แต่งก่อนค่อยอ้อนรัก – ตอนที่ 167 จิตสํานึกน่ะยังมีอยู่บ้างมั้ย ?
นิยาย แต่งก่อน…ค่อยอ้อนรัก ตอนที่ 167 จิตสํานึกน่ะยังมีอยู่บ้างมั้ย ?
ทุก ๆ คําพูดของเซียงกง น้ําเสียง ของเธอนิ่งสงบ แต่แฝงพลังที่ใครก็ไม่กล้าดูหมิ่น แม้แต่เซี่ยชิวเต๋อเองก็ยังพู ดไม่ออกและไม่กล้าที่จะพูดออกมาด้วยซ้ํา
“คุณมีอะไรจะพูดอีกไหมคุณลุง ? ครั้งที่ลี่ลี่เป็นไข้คุณไม่อยู่ออกไปก่อนที่บ้านเหลือแค่แม่ของฉันแม่อุ้มลี่ลี่เดินไปโรงพยาบาลซึ่งอยู่ไกลถึงห้ากิโลเมตรกลางดึกกลางตื่นเพื่อพาเธอเข้าห้อง ฉุกเฉินแต่ครั้นแม่ของฉันล้มป่วยแค่ค่าใช้จ่ายเพียงสองพันหยวน คุณกลับไม่รับโทรศัพท์เราเคาะประตูบ้านคุณ คุณก็ไม่เปิดเซียชิวเต่อ..คุณยังมีจิตสํานึกอยู่บ้างมั้ย ? ทําไมคุณยังมีหน้ามายืนตรงหน้าฉันอย่างไร้ยางอายเช่นนี้แบบนี้แล้วยังจะให้ฉันเรียกคุณว่าลุงลงอีกเหรอ ?”
“ฉิงกง … หยุดพูดเถอะ”
เซียฉิวเจนทนไม่ไหว เธอรีบขัดจังหวะเซียฉิงกง
เห็นได้ชัดว่า เซี่ยชิวเต่อมีสีหน้าเหมือนคนถูกบังคับให้กินขี้ เขาทรุดกายลงนั่งนิ่งราวกับเป็นอัมพาตจากคําพูดของเซียฉิงกง ทว่าหลังจากนิ่งงันไปครู่หนึ่งเขาก็เริ่มรู้สึกตัว
คนเรามักจะหงุดหงิดเมื่อถูกเปิดเผยสิ่งไม่ดีแม้แต่ขยะอย่างเซี่ยชิวเต๋อเองก็ไม่มีข้อยกเว้น
“นังตัวดี แกกล้าพูดถึงขนาดนี้เลยเหรอ ? นี่เป็นเพราะแกสามารถแต่งงานกับผู้ชายดี ๆ ได้ใช่มั้ย ?หา..”
ดวงตาที่ดุร้ายและฟันเหลือง ๆ ขนาดใหญ่ที่ไม่ได้แปรงมาหลายวันของเขากําลังพ่นน้ําลายออกมาและนั่นยิ่งทําให้เซียฉิงกงรู้สึกขยะแขยงพะอืดพะอม
“หมั่นโถว..โยนเขาออกไป”
“นายหญิงน้อย ให้ฉันลงมือแน่ ๆ ใช่มั้ย ?”
เซี่ยฉิงกงพยักหน้า
“ได้เลย”
หมั่นโถวถูมือ พลางมองไปด้านข้างตรงที่เซี่ยชิวเต๋ออยู่จากนั้นก็มองไปรอบ ๆห้องพักคนไข้ ในที่สุดเธอก็เห็นสายยางระบายของเสียของโรงพยาบาลใกล้ๆ กับถังขยะหลังจากหยิบสายยางระบายของเสียขึ้นมาได้เธอก็ใช้มันมัดมือมัดเท้าของเซียชิวเต่ออย่างเรียบร้อย
“นังกระเทยยักษ์ ปล่อยฉันนะนังสารเลวแกกําลังทําผิดกฎหมายอยู่นะ
“ใครกันนังสารเลว ?”
“แกไง..นังสารเลว นังแพศยา”
ในขณะที่จับเซี่ยชิวเต่อมัด หมั่นโถวก็พยักหน้าเหมือนจะคิดอะไรออกเธอยิ้ม
“ว่าฉันเป็นนังแพศยา แกก็คงจะเป็นไอ้ลูกหมาใช่มั้ย ?”
เซี่ยฉิงกงยิ้มพลางส่ายหน้า หมั่นโถวนี่ขี้เล่นเสียเหลือเกิน… พูดแบบนี้แม่ของเธอก็โดนเข้าด้วยน่ะสิก็เขาเป็นน้องชายของเซี่ยฉิวเงินไม่ใช่หรือ ?
แต่นี่ไม่ใช่ประเด็นแค่ทําให้เซียชิวเต๋อหยุดซ่าส์ได้ก็นับว่าภารกิจของหมั่นโถวสําเร็จลุล่วงแล้ว
เดิมที่เซี่ยชิวเต่อคิดจะต่อสู้ขัดขืน เพราะคิดว่าเขาเป็นผู้ชายที่ตัวใหญ่กว่าหากแต่เขากลับไม่สามารถเอาชนะเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ได้ ?
หมั่นโถวเป็นใคร ?
กล้าต่อสู้กับเธอได้ไง ?
หมั่นโถวทุบตีเซียชิวเต่ออย่างรุนแรงก่อนจะคว้าเข็มขัดของเซี่ยชิวเต๋อลากเขาไปโยนไว้นอกห้อง
เซียฉิวเฉินมองฉากตรงหน้าเธอด้วยอาการตื่นตะลึงเธอลืมแม้กระทั่งจะห้ามปรามเซียฉิงกง
“ฉิงกง … ผู้หญิงคนนี้… ทําไมถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้ล่ะ ?..”
เซี่ยฉิงกงยิ้ม เธอกล่าวว่า “แม่ หมั่นโถวเป็นทหารเธอย่อมต้องแข็งแกร่งกว่าเด็กผู้หญิงทั่วไปเป็นธรรมดา”
“นายหญิงน้อย ฉันจะเฝ้าอยู่ที่หน้าประตูคุณเรียกหาฉันได้ทุกเมื่อ หากคุณมีอะไรจะให้ฉันทํา”
หลังจากที่หมั่นโถวพาเซียชิวเต่อออกจากห้องไปเธอก็ไม่ลืมที่จะปิดประตูให้เซี่ยฉิงกงกับแม่
“แม่ ทําไมเซียชิวเต่อถึงมาที่นี่ได้เขาเข้ามาได้ไง ?”
ครั้นหมั่นโถวออกจากห้อง เซี่ยฉิงกงก็หยิบแอปเปิลในตะกร้าผลไม้บนโต๊ะขึ้นมาเธอเอ่ยถามขณะที่นั่นแอปเปิลไปด้วย
“พยาบาลเข้ามาบอกว่ามีคนมาหาแม่พร้อมกับของเยี่ยมเธอยังบอกอีกว่าคน ๆ นั้นบอกว่าเป็นน้องชายของแม่ แม่ก็คิดว่าชิวเต๋อจะแค่มาเยี่ยมแม่ก็เลยยอมให้เขาเข้ามา”
หลังจากผ่าครึ่งลูกแอปเปิลแล้วเซียงกงก็พบว่าตรงกลางลูกแอปเปิลนั้นเน่า… เธอก็เลยโยนทิ้งลงถังขยะอย่างเงียบ
“เขาให้ผลไม้ตะกร้านมางั้นหรือ ?”
“อืม..ใช่ แม่ไม่ได้คาดหวังว่าชิวเต่อจะนึกถึงแม่กระทั่งนําตะกร้าผลไม้มาเยี่ยมแม่”
เซียฉิงกงยิ่งนิ่งเงียบมากขึ้นเรื่อยๆ …เธอมองผลไม้ที่อยู่ในตะกร้าผลไม้ ผลไม้เหล่านั้นล้วนแห้งเหี่ยวราวกับถูกจัดมานานเกินกว่าสิบวัน … แต่นั่นก็ทําให้หัวใจของเซียฉิวเฉินพองโต
เธอไม่รู้ว่าตะกร้าใบนี้จะมีมูลค่าถึงยี่สิบหยวนหรือเปล่าด้วยซ้ํา ?
***จบตอน จิตสํานึกน่ะยังมีอยู่บ้างมั้ย ?***
คอมเม้นต์