แต่งก่อน…ค่อยอ้อนรัก ตอนที่ 151 เยือนมหาวิทยาลัย

 

เริ่มต้นวันใหม่อีกวัน…

 

หลังจากเซี่ยฉิงกงลุกขึ้นส่องกระจก เธอก็ถึงกับถอนหายใจ อย่างเซ็ง ๆ เมื่อได้เห็นรอยจูบสีแดงเข้มบนลําคอขาว ๆของตน

 

ผู้ชายคนนี้นี่มันจริง ๆ เลย ต้องทิ้งร่องรอยไว้บนร่างกายของเธอทุกครั้งไปสิน่า

 

คอยดูครั้งหน้าเถอะ เธอจะจูบให้แรง ๆ ฝากรอยจูบใหญ่ ๆ ไว้บนคอเพื่อแก้แค้นเขา

 

ตอนแรกหมั่นโถวต้องการให้เซี่ยฉิงกงพักผ่อนอยู่กับบ้าน เธอจะขับรถไปที่มหาวิทยาลัยเพื่อไปเอาหนังสือของเซี่ยฉิงกงกลับมาด้วยตนเอง

 

ทว่าเซี่ยฉิงกงปฏิเสธ

 

เธอเบื่อบ้าน การอยู่บ้านเฉย ๆ ไม่ได้ทําอะไรถือเป็นเรื่องน่าเบื่อจริง ๆ มู่เฉินฮ่าวก็เข้าบริษัทแต่เช้า หากหมั่นโถวออกไปอีกคน วันนี้เซี่ยฉิงกงก็คงไม่รู้จะทําอะไรแล้ว

 

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เซี่ยฉิงกงก็ยิ่งมุ่งมั่นในความคิดของตนที่จะออกหางานทํา

 

หลังจากตื่นนอน เธอก็กินอาหารเช้า จากนั้นหมั่นโถวก็ไปรับรถที่โรงรถใต้ดิน

 

ในวันนี้ เธอเลือกโฟล์คสวาเก้น แฟต้น ที่ราคาค่อนข้างต่ําจากรถทั้งหมดที่มี เพราะต้องขับเข้าไปในมหาวิทยาลัย ถ้าขับลัมโบกินี หรือ บูเก็ตติ เวย์รอน ไป หมั่นโถวคิดว่ามันจะแลดูฟังเฟ้อมากเกินไปหน่อย

 

การขับรถหรูมาก ๆ เข้าไปในมหาวิทยาลัย คงจะไม่ดีนัก หากได้พบกับเพื่อนในมหาวิทยาลัยบางคนที่เธอรู้จักคุ้นเคย เซี่ยฉิงกงยังคงหวังที่จะใช้ชีวิตแบบธรรมดา ๆ หากแต่เนื่องจากเธอเลือกที่จะแต่งงานกับมู่เฉินฮ่าว เธอจึงไม่สามารถเปลี่ยนแปลงทัศนคติของคนอื่นได้

 

คู่หมั้นของเธอน่าตื่นตะลึงเกินไปสําหรับคนอื่น ๆ

 

เซี่ยฉิงกงผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าแบบที่เธอเคยใส่ไปมหาวิทยาลัย

 

เสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนส์ รองเท้ากีฬาสีขาว ผมยาวตรงดําขลับ ใบหน้าสวยใสไร้ริ้วรอยเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ราวกับดอกไม้งามประจํามหาวิทยาลัยที่เพิ่งจะจบการศึกษา

 

มหาวิทยาลัยที่เซี่ยฉิงกงจบการศึกษามา คือมหาวิทยาลัย เซี่ยงไฮ้ ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยครบวงจร และเป็นส่วนสําคัญของโครงการ 211 ซึ่งเป็นโครงการของมหาวิทยาลัย และวิทยาลัยหลักแห่งชาติในเมืองเซี่ยงไฮ้

 

เซี่ยฉิงกงเองก็ต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการสอบ เข้ามหาวิทยาลัยแห่งนี้

 

นึกถึงตอนนั้น ตอนนั้นเธอต้องสู้อย่างสุดความสามารถ

 

เซี่ยฉิงกงเป็นคนที่มีความฉลาดเฉลียวมาตั้งแต่ยังเด็ก เพราะรู้ว่าแม่บุญธรรมต้องใช้ชีวิตอย่างยากลําบาก เธอจึงต้องขยันเรียนให้หนักขึ้น

 

เนื่องจากมหาวิทยาลัยอยู่ไม่ไกลจากคฤหาสน์มู่มากนัก ประมาณ 45 นาที รถก็ขับมาถึงที่หมาย

 

ตอนนี้แม้จะเป็นเป็นเดือนกันยายน แต่ทางตอนใต้ก็ยังคงร้อน

 

ครั้นเดินเข้าไปในมหาวิทยาลัยที่ห่างหายไปนาน เซี่ยฉิงกงก็หลับตาลงขนตายาวของเธอสันเล็กน้อย เธอสูดลมหายใจเข้าลึก 

 

จนรู้สึกได้ถึงกลิ่นดอกแมกโนเลียสีขาวจาง ๆ ที่ลอยมาปะทะปลายจมูกของเธอพร้อมด้วยกลิ่นของดินผสมกลิ่นหญ้า

 

นี่คือรสชาติของมหาวิทยาลัยที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างมาก คิดถึงว่าในครั้งนั้นเธอเองก็ใช้ชีวิตที่นี่นานถึง 4 ปี

 

ตอนนี้รอบ ๆ ตัวเธอเต็มไปด้วยนักเรียนที่เดินไปเดินมา พวกเขาต่างก็กําลังมองมาที่เธอทั้งสองคน

 

เดิมทีเซี่ยฉิงกงเองก็เป็นคนสวยที่ยากจะหาใครเทียบได้ ขณะที่รูปลักษณ์ของหมั่นโถวก็ดูแข็งแกร่งพร้อมปกป้องเซี่ยฉิงกงตลอดเวลา เมื่อทั้งสองคนมาเดินคู่กันในมหาวิทยาลัยก็กลายเป็นความแตกต่างที่ลงตัวอย่างเห็นได้ชัด

 

ไม่ถึงครึ่งทาง สองสาวก็ต้องหยุด เพราะวัยรุ่นที่สวมชุดกีฬาพร้อมบาสเก็ตบอลในมือ

 

“รุ่นน้อง หน้าคุ้นจังเลย เราเคยเจอกันที่ไหนหรือเปล่า ?”

 

จู่ ๆ เซี่ยฉิงกงก็ถูกทัก ขณะเดินบนทางเดินของมหาวิทยาลัยที่มีต้นไม้เรียงราย

 

แม้จะเป็นเพียงคําทักทายธรรมดา ๆ หากแต่เซี่ยฉิงกงก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ

 

“รุ่นพี่ เราไม่น่าที่จะเคยเจอกันมาก่อนนะ”

 

ในขณะที่เซี่ยฉิงกงหัวเราะ นัยน์ตาของเธอก็ยิบหยี ราวกับพระจันทร์เสี้ยวสวยงาม เธอจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าที่มีสีหน้างุนงง

 

มหาวิทยาลัยของพวกเขามีสาวงามเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ? เป็นน้องใหม่ที่เพิ่งเข้าปีนี้หรือเปล่า ?

 

“โอ้..หากเราไม่เคยพบเจอกันมาก่อน เช่นนั้นตอนนี้เราก็ได้พบกันแล้ว น้องสาวเพิ่งเข้าเรียนปีนี้ล่ะสิ งั้นน้องอยากทําความรู้จักกับรุ่นพี่บ้างมั้ย..?”

 

ขณะที่เขาพูดกรงเล็บหมาป่าของเขาก็กําลังจะวางลงบนไหล่ของเซี่ยฉิงกงเพื่อแสดงความสนิทสนม

 

อย่างไรก็ตามหมั่นโถวไม่ใช่คนใจเย็นนัก อีตานี่กล้าแหย่นายหญิงน้อยของฉันงั้นหรือ ?

 

ก่อนที่กรงเล็บหมาป่าของเขาจะวางลงบนไหล่ของเซี่ยฉิงกง หมั่นโถวก็ลงมือเสียก่อนแล้ว

 

***จบตอน เยือนมหาวิทยาลัย*-*-*