ครั้นหมั่นโถวได้รับคำสั่ง เธอก็แย้มยิ้มด้วยความดีใจ

 

เธอเดินกลับไปหาฉีเหยียนเอ๋ออีกครั้งพร้อมกับยิ้ม

 

“คุณหนูฉี อย่าโกรธกันเลยนะ”

 

“นั่นแกคิดจะทำอะไร ?”

 

จู่ ๆ ฉีเหยียนเอ๋อ ก็รู้สึกถึงลางร้าย

 

ฉากต่อไป ทำให้เซี่ยฉิงกงถึงกับตกตะลึง เธออ้าปากเล็ก ๆ ค้างกว้างจนแทบจะยัดไข่ต้มเข้าไปได้ทั้งใบ

 

หมั่นโถวก้มลงแบกฉีเหยียนเอ๋อขึ้นบนไหล่ของเธอ จากนั้นก็เดินเทิ่ง ๆ ออกไปจากห้อง

 

ฉีเหยียนเอ๋อนอนคว่ำอยู่บนไหล่ของหมั่นโถว เธอพยายามดิ้นรนขัดขืนตลอดเวลา หากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะหมั่นโถวรับมือได้ทุกท่า

 

ฉีเหยียนเอ๋อสะบัดแขนขาไปมา กระทั่งรองเท้าส้นสูงลอยกระเด็น

 

“แกปล่อยฉันลงนะ … ปล่อยนะ … ปล่อยฉันลง …”

 

เสียงของฉีเหยียนเอ๋อ ดังห่างออกไปเรื่อย ๆ

 

หมั่นโถวพาเธอไปที่ประตูหน้า จากนั้นก็ส่งกุญแจรถให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนหนึ่ง

 

“ส่งคุณหนูฉีกลับบ้าน ส่งไปที่บ้านสุกลฉีนะ ไม่ใช่บ้านสกุลมู่”

 

ภายในห้องนั่งเล่น…

 

มู่เฉินฮ่าวยังคงก้มหน้าก้มตาดื่มซุปที่เซี่ยฉิงกงต้มให้เขาทีละคำ ๆ เขาดื่มมันจนหมด นอกจากนี้ก็ยังกินวอลนัท แอปเปิ้ลและพุทราจีนในนั้นด้วย

 

“อร่อยมากมั้ย ?”

 

เซี่ยฉิงกงถามพร้อมกับริมฝีปากที่ยกโค้ง

 

เท่าที่เธอจำได้ รสชาติของน้ำซุปนั้นหวานจาง ๆ จากส่วนผสมทั้งสาม

 

“อืม คุณช่วยต้มให้ผมกินทุกวันจนกว่าแผลของผมจะหายได้มั้ย ?”

 

“คุณนี่คนเห็นคนสวย ๆ อย่างฉันเป็นหม้อหุงข้าวงั้นเหรอ”

 

เซี่ยฉิงกงพูดอย่างโกรธ ๆ

 

มู่เฉินฮ่าวหยิบทิชชู่เช็ดปากอย่างสง่างาม จากนั้นก็ดึงเซี่ยฉิงกงเข้าไปในห้อง

 

“มาเปลี่ยนผ้าพันแผลให้ผมหน่อย”

 

ครั้นเซี่ยฉิงกงเข้าไปในห้อง มู่เฉินฮ่าวก็ถอดเสื้อสูทออก จากนั้นก็คลายเน็คไท

 

ในเมื่อเธอตกลงใจที่จะแต่งงานกับมู่เฉินฮ่าวแล้ว แม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ก็ตามที เซี่ยฉิงกงก็ควรต้องทำหน้าที่ดูแลเขาในฐานะภรรยา

 

รวมถึงการเปลี่ยนผ้าพันแผลของมู่เฉินฮ่าวด้วย

 

ทว่าหลังจากที่เห็นมู่เฉินฮ่าวคลายเน็คไท และถอดเสื้อต่อหน้าต่อตา ใบหน้าเล็ก ๆ ที่น่ารักของเซี่ยฉิงกงก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ

 

หากจะพูดถึงรูปร่างของมู่เฉินฮ่าวแล้ว เรียกได้ว่ารูปร่างของเขาดูดีมาก ผิวอมชมพูอย่างคนสุขภาพดี มู่เฉินฮ่าวมีไหล่ที่กำยำ และกว้างชนิดที่ทำให้ผู้หญิงเห็นแล้วหน้าแดง หัวใจเต้นระส่ำ

 

อธิบายเป็นประโยคเดียวคือประเภท ‘หล่อซ่อนรูป’

 

หลังจากรับประทานยาที่หมอซูเตรียมไว้ให้แล้ว เซี่ยฉิงกงก็หย่อนกายลงนั่งข้าง ๆ มู่เฉินฮ่าว ทำตัวราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

“ใบหน้าของคุณแดงจัง คุณอายงั้นหรือ ?”

 

มู่เฉินฮ่าวเอ่ยปากอย่างสบาย ๆ

 

เซี่ยฉิงกงเหลือบมองมู่เฉินฮ่าว เธอยกมือขึ้นแตะแก้มตนเองโดยไม่รู้ตัว จึงพบว่ามันร้อนมาก

 

เธอเลยแกล้งพูดติดตลกว่า

 

“คุณกำลังพูดเรื่องอะไร ? หน้าฉันมีเลือดฝาด คุณไม่รู้จักเลือดฝาดเหรอ ?”

 

“โอ้ ! เลือดฝาด ว่าแต่ทำไมหูถึงต้องแดงด้วยล่ะ ?”

 

มู่เฉินฮ่าวแตะใบหูของเซี่ยฉิงกง

 

“อืม ร้อนมากด้วยสิ”

 

“เป็นเพราะ…”

 

ชั่วขณะนั้นเซี่ยฉิงกงพลันนึกขึ้นได้ว่า เธอพูดบางอย่างผิดไป … เพราะต่อให้เป็นเลือดฝาด เพราะหลอดเลือดไปคั่งที่หู …

 

แต่ทำไมเลือดถึงไหลไปคั่งที่ใบหูเป็นจำนวนมาก …

 

นั่นก็เป็นเพราะเซี่ยฉิงกง … เขิน …

 

แม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้เห็นเนื้อหนังมังสาของชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ ทว่าเซี่ยฉิงกงก็ยังคงหน้าแดง และใจเต้นอย่างช่วยไม่ได้

 

เธอไม่กล้าสบตามู่เฉินฮ่าว จึงเสก้มหน้าลงมองยา

 

ชั่วขณะนั้นมู่เฉินฮ่าวก็คว้ามือเล็ก ๆ ของเซี่ยฉิงกงที่กำลังเตรียมยา เขาใช้มืออีกข้างรวบเอวคอดของเธอ จากนั้นก็รั้งเข้าสู่อ้อมกอดของตนอย่างช้า ๆ

 

“ช่วย…ดับร้อนให้ผมหน่อยได้มั้ย”

 

***จบตอน ช่วย…ดับร้อนให้ผมหน่อยได้มั้ย ?***