เซี่ยฉิงกงเดินกลับไปที่ห้อง เธอถอดกระโปรงออก เพื่อผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่

 

รอยขาดนั้นช่างประณีตและเรียบร้อย สาวใช้กำลังจะเอากระโปรงตัวนั้นไป ทว่าเซี่ยฉิงกงห้ามไว้

 

“ไม่ต้องเอาไป ทิ้งไว้ตรงนั้นแหละ”

 

ใช้แล้ว เธอเป็นคนตัดผ้าคาดเอวนี่เอง เดิมทีเซี่ยชิงฉวนกำลังจะตัดผ้าคาดเอวนั่น ทว่าตัดไปได้หน่อยเดียวก็บังเอิญว่าเธอเข้ามาเห็นเสียก่อน

 

จากนั้น เธอจึงตัดมันเสียเองทั้งหมด ก็ในเมื่อเซี่ยชิงฉวนต้องการให้เป็นเช่นนั้น ทำไมเธอจะไม่ช่วยให้มันเป็นจริงสมใจล่ะ แหมมีคนก่อไฟเธอก็แค่ช่วยเติมน้ำมันให้ก็เท่านั้น

 

เซี่ยชิงฉวนพยายามแก้ตัวว่าไม่ใช่เธอ แต่เธอก็ไม่สามารถบอกได้ว่าเธอตัดออกไปแค่ชิ้นเดียว ช่างเป็นความขมขื่นที่ไม่อาจบรรยายได้แท้จริง เซี่ยเจิ้งหัวจ้องมองเธอครู่หนึ่ง ก่อนจะพามู่เฉินฮ่าวไปที่ห้องนั่งเล่น

 

ครั้นเซี่ยฉิงกงแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เธอก็ลงมาชั้นล่าง เซี่ยเจิ้งหัวกับภรรยา และคนอื่น ๆ ต่างก็นั่งประจำที่แล้ว ส่วนเซี่ยชิงฉวนนั้น เธอนั่งข้างมู่เฉินฮ่าวกำลังจัดจาน และตะเกียบให้เขาอย่างกระตือรือร้น

 

เจินเมี่ยวหยูมองลูกสาวของเธอที่พยายามเอาอกเอาใจผู้ชายข้าง ๆ ทว่าก็ไม่ได้คัดค้านอะไร ทั้งยังพยายามยุว่า “ผู้ชายดี ๆ แบบนี้ ลูกต้องรีบคว้ามาให้ได้ล่ะ”

 

“คุณชายมู่ น้ำชาค่ะ”

 

“คุณชายมู่ กินผลไม้สิคะ”

 

มู่เฉินฮ่าวยังคงเฉยเมยเฉกเช่นเคย ส่วนเซี่ยเจิ้งหัวก็ยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้น

 

“น้องชิงฉวนนี่ช่างขยันเอางานเอาการเสียจริง หากฉันไม่รู้ ฉันคงคิดว่าตระกูลเซี่ยมีสาวใช้ตัวน้อยที่แสนสวยขนาดนี้ด้วยแล้วล่ะ !”

 

เซี่ยฉิงกงนั่งตรงข้ามกับมู่เฉินฮ่าว มู่เฉินฮ่าวยังคงทำหน้าเย็นชาราวกับว่าทุกคนเป็นหนี้เขาหลายสิบล้าน

 

“พี่สาว ที่พี่พูดหมายถึงอะไรกัน ในเมื่อมีแขกสำคัญมาเยือนถึงบ้านของเรา เราก็ย่อมต้องดูแลเขาอย่างอบอุ่น”

 

เซี่ยชิงฉวนกล่าวพร้อมรอยยิ้ม ทว่ามันก็ไม่สามารถปกปิดความเขินอายบนใบหน้าของเธอได้

 

“หึหึ” เซี่ยเจิ้งหัวหัวเราะอย่างกระดาก

 

มู่เฉินฮ่าวมองดูปฏิกริยาของคนในครอบครัวนี้อย่างไร้ความรู้สึกใด ๆ มีเพียงเซี่ยฉิงกงที่นั่งตรงข้ามเท่านั้น ที่กำลังก้มหน้าก้มตาดื่มซุปโดยไม่เหลือบตาขึ้นมามองมู่เฉินฮ่าวเลย

 

“คุณหนูใหญ่ เมื่อคืนมีความสุขดีไหม ?” เป็นเวลานานกว่าที่มู่เฉินฮ่าวจะเปิดปากพูด สีหน้าของเขากึ่งล้อเลียนกึ่งเยาะเย้ย

 

แค่ก–

 

เซี่ยฉิงกงเกือบจะสำลักซุป ในที่สุดเธอก็หยุดกิน เธอเงยหน้าขึ้นมองมู่เฉินฮ่าวอย่างไม่พอใจ

 

“ก็มีความสุขดี” ครั้นเซี่ยฉิงกงเห็นท่าทางสะใจของเจินเมี่ยวหยู เธอก็รีบตอบกลับ จากนั้นก็ก้มหน้าลง

 

มู่เฉินฮ่าวคงเกลียดเธอมากสินะ แม้ว่าอาการเยาะเย้ย และอาการรังเกียจบนใบหน้าของเขาจะไม่ได้แสดงออกอย่างชัดเจนนัก หากแต่เธอก็ไม่ได้ตาบอด เชอะ นายก็แค่คุณชายอาศัยอำนาจของตระกูลมู่ ไม่ได้ยอดเยี่ยมอะไรนักหนาหรอก

 

นี่นายคิดจริง ๆ หรือว่าผู้หญิงทุกคนต้องการที่จะอ่อยนาย แล้วลากนายขึ้นเตียง..หึ ?

 

ครั้นนึกถึงสิ่งนี้แล้ว เซี่ยฉิงกงก็ยกมุมปากน้อย ๆ ทว่าขณะที่ยังคงก้มศีรษะอยู่นั้น เธอก็ลอบมองมู่เฉินฮ่าว

 

ทันใดนั้น ราวกับคิดอะไรดี ๆ ขึ้นมาได้ เซี่ยฉิงกงเหยียดขาของเธอออกไป จากนั้นก็กระแทกรองเท้าส้นสูงของเธอลงบนรองเท้าหนังของเขา

 

มู่เฉินฮ่าวไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไร เพียงแต่การโจมตีอย่างกะทันหันทำให้เขาไม่ทันระวัง ผลก็คือแก้วไวน์แดงที่วางไว้ข้าง ๆ คว่ำ แล้วไวน์แดงก็เทราดลงบนชุดสูทระดับไฮเอนด์ของเขา

 

“ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

 

เซี่ยฉิงกงค่อย ๆ หดขาของเธออย่างเฉื่อยชา พลางยิ้มเจ้าเล่ห์ เธอพยายามเช็ดเสื้อผ้าให้มู่เฉินฮ่าว

 

“เซี่ยฉิงกง เธอนี่สมกับเป็นเด็กบ้านนอกจริง ๆ มีใครบ้างที่ยืดแข้งยืดขาออกมาหลังกินอาหารแบบนี้ ไม่รักษาภาพพจน์บ้างเลย !”

 

ครั้นเซี่ยชิงฉวนเห็นมู่เฉินฮ่าวขมวดคิ้ว เธอก็รีบตวาดเซี่ยฉิงกงด้วยความโกรธ

 

“ใช่..ฉันเป็นผู้หญิงบ้านนอก ฉันเคยกินแต่อาหารง่าย ๆ ไม่มีกฎเกณฑ์อะไรมากมายเยอะแยะเท่าตระกูลผู้ดีอย่างเธอหรอก”

 

ในขณะที่เซี่ยชิงฉวนกำลังจะประณามต่อ เซี่ยเจิ้งหัวก็หยุดเธอไว้

 

“ฉิงกงพาคุณชายมู่ไปล้างเนื้อล้างตัวก่อนเถอะ”

 

เซี่ยฉิงกงอดไม่ได้ที่จะทำหน้ามุ่ย หากแต่ก็พามู่เฉินฮ่าวออกไปแต่โดยดี

 

ครั้นเห็นเช่นนั้นเซี่ยชิงฉวนก็รีบลุกขึ้นจากที่นั่ง แสดงท่าว่าจะตามไปด้วย หากแต่เซี่ยเจิ้งหัวกลับขมึงตาจ้อง เพื่อหยุดเธอไว้

 

เซี่ยชิงฉวนหายใจฟึดฟัดด้วยความโมโห และโกรธเคืองอย่างรุนแรง

 

“คุณพ่อปล่อยหนูไปเถอะ พี่สาวเป็นคนหัวรั้น หากทำให้คุณชายมู่อารมณ์เสีย คงไม่ดีเป็นแน่”

 

“ชิงฉวน ลูกควรรู้ว่า คนที่ต้องแต่งงานก็คือฉิงกงพี่สาวของลูก”

 

***จบตอน แต่งงานกับเซี่ยฉิงกง***