กลางห้องกั้นด้วยรั้วเหล็ก

 

ฉีเหยียนเอ๋อ และเสิ่นหรงเจียกำลังนั่งอยู่บนโต๊ะสอบสวนหลังรั้วเหล็ก มีรีโมทคอนโทรลวางอยู่บนโต๊ะ ทั้งสองมองหมั่นโถวด้วยสายตาดูถูก นัยน์ตาของพวกเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกเหยียดหยามคนที่ต่ำต้อยกว่า

 

เดิมทีรั้วเหล็กนี้ออกแบบมา เพื่อป้องกันนักโทษ หากหลุดจากกุญแจมือ จะได้ไม่สามารถทำร้ายเจ้าหน้าที่ตำรวจได้

 

หมั่นโถวเอียงคอมองเสิ่นหรงเจีย พลางกล่าวว่า

 

“คุณนี่รนหาที่ตายจริง ๆ”

 

ครั้นเห็นว่า ขนาดถูกจับมัดไว้กับเก้าอี้ช็อตไฟฟ้า หมั่นโถวก็ยังไม่หวาดหวั่น เสิ่นหรงเจียก็รู้สึกโกรธมาก

 

“เธอคิดว่าการที่เธอปากแข็งจะมีประโยชน์งั้นหรือ ? ฉันจะให้เธอได้ลิ้มรสความรู้สึกที่ว่าตายเสียดีกว่าอยู่สักหน่อย”

 

รอยยิ้มปรากฏที่มุมปากของหมั่นโถว เธอเอียงศีรษะมองคนทั้งสองที่อยู่เบื้องหน้า

 

“ดูเหมือนว่ารองผู้กำกับเสิ่นคิดจะใช้ศาลเตี้ยกับฉันใช่มั้ย ?”

 

“อย่ามาเสแสร้งหน่อยเลย คิดว่าเซี่ยฉิงกงจะสามารถช่วยเธอได้งั้นรึ ? ฉันบอกเธอตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้วว่า เธอทำร้ายรองผู้กำกับสำนักสันติบาล ทั้งยังมาสร้างปัญหาที่นี่ ขัดคำสั่ง และเจตนาทำร้ายผู้อื่น ลองคิดดูสิ เธอจะต้องติดคุกนานแค่ไหน ?”

 

ฉีเหยียนเอ๋อยังไม่เข้าใจท่าทีที่หมั่นโถวแสดงออก เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงคนนี้เป็นแค่คนรับใช้ ทำไมเธอถึง…?

 

“รองผู้กำกับ คุณหนูฉี อย่าทำเรื่องผิด ๆ อีกต่อไปเลย”

 

หมั่นโถวกล่าวต่อ

 

“นอกจากนี้รองผู้กำกับเสิ่น ดูเหมือนคุณจะลืมไปแล้วว่า เมื่อวานนี้คุณต่างหากที่เป็นคนเริ่ม คุณเป็นฝ่ายที่จะตบฉันก่อน”

 

“ฮึ ฮึ ฉันบอกว่าเธอลงมือก่อน เธอก็ต้องเป็นคนลงมือก่อนสิ ไม่เข้าใจหรือไง ?”

 

“ไม่เป็นไร หากคุณจำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เพียงจำให้ได้ว่าเมื่อวานนี้เป็นใครกันที่คุกเข่าร้องครวญครางอยู่กับพื้น และเสียงร้องนั่นก็โหยหวนมาก ๆ เลย… “

 

รอยยิ้มเย้ยหยันพลันปรากฏขึ้นที่มุมปากของหมั่นโถว เธอเหลือบมองเสิ่นหรงเจีย ราวกับกำลังดูเรื่องตลก

 

“นังสารเลว ! ฉันอยู่ในฐานะอะไร ? แล้วแกอยู่ในฐานะอะไร ต่อให้ฉันตบแก แกก็ไม่มีสิทธิ์ตอบโต้ใช่หรือไม่ ?”

 

ครั้นเสิ่นหรงเจียพูดออกไป เธอก็รู้สึกโมโหมาก เธอหยิบกุญแจรั้วเหล็กขึ้นมาจากโต๊ะ เดินไปเปิดประตู ก้าวเข้าไปยืนข้างกายหมั่นโถว จากนั้นก็เงื้อมือขึ้นตบหน้าหมั่นโถวทันที

 

ลูกตบของเสิ่นหรงเจียครั้งนี้ใช้พละกำลังอย่างมาก หมั่นโถวเองก็ไม่ได้หลบ ใบหน้าที่บอบบาง และนุ่มนวลของหมั่นโถวพลันบวมแดงขึ้นทันที เสิ่นหรงเจียบีบคางของหมั่นโถว

 

นิ้วของเสิ่นหรงเจียเริ่มจิกลงบนใบหน้าของหมั่นโถว เล็บของเธอแทงลึกลงไปในเนื้อแก้มของหมั่นโถว

 

“ทำไมเธอไม่หลบล่ะ ? ปากเก่งนักไม่ใช่เหรอ ? ทำไมนายของเธอไม่มาช่วยเธอล่ะ ?”

 

ใบหน้าของเสิ่นหรงเจียบิดเบี้ยว ขณะที่ตะโกนใส่หน้าหมั่นโถว

 

หมั่นโถวหลับตา เธอนึกอย่างเงียบ ๆ ว่าฉันจะทนไม่ไหวแล้วนะ พูดเฉย ๆ ก็ได้ ทำไมถึงต้องพ่นน้ำลายใส่หน้าฉันด้วยเนี่ย ?

 

ครั้นเห็นหมั่นโถวหลับตาลง เสิ่นหรงเจียก็คิดไปว่าหมั่นโถวกลัว เธอเลยจิกแรงขึ้น แน่นขึ้น เล็บของเธอฝังลึกลงในเนื้อแก้มของหมั่นโถว

 

“ทำไม เริ่มรู้สึกกลัวแล้วเหรอ ?”

 

หมั่นโถวพูดอย่างโกรธ ๆ ว่า

 

“พอทีเถอะ อยากพูดอะไรก็พูด แต่เลิกหยุดพ่นน้ำลายใส่หน้าของฉันทีได้มั้ย ? มันน่าขยะแขยง”

 

ใบหน้าของเสิ่นหรงเจียเปลี่ยนไป เธอเงื้อมือขึ้นหมายจะตบหน้าหมั่นโถวอีกครั้ง

 

น่าเสียดายที่ไม่ได้ยินเสียง ‘เพี้ยะ’ แต่กลับกลายเป็นเสียงคนกรีดร้องแทน

 

“โอ๊ย … นี่แกกล้ากัดฉันเหรอ”

 

เสิ่นหรงเจียกำมือซ้ายของตนเองแน่น ความเจ็บปวดบริเวณนิ้วทำให้เธอหน้าซีด เธอขมวดคิ้วแน่น

 

เมื่อครู่นี้เธออยากจะตบหน้าหมั่นโถวอีกครั้ง หากแต่เธอไม่คิดว่า หมั่นโถวจะอ้าปากกัดตรงตำแหน่งระหว่างนิ้วโป้งกับนิ้วชี้ ซึ่งตำแหน่งนี้เชื่อมต่อกับหัวใจ ความเจ็บปวดนั้นเกินที่จะบรรยายจริง ๆ