เมื่อได้ฟังการสนทนาระหว่างสองแม่ลูก เซี่ยฉิงกงก็มีความสุขขึ้นมาทันทีทักษะการแสดงของมู่เฉินฮ่าวนั้นยอดเยี่ยม เขามองเธอด้วยสายตาที่แสนอ่อนโยน อ่อนโยนเสียจนเซี่ยฉิงกงเกือบจะเชื่อว่าเธอเป็นผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด !

 

อย่างไรก็ตาม การเห็นสีหน้าซิงเหวินจิ้งที่แลดูซีดเซียวลง ก็ยิ่งทำให้เซี่ยฉิงกงรู้สึกสดชื่นขึ้นไปอีก

 

ในเมื่อมู่เฉินฮ่าวอยากเล่นละครนัก งั้นเธอก็จะร่วมแสดงไปกับเขาด้วย !

 

เซี่ยฉิงกงวางมือขาวนุ่มของเธอไว้บนไหล่ของมู่เฉินฮ่าว จากนั้นก็ซุกศีรษะลงในอ้อมแขนของเขา เอ่ยกล่าวเบา ๆ ว่า

 

“ทำไมฉันถึงรู้สึกปวดหัวก็ไม่รู้สิ ?”

 

นัยน์ตาของชายหนุ่มส่องประกายแสงประหลาด รอยยิ้มเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา ผู้หญิงคนนี้ร่วมมือกับเขางั้นหรือ ?

 

เซี่ยฉิงกงรู้สึกว่าเอวของเธอโดนรัดแน่นขึ้น มือใหญ่ ๆ ของชายหนุ่มโอบรอบเอวคอด ๆ ของเธอ ฝ่ามือที่กดลงบนเอวของเธอนั้นร้อนเร่าและทรงพลัง พร้อมจะแทรกซึมเข้าไปในร่างกายของเธอผ่านชั้นเสื้อผ้าบาง ๆ จนทำให้ฉิงกงรู้สึกคอแห้ง

 

“งั้น ผมพาคุณกลับไปพักผ่อนก่อนก็แล้วกัน” ชายหนุ่มจิกมุมปากยิ้ม

 

มู่เฉินฮ่าวอุ้มเธอขึ้นมาอีกครั้ง เขาเดินไปที่ซิงเหวินจิ้ง จากนั้นก็พูดขึ้นว่า

 

“คุณแม่ นี่ก็สายมากแล้ว คุณแม่ควรกลับไปพักผ่อนก่อน คุณแม่เดินทางมาจากสหรัฐอเมริกาคงเหนื่อยมาก คุณแม่ไปพบคุณพ่อหรือยัง ? “

 

ซิงเหวินจิ้งตะลึง

 

“ไม่กลับด้วยกันเหรอ ?”

 

“ผมกับฉิงกงกำลังจะออกเดทกัน ! เพราะอีกไม่นานเราก็จะต้องหมั้นกันแล้ว ดังนั้นเราควรต้องสร้างความสนิทสนมกันให้มากจริงไหม ?”

 

มู่เฉินฮ่าวก้มลงมองเซี่ยฉิงกงอย่างหลงใหล แววตาของเขาเต็มไปด้วยความรัก ซึ่งนั่นยิ่งทำให้เซี่ยฉิงกงชื่นชมทักษะการแสดงของมู่เฉินฮ่าวมากขึ้นไปอีก !

 

ต่อหน้าแม่ของเขา มู่เฉินฮ่าวแสดงได้ดีมาก ราวกับเป็นซุปเปอร์สตาร์ชั้นนำ

 

มีเพียงคำเดียวในใจของเซี่ยฉิงกงเวลานี้ คือ ‘เริ่ด’

 

แม้จะออกจากประตูโรงพยาบาลมาแล้ว มู่เฉินฮ่าวก็ยังไม่ยอมปล่อยตัวเซี่ยฉิงกงลง ตลอดทางเซี่ยฉิงกงยังคงนอนซุกอยู่บนหน้าอกของชายหนุ่มอย่างว่าง่าย ปล่อยให้ลมหายใจแผ่วเบาของเธอลอยรดอยู่รอบลำคอของเขา กระทั่งทำให้เขารู้สึกจั๊กจี้

 

ครั้นเซี่ยฉิงกงขยับตัวไปมา มู่เฉินฮ่าวก็อดไม่ได้ที่จะกระชับอ้อมแขนที่โอบรอบตัวเธอให้แน่นขึ้น เซี่ยฉิงกงรู้สึกได้ถึงท่อนแขนแข็งแกร่งบนเอวของเธอ ใบหูของเธอค่อย ๆ แดงขึ้นเล็กน้อย เธอนึกสาปแช่งในใจอย่างหมั่นไส้

 

“ไอ้ทุเรศนี่..กล้าแต๊ะอั๋งฉัน !”

 

แล้วเธอก็ตบไหล่มู่เฉินฮ่าว

 

“เอาล่ะ ไม่มีใครแล้ว เลิกเล่นละครเถอะ !”

 

มู่เฉินฮ่าวปล่อยมืออย่างรวดเร็ว

 

เซี่ยฉิงกงที่ไม่ทันระวังตัวก็ร่วงลงกับพื้นก้นจ้ำเบ้า

 

เจ็บจนจุก..

 

“โอ๊ย มู่เฉินฮ่าวคุณทำอะไรเนี่ย ?”

 

เซี่ยฉิงกงกุมบั้นท้ายที่ปวดร้าวของตน ขณะหันไปตะคอกถาม

 

ไม่คาดคิดว่าชายหนุ่มกลับโบกมือปฏิเสธด้วยท่าทางไร้เดียงสา

 

“ก็คุณบอกให้ปล่อย”

 

ฉิงกงกัดฟันด้วยความโกรธจากก้นบึ้งของหัวใจ ผู้ชายตรงหน้าเธอคนนี้เฮงซวยจริง ๆ

 

เห็นได้ชัดว่ามู่เฉินฮ่าวรู้สึกขบขันกับท่าทางขบเขี้ยวเคี้ยวฟันของเธอ เขายื่นมือออกไปให้ฉิงกง แสดงทีท่าว่าจะช่วยดึงตัวเธอขึ้น

 

ฉิงกงตบมือของเขาออก

 

“ไปให้พ้นเลย”

 

“ทำไมถึงดื้ออย่างนี้นะ ?”

 

“ผู้หญิงอย่างฉัน ไม่ชอบกินอาหารที่มีคนป้อนให้* !” (แสลง : ไม่ชอบรับความช่วยเหลือจากคนอื่น)

 

หลังจากพูดจบ เซี่ยฉิงกงก็พยายามที่จะลุกขึ้นด้วยตัวเอง ทว่าก้นของเธอก็เจ็บมาก …

 

หลังจากพยายามอยู่สักพัก ที่สุดฉิงกงก็ลุกขึ้นจากพื้นได้ด้วยท่าทางทุลักทุเล

 

ฉิงกงเพิ่งตระหนักว่า ยามนี้เธอสวมเสื้อเชิ้ตตัวยาวเพียงตัวเดียวเท่านั้น เธอไม่ควรเดินไปไหนมาไหนด้วยสภาพโป๊ ๆ แบบนี้

 

ยิ่งไปกว่านั้น เซี่ยฉิงกงก็ไม่รู้ว่าโรงพยาบาลแห่งนี้ตั้งอยู่ที่ไหน หากเธอทำตัวดื้อดึง ตัวเธอนั่นแหละที่จะต้องอับอาย

 

***จบตอน ทักษะการแสดงของมู่เฉินฮ่าวน่าชื่นชมจริง ๆ***