หลังจากที่มู่เฉินฮ่าวพูดจบ ประตูรถก็ปิดลงอีกครั้ง และรถก็เคลื่อนไปข้างหน้าช้า ๆ ก่อนจะลับตาไป

 

“เอาจริงสิ นี่ฉันต้องไปหาผู้ชายที่ทิ้งฉันไว้บนทางด่วนเนี่ยนะ โหดร้ายเกินไปแล้ว !”

 

วันนี้เป็นวันแรกที่ไปบ้านสกุลมู่ ดังนั้นเสื้อผ้าที่ตระกูลเซี่ยตระเตรียมให้เธอจึงเป็นชุดที่เป็นทางการหรูหราสง่างามรวมถึงรองเท้าส้นสูง 10 ซม.ด้วย

 

การแต่งกายแบบนี้ไม่มีปัญหาหากอยู่ในงานเลี้ยง ทว่าบนทางด่วนเช่นนี้ มันทำให้เซี่ยฉิงกงจัดการยากยิ่งกว่าเดิม

 

ภายในรถ มู่เฉินฮ่าวออกคำสั่ง

 

“ส่งคนติดตามเธอ แต่ห้ามช่วยเธอ”

 

“ครับ..นายน้อย”

 

หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ร้อยเมตร เซี่ยฉิงกงก็รู้สึกเจ็บเท้าอย่างรุนแรง เธอจำต้องถอดรองเท้าส้นสูงออกแล้วเดินเท้าเปล่าบนทางด่วน

 

โชคดีที่พื้นผิวถนนบนทางด่วนค่อนข้างเรียบ และไม่มีก้อนกรวด

 

เธอใช้โทรศัพท์มือถือที่มู่เฉินฮ่าวมอบไว้ให้ในการนำทาง บ้านของมู่เฉินฮ่าวหลังนั้นอยู่ห่างจากทางด่วนประมาณ 15 กิโลเมตร

 

เซี่ยฉิงกงรู้สึกเหมือนมีม้าศึก 10,000 ตัว กำลังควบอยู่ในหัวใจของเธอ นี่ชาติก่อนเธอไปทำเวรทำกรรมอะไร ชาตินี้ถึงต้องมาแต่งงานกับไอ้ลามกมู่เฉินฮ่าว !

 

หลังจากอ่านคำแนะนำอย่างละเอียดแล้ว เธอจึงรู้ว่าอีกประมาณ 1 กิโลเมตร เธอก็จะสามารถลงจากทางด่วนนี้ได้ จากนั้นเซี่ยฉิงกงก็วางแผนที่จะนั่งแท็กซี่ไปที่บ้านสกุลมู่ !

 

หลังจากนั้นอีกห้าร้อยเมตร รถสีดำก็มาหยุดอยู่ข้างๆ เซี่ยฉิงกง

 

หรือว่าไอ้สารเลวนั่นส่งคนมารับเธอ ?

 

ไว้คิดบัญชีทีหลังก็แล้วกัน !

 

ขณะที่เซี่ยฉิงกงกำลังจะกลับไปขึ้นรถ เธอก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติ

 

เพราะรถที่จอดอยู่ข้าง ๆ เธอตอนนี้… ไม่ใช่รถเบนซ์ ทว่าเป็นฮอนด้าสีดำ

 

หากเธอจำไม่ผิด ตอนที่เธอออกจากบ้านสกุลเซี่ย เมื่อครู่นี้ รถทั้งหกคันของตระกูลมู่ล้วนเป็นรถเมอร์ซีเดสเบนซ์ …

 

แล้ว … รถคันนี้คืออะไร ?

 

ก่อนที่เธอจะทันมีเวลาคิดเรื่องนี้ ชายแข็งแรงสองคนที่คลุมหน้าด้วยผ้าสีดำก็ลงมาจากรถ

 

“เฮ้ย พวกแก … “

 

และก่อนที่เซี่ยฉิงกงจะพูดจบ เธอก็ได้กลิ่นแปลก ๆ เธอรู้สึกมึนหัวหน้ามืดขึ้นมาทันที จากนั้นก็สลบไปต่อหน้าต่อตาชายทั้งสอง

 

รถของมู่เฉินฮ่าวขับไกลออกจากทางด่วน และตรงเข้าสู่คฤหาสน์บ้านสกุลมู่อย่างช้า ๆ

 

หลังจากกลับถึงบ้านสกุลมู่ เขาก็เริ่มจัดการกับธุระของบริษัทอย่างที่เคยทำเป็นประจำทุกวัน

 

“แย่แล้ว นายน้อย นายหญิงน้อยหายตัวไป”

 

เจิ้งเหอรีบเข้ามารายงาน

 

มู่เฉินฮ่าวหรี่ตาลงอย่างกะทันหัน เขาปิดโน้ตบุ๊ก พลางเอ่ยถามว่า

 

“มีอะไร ? ก็สั่งให้ส่งคนติดตามเธอแล้วไม่ใช่หรือ ?”

 

“ใช่ ผมให้คนติดตามนายหญิงน้อยแล้ว แต่กลัวว่าเธอจะรู้ตัวจึงไม่กล้าขับตามกระชั้นชิด ทว่าเพียงพริบตา นายหญิงน้อยก็ถูกพาเข้าไปในรถฮอนด้าสีดำ  มีคนที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียงรถฮอนด้าสีดำคันนี้เห็นเหตุการณ์ และจดจำหมายเลขทะเบียนรถได้ นั่นก็คือ เซี่ยงไฮ้ b36788”

 

ครั้นได้ยินเช่นนี้มู่เฉินฮ่าวก็พยักหน้าด้วยสีหน้าเฉยเมย

 

“อืม ไปกันเถอะ !”

 

ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง  … เสียงหยดน้ำดังอยู่ข้าง ๆ หูของเธอ

 

ครั้นเซี่ยฉิงกงตื่น เธอก็พบว่าดวงตาของเธอถูกผ้าสีดำคาดทับ ส่วนปากของเธอก็ถูกเทปปิด

 

หลังจากสะบัดข้อมืออย่างแรง เธอก็พบว่าตัวเธอถูกมัดติดกับเก้าอี้

 

“คุณหนูเซี่ยตื่นแล้วเหรอ ? เจ็บมากรึเปล่า ?”

 

สุ้มเสียงที่คุ้นเคยดังเข้าหูของเธอ

 

นี่คือโกดังใต้ดินที่ชื้นแฉะ เปิดดวงไฟสีขาวหลายดวงจนสว่างจ้า กลิ่นของเชื้อราทำให้ท้องไส้ของเซี่ยฉิงกงปั่นป่วน

 

ชั่วขณะนั้นผ้าสีดำที่คาดตาของเซี่ยฉิงกงพลันถูกดึงออก

 

และเพราะแสงที่แผดจ้า ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายตาเล็กน้อย เซี่ยฉิงกงหรี่ตามองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

 

“จำฉันไม่ได้เหรอ ?”

 

***จบตอน ถูกลักพาตัว***