หลังจากการนอนหลับที่แสนวิเศษ,จางมู่ตื่นขึ้นมาแล้วรู้สึกกระปรี้กระเปร่า.

อย่างไรก็ตาม,เมื่อเขาเห็นภาพบนเตียง,เขาก็รู้สึกเดือดดาลอย่างรุนแรง.เจ้าลิตเติ้ลแบล็คทิ้งเขาไว้และนอนบนเตียงของหยวนรุย. มันขดตัวอยู่ในแขนของหยวนรุยและกำอุ้งเท้าไว้ในอากาศ.บางทีมันอาจจะฝันว่ามันกำลังกินคริสตัล.

จางมู่อยากตบมันให้ตื่น,แต่เขากังวลว่ามันจะทำให้หยวนรุยตื่น,ดังนั้น เขาจึงจ้องไปที่เจ้าด้วงออบซิเดี้ยนอย่างไร้เลือดเย็นและไม่ทำอะไรอย่างอื่น.

พวกเขาเป็นคู่หูกับหรือไม่?คู่หูไม่ควรแบ่งปันความสุขและความเศร้าโศกด้วยกันหรือ?ทำไมเจ้าด้วงออบซิเดี้ยนถึงได้นอนในอ้อมกอดของหญิงสาวในขณะที่เขาต้องนอนบนพื้น?จางมู่รู้สึกอิจฉา.เขาตัดสินใจว่าเขาจะลดอาหารมันในอนาคตเพื่อเป็นการลงโทษ.

มันเหมือนกับเจ้าด้วงออบซิเดี้ยนรู้สึกถึงความชั่วร้ายที่จะเกิดขึ้น.มันหมุนตัวบนเตียง.จางมู่คิดว่ามันตื่นแล้ว,แต่จริงๆแล้วมันหันหลังกลับไปแล้วหลับอีกครั้ง.

มันหลับอีกครั้ง!

จางมู่ได้พิพากษาให้ด้วงออบซิเดี้ยนตายในใจ.เขาเช็ดดาบแทงค์ของเขาอย่างเงียบ ๆ,จากนั้นก็เริ่มเก็บกระเป๋าเป้สะพายหลังของเขา.

หลังจากนั้นไม่นาน,หยวนรุยก็ตื่นขึ้นมา.เธอลุกขึ้นนั่ง,ขยี้ดวงตาของเธอและพูดว่า,“โอ้,ลุง,คุณตื่นแล้ว!”

เธอไม่รู้ว่าเจ้าลิตเติ้ลแบล็คกำลังนอนหลับอยู่ในอ้อมแขนของเธอ.ขณะที่เธอลุกขึ้นเจ้าลิตเติ้ลแบล็คตกลงไปที่พื้น.จางมู่ไม่สามารถช่วยได้แต่หัวเราะออกมา.

“ลิตเติ้ลแบล็ค!ทำไมเจ้ามาอยู่ที่นี่?”หยวนรุยมองไปที่ด้วงออบซิเดี้ยนด้วยความประหลาดใจ.มันตกไปข้างหลังพร้อมกับอุ้งเท้าทั้งสี่ที่ลอยอยู่ในอากาศ,ดูน่าขบขัน.

จางมู่หยิบมันขึ้นมาและโยนมันที่ผนัง.เขาหัวเราะ, “มันไม่เป็นไร,เดี๋ยวมันก็บินมา!”

หยวนรุยเดาถึงเหตุผล.เธอกุมปากและหัวเราะคิกคัก.

ในเวลานี้,เจ้าด้วงดาวออบซิเดี้ยนบินไปยังพวกเขา.มันรู้ว่ามันผิดและมองไปที่จางมู่อย่างประจบสอพลอ.

“ฮึม,เจ้าสมควรได้รับมัน. ข้าเลี้ยงเจ้าด้วยคริสตัลจำนวนมากและนี่คือวิธีที่เจ้าชดใช้ข้าหรือ?อาหารวันนี้จะลดลงครึ่งหนึ่ง! “

จางมู่พูดและโบกมือของเขา.

เจ้าลิตเติ้ลแบล็คกลัวคำพูดของจางมู่.อาหารวันนี้จะลดลงครึ่งหนึ่ง…ไม่!มันบินออกไปข้างนอกและกลับมาอยู่ตรงหน้าของจางมู่,แต่จางมู่อ้างว่ามันไม่มีทาง.

ฮึ. เจ้ารู้หรือไม่? เมื่อนายของเจ้ากำลังนอนหลับอยู่บนพื้น,เจ้าไม่สามารถนอนบนเตียงได้!

หยวนรุยยิ้มมองไปที่พฤติกรรมที่ดูเป็นเด็กของจางมู่.เธอเกลี้ยกล่อมเขา,”ลุง,อย่าตำหนิเจ้าลิตเติ้ลแบล็คเลย.ดูสิ,มันรู้ว่ามันผิด!”

หลังจากได้ยินคำพูดของหยวนรุย,เจ้าลิตเติ้ลแบล็คพยักหน้าทันทีทันใด.

“โอเค,โอเค,ข้าจะยกโทษให้เจ้า.ไปกันเถอะ.”

จางมู่แค่ล้อมันเล่น.หลังจากที่เห็นว่ามันยอมรับความผิดพลาดของมัน.เขาให้อภัยเจ้าลิตเติ้ลแบล็ค.

“เราควรจะรวดเร็ว.เราสามารถกินอาหารเช้าของเราในระหว่างทางได้ “

หยวนรุยมองไปรอบๆห้องและรู้สึกไม่เต็มใจเล็กน้อย.หลังจากที่เหตุการณ์เกิดขึ้น,นี่เป็นบ้านของเธอและมีหลายสิ่งที่เธอไม่ต้องการที่จะทิ้ง.อย่างไรก็ตาม,เธอก็รู้ว่าโลกเปลี่ยนไป.ถ้าเธอแบกมากเกินไป,มันก็จะกลายเป็นภาระ.ในที่สุด.เธอก็ใส่นาฬิกาพกไว้ในกระเป๋าเท่านั้น.

จางมู่มองเธอด้วยความโล่งอก.หญิงสาวคนนี้ได้ตระหนักถึงสิ่งที่ถูกต้องที่สุดที่เธอควรจะทำในโลกที่ได้รับวิกฤติ.ในความเป็นจริง เขาจะไม่พูดอะไรถ้าเธอทำตามในหลายๆอย่าง.หลังจากนั้น,เจ้าลิตเติ้ลแบล็คจะเป็นคนแบกกระเป๋าของพวกเขา.

พวกเขาออกจากคลังสินค้า.จางมู่พริบตาและมองไปที่ดวงอาทิตย์ที่กำลังขึ้นแล้วพูดกับตัวเองว่า “เจ้าพร้อมแล้วหรือยัง?”

แน่นอน,ไม่มีใครตอบเขา.เขาส่ายหัวและกล่าวอย่างเด็ดขาดว่า “ไปเถอะ!”

เจ้าด้วงออบซิเดี้ยนบินไปบนถนนทันที.ด้วยวงกลมของคลื่นวิทยุ,มันกลายร่างเป้นด้วงตัวใหญ่ที่สูงกว่าผู้ชาย.

“เอ๋!”หยวนรุยไม่เคยเห็นเจ้าลิตเติ้ลแบล็คในแบบขนาดใหญ่มาก่อน.เธอกลัวและถอยหลังไปสองสามก้าว.

“อย่ากลัวมันเลย.มันดูน่าเกลียด,แต่มันยังคงเป็นเจ้าลิตเติ้ลแบล็ค.เจ้าสามารถนั่งบนหลังมันได้”จางมู่ปลอบโยนหยวนรุย.

“ฉันกลัว … “หยวนรุยตอบอย่างหวาดกลัว.อันที่จริง,รูปลักษณ์ของเจ้าด้วงออบซิเดี้ยนใหญ่ดูโหดร้ายมาก.เขาไม่สามารถตำหนิเธอได้.

ในตอนนี้,เจ้าลิตเติ้ลแบล็คหันหลังมาและฝืนยิ้มบนใบหน้าที่น่าเกลียดของมัน.หยวนรุยรู้สึกขำทันที.เธอเข้าใจว่ามันยังคงเป็นเจ้าลิตเติ้ลแบล็คที่เล่นน่ารักอยู่ในอ้อมแขนของเธอในตอนนี้.เธอเดินไปหามันและลูบหัวมัน.เจ้าลิตเติ้ลแบล็คไม่ได้ต่อต้านเธอและหลับตาเพื่อเพลิดเพลินกับสัมผัสของเธอ. หยวนรุยหัวเราะออกมาและตบหัวมัน.”ทำไมตอนนี้เจ้าถึงน่าเกลียด? ข้าจะไม่เล่นกับเจ้า! “

เจ้าด้วงออบซิเดี้ยนไม่สามารถร้องไห้หรือหัวเราะได้.

“โอเค,โอเค,เราควรออกไป!”จางมู่เร่งพวกเขา.

“ฉันรู้,แต่ … ฉันจะไปที่ด้านหลังมันได้อย่างไร?” หยวนรุยดูสับสน.

จางมู่ตบหัวของเขาและมีความคิด.เขาหยิบหยวนรุยขึ้นและสั่งให้ด้วงออบซิเดี้ยนย่อตัวลง.เขาหยิบหยวนรุยอย่างสบายไว้บนหลังของลิตเติ้ลแบล็ค.ก่อนที่หยวนรุยจะร้องไห้ด้วยความกลัว,เขาก็หนีไป.ลิตเติ้ลแบล็คกระพือปีกของมันและตามหลังเขาอย่างกระชั้นชิด.

ตอนแรก,หยวนรุยกลัว,แต่ในไม่ช้า,เธอเริ่มค่อยๆใช้ความเร็วของเจ้าลิตเติ้ลแบล็ค.เธอมองไปรอบ ๆ และเปิดแขนขึ้นสู่สายลม,เพลิดเพลินไปกับความรู้สึกที่น่ารื่นรมย์.

ตอนแรก,เจ้าลิตเติ้ลแบล็คไม่สามารถแบกคนและบินได้ในเวลาเดียวกัน,แต่หลังจากกินคริสตัลไปร้อยกว่าอัน,มันก็สามารถบินได้เต็มกำลังแม้กระทั่งมีหยวนรุยอยู่บนหลัง.

จางมู่หันกลับมามองพวกเขาด้วยท่าทางที่พึงพอใจ.

กำลังเดินผ่านถนนที่จางมู่”ทำความสะอาด”.พวกเขาทั้งสามคนกำลังเดินทางด้วยความเร็วเต็มไปด้วยฝูงซอมบี้ที่ไล่ตามพวกเขา,ได้รับการดึงดูดจากเสียงที่พวกเขาทำ.

หยวนรุยกลัว,แต่หลังจากนั้นไม่นาน,เธอก็ตระหนักว่าแม้แต่ความเร็วของซอมบี้ก็ไม่สามารถจับพวกเขาได้.โดยไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับอะไร,เธอแอบมองไปรอบ ๆ โลกที่เปลี่ยนไป.