ณ ห้องนั่งเล่นของบ้านสกุลมู่หลังเดิม

 

มู่จื่อหมิงกำลังตั้งคำถาม

 

และเป้าหมายที่เขาต้องการให้ตอบก็ไม่ใช่ใครอื่น นอกจากหมั่นโถว และอาเจิ้ง

 

เจ้าบ้านมู่ยังคงห่วงใยลูกชายของเขาเป็นอย่างมาก เขาเป็นกังวลเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างลูกชายกับลูกสะใภ้มากยิ่งขึ้นไปอีก

 

ครั้นเซี่ยฉิงกง และมู่เฉินฮ่าวปรากฏตัวขึ้นในห้องนั่งเล่น คนในตระกูลมู่ต่างก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชม

 

ว่าที่นายหญิงน้อยของตระกูลมู่คนนี้ช่างงดงามยิ่งนัก

 

เซี่ยฉิงกงรู้ว่าตนกำลังตกเป็นเป้าสายตา เธอทำตัวว่าง่ายราวกับลูกแมว เธอยืนอิงแขนของมู่เฉินฮ่าว ขณะที่มู่เฉินฮ่าวก็โอบเอวคอดของเธอไว้ในวงแขน ทั้งสองยืนนิ่งอยู่กับที่ ช่างเป็นคู่ที่สวยงามราวฟ้าอุ้มสม

 

“ฮึ ทำเหมือนอะไรก็ไม่รู้ ?”

 

เพราะมีมู่จื่อหมิงอยู่ที่นั่นด้วย ซิงเหวินจิ้งจึงไม่กล้าที่จะพูดรุนแรงเกินไป หากแต่เธอก็อดไม่ได้ที่พึมพำเบา ๆ อย่างไรก็ตามทุกครั้งที่เห็นเซี่ยฉิงกงอยู่ตรงหน้า เธอก็จะรู้สึกขัดหูขัดตามากขึ้นเรื่อย ๆ

 

ทว่าเรื่องบ้า ๆ ที่เกิดขึ้นในวันนี้ ก็ทำให้เกิดช่องว่างระหว่างเธอกับฉีเหยียนเอ๋อ และจางหยูหลานสองแม่ลูกนั่น

 

สองคนนั่นถึงกับกล้าวางยาลูกชายของเธอเลยงั้นรึ ? ทั้งยังเป็นยาที่ออกฤทธิ์รุนแรงมาก กระทั่งอาจก่อให้เกิดอันตรายต่อร่างกายของมู่เฉินฮ่าวได้เลยทีเดียว

 

“คุณลุงมู่ คุณป้ามู่”

 

เซี่ยฉิงกงเรียกขานอย่างชาญฉลาด

 

“คุณพ่อ คุณแม่ หากไม่มีอะไรแล้ว ฉิงกงกับผมขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับ” มู่เฉินฮ่าวพูดเบา ๆ

 

พวกเขาทั้งสี่ ต่างก็เข้าใจกันดี ต่างไม่พูดถึงบ้านสกุลฉีโดยปริยาย

 

“เอาล่ะ ในเมื่อลูกทั้งสองต่างก็ได้เรียนรู้กันมาระยะหนึ่งแล้ว ทั้งก็ดูเหมือนว่าจะมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันด้วย เช่นนั้นพ่อก็เห็นว่าควรถึงเวลาที่จะต้องจัดพิธีหมั้น เพื่อให้ใครบางคนยอมรับความจริง และไม่สร้างปัญหาใด ๆ ขึ้นอีก”

 

ครั้นพูดจบมู่จื่อหมิงก็เหลือบไปมองซิงเหวินจิ้ง

 

แม้ว่าสีหน้าของมู่จื่อหมิงจะยังคงเรียบเฉย ทว่าหัวใจของซิงเหวินจิ้งก็รู้สึกหวั่น ๆ

 

ปกติแล้วมู่จื่อหมิงเป็นคนอารมณ์ดี ทั้งในช่วงหลายสิบปีนับตั้งแต่แต่งงานกัน เขาก็ปฏิบัติต่อเธอเป็นอย่างดีมาโดยตลอด เขามักจะยอมเธอเสมอ หากแต่เมื่อใดที่สีหน้าของเขาเรียบเฉย นั่นก็หมายความว่าเขาโกรธแล้ว

 

แม้ว่าซิงเหวินจิ้งจะไม่พอใจ หากแต่เธอก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรมากนัก

 

“ครับ เรื่องวันหมั้นนั้น คุณพ่อตัดสินใจได้เลยครับ” มู่เฉินฮ่าวกล่าว

 

“ดี พ่อดูฤกษ์มาแล้ววันที่ 17 เดือนนี้เป็นวันมงคลเหมาะสำหรับการหมั้นหมาย เช่นนั้นวันพรุ่งนี้เราจะไปที่บ้านสกุลเซี่ยด้วยกัน เพื่อจัดการเรื่องต่าง ๆ ให้เรียบร้อย”

 

“ครับ”

 

นับแต่ต้นจนจบการสนทนา เซี่ยฉิงกงเพียงยิ้มน้อย ๆ เธอไม่พูดไม่จาอะไร ทั้งหมดนี้ปล่อยให้มู่เฉินฮ่าวเป็นคนกล่าวเอง

 

ฝ่ามือของเธอถูกมือใหญ่ ๆ ของมู่เฉินฮ่าวเกาะกุมไว้แน่น กระทั่งรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิระหว่างนิ้วมือของเขา เซี่ยฉิงกงไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกของเธออย่างไรดี ?

 

เธอกำลังจะหมั้น

 

ระหว่างทางกลับบ้าน

 

“นายน้อย คงไม่ทราบว่า ตอนที่พี่เจิ้งโทรมา บอกว่านายน้อยหมดสติอยู่ในบ้านสกุลมู่หลังเดิมนั้น นายหญิงน้อยตกใจมากแค่ไหน เธอจับมือหมั่นโถว และขอให้พาไปที่บ้านหลังเดิมให้เร็วที่สุด”

 

หมั่นโถวนั่งข้างคนขับ เธอหันหน้ามาบอกเล่าพลางหัวเราะคิกคัก

 

“จริงหรือ ?”

 

ใบหน้าของมู่เฉินฮ่าวเผยรอยยิ้มที่อ่อนโยนซึ่งยากมากที่จะได้เห็น อาเจิ้งซึ่งขับรถอยู่ข้างหน้าได้ฟังหมั่นโถวแล้วก็อดไม่ได้ที่จะก้มหน้าอมยิ้ม

 

หมั่นโถวกำลังจะพูดต่อ หากแต่เซี่ยฉิงกงกลับหยิบหมอนขึ้นมาจากรถแล้วโยนลงบนหัวของหมั่นโถว

 

“หมั่นโถว พูดมากไปแล้วนะ !”

 

“ฉันผิดไปแล้ว นายหญิงน้อย”

 

ครั้นเห็นใบหน้าของเซี่ยฉิงกงแดงก่ำ หมั่นโถวก็รู้ว่าเซี่ยฉิงกงกำลังจะโกรธ เธอจึงไม่กล้าพูดอะไรอีก

 

มู่เฉินฮ่าวหันมองหญิงสาวร่างเล็กที่นั่งข้าง ๆ เขาอย่างเงียบ ๆ ตอนนี้ดูเหมือนเธอจะกินถุงดินระเบิดเข้าไปทั้งถุง แก้มของเธอแดงก่ำ เธอกำลังทำปากจู๋เล็ก ๆ แลดูแล้วช่างเย้ายวนอย่างสุดจะพรรณนา

 

เขาโอบเอวเธอหลวม ๆ จากนั้นก็เชยคางของเธอให้หันหน้ามาหาเขา นัยน์ตาทั้งสองคู่สบกัน เซี่ยฉิงกงเห็นร่องรอยความเสน่หาในแววตาของมู่เฉินฮ่าว หากแต่เธอก็ไม่ได้ตอบสนองใด ๆ เธอถูกเขารั้งเข้าสู่อ้อมแขน ก่อนจะถูกบรรจงจูบอย่างลึกซึ้ง

 

หมั่นโถวกับอาเจิ้งยังคงอยู่ร่วมในรถ ผู้ชายคนนี้นี่จริง ๆ เลย …

 

เซี่ยฉิงกงพยายามผลักมู่เฉินฮ่าวออก หากแต่มู่เฉินฮ่าวกลับกระชับวงแขนแน่นขึ้น และแน่นขึ้น จุมพิตของเขาก็รุกเร้า และล้ำลึกขึ้น เซี่ยฉิงกงตกอยู่ในอ้อมกอดของเขาอีกครั้ง

 

***จบตอน กำลังจะหมั้น***