แต่งก่อนค่อยอ้อนรัก – ตอนที่ 166 พูดกับลุงแบบนี้ได้ไง ?
นิยาย แต่งก่อน…ค่อยอ้อนรัก ตอนที่ 166 พูดกับลุงแบบนี้ได้ไง ?
“ใช่..ฉันถามคุณป้าว่า ทําไมเธอจึงดูเหมือนไม่มีความสุขเลย ? แต่เธอกลับตอบว่าเปล่า แต่ฉันเป็นหมอ ฉันรู้สึก สังหรณ์ใจว่าต้องมีอะไรบางอย่างฝังใจเธออยู่เป็นแน่”
เอ่อ…ไว้ฉันมีโอกาสจะลองพยายามถามเธอดู แต่เดาว่าแม่ของฉันคงไม่พูดอะไรแน่ว่าแต่เรื่องที่ฉันขอให้คุณตรวจสอบก่อนหน้านี้เป็นอย่างไรบ้าง ?
“อ๋อ..คุณหมายถึงรายงานการเสียชีวิตของคุณน่าหลานใช่มั้ย ? ฉันได้วานคนช่วยจัดการไว้ให้แล้วแต่เรื่องนี้ลําบากมากต้องใช้เวลากว่าที่จะได้มาเพราะไม่ใช่ใบมรณบัตรที่ออกโดยโรงพยา บาลของเราพยา
เซียฉิงกงสงสัยเกี่ยวกับการตายของแม่บังเกิดเกล้าของเธออยู่เสมอแต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเธอจึงส่งคนไปตรวจสอบรายงานการเสียชีวิตของแม่เธอ
“แล้วคุณพ่อล่ะ คุณพ่อเป็นยังไงบ้าง
“ร่างกายของนายท่านเซียพูดได้ว่ายังไม่เป็นอะไรมากนัก ฉันจะช่วยบําบัดเขาอย่างช้า ๆ เพราะจริง ๆ แล้วเขาอ่อนแอมาก..ฉันต้องฟื้นฟูร่างกายให้เขา”
“ที่คุณบอกว่าเขาขาด … เอ่อ”
เมื่อไม่มีใครอยู่ใกล้ ๆ และหมอซูก็มีความสัมพันธ์ที่ดีกับเซียฉิงกงมากสิ่งที่สําคัญยิ่งไปกว่านั้นก็คือนายน้อยไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วยเธอจึงกล้าพูดออกมาว่า
“ใช่ หากจะพูดกันอย่างตรงไปตรงมาก็คือการปล่อยตัวมากเกินไปในเรื่องเซ็กซ์ … หากไม่ใช่พ่อของคุณที่หมกมุ่นจนเกินไปก็ต้องเป็นแม่เลี้ยง ของคุณที่เรียกร้องมากเกินไป…”
“ฮ่าฮ่า !” ทันทีที่เซี่ยฉิงกงได้ยินเช่นนี้รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ
“ก่อนหน้านี้มู่เฉินฮ่าวเปิดบันทึกเสียงของเงินเมี่ยวหยูให้ฉันฟัง … ฉันยังแทบทนฟังจนจบไม่ได้มันต้องเป็นเงินเมี่ยวหยูแน่ ฉันเดาว่าครั้งที่เธอยังอยู่ที่นั่นเธอคงรีดพ่อของฉันจนแห้ง”
หมอซูชงกาแฟให้เซี่ยฉิงกงทั้งสองคุยกันอีกครู่หนึ่งก่อนที่เซี่ยฉิงกงจะออกจากห้องทํางานของหมอซูไปหาเซียฉิวเงินในห้องพักคนไข้
ทันทีที่เธอก้าวผ่านประตูห้องพักคนไข้เข้าไปเซี่ยฉิงกงก็เห็นคนที่เธอไม่อยากเห็นเซี่ยชิวเต่อ..
ทว่าตอนนี้เซียชิวเต่ออยู่ในสภาพที่น่าอับอายมาก
เขาถูกหมั่นโถวจับมัดมือไพล่ไว้ข้างหลัง… หมั่นโถวเตะเข้าที่เข่าของเขาจากนั้นก็กดเขาลงกับพื้น
เซี่ยชิวเต่อคร่ําครวญอยู่กับพื้น
“… สาวน้อย ฉันเป็นลุงของนายหญิงน้อยของเธอนะหยิกเล็บก็เจ็บเนื้อนา …
เขาเข้ามาได้อย่างไร ? เซียฉิงกงคิดไม่ออก
“ลุง..ใครบอกว่าคุณเป็นลุงของฉันเซี่ยชิวเต๋อ.. คุณมาทําอะไรที่นี่”
“เอ่อ..หลานสาวตัวน้อยของลุง ให้ผู้หญิงคนนี้ปล่อยลุงก่อนจะได้มั้ย ? ลุงเจ็บโอ้ยยยย…พี่สาวแขนฉันจะหักแล้ว”
เซี่ยฉิวเฉินที่นั่งอยู่บนเตียงไม่สามารถทนฟังเสียงกรีดร้องของเซียชิวเต่อได้อีกต่อไป
เซียชิวเต๋อเป็นน้องชายแท้ ๆ ของเธอเธอจึงเอ่ยปากขอร้องว่า
“ฉิงกง ปล่อยลงไปเถอะ ! เขาไม่ได้เจ
ตนา… ”
ในเมื่อเซี่ยฉิวเจินเอ่ยปากขอร้องเซี่ยฉิงกงก็ไม่อยากแกล้งเซียชิวเต่ออีกต่อไป
“หมั่นโถว”
เสียงเรียกชื่อเธอเบา ๆ แค่นี้หมั่นโถวก็เข้าใจแล้วว่าเซียฉิงกงหมายถึงอะไรเธอจึงปล่อยตัวเขา
“เซียชิวเต๋อ ฉันเคยบอกแล้วไงว่าฉันไม่ต้องการเห็นหน้าคุณอีก ดังนั้นออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้เลย”
สําหรับคน ๆ นี้ แค่เห็นหน้าเซียฉิงกงก็อดไม่ได้ที่จะโกรธนับประสาอะไรกับการที่จะต้องข่มใจพูดคุยกับเขาอย่างใจเย็นในตอนนี้ครอบครัวของพวกเธอต้องทุกข์ทรมานมากแค่ไหนเมื่อครั้งที่เซี่ยชิวเต่อขับไล่พวกเธอทั้งสามออกมาจากบ้านเขาไม่ได้สนใจความรู้สึกของพวกเธอเลย
เรื่องนี้เธอจะจดจําไปชั่วชีวิต
คนเราไม่จําเป็นต้องส่งเสริมกันให้ดูดีแต่ควรจะช่วยเหลือกันในยามทุกข์ยาก
“ฉิงกง หนูพูดกับลุงของหนูแบบนี้ได้ไง ? อย่างไรเสียเราก็ยังเป็นญาติกันนะ…”
ใบหน้าที่เที่ยวย่นของเซี่ยชิวเต่อสั่นสะท้านและนั่นทําให้เซี่ยฉิงกงขยะแขยงจนคลื่นไส้
“ครอบครัวงั้นหรือ ? ตอนนี้คุณนับว่าเราเป็นครอบครัวแล้วหรือ ? ตอนที่คุณขับไล่แม่และน้องสาวของฉันออกจากบ้านคุณไม่คิดบ้างหรือว่าเราเป็นญาติกัน ?”
เซียฉิงกงดึงคอเสื้อของเซียชิวเต่อขึ้นพร้อมกับเอ่ยถามต่อไป
“ในวันนั้น..ฝนตกหนักมากคุณโยนข้าวของพี่สาวของคุณลงมาจากชั้นสองทําให้เธอไม่มีที่ซุกหัวนอนเพียงเพื่อจะให้ลูกสาวของคุณมีห้องเรียนพิเศษเพราะเธอต้องเรียนหนักขึ้นไม่ใช่หรือ ?”
“ผลจากการเรียนหนักของเธอก็คือผลสอบเข้ามหาวิทยาลัยในวิชาคณิตศาสตร์ได้แค่ 50 คะแนนนั่นน่ะหรือ ?”
***จบตอน พูดกับลุงแบบนี้ได้ไง ?
คอมเม้นต์