยิ่งขึ้น นอกจากนี้ทันทีที่เซี่ยฉิงกงกลับมา เธอยังช่วยเขาให้พ้นจากวิกฤติอีกด้วย

 

“ชิงฉวน ยังไม่รีบขอโทษพี่สาวอีก !”

 

เป็นครั้งแรกที่เซี่ยเจิ้งหัวแสดงท่าทางโกรธเซี่ยชิงฉวน และนั่นทำให้เซี่ยชิงฉวนถึงกับผงะ ตลอดหลายปีที่ผ่านมาพ่อมีแต่ตามใจเธอเสมอ แต่ครั้นฉิงกงกลับมา พ่อถึงกับโกรธเธอขนาดนี้ !

 

“คุณพ่อ!…”

 

“ยังไม่ยอมรับผิดอีกหรือ ?”

 

เซี่ยชิงฉวนต้องการที่จะอธิบาย หากแต่เจินเมี่ยวหยูกลับรั้งตัวเธอไว้ พลางส่ายหน้าให้เธอหยุด

 

เซี่ยชิงฉวนขอโทษเซี่ยฉิงกงอย่างไม่เต็มใจ ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาโดยไม่พูดไม่จาอะไรอีกด้วยความโกรธ

 

“ไม่เป็นไร”

 

รอยยิ้มที่สดใสของเซี่ยฉิงกง ทำให้เซี่ยชิงฉวนรู้สึกเซ็งมากยิ่งขึ้น

 

นี่คือสิ่งที่แกต้องการสินะ !

 

เซี่ยฉิงกงกล่าวอย่างใจกว้างว่า

 

“อย่างตำหนิน้องชิงฉวนเลยค่ะ”

 

“เมื่อตอนที่หนูเกิด คุณแม่ของหนูก็ได้จัดเตรียมห้องไว้ให้หนูแล้ว ไว้วันพรุ่งนี้พ่อจะให้คุณน้าทำความสะอาดให้หนู ต่อไปหนูจะได้พักในห้องนั้น”

 

ครั้นเซี่ยเจิ้งหัวพูดเช่นนี้ เซี่ยชิงฉวนก็เบิกตากว้างหันขวับไปจ้องพ่อของเธอ

 

ห้องนั้นเป็นห้องที่รับแสงได้ดีที่สุด อีกทั้งการตกแต่งก็ยังหรูหราที่สุดในคฤหาสน์หลังนี้ !

 

ยิ่งไปกว่านั้น หากมองไปนอกหน้าต่างก็จะได้เห็นท้องฟ้าสีคราม และทุ่งดอกไม้ ซึ่งนั่นเป็นเพียงห้องเดียวที่เธอต้องการที่สุด !

 

แม้ว่าห้องอื่น ๆ จะสามารถปรับปรุง และตกแต่งให้เป็นเหมือนห้องนั้นได้ หากแต่สำหรับบ้านสกุลเซี่ยแล้ว ห้องนั้นเรียกได้ว่าเป็นสัญลักษณ์ของอำนาจ  เพราะเซี่ยเจิ้งหัวสละเวลามากมายลงมือตกแต่งด้วยตนเอง เพื่อมอบให้กับลูกสาวสุดที่รักของเขา และยังเป็นที่ระลึกถึงลูกสาวคนโตของบ้านสกุลเซี่ยอีกด้วย !

 

หลายปีที่ผ่านมา เซี่ยชิงฉวนคิดว่าไม่ช้าก็เร็วห้องนั้นจะต้องตกเป็นของเธอ เธอวัดจากความรักที่เซี่ยเจิ้งหัวมีให้เธออย่างมากมาย เซี่ยเจิ้งหัวไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้ เซี่ยชิงฉวนเองก็คิดว่าเขาคงยังจมอยู่กับอดีตจึงไม่ต้องการไปแตะต้องปมในใจของเขา

 

แต่ครั้นเซี่ยฉิงกงกลับมา เซี่ยฉิงกงกลับได้อยู่ห้องนั้นงั้นหรือ ?

 

ทั้งที่แท้จริงแล้วห้องนั้นจะเป็นของเซี่ยฉิงกงมาตลอดก็ตามที

 

ทว่าสิ่งนี้ย่อมเป็นเครื่องพิสูจน์ได้ว่าตำแหน่งในใจพ่อที่เธอเคยครองอยู่นั้น บัดนี้ถูกผู้หญิงคนนั้นแย่งไปแล้วอย่างไม่ต้องสงสัยเลย !

 

“ขอบคุณค่ะ !”

 

เซี่ยฉิงกงเหลือบมองเซี่ยชิงฉวนราวไม่เจตนา ทว่ารอยยิ้มแห่งความสำเร็จกลับปรากฏขึ้นบนริมฝีปากเธอ นั่นยิ่งทำให้เซี่ยชิงฉวนโกรธจนแทบคลั่ง แกมันหนามยอกอกฉันชัด ๆ..

 

***จบตอน ตำแหน่งในใจพ่อ***