จางมู่วางมือทั้งสองข้างไว้หลังศีรษะและหลับตาลง,เอนกายลงบนโซฟาสีแดงเพื่อพักผ่อน.

นึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อสองชั่วโมงก่อน,ความกลัวยังคงติดอยู่ในใจของเขา.

ในตอนนั้น,เขาวิ่งไปที่ต้นโลคัสต้นเก่าและหยิบกระเป๋าเป้สะพายหลังขึ้น.เขาไม่กล้าที่จะชะลอตัวลงและวิ่งด้วยความเร็วสูงสุด.

มันเป็นฉากที่น่าสยดสยองที่ถูกไล่ล่าโดยซอมบี้จำนวนหลายร้อยตัว.

เมื่อจางมู่เหนื่อยและเกือบจะถูกจับได้โดยซอมบี้ที่วิ่งอยู่ด้านหน้า,ในที่สุดเขาก็เห็นซอยแคบๆและรีบวิ่งเข้าไปในทันที หลังจากที่แอบดูอยู่หลายครั้งจำนวนซอมบี้ก็ลดลงและพวกมันก็หายไปในที่สุด.

หลังจากนั้น,จางมู่ก็แอบเข้าไปในย่านที่อยู่อาศัยทั่วไป.เขาค้นพบบ้านและปีนขึ้นไปบนระเบียง.หลังจากที่แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ในห้อง,เขาก็ปิดประตูและนอนหลับจนถึงตอนนี้.

จางมู่เคี้ยวแผ่นบิสกิตอัดแท่งอย่างระมัดระวัง.มันเป็นนิสัยของเขาที่จะไม่เสียบิสบิตแม้แต่น้อย.

มืออีกข้างของเขาล้วงไปในกระเป๋าเป้สะพายหลัง,หยิบคริสตัสระดับสองออกมาจำนวนหลายอันและสังเกตมันด้วยความสนใจ.

ดิ้ง!

ดิ้ง!

จางมู่มึนกับเสียงของคริสตัลที่กระทบกันและกัน.

ในอนาคต,คริสตัลจะกลายเป็นวัสดุปลูกสร้างที่ล้ำค่าสำหรับผู้อื่น.สำหรับเขา,มันจะกลายเป็นเพื่อนสนิทที่เก่าแก่ที่สุด.

พ่อค้าแห่งยุคนั้นไม่กล้าที่จะมีเพื่อน.พวกเขารวยมาก,แต่ก็อ่อนแอมากเกินไป,ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ไว้วางใจใครเลย.

ทุกครั้งที่จางมู่รู้สึกโดดเดี่ยว เขามักจะดึงคริสตัลหลาย ๆ อันออกมาและฟังเสียงดิ้งๆของพวกมัน,มันมีประสิทธิภาพในการระงับอารมณ์จากหัวใจที่หุนหันพลันแล่นของเขา.

เวลานี้ก็ไม่ต่างกัน,หัวใจของจางมู่ค่อยๆสงบลงและคิดว่าเขาควรจะทำอะไรต่อไป.

คืนนี้,ที่เวลา12นาฬิกา,พ่อค้าเมืองหลัวหยางจะมาที่เมืองนี้และอยู่ที่จัตุรัสประชาชนที่ที่จางมู่เพิ่งออกมาเมื่อ1ชั่วโมงที่แล้ว.

จางมู่ไม่ต้องห่วงว่าใครจะเป็นคนแรกก่อนที่เขาจะไปถึงที่นั่น.เขาไม่คิดว่าใครจะออกไปข้างนอกในคืนที่มืดมิดภายในสามวันแรก.ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด,ตัวตนของพ่อค้าคนแรกจะถูกจับตาจับมืออย่างแน่นแฟ้น.

ปัญหาเดียวคือ: เขาจะไปที่นั่นได้อย่างไร?

มีซอมบี้นับร้อยวนเวียนอยู่บนจัตุรัส.จางมู่รู้สึกกังวลเมื่อคิดถึงมัน.

มันเป็นไปไม่ได้ที่จะทะลุแนวป้องกันได้.ในกรณีนี้,มีเพียงทางเลือกเดียว,ซึ่งเป็นที่นิยมอย่างมากในอนาคต.

แม้ว่ามันจะใช้ได้กับแค่ซอมบี้ระดับแรก,แต่ก็มีประสิทธิภาพมากเมื่อต้องเผชิญกับปีศาจไม่มีสมองพวกนี้.

จางมู่คิดแผนการครั้งแล้วครั้งเล่า,เพื่อให้แน่ใจว่าเขาไม่พลาดอะไร.ในที่สุดเขาก็รู้สึกง่วงนอนอีกครั้ง.

เขาตั้งนาฬิกาปลุกและนอนหลับด้วยการจับดาบแทงค์ในอ้อมแขนของเขา.ในเวลานี้,มีเพียงดาบเท่านั้นที่สามารถทำให้เขารู้สึกปลอดภัย.

“ตื้ด…ตื้ด…ตื้ด…”

หนึ่งชั่วโมงผ่านไปอย่างรวดเร็ว.นาฬิกาควอตซ์เริ่มแจ้งเตือน.

จางมู่ลืมตาอย่างร้อนรนและกระโดดขึ้นจากเตียง.

“ข้าไม่ได้นอนหลับสบายมาเป็นเวลานานแล้ว”

จางมู่ยืดตัว.ในอนาคต,เขาไม่ได้มีโอกาสที่จะได้นอนหลับสบายเหมือนตอนนี้.ถ้าเขาไม่พบที่ซ่อนและวางกับดัก,เขาก็ไม่กล้าที่จะนอนหลับ.เขาเคยได้ยินเรื่องราวมากมายเกี่ยวกับการถูกฆ่าระหว่างการนอนหลับ.

เมื่อเวลาผ่านไป,นักวิวัฒนาการในอนาคตได้ขุดค้นศักยภาพของพวกเขาขึ้นเรื่อย ๆ.เขาไม่จำเป็นต้องหลีกเลี่ยงการถูกพบจากปีศาจที่กำลังวิวัฒนาการ.แต่จำเป็นต้องหลีกเลี่ยงคนอื่นด้วยกันเอง.

แม้ว่าจะเป็นความจริงที่น่าเศร้า,แต่จางมู่เคยชินกับเรื่องนี้,เพราะเขารู้ว่าผู้คนมักเห็นแก่ตัว.เขาจะไม่ทำร้ายคนแปลกหน้าโดยเจตนา,แต่เขาก็จะไม่ให้ความช่วยเหลือแก่ผู้อื่น.

จางมู่มองดูนาฬิกาของเขา.ตอนนี้ถึง 11 โมงแล้ว.ถึงเวลาที่จะต้องไป.

จางมู่พบคุกกี้ในห้อง.เขาหยิบมันใส่ไว้ในกระเป๋าเป้สะพายหลังของเขา,จับดาบไว้ในมือและเดินไปที่ระเบียง.

เขาสอดดาบแทงค์ลงในกระเป๋าเป้,แล้วโยนลงไปที่พื้น.หลังจากนั้นเขาก็กระโดดลง.

มันไม่ใช่ตึกสูง,แต่เขาก็ยังคงกลิ้งไปบนพื้นเพื่อลดแรงกระแทกที่เกิดขึ้น.ร่างกายของเขาต้องอยู่ในสภาพที่ดีที่สุดเพราะสิ่งที่เขากำลังจะทำนั้นสำคัญเกินที่จะทำผิดพลาดได้.

…บู๊ม!บู๊ม!บู๊ม!

จางมู่หยิบสายดินและสายไฟที่อยู่ด้วยกัน,แยกออกจากกันทันที.เขารีบทำซ้ำหลายครั้งและในที่สุดก็เปิดตัวรถกระบะที่เขาเพิ่งค้นพบ.จางมู่ม้วนปากด้วยความไม่พอใจ,แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น.นี่เป็นรถคันเดียวที่เขาสามารถหาได้.นอกจากนี้,รถยนต์ระดับไฮเอนด์ยังไม่สามารถขโมยด้วยวิธีนี้ได้.

เสียงของรถเป็นเสียงที่ดังเป็นพิเศษในความเงียบ.มันกระตุ้นซอมบี้รอบๆถนน,ทำให้พวกมันวิ่งมาที่เขา.

“ไป ไป ไป! ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า!”

จางมู่หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง.เขาเปิดไฟรถยนต์วูบวาบขึ้นในถนนแคบ ๆ.เขาไม่สนใจซอมบี้ที่วิ่งไล่ตามเขาเต็มไปหมด.

ใบหน้าที่ชั่วร้ายของซอมบี้และความเร็วที่ทะยานขึ้นทำให้การไหลของอะดรีนาลีนหลั่งในเส้นเลือดของจางมู่.หัวใจของเขากลับพบความชอบเล็กน้อย.

ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็ถึงจุดหมายปลายทาง.ไฟรถสว่างไสวจตุรัสผู้คนอยู่ไม่ไกลออกไป.

แม้ว่าเขาจะรู้ว่ามันจะไม่ใช่เรื่องดี,แต่สถานการณ์ในจัตุรัสก็ยังคงทำให้เขามีลมหายใจต่อไป.

ซอมบี้ส่วนใหญ่ได้เดินออกจากจตุรัส,แต่ก็ยังคงมีซอมบี้หลายร้อยตัวเดินไปมารอบ ๆ.

โชคดีที่เขากำลังขับรถกระบะ.มิฉะนั้นเขาคงแทบจะไม่มีโอกาสผ่านพวกมัน.

มันเกี่ยวกับเวลา.จางมู่เปิดเสียงลำโพงของรถและเริ่มขับรถกระบะในวงกลมรอบ ๆ จัตุรัส.

“หลอดฟลูออเรสเซนต์,โคมไฟระย้าและไฟสปอตไลท์คงยังส่องแสงเปร่งประกายในค่ำคืนนี้”

จางมู่ได้มองไปที่เสียงรถยนต์.เขาจำชื่อเพลงได้ว่าชื่อ: Color of Night..

เขาเคยร้องเพลงนี้ในอดีต,ถึงแม้ว่าเขาเกือบจะลืมมันไปเมื่อเวลาผ่านไป,แต่เมื่อเพลงมาถึงท่อนฮุก,เขาก็ยังตะโกนตามจังหวะดนตรี.

“Come on, let’s dance! Let’s be happy and crazy! Give up, let’s dance! Let’s scream! Hi! Hi! Hi!”

ซอมบี้มากกว่าหนึ่งร้อยตัวหันหลังกลับและจ้องมองมาที่รถกระบะ.อย่างไรก็ตาม,จางมู่ได้เห็นฉากนี้ที่คล้ายกันมากในอนาคต.การตอบสนองเพียงอย่างเดียวของเขาคือการเพิ่มระดับเสียงของเขา.

ในเวลาเดียวกัน,ซอมบี้ตามรถบรรทุกของเขาก็มาถึงที่แห่งนี้.พวกเขาเดินเข้าไปสมทบกับซอมบี้ที่เดินอยู่บนจัตุรัสสร้างกองทัพอันน่าสยดสยองแห่งความตาย.

ถ้าคนที่เห็นฉากรถกระบะเก่าที่ตามมาด้วยฝูงซอมบี้,พวกเขาจะต้องตกตะลึง.

“ซี!”

มันเป็นเวลาเที่ยงคืนในตอนนี้.

แสงสีเงินถูกฉายลงมาจากท้องฟ้า.ซอมบี้ที่เดินอยู่ที่เสาไฟลุกฮือทันที.สิบลำแสงขนาดใหญ่ซึ่งเดิมอยู่ที่จัตุรัสหายไปราวกับว่าพวกมันไม่เคยมีตัวตน.

จางมู่หลับตา,รอคอยยุคพ่อค้ามาถึง.เช่นเดียวกับข่าวลือที่เขาเคยได้ยินสิ่งมีชีวิตเหล่านั้นถูกปลิวไปและสิ่งของทั่วไปถูกบดบังด้วยฝุ่นผง.

จางมู่เอาหัวออกจากหน้าต่างรถและมองย้อนกลับไป.ซอมบี้ที่เดินตามหลังเขาเห็นว่าเสาไฟไม่เป็นอะไรและยังไล่ตามเขาอยู่.

ตามที่เขาคาดหวัง,ซอมบี้ไม่ได้ตระหนักถึงการมีอยู่ของยุคพ่อค้า.

มันเกี่ยวกับเวลา.

จางมู่กลับรถ.เขาเหยียบคันเร่งขับรถกระบะพุ่งไปหาซอมบี้.

เบรคของรถเสีย,เขาจึงรีบเปิดประตูรถและกระโดดลงจากรถ.เมื่อมือและขาของเขาสัมผัสพื้นดิน,เขาช่วยตัวเองและลงได้อย่างราบรื่น.

ปัง!ปัง!ปัง!

หลังจากที่ชนไปที่ซอมบี้เป็นโหล,รถกระบะก็หยุดลง.

เมื่อจางมู่ยืนขึ้นและเฝ้าดูรถกระบะ,ซอมบี้ก็หันหลังกลับและรีบวิ่งไปหาเขา.เขาสามารถเห็นแม้กระทั่งใบหน้าที่น่าเกลียดของพวกมัน.

เขาหวังจริง ๆ ว่าเขามีระเบิดเวลาในตอนนี้.ในสายตาของเขาซอมบี้พวกนี้เป็นเพียงคริสตัลเดินได้จำนวนมาก.

เขาคิดอย่างนั้น,แต่ก็ไม่ได้หยุดก้าวขาแต่อย่างใด,เขาวิ่งอย่างเต็มที่ไปที่เสาไฟ.

แสงไฟอยู่เพียงไม่กี่ร้อยเมตร.แต่จางมู่รู้สึกว่าเขากำลังแข่งกับความตายของเขา.

ซอมบี้ไม่กี่ตัวที่จะกลายพันธุ์.ความเร็วของพวกมันจะเร็วกว่าซอมบี้ตัวอื่น.ระยะทางระหว่างจางมู่และพวกมันลดลงอย่างรวดเร็ว.

จางมู่ไม่กล้าหันหลังกลับไป.เขาเป็นห่วงว่าเขาจะถูกจับโดยซอมบี้พวกนี้.

ฟริ้บ!

หลายสิบวินาทีต่อมาจางมู่ก็มาถึงจุดสว่าง.เขารีบกระโดดลงไปอย่างไม่ลังเล.

ในที่สุดจางมู่ก็มีเวลาหันหลังกลับ,เขาอ้าปากหายใจและมองไปที่แสงที่ตกกระทบซอมบี้.

ในเวลานี้,เขาขี้เกียจ,แต่เสียงอันน่าดึงดูดปรากฏขึ้นด้านหลังของเขา.

“สวัสดี.ยินดีต้อนรับสู่ร้านหมายเลข 37 “