“วันนี้ฉันอารมณ์ดี ฉันยอมทำตามคำขอนี้ของคุณก็ได้”

 

เซี่ยฉิงกงเงยใบหน้าเล็ก ๆ ที่มีเสน่ห์ของเธอขึ้นเล็กน้อย พร้อมกับกล่าวอย่างภาคภูมิใจ

 

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง รถก็ขับเข้าไปในลานบ้านสกุลมู่อย่างช้า ๆ

 

ภายในห้องครัวของบ้านสกุลมู่มีวัตถุดิบทุกอย่างเพียบพร้อม

 

หลังจากที่เซี่ยฉิงกงลงจากรถ เธอก็เปลี่ยนชุดที่แสนหรูหรามาสวมกระโปรงผ้าไหมที่ใส่สบาย จากนั้นก็พันผ้ากันเปื้อนแล้วเริ่มทำสปาเก็ตตี้

 

ที่เธอรีบทำไม่ได้เป็นเพราะมู่เฉินฮ่าว

 

หากแต่เป็นเพราะ ! เธอเองก็หิวเหมือนกัน !

 

เส้นสปาเก็ตตี้เป็นอาหารเหมาะสำหรับคนขี้เกียจจึงไม่ยุ่งยากในการปรุง

 

มู่เฉินฮ่าวก็อยู่ในครัวอย่างสนอกสนใจ นัยน์ตาสีเข้มและแวววาวของเขาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น ขณะเฝ้าดูการปรุงอาหารของเซี่ยฉิงกง

 

จู่ ๆ เขาก็ค้นพบว่าการดูผู้หญิงตรงหน้าทำอาหารก็เป็นสิ่งที่น่าสนใจเช่นกัน

 

เธอก้มหน้าก้มตา ปรุงสปาเก็ตตี้ให้สวยงามน่ารับประทาน

 

หลังจากเติมน้ำร้อนเล็กน้อยลงในหม้อ เซี่ยฉิงกงก็ใส่เกลือเล็กน้อย ใส่เส้นสปาเก็ตตี้ และเริ่มต้ม หลังจากต้มเส้นแล้ว เธอก็นำน้ำมันมะกอกมาคลุกเล็กน้อยคนให้เข้ากันเบา ๆ จากนั้นก็หันไปสับกระเทียม หัวหอม และหั่นมะเขือเทศ

 

เธอเติมน้ำมันลงกระทะ ตามด้วยกระเทียม และหัวหอมผัดให้เข้ากันเบา ๆ จากนั้นจึงใส่เนื้อสับลงไปเพื่อให้รสชาติของมะเขือเทศเข้มข้นขึ้น

 

ห้องครัวกรุ่นไปด้วยกลิ่นหอม และเพราะกลิ่นหอมของเนื้อสับผัด มู่เฉินฮ่าวก็เริ่มรู้สึกว่าท้องร้อง

 

มู่เฉินฮ่าวรู้สึกขอบคุณมากที่เซี่ยฉิงกงไม่ได้ยินเสียงนี้ มิฉะนั้นเขาคงไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปวางไว้ที่ไหน

 

หลังจากรอเพียงครู่ เซี่ยฉิงกงก็ใส่ซอสมะเขือเทศ ตามด้วยเกลือ และน้ำตาลลงไป ผัดให้เข้ากัน

 

หลังจากผัดเสร็จแล้วก็นำมาใส่ในหม้อพักไว้

 

เธอหันไปจัดจานโดยวางสปาเก็ตตี้หอม ๆ จากนั้นก็ราดซอสมะเขือเทศด้านบนให้สวยงาม

 

ในขณะที่เซี่ยฉิงกงกำลังจะจัดวางจานนั้น เธอพลันรู้สึกว่ามีคนโอบกอดเธอจากด้านหลัง

 

สิ่งที่เซี่ยฉิงกงเห็นเมื่อหันหน้ากลับไปมอง ก็คือใบหน้าหล่อเหลาที่ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ

 

มู่เฉินฮ่าวใช้นิ้วเรียว ค่อย ๆ รั้งศีรษะของเซี่ยฉิงกงเบา ๆ

 

“ปล่อยฉัน คุณไม่อยากกินสปาเก็ตตี้เหรอ ? คุณจะทำอะไรน่ะ !”

 

เซี่ยฉิงกง รู้สึกถึงลมหายใจที่อันตรายอวลในอากาศ

 

จู่ ๆ มู่เฉินฮ่าวก็ผลักเซี่ยฉิงกงไปชิดติดกำแพง พลันมือใหญ่ก็โอบเอวเธอเบา ๆ พร้อมกับกดร่างของเธอลง

 

มืออีกข้างประคองใบหน้าของเธออย่างนุ่มนวล

 

มู่เฉินฮ่าวขยับเข้าใกล้เซี่ยฉิงกงอย่างช้า ๆ แววตาของเขาชัดเจน อีกทั้งอ่อนโยน หากแต่ก็เป็นประกายวาววับ

 

“ปล่อยฉัน เชื่อมั้ย ฉันจะเสียบคุณด้วยตะเกียบนี่ …”

 

เซี่ยฉิงกงโบกตะเกียบที่เธอกำลังใช้เสิร์ฟเมื่อครู่

 

ก่อนที่เธอจะทันพูดจบ ริมฝีปากของเธอก็ถูกปิดกั้น การเคลื่อนไหวของมู่เฉินฮ่าวอ่อนโยนมาก ราวกับว่าเขากำลังทะนุถนอมสมบัติที่หายากยิ่ง

 

ชั่วขณะนั้น เซี่ยฉิงกงพลันรู้สึกสมองว่างเปล่า มือของเธอไม่สามารถใช้การอะไรได้ ตะเกียบพลัดตกลงบนพื้น

 

ภายในห้องเงียบสงบ ดูเหมือนว่าโลกทั้งใบจะเหลือเพียงกันและกัน

 

นัยน์ตาของเธอมืดลง ชายหนุ่มสอดมือใหญ่รองรับศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยเรือนผมยาวสลวย เพื่อป้องกันไม่ให้ศีรษะของเธอปะทะเข้ากับผนังเย็น ๆ

 

สิ่งที่เขาทำก็เพียงแค่จูบอย่างอ้อยอิ่ง ซึ่งนั่นทำให้เขาชัดเจนมากขึ้นเกี่ยวกับความรู้สึกในหัวใจตน

 

เซี่ยฉิงกงรู้สึกอึดอัดมาก หากแต่ก็ยังไม่มีปฏิกิริยาโต้กลับใด ๆ

 

“มู่เฉินฮ่าว ! คนบ้า อย่าทำอะไรฉันนะ ! ไม่งั้นฉันจะกรี๊ดแล้วนะ”

 

***จบตอน ความอบอุ่น***