“อย่าฝันนักเลย … แม้ว่าคุณหนูหลอก ๆ ของคุณจะได้เป็นลูกสาวคนโตของตระกูลเซี่ย ทว่านายน้อยของเราก็จะไม่แต่งงานด้วยแน่”

 

หมั่นโถวกล่าวอย่างภาคภูมิใจ

 

เจินเมี่ยวหยูตะคอกอย่างเย็นชา

 

“แก ฉันขอเตือนแก การจับฉันแบบนี้ ผิดกฎหมายนะ ! ถ้าแกมีความสามารถก็ฆ่าฉันซะ ! ไม่อย่างนั้นฉันจะฟ้องแกทันทีที่ฉันออกจากประตูบ้านนี้ได้ !”

 

“ฆ่าคุณงั้นหรือ ? ฉันเกรงว่า จะทำให้ดอกไม้ และพื้นดินที่นี่แปดเปื้อนน่ะสิ คุณมันคนสกปรก”

 

หมั่นโถวพูดอย่างเย็นชา เธอเป็นเจ้าหน้าที่อาวุโสของกองกำลังพิเศษในกองทัพ เธอมีอำนาจมากกว่าผู้กำกับสำนักสันติบาลด้วยซ้ำ นับประสาอะไรกับการจับกุมอาชญากรอย่างเจินเมียวหยู

 

“แกกล้าเรอะ ?”

 

“เรื่องราวในอดีตจบลงแล้ว เจินเมี่ยวหยูอย่ามัวยั่วยุให้แตกแยกอยู่เลย คุณคิดว่าฉันไม่รู้รึไงว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมาเป็นคุณ และชิงฉวนต่างหากที่ไม่ยอมให้คุณพ่อตามฉันกลับมา และฉันเองก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะกลับมาที่บ้านสกุลเซี่ย แต่ที่ฉันต้องกลับมาก็เพราะคุณส่งนักฆ่าไปกำจัดฉัน โดยสร้างสถานการณ์ให้คล้ายการเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์บนสะพานข้ามแม่น้ำ ว่าแต่…ทำไมพ่อของฉันถึงได้อาหารเป็นพิษ คุณทำอะไรท่าน ?”

 

หมอซูยังมาไม่ถึง แม้ว่าเมื่อครู่นี้เซี่ยเจิ้งหัวจะมองว่าเป็นเรื่องปกติ หากแต่ในตอนนี้ เซี่ยฉิงกงกลับเป็นกังวลบางอย่าง

 

แววตาของเซี่ยฉิงกงเย็นชา น้ำเสียงของเธอแจ่มชัด และนั่นยิ่งทำให้เซี่ยเจิ้งหัวรู้สึกละอายใจ

 

ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาถูกเจินเมี่ยวหยูปั่นหัว เจินเมี่ยวหยูบอกว่าการกลับมาของเซี่ยฉิงกงจะทำลายความกลมเกลียวในครอบครัวของพวกเขาสามคน

 

“แล้วแกไม่สมควรตายงั้นหรือ ? ฉันแทบรอไม่ไหวที่จะสับร่างแกเป็นหมื่น ๆ ชิ้นด้วยซ้ำ แกฆ่าชิงฉวนทั้งเป็นแบบนี้ ฉันไม่มีวันปล่อยให้แกได้ตายดีแน่

 

เซี่ยฉิงกงหัวเราะเยาะ

 

“ฉันน่ะรึ ฆ่าเซี่ยชิงฉวนทั้งเป็น ? คุณยังมีหน้ามาพูดแบบนี้อีกรึ ?”

 

หมั่นโถวโกรธจนทนไม่ไหว เธอเตะเจินเมียวหยูที่กำลังคลานอยู่บนพื้น

 

“ฉันรู้ว่าคุณอายุแค่สี่สิบกว่า ๆ เท่านั้น แต่ทำไมคุณถึงได้หน้าหนาแบบนี้นะ ? รู้ ๆ กันอยู่ว่าคุณวางยานายหญิงน้อย แต่ลูกสาวของคุณดันดื่มซะแทน เฮอะ ! จะมาโทษนายหญิงน้อยของฉันได้ไง ?”

 

เท้าของหมั่นโถวหนักมาก ลูกเตะของเธอส่งผลให้เจ็บปวดไปถึงกระดูก  ยามนี้ศีรษะของเจินเมี่ยวหยูเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อเย็น เครื่องสำอางที่ตกแต่งอย่างประณีตบนใบหน้าของเธอก็ลบเลือนจนสิ้นแล้ว

 

“เอาล่ะ หมั่นโถว จับเธอมัดได้แล้วจากนั้นก็ส่งตัวไปที่สำนักสันติบาลซะ”

 

มู่เฉินฮ่าวปิดประเด็นด้วยท่าทางเฉยเมยเย็นชา ทว่าก็ไม่ต่างจากการตัดสินประหารชีวิต

 

วางแผนฆาตกรรมสามี และลูกสาวของสามี สองข้อหานี้ก็เพียงพอที่จะให้เธอต้องอยู่ในคุกไปตลอดชีวิต

 

“คุณแม่ !”

 

ทุกคนได้ยินเสียงกรีดร้อง พร้อมกับเห็นเซี่ยชิงฉวนวิ่งออกมาจากด้านข้าง ผมเผ้าของเธอยุ่งเหยิง เสื้อผ้าของเธอหลุดรุ่ย และนั่นยิ่งทำให้เซี่ยเจิ้งหัวนิ่งอึ้งทำอะไรไม่ถูกหนักกว่าเดิม

 

“พวกแกทำอะไรกันน่ะ ? คุณพ่ออย่าปล่อยให้เซี่ยฉิงกงหลอกได้นะ ! นี่คุณพ่อยอมให้พวกเขาปฏิบัติกับคุณแม่ของหนูเช่นนี้ได้อย่างไร ?”

 

เซี่ยชิงฉวนกรีดร้อง เธอวิ่งออกมาคุกเข่าข้าง ๆ เจินเมี่ยวหยู

 

เธอนอนหลับอยู่ในห้อง ทันทีที่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เธอก็พบว่ามีคนทะเลาะกัน เธอแอบซ่อนตัว จึงได้รับฟังเรื่องบ้าบอทั้งหมดนี้ …

 

ไม่คาดคิดว่า … เธอจะไม่ใช่ลูกสาวแท้ ๆ ของเซี่ยเจิ้งหัว และไม่คาดคิดว่า … โจวหยุนเซินจะเป็นพี่ชายแท้ ๆ ของเธอ…

 

ทุกอย่างเป็นสิ่งที่เธอไม่อาจยอมรับ

 

นอกจากนี้เธอยังไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นเจินเมี่ยวหยูต้องคลานอยู่บนพื้น ทั้งยังถูกเตะจนเหงื่อแตกพลั่ก เพราะความเจ็บปวดอย่างเหลือทน เธอจึงอดไม่ได้ที่จะวิ่งออกมา

 

เจินเมี่ยวหยูมองเซี่ยฉิงฉวนที่กำลังโศกเศร้าทุกข์ทน เธอจับมือพร้อมกับลูบศีรษะของลูกสาว

 

“เจิ้งหัว คุณกับฉันแต่งงานกันแล้ว ฉันรู้ว่าการกระทำของฉันทำให้คุณเสียใจ แต่โปรดให้เวลาฉันสักสิบนาที ฉันอยากอยู่กับชิงฉวน ให้ฉันได้พูดกับลูกเป็นครั้งสุดท้ายสักสองสามคำจะได้ไหม ?”

 

เซี่ยเจิ้งหัว ถอนหายใจ

 

“พูดเถอะ”

 

เจินเมี่ยวหยูกระซิบข้างหูของเซี่ยชิงฉวน

 

“ตระกูลเซี่ยไม่มีที่สำหรับเราแล้ว แต่แม่ได้จัดเตรียมทุกอย่างไว้ให้ลูกแล้ว หลังจากที่แม่จากไปแล้ว ลูกจงกลับไปที่ห้องของลูก แม่เขียนโน้ตใส่ไว้ในลิ้นชักชั้นสามของโต๊ะข้างเตียงหนู ทำตามคำแนะนำในกระดาษโน้ต ไปตามหาคน ๆ นั้น เขาจะดูแลหนูเอง… ”

 

***จบตอน ทำไมหน้าหนากันนักนะ ?***