“ก็ได้ คุณหันกลับไปก่อน ฉันจะถอดเอง แต่คุณห้ามแอบมองนะ”

 

เซี่ยฉิงกงกัดฟันพูด พยายามประนีประนอม

 

ก็แค่ทายา เธอก็เพียงยื่นแขนออกมาจากผ้านวม และมู่เฉินฮ่าวก็ทายาให้เท่านั้น

 

“ไม่”

 

มู่เฉินฮ่าวปฏิเสธอย่างเด็ดขาด

 

เซี่ยฉิงกงโกรธใบหน้าเล็ก ๆ ที่สวยงามแดงก่ำด้วยความโกรธ หากแต่ส่วนหนึ่งก็มาจากความเขินอาย

 

“มู่เฉินฮ่าว..ทำไมคุณถึงไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย ก็เขียนไว้อย่างชัดเจนในข้อตกลงหลังการแต่งงานของเราแล้วไม่ใช่เหรอว่า คุณไม่สามารถบังคับฉันได้ !”

 

“สัญญาหลังการสมรส คุณแค่บอกว่าไม่สามารถบังคับให้คุณมีความสัมพันธ์ด้วยไม่ใช่เหรอ ? ไม่ได้บอกว่าห้ามไม่ให้ผมมองคุณด้วยสักหน่อย ?”

 

“คุณนี่มัน..” ดูเหมือนเซี่ยฉิงกงจะสำลัก

 

หลังจากดิ้นรนอยู่พักหนึ่ง เธอก็กัดฟันซุกตัวลงใต้ผ้านวม  และเริ่มถอดเสื้อผ้าของเธอใต้ผ้านวม

 

มู่เฉินฮ่าวนั่งลงจ้องมองเซี่ยฉิงกงอย่างสนอกสนใจด้วยสายตาที่เย็นชาและแหลมคมของเขา เซี่ยฉิงกงรู้สึกอึดอัด เขินอายจนหูของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง

 

หลังจากนั้นไม่นาน เซี่ยฉิงกงก็โผล่ศีรษะเล็ก ๆ ออกมาจากผ้านวม เธอยื่นแขนที่มีบาดแผลซึ่งพันผ้าก๊อซไว้ออกมาจากผ้านวม

 

“นี่ จะทายาก็ทาสิ”

 

ทำไมเธอต้องมาโดนข่มเหงแบบนี้ ? ทำไมเธอต้องมาเจอกับไอ้ปีศาจร้ายจอมลามกคนนี้ด้วย ?

 

มู่เฉินฮ่าวมองท่าทางที่แลดูจะเจ็บปวดเล็ก ๆ ของเซี่ยฉิงกง มุมปากของเขาพลันยกโค้งโดยไม่รู้ตัว เขาเดินเข้าไปห้องน้ำ รองน้ำใส่ภาชนะ แล้วหยิบผ้าขนหนูออกมาช่วยเซี่ยฉิงกงทำความสะอาดบาดแผลก่อน จากนั้นจึงทายาให้

 

ทันทีที่ทายาชนิดใหม่นี้ เซี่ยฉิงกงก็รู้สึกเจ็บปวดมาก หากแต่เธอก็พยายามกัดฟันทนทั้งน้ำตา ขณะที่มู่ฉินฮ่าวดูจะมีความสุขเล็กน้อย ทว่าเขาก็ยังไม่ปล่อยเธอไปง่าย ๆ

 

“ก็สมควรแล้วนี่ ตอนนี้คุณคงเข้าใจแล้วสินะว่าเจ็บขนาดนี้ นั่นก็เป็นเพราะคุณเองที่ไม่ใส่ใจสิ่งที่หมอซูบอกใช่ไหมล่ะ ?”

 

ยังคงมีหยาดน้ำตาเอ่อล้นในดวงตาเซี่ยฉิงกง เธอมองมู่เฉินฮ่าวด้วยสายตาว่างเปล่า

 

“คุณนี่ช่างเย็นชาจริง ๆ ฉันคิดว่าคุณตั้งใจทำให้ฉันเจ็บมากกว่า ! เอายาแก้ปวดมาให้ฉันด้วย ฉันเจ็บมากเลย”

 

“ยังไม่รู้ตัวอีกหรือ ทำตัวเองทั้งนั้น ถ้าคุณไม่ทำให้แผลเปียกน้ำก็ไม่ต้องทายานี่”

 

แม้ว่ายาใหม่ที่มู่เฉินฮ่าวมอบให้เซี่ยฉิงกงจะสร้างความเจ็บปวดมากในตอนแรก หากแต่ความรู้สึกเย็น ๆ ก็ค่อย ๆ แพร่กระจายออกมา และความรู้สึกเจ็บปวดก็หายไปอย่างช้า ๆ

 

เซี่ยฉิงกงยังคงห่อตัวอยู่ในผ้านวม ส่วนมู่เฉินฮ่าวก็ผละไปนั่งบนโซฟา เขาหันไปจดจ่อกับโน้ตบุ๊คจัดการกิจการของบริษัท

 

“นี่.. มู่เฉินฮ่าว ท่าทางคุณแลดูมีความเชี่ยวชาญในการทายา คุณเคยทายาให้คนอื่นมาก่อนหรือเปล่า ?”

 

เซี่ยฉิงกงมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของมู่เฉินฮ่าว ภายใต้แสงไฟนวลนั้น มู่เฉินฮ่าวแลดูจริงจัง อีกทั้งหล่อเหลามาก

 

“ก็บ่อยอยู่นะ แต่ไม่ใช่ทาให้คนอื่น แต่เป็นตัวผมเอง”

 

มู่เฉินฮ่าวไม่ได้เงยหน้าขึ้นจากหน้าจอโน้ตบุ๊คเลย

 

“ทำไมคุณถึงได้รับบาดเจ็บบ่อย ๆ ล่ะ คุณเป็นลูกชายคนโตของตระกูลมู่ไม่ใช่เหรอ ? คุณควรได้แต่งตัวดี ๆ อยู่อย่างสบาย ๆ มาตั้งแต่เด็กนี่นา คุณจะบาดเจ็บบ่อย ๆ ได้อย่างไร ?”

 

มู่เฉินฮ่าวไม่ตอบ ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองเซี่ยฉิงกงด้วยซ้ำ นิ้วเรียวยาวของเขาเอาแต่เคาะแป้นพิมพ์บนโน้ตบุ๊คด้วยสีหน้าจริงจัง

 

เซี่ยฉิงกงคิดเพียงว่ามู่เฉินฮ่าวคงจะงานยุ่ง เธอจึงไม่ได้ซักถามอะไรเขาอีก เธอหยิบการ์ตูนตลกที่อยู่ข้างเตียงขึ้นมาอ่านต่อ เพียงไม่นานก็ง่วงแล้วเธอก็ผล็อยหลับไป

 

หลังจากที่มู่เฉินฮ่าวจัดการเรื่องของบริษัทเสร็จแล้ว เขาก็เงยหน้าขึ้นมอง จึงพบว่าเซี่ยฉิงกงหลับไปแล้ว

 

เธอนอนอยู่บนเตียงด้านหนึ่ง มือของเธอที่เคยกำผ้านวมแน่นยามนี้คลายออกแล้ว เผยร่างของเธอให้เห็นรำไรภายใต้ผ้านวม

 

มู่เฉินฮ่าวมองใบหน้าที่สวยงาม หากแต่นอนเซาเหมือนแมว แล้วกวาดตามองไปถึงเรือนร่างที่ละเอียดอ่อนงดงามนั้นด้วยแล้ว เขาก็รู้สึกร้อนเร่าขึ้นมาโดยไม่คาดคิด …

 

***จบตอน ความปรารถนาที่รุ่มร้อน***