แต่งก่อน…ค่อยอ้อนรัก ตอนที่ 155 แต๊ะอั้งกันกลางวันแสก ๆ

 

หมั่นโถวพยายามที่จะสายหน้า เพื่อสะบัดทิ้งความคิดในหัวของตนเอง ขณะเดียวกันเธอก็พยายามจับพวงมาลัยแน่น ๆ

 

ตลอดทาง เธอมุ่งมั่นขับรถเพื่อมุ่งหน้ากลับบ้านอย่างจริงจัง เธอต้องการให้สมองของเธอจดจ่ออยู่กับการขับรถ เพราะนั่นจะทําให้เธอไม่คิดถึงเรื่องต่าง ๆ ที่สับสนในสมอง

 

หลังจากกลับมาถึงคฤหาสน์สกุล

 

หมั่นโถวก็เปิดประตูท้ายรถ เธอช่วยเซี่ยฉิงกงยกหนังสือกล่องใหญ่เข้าไปในบ้าน

 

มู่เฉินฮ่าวและอาเจิ้งก็ดูเหมือนจะกลับมาถึงบ้านแล้วเช่นกัน ทันทีที่เห็นหมั่นโถวกําลังจะยกกล่องหนังสือ อาเจ๋งก็รีบกระวีกระวาดเข้ามาช่วยยก

 

หมั่นโถวหน้าแดง เธอกล่าวคําขอบคุณอย่างอ่อนหวาน

 

“ขอบคุณ พี่เจิ้ง”

 

“เกรงอกเกรงใจทําไมกัน ?” อาเจิ้งยกมือขึ้นโบก

 

เชี่ยฉิงกงอดไม่ได้ที่จะแซวออกมา

 

“อาเจิ้ง นายนี่ตาไวจริง ๆ เลยขนาดหมั่นโถวกับฉันเพิ่งมาถึงประตูแท้ ๆ นายกลับมารออยู่แล้ว”

 

“นายหญิงน้อย อย่ามัวล้อเล่นอีกเลย นายน้อยกําลังรอคุณอยู่ข้างในแน่ะ !”

 

ใบหน้าที่จริงจังของอาเจิ้งอดไม่ได้ที่จะเปื้อนยิ้ม

 

มู่เฉินฮ่าวกําลังรอเธออยู่งั้นหรือ ?

 

เซียฉิงกงรีบวิ่งกลับไปที่ห้อง

 

มู่เฉินฮาวกําลังนั่งดูโน้ตบุ๊กบนโซฟาภายในห้อง สายตาของเขาจดจ่อราวกับว่าเขากําลังจัดการกับกิจการสําคัญของบริษัท

 

“คุณกลับมาแล้ว !”

 

ม่เฉินฮาวเงยหน้าขึ้นมองเซียฉิงกง แววตาที่จริงจังและเย็นชาของเขาพลันอ่อนลงในทันที

 

“ ค่ะ ฉันกลับมาแล้ว”

 

มู่เฉินฮาวกวักมือเรียกให้เซี่ยฉิงกงเดินมาหา

 

ทันทีที่เซี่ยฉิงกงเดินมาถึงตัวเขา เธอก็ถูกเขารั้งเข้าไปไว้ในอ้อมแขน พร้อมกับจูบที่แก้มเบา ๆ จากนั้นเขาก็วางเธอไว้บนต้นขา พร้อมกับกอดเอวคอดของเธอไว้

 

เขากดศีรษะของเธอเข้าไปซบในอกของเขา กระทั่งเธอรู้สึกถึงความอ่อนนุ่ม

 

“โอ้ ! นี่จะทําไร จะแต๊ะอึ้งกันตั้งแต่กลางวันแสก ๆ เลยงั้นรี 2 เชื่อมั้ยว่า ฉันจะตีคุณให้ตายได้เลยทีเดียว”

 

ลมหายใจแผ่ว ๆ ปะทะหน้าอกของมู่เฉินฮ่าวจนเขารู้สึกจกจี้ ขณะที่เซี่ยฉิงกงเองก็รู้สึกอึดอัดนิด ๆ

 

ชายหนุ่มยืดอกขึ้น เอ่ยกล่าวพร้อมรอยยิ้ม

 

“ผมอยากนอนกับคุณ …”

 

เซียฉิงกง: = =

 

ครั้นเห็นเซียฉิงกงไม่ว่าอะไร มู่เฉินฮ่าวก็รีบจูบแก้มของเธออีกครั้ง

 

“ที่รัก คุณดึงดูดใจมากจริง ๆ ยกโทษให้ผมด้วยนะ”

 

“หึ ในเมื่อคุณรู้ตัวว่าผิด เช่นนั้นคืนนี้ก็นอนที่โซฟาแล้วกัน …”

 

“เอาล่ะ ผมไม่ล้อคุณเล่นแล้ว ผมมีบางอย่างอยากจะบอกคุณ วันนี้ผมพยายามตามหาที่อยู่ของเซี่ยชิงฉวน”

 

“ลืมมันเถอะ ฉันไม่ต้องการตามหาเซียชิงฉวนอีกต่อไปแล้ว ปล่อยเธอไปเถอะ อย่างไรเสีย เงินเมียวหยูก็ถูกจับได้แล้ว ฉันไม่อยากทําให้เซี่ยชิงฉวนต้องมีปัญหา”

 

“ผมรู้ว่า คณไม่ต้องการสร้างปัญหาให้เซี่ยชิงฉวน แต่ผมต้องหาที่อยู่ของเธอให้พบให้ได้ ถึงกระนั้น แม้ว่าเครือข่ายข่าวกรองของเราจะได้ทําการตรวจสอบข้อมูลดูแล้ว หากกลับไม่พบเบาะแสของเซี่ยชิงฉวนเลย วันนี้เราได้ตรวจสอบถนนทั้งหมดที่นําไปสู่เมืองอื่น ๆ ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ทั้งรถไฟความเร็วสูง และเครื่องบินต่างก็ไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับเชี่ยซิงฉวนเลย”

 

ดูเหมือนเธอจะมลายหายไปจากเมืองนี้อย่างฉับพลัน

 

เครือข่ายข่าวกรองของสกุลมู่นั้นมีขนาดใหญ่มาก เซียฉิงกงรู้ดีว่าหากพวกเขาไม่สามารถตามหาคนพบ นั่นแสดงว่าต้องมีบางอย่างที่ผิดปกติ

 

“แล้วการเฝ้าระวังในตัวเมืองล่ะ”

 

” หลังจากตรวจสอบแล้วเราพบจุดบอดที่ทางแยกด้านตะวันออกของเมืองเก่าซึ่งเป็นจุดบอดสําหรับการเฝ้าระวัง เธออยู่ในสถานที่นั้นครู่หนึ่งก่อนจะหายตัวไป”

 

” แปลกจริง…”

 

ใช่ เรื่องนี้แปลกจริง ๆ

 

ในขณะที่พูด มู่เฉินฮ่าวก็บีบมือที่อ่อนนุ่มราวไร้กระดูกของเซียฉิงกงไปด้วย

 

” คําตัดสินของเงินเมียวหยูก็ออกมาแล้วนะ ทุกอย่างเป็นไปตามหลักฐานที่มี”

 

“แล้วคุณพ่อรับทราบรึยัง ?”

 

เธอเป็นห่วงเรื่องอารมณ์ของเซี่ยเจิ้งหัวเป็นสําคัญ อย่างไรเสียเงินเมี่ยวหยูกับเขาก็อยู่กินกันมานานหลายสิบปีแล้ว เป็นสามี-ภรรยากันหนึ่งวันก็เหมือนผูกพันกันร้อยวัน เธอเชื่อว่าเซี่ยเจิ้งหัวจะต้องเจ็บปวดมาก

 

“คุณพ่อเข้าใจดีว่า การกระทําของเงินเมี่ยวหยูนั้นมีความผิดฐานฆาตกรรมโดยเจตนา เดิมทีเธอต้องรับโทษประหารชีวิต หรือไม่ก็จําคุกตลอดชีวิต หรืออย่างน้อยก็จําคุกมากกว่า 10 ปี แต่เพราะคุณพ่อของคุณบอกว่าเขาเข้าใจเธอดี เขาจึงได้ให้การที่เป็นประโยชน์กับเธอ และด้วยดุลยพินิจของศาล วันนี้คําตัดสินดังกล่าวจึงออกมาว่าเธอถูกตัดสินจําคุก 7 ปี และถูกลิดรอนสิทธิ์ทางการเมือง 2 ปี”

 

นี่คือจุดจบที่ดีที่สุด

 

***จบตอน แต๊ะอั้งกันกลางวันแสก ๆ ***