ชั่วขณะนั้น บรรยากาศที่กำลังคุกรุ่นก็ถูกทำลายลง มู่เฉินฮ่าวมองเซี่ยฉิงกงอย่างหมดหวัง

 

“เธอนี่ช่างเป็นผู้เชี่ยวชาญในการทำลายบรรยากาศเสียจริง ๆ”

 

“คุณนั่นแหละที่ทำลายบรรยากาศ เอาอุ้งเท้าของคุณออกไปจากตัวฉันนะ”

 

เซี่ยฉิงกงแสดงท่าทางหงุดหงิด ทำไมชายตรงหน้าเธอจึงชอบลวนลามทุกครั้งทุกคราที่มีโอกาส ?

 

“ถ้าผมไม่ขยับออกล่ะ ?”

 

มู่เฉินฮ่าวไม่มีแผนจะเอาอุ้งเท้าของเขาออก มือใหญ่ ๆ ยังคงไต่ไล่ไปรอบ ๆ ร่างของเซี่ยฉิงกง

 

“ปล่อยนะ คนไร้ยางอาย ! นี่คุณไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้ ที่นี่ไม่มีใครอื่นนอกจากเรา ไม่จำเป็นต้องแสร้งทำเป็นรักฉันนักหรอก !”

 

ใบหน้าสวย ๆ ของเธอดูเหมือนคนกำลังจะหมดความอดทน อาจเป็นเพราะเรื่องของเซี่ยชิงฉวนในวันนี้ ทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิด

 

แววตาที่อ่อนโยนแต่เดิมของชายหนุ่มพลันเปลี่ยนไป มือใหญ่โอบรอบเอวของเธอแน่น เขากอดเซี่ยฉิงกงไว้ในอ้อมแขนแนบแน่นยิ่งขึ้น

 

เซี่ยฉิงกงเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ

 

แววตาของมู่เฉินฮ่าวเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง และนั่นทำให้เซี่ยฉิงกงสั่นสะท้านเมื่อสบตาเขา

 

เขาขมวดคิ้วแน่น นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

 

“พูดอีกครั้งสิ !”

 

เซี่ยฉิงกงรู้สึกกลัวขึ้นมาบ้างเล็กน้อย หากแต่เธอก็ยังคงดื้อดึง

 

“ฉันบอกว่า ให้คุณปล่อยฉัน”

 

ชั่วขณะนั้นเธอรู้สึกเหมือนตัวเบาหวิว เซี่ยฉิงกงถูกยกเอวอุ้มขึ้นไม่ต่างจากเด็กน้อย ความรู้สึกไร้น้ำหนักนี้ทำให้เธอกรีดร้องเบา ๆ มือของเธอพลันกอดคอของมู่เฉินฮ่าวโดยไม่รู้ตัว

 

เซี่ยฉิงกงอ้าปากจะพูดบางอย่าง เธอเงยหน้าขึ้นจึงสบเข้ากับนัยน์ตาสีเข้มของมู่เฉินฮ่าว ส่งผลให้เธอลืมไปชั่วขณะว่าเธอต้องการจะพูดอะไร

 

“ฮืออออออออ”

 

เสียงร้องไห้

 

เซี่ยฉิงกงกำลังร้องไห้

 

นัยน์ตาของเธอหรี่ลงทั้งที่เอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา ซึ่งนั่นทำให้มู่เฉินฮ่าวยอมรามือในทันที

 

ครั้นเห็นใบหน้าที่มีเลือดฝาดของเธอ ซึ่งยามนี้เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา มู่เฉินฮ่าวก็ยอมวางเธอลงบนเก้าอี้ข้าง ๆ

 

“เอาล่ะ อย่าร้องไห้เลย นายหญิงน้อยของผม เอาเป็นว่าผมทำผิดไป แต่คุณก็ไม่ควรเลย ?”

 

เซี่ยฉิงกงพูดสะอึกสะอื้น

 

“คุณหมายความว่ายังไง ? ฉันทำอะไรผิด ? คุณต่างหากเป็นคนผิด ต่อไปอย่าแตะต้องตัวฉันโดยที่ฉันไม่ยินยอมอีกนะ”

 

“ได้ ได้ ผมจะไม่แตะต้องคุณอีก”

 

มู่เฉินฮ่าวไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกทุกข์ใจ เมื่อได้เห็นน้ำตาของผู้หญิงตรงหน้าเขา

 

เขารู้สึกราวกับว่าก้อนน้ำแข็ง ที่เคยอยู่ในใจของเขาละลายหายไป ซึ่งตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่เคยมีใครทำให้เขารู้สึกเช่นนี้ได้เลย

 

เซี่ยฉิงกงยังคงสะอื้นเบา ๆ นัยน์ตาฉลาดเฉลียวของเธอมองไปที่มู่เฉินฮ่าว

 

มู่เฉินฮ่าวกุมหน้าผาก

 

“ทำไมคุณยังร้องไห้ไม่หยุดอีก ผมก็ปล่อยคุณแล้วนี่”

 

“คุณไม่อยากกินสปาเก็ตตี้แล้วเหรอ ? ฉันอุตส่าห์ทำให้กินแล้วก็ไม่กิน เห็นไหมเย็นชืดหมดแล้ว”

 

เซี่ยฉิงกงชี้ไปที่สปาเก็ตตี้ข้างเตาแก๊ส

 

“กินสิ ใครบอกว่าจะไม่กินล่ะ”

 

เซี่ยฉิงกงลุกขึ้นหยิบตะเกียบอีกครั้งแล้วตักสปาเก็ตตี้ทั้งหมดในหม้อใส่จานสองใบ ใบใหญ่หนึ่ง ใบเล็กหนึ่ง

 

จานใบเล็กเป็นของเธอ ส่วนใบใหญ่สำหรับมู่เฉินฮ่าว และใบใหญ่นั้นใหญ่มากเป็นพิเศษ และมีสปาเก็ตตี้เต็มแทบล้นชาม

 

“เอาล่ะ ฉันไม่สนใจเรื่องเมื่อกี้ก็ได้ แต่คุณต้องกินให้หมดนะ”

 

เซี่ยฉิงกงผลักจานไปต่อหน้ามู่เฉินฮ่าว พร้อมกับพูดอย่างไม่เกรงใจ

 

มู่เฉินฮ่าวเลิกคิ้วหยิบตะเกียบขึ้นมา และเริ่มกินโดยไม่พูดอะไรสักคำ

 

เซี่ยฉิงกงนั่งเท้าคางอยู่ข้าง ๆ มองดูมู่เฉินฮ่าวกินสปาเก็ตตี้ในจาน น้ำตาที่มุมตาของเธอค่อย ๆ แห้งเหือดไป บางครั้งเธอก็คีบสปาเก็ตตี้หนึ่งหรือสองเส้นเข้าปาก

 

เซี่ยฉิงกงจ้องมองด้วยความประหลาดใจ มู่เฉินฮ่าวกินสปาเก็ตตี้จนหมดจริง ๆ และรูปลักษณ์ของเขาก็ยังดูสง่างามมาก

 

นั่นมันสปาเก็ตตี้ทั้งกิโลเลยนะ…

 

***จบตอน ต้องกินสปาร์เก็ตตี้ให้หมดนะ***