การแสดงออกของเจินเมี่ยวหยูแลดูตื่นตระหนกเล็กน้อย ทว่าเธอก็แสร้งทำเป็นสงบนิ่ง เป็นไปไม่ได้ที่มู่เฉินฮ่าวจะรู้ว่า เกิดอะไรขึ้นในตอนนั้น เขาอายุเท่าไหร่กันเชียว ? เป็นไปไม่ได้ที่จะมีใครรู้เรื่องนี้

 

ยิ่งไปกว่านั้น คนเราย่อมต้องพยายามเอาตัวรอดด้วยกันทั้งสิ้น ดังนั้นเจินเมี่ยวหยูจึงไม่เคยคิดว่าเธอเป็นฝ่ายผิด

 

“ฉันไม่รู้ว่า คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร ?”

 

“ไม่รู้จริง ๆ หรือ เจินเมี่ยวหยู คุณลองคิดดูให้ดี ๆ สิ”

 

คิ้วของมู่เฉินฮ่าวเลิกขึ้นน้อย ๆ ดวงตาของเจินเมี่ยวหยูมืดมนลง เจินเมี่ยวหยูไม่กล้าสบตาเขาตรง ๆ

 

“คุณต้องการอะไร ? รถที่ฉันต้องการพร้อมหรือยัง ? คุณยังต้องการให้คู่หมั้นของคุณรอดหรือเปล่า ?”

 

เห็นได้ชัดว่า เจินเมี่ยวหยูเริ่มตื่นตระหนก เศษชามแตกในมือของเธอจี้เข้าใกล้คอเซี่ยฉิงกงมากขึ้นเรื่อย ๆ

 

“เจินเมี่ยวหยู เขาหมายถึงอะไร ? คุณทำอะไร ?”

 

เซี่ยเจิ้งหัวขมวดคิ้วขณะเอ่ยถาม

 

“สำคัญอะไรสำหรับคุณล่ะ ? เซี่ยเจิ้งหัว วันนี้ระหว่างคุณกับฉัน เราขาดกัน !”

 

แม้ว่าเธอจะเกลียดเซี่ยเจิ้งหัวมากมายเพียงใด ทว่าในใจของเจินเมี่ยวหยูก็ยังคงรู้สึกเศร้าและขุ่นเคือง

 

ทว่าท่าทีของเธอก็ประกาศชัดว่าเธอได้ตัดสินใจแล้วอย่างเด็ดขาด

 

“เมี่ยวหยู !”

 

เซี่ยเจิ้งหัวขมวดคิ้ว พร้อมกับตะโกนออกมา สีหน้าที่แลดูลังเลของเขา ทำให้เซี่ยฉิงกงรู้สึกไม่พอใจเล็ก ๆ

 

“ตัดขาดกันงั้นรึ ? ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาคุณได้ทำการโอนหุ้น และเงินทุนของบริษัทที่อยู่ภายใต้ชื่อของคุณลุงเซี่ย แล้วคุณต้องการตัดขาดง่าย ๆ งั้นรึ ? จุ๊ จุ๊ จุ๊”

 

ใบหน้าอันหล่อเหลาของมู่เฉินฮ่าวยังคงไร้ซึ่งอารมณ์ นัยน์ตาสีเข้มและลึกล้ำคู่นั้นมองมาอย่างกดดัน กระทั่งเจินเมี่ยวหยูไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นสบตา

 

“ว่าไงนะ ? เมี่ยวหยู ? สิ่งที่เขาพูดมาเป็นความจริงหรือไม่ ?”

 

การแสดงออกของเซี่ยเจิ้งหัว เปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก

 

แม้ว่าเจินเมี่ยวหยูจะสวมเขาให้กับเขา ทว่าเซี่ยเจิ้งหัวเองก็ทำผิดต่อเจินเมี่ยวหยูมาหลายปี หลังจากนั้น เจินเมี่ยวหยูก็ทำผิดต่อเขาในช่วงห้าปีที่ผ่านมาเช่นกัน

 

หากแต่เจินเมี่ยวหยูอายุน้อยกว่าเซี่ยเจิ้งหัว 6 ปี ยามนี้เซี่ยเจิ้งหัวมีอายุมากกว่า 50 ปี ส่วนเจินเมี่ยวหยูเพิ่งมีอายุแค่ 40 กว่าปี เรียกได้ว่ายังเต็มไปด้วยความต้องการตามสัญชาตญาณ

 

“แล้วถ้าสิ่งที่เขาพูดมาเป็นความจริงล่ะ ? เซี่ยเจิ้งหัว คุณติดค้างฉัน คุณติดค้างฉันกับชิงฉวน เดิมทีฉันก็ไม่ได้ต้องการที่จะทำแบบนั้น คุณเองก็รู้ว่าลูกสาวคือชีวิตของฉัน ชิงฉวนมีความหมายกับฉันมาก ดังนั้นอย่าโทษฉันเลย”

 

“ผมปฏิบัติต่อคุณ และเซี่ยชิงฉวนไม่ดีตรงไหน ? เมี่ยวหยู ผมดูแลชิงฉวนอย่างดีนับแต่เล็กจนโต นี่ยังไม่ดีพออีกงั้นหรือ ? ผมให้ทุกสิ่งที่เธอต้องการ และสำหรับคุณ ผมรู้ว่าช่วงเวลาห้าปีนั้นผมผิดต่อคุณ ทว่าที่ผมพยายามชดใช้ให้คุณตลอด 20 ปีที่ผ่านมานี้ ยังไม่เพียงพออีกงั้นหรือ ? เมี่ยวหยู ในใจของคุณคิดได้เพียงว่าผมไม่ดีกับคุณ ในใจของคุณผมไม่มีคุณงามความดีบ้างเลยงั้นหรือ ?”

 

เซี่ยเจิ้งหัวรู้สึกผิดจริง ๆ เซี่ยชิงฉวนเติบโตขึ้นมาด้วยสองมือของเขา เขาทั้งรักทั้งทะนุถนอมเธอไม่ต่างจากไข่ในหิน

 

ขนาดเซี่ยฉิงกงซึ่งเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของเขาเช่นกัน เมื่อเขารับเธอกลับมา เขาก็แค่ทักทายเธอสองสามประโยค มอบสมบัติบางอย่างให้เธอติดตัวบ้าง ทว่าตั้งแต่เธอยังเด็กเขาก็ไม่เคยดูแลเธอเลย และตราบกระทั่งตอนนี้ เขากับเธอก็ได้พบกันอย่างเป็นทางการเพียงไม่กี่ครั้งด้วยซ้ำ

 

“เซี่ยเจิ้งหัว ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีกแล้ว ทุกอย่างคุณเองก็รู้หมดแล้ว มู่เฉินฮ่าวของที่ฉันต้องการล่ะ ให้คนจัดหามาพร้อมหรือยัง ?”

 

“พร้อมแล้ว”

 

“อยู่ที่ไหน ?”

 

เซี่ยฉิงกงก้มหน้าลงยิ้มน้อย ๆ ดวงตาของเธอปรากฏรอยยิ้มเยาะ

 

“ทุกอย่างเตรียมการพร้อมแล้ว แต่เราไม่ได้วางแผนที่จะมอบให้คุณ … ”

 

พูดจบ เซี่ยฉิงกงก็ยกมือซ้ายขึ้นช้า ๆ  พลันมือขวาก็แตะสวิตช์บนวงแหวนหัวมังกร ชั่วขณะนั้นลูกเหล็กขนาดเล็กก็ถูกยิงออกจากวงแหวน ตรงเข้าที่ข้อมือของเจินเมี่ยวหยูพอดิบพอดี

 

จู่ ๆ เจินเมี่ยวหยูก็รู้สึกเจ็บแปลบที่บริเวณข้อมือของเธอ เศษชามกระเบื้องแตกร่วงหล่นลงกับพื้นพร้อมเสียง ‘เคร้ง’ มันแตกออกเป็นสองซีกอีกครั้ง

 

หมั่นโถวกวาดตามองอย่างรวดเร็ว มือของเธอว่องไวมากเช่นกัน ทันทีที่เซี่ยฉิงกงเป็นอิสระจากอ้อมกอดของเจินเมี่ยวหยู เธอก็รีบสาวเท้าไปข้างหน้ายื่นมือไปจับข้อต่อบริเวณหัวไหล่ของเจินเมี่ยวหยูบิดไปด้านหลัง จากนั้นก็ เตะข้อพับบริเวณหัวเข่าทำให้เจินเมี่ยวหยูทรุดลงคุกเข่ากับพื้น

***จบตอน ระหว่างคุณกับฉัน เราขาดกัน !***