“พอได้แล้ว”

 

เสียงทุ้มเย็นชา ทว่าดึงดูดทุกคนได้ดังขึ้น

 

ซิงเหวินจิ้งรู้ทันทีว่าลูกชายของเธอตื่นขึ้นมาแล้ว หากแต่วันนี้เธอต้องการทำให้เซี่ยฉิงกงอับอายต่อหน้าฉีเหยียนเอ๋อ ดังนั้นเธอจึงไม่คิดจะรามือ

 

ในความคิดของเธอ ฉีเหยียนเอ๋อเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดสำหรับการเป็นลูกสะใภ้ ทั้งในภายหน้าก็ยังจะสามารถช่วยตระกูลมู่ขยายธุรกิจในต่างประเทศได้อีกด้วย

 

“หมั่นโถว หยุดคุณแม่ไว้”

 

ครั้นเห็นซิงเหวินจิ้งยังไม่หยุด มู่เฉินฮ่าวก็พึมพำออกมาอีกครั้ง

 

หมั่นโถวรออยู่ที่ประตูนานแล้ว เพราะมู่เฉินฮ่าวมีคำสั่งให้เธอปกป้องความปลอดภัยของเซี่ยฉิงกงเป็นการส่วนตัว เช่นนั้นหากไม่มีคำสั่งของเขา เธอก็ไม่สามารถถอยไปไหนได้แม้ครึ่งก้าว

 

เธอกระวนกระวายเป็นอย่างมาก เมื่อเห็นคุณนายเงื้อมือขึ้นหมายจะตบหน้าเซี่ยฉิงกง เธออยากจะพุ่งเข้าไปห้าม หากแต่ก็ต้องชะงักงัน เพราะสถานะของเธอนั้นต่ำต้อย

 

ทว่าตอนนี้หลังจากได้รับคำสั่งของมู่เฉินฮ่าว ร่างเล็ก ๆ และงดงามของหมั่นโถวก็วิ่งปราดออกมายืนขวางหน้าเซี่ยฉิงกง

 

“หมั่นโถว หลบไปซะ”

 

“คุณนาย นายน้อยประสงค์ให้ฉันห้ามคุณ”

 

หมั่นโถวยังคงยืนขวางอยู่หน้า เซี่ยฉิงกง เธอไม่มีทีท่าหวาดกลัว หากแต่ก็ไม่ได้ถือดี

 

ซิงเหวินจิ้งโกรธมาก มือที่ยกขึ้นสั่นเล็กน้อย

 

“น่าผิดหวังจริง ๆ ตระกูลมู่สงสารเธอ ให้ข้าวให้น้ำเธอ ทั้งช่วยให้เธอมีชีวิตอยู่ได้จนถึงตอนนี้ หาไม่เธอคงจะอดตายอยู่ข้างถนน แทนที่เธอจะตอบแทนบุญคุณ กลับทำเช่นนี้กับฉันรึ ?”

 

ครั้นหมั่นโถวได้ยินถ้อยคำเหล่านั้น แววตาที่เต็มไปด้วยประกายแสงเจิดจ้าของเธอพลันมืดหม่นลง เธอตอบว่า

 

“นายน้อยมู่มอบหมายหน้าที่ให้ฉันดุูแลนายหญิงน้อย ฉันเพียงแต่ปฏิบัติตามคำสั่งของนายน้อย คุณนายโปรดยกโทษให้ฉันด้วย”

 

“ดี … ดีมาก … เธอมันดีจริง ๆ !”

 

ซิงเหวินจิ้งรู้สึกเป็นกังวล วันนี้แม้แต่สาวใช้ก็ยังกล้าที่จะไม่เชื่อฟังคำพูดของเธอ

 

พลันฝ่ามือของซิงเหวินจิ้งก็ตกกระทบใบหน้าของหมั่นโถว เสียงตบ ‘เพี้ยะ’ ดังอย่างชัดเจน

 

รอยตบปรากฏบนแก้มซ้ายของหมั่นโถว รอยนิ้วปรากฏเห็นอย่างเด่นชัด พลันในหัวของหมั่นโถวก็มีเสียงดังวิ้ง ดวงตาเห็นดาวระยิบระยับ หากแต่เธอก็ยังคงยืนขวางอยู่ตรงหน้าเซี่ยฉิงกงโดยไม่มีทีท่าจะยอมหลีกหลบแต่อย่างใด

 

 

ในความคิดของเธอคำสั่งของนายน้อยคือประกาศิตจะต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด

 

ดูเหมือนซิงเหวินจิ้งจะยังไม่สะใจ เธอเงื้อมือขึ้นอีกครั้ง หมายจะฟาดใส่แก้มขวาของหมั่นโถว

 

ถึงตอนนี้เซี่ยฉิงกงเริ่มทนไม่ไหวแล้ว จะตีหมาก็ควรต้องเกรงใจเจ้าของบ้าง หมั่นโถวดูแลความเป็นอยู่ในชีวิตประจำวันของเธออย่างดี และเธอก็ถือว่าหมั่นโถวเป็นคนของเธอ จะปล่อยให้คนอื่นมารังแกแบบนี้ได้ไง ?

 

ในขณะที่ฝ่ามือของซิงเหวินจิ้งกำลังจะฟาดลงมานั้น เซี่ยฉิงกงก็ดึงหมั่นโถวถอยมาด้านหลัง

 

“คุณนายมู่ หากต้องการที่จะตบ คุณก็ควรจะตบฉัน มันน่าจะทำให้คุณพอใจมากกว่า”

 

ซิงเหวินจิ้งทำเสียงฮึ่มฮั่มอย่างเย็นชา มือซ้ายของเธอสั่นเล็กน้อย เพราะตอนที่เธอตบหมั่นโถวเมื่อครู่ เธอลงมือหนักเกินไป มือของเธอจึงเริ่มรู้สึกชา

 

“คุณแม่ น่าที่จะพอได้แล้วนะ”

 

มู่เฉินฮ่าวลุกขึ้นจากเตียง พร้อมกับพูดเบา ๆ ใบหน้าของเขายังคงซีด

 

ซิงเหวินจิ้งหันหน้าไปมองลูกชาย พร้อมกับลดมือลง

 

มู่เฉินฮ่าวหลุบตาลงเล็กน้อย เขาก้มศีรษะลง จนทำให้ยากที่จะเห็นการแสดงออกของเขา

 

“พี่เฉินฮ่าว พี่ตื่นแล้วหรือ ? พี่รู้สึกอย่างไรบ้าง ? ยังเจ็บปวดตรงไหนอีกหรือไม่ ?”

 

ครั้นเห็นมู่เฉินฮ่าวกล่าวเช่นนั้น ฉีเหยียนเอ๋อก็รีบหันกลับมาหา เธอรีบเดินไปหามู่เฉินฮ่าว พลางเอื้อมมือไปแตะหน้าผากของเขา

 

มู่เฉินฮ่าวขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาเอียงหน้านิด ๆ เพื่อหลบเลี่ยงการกระทำของเธอ

 

มือของฉีเหยียนเอ๋อที่อยู่กลางอากาศนั้นเก้อไปเล็กน้อย หากแต่เธอก็ไม่โกรธ

 

สำหรับเธอแล้ว ท่าทีเช่นนี้ของมู่เฉินฮ่าวเป็นเรื่องธรรมดา เพราะมู่เฉินฮ่าว ก็เย็นชาต่อเธอมาโดยตลอด

 

เมื่อครั้งที่เธอมีอายุได้เก้าขวบ ในงานเลี้ยงวันเกิดของแม่เธอ เธอได้พบมู่เฉินฮ่าวเป็นครั้งแรก นับแต่วันนั้นเธอก็ตกหลุมรักเขามานานกว่าสิบปี หากแต่เขากลับไม่เคยเปลี่ยนไปเลย

 

***จบตอน พอได้แล้ว***