ตอนเที่ยงหลังจากซูฟ่านพาเฮต้าและหลี่หนานไปทานอาหาร เขาก็วางแผนที่จะเปิดบัญชีที่ตลาดหลักทรัพย์

 

เมื่อออกจากหอซูฟ่านก็เห็นรถของเขาจอดอยู่ข้างถนน เขาต้องการที่จะปลดล็อกรถเขาหยิบกุญแจออกมาแต่เขาก็กำลังเดินตามหลี่หนานและเฮต้า ถ้าคนอื่นรู้ว่าเขาขับรถหรู ๆ แบบนี้คงดูแย่ไปหน่อย

 

“รถคันนี้เป็นรถของใครกัน มันจอดอยู่ที่นี่หลายวันแล้ว”

 

หลี่หนานมองไปที่ปอร์เช่ 911 และพูดด้วยความอิจฉา

 

เฮต้ายักไหล่ “ฉันเดาว่ามันเป็นของคนรวยรุ่นที่สองในมหาลัย พวกเขามีรถในมือมากจะตายและพวกเขาอาจลืมรถคันนี้ไปแล้ว”

 

หลี่หนานและเฮต้าถอนหายใจด้วยกัน ถ้าพวกเขาสามารถนั่งในรถคันนี้ด้วยกันได้ล่ะก็คงจะดี

 

ซูฟ่านต้องการเชิญเพื่อนที่ดีของเขามานั่งรถคันใหม่ของเขา แต่หลังจากชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียแล้วซูฟ่านก็ไม่กล้าทำเช่นนั้น

 

เขาไม่อยากอวดเพื่อความไร้สาระแล้วสักพักการอวดก็นำไปสู่ผลลัพธิ์ที่เลวร้ายอะไรแบบนั้น ผลกำไรจะไม่คุ้มกับสิ่งที่เสียไป

 

“นายสามคนกำลังทำอะไรอยู่รอบ ๆ รถคันนี้?”

 

เสียงที่น่าเกลียดดังขึ้นข้างหลังพวกเขาทั้งสามคนและคน ๆ นั้นก็คือหยางเหวินปอนั่นเอง

 

หลังจากเรื่องลอตเตอรีหลี่หนานก็เกลียดหยางเหวินปอมากขึ้นและเขาไม่ได้พูดกับหยางเหวินปอมาสองวันแล้ว

 

เขาทำให้หยางเหวินปอไร้ตัวตนและมองอีกฝ่ายเหมือนอากาศ

 

“ไม่มีอะไรก็แค่รถคันนี้ดูสวยดี”

 

เฮต้าตอบ

 

หยางเหวินปอยิ้มเล็กน้อยที่มุมปากและวางมือบนหน้าอกของเขา

 

“งั้นเหรอ ๆ รถคันนี้เป็นของเพื่อนฉันเอง”

 

“เพื่อนของนายเหรอ เพื่อนของนายคนไหนกัน?”

 

ซ.ูฟ่านอดไม่ได้ที่จะถามกลับหลังจากได้ยินเรื่องนี้

 

หยางเหวินปอมองไปที่ซูฟ่านด้วยความรู้สึกเหนือกว่า “นายไม่รู้จักหรอก เพื่อนของฉันหลายคนเป็นพวกคนรวยรุ่นสอง ฉันเคยเห็นเพื่อนของฉันขับรถคันนี้และฉันก็นั่งรถแบบนี้อยู่บ้าง”

 

ซูฟ่านเลิกคิ้วเขามองไปที่ใบหน้าเจ้าเล่ห์ของหยางเหวินปอและพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่หัวเราะ

 

หลี่หนานและเฮต้าไม่เชื่อเรื่องไร้สาระของหยางเหวินปอมานานแล้วและไม่มีใครพูดอะไร

 

“ทำไมไม่เชื่อฉันเหรอ? วันหนึ่งถ้าเพื่อนของฉันว่างฉันจะขอยืมรถของเขามาขับเล่น”

 

หยางเหวินปอเห็นว่าทุกคนไม่สนใจเขา เขาก็รีบกล่าวเสริม

 

ซูฟ่านกระแอมในลำคอ “งั้นเหรอ พวกเรายังมีธุระอยู่เอาไว้เราค่อยคุยกันที่ห้องเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วกัน”

 

หลังจากนั้นซูฟ่านก็พาหลี่หนานและเฮต้าจากไปและโดยไม่หันกลับไปมอง

 

หยางเหวินปอมองไปที่ด้านหลังของพวกเขาทั้งสามคน เขารู้สึกเศร้าเพราะถูกผู้คนในหอพักเมินและความเกลียดของเขาที่มีต่อซูฟ่านก็รุนแรงขึ้น

 

เขาเพียงแค่หันศีรษะและต้องการไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อบุหรี่หนึ่งซองแต่เขาก็ชนเข้ากับแขนของใครบางคน

 

“เชี่ยนี่! ไม่มีตารึไงวะ! แม่งเจ็บนะเว้ย”

 

หยางเหวินปอแตะที่ดั้งจมูกของเขาและพูดอย่างโกรธ ๆ เขาเงยหน้าขึ้นมองไป ด้านหน้าก็เห็นชายร่างใหญ่รูปร่างอ้วนสูงกว่า 1.9 เมตรยืนอยู่ ด้านหลังชายร่างอ้วนก็มีคนยืนอยู่ห้าหรือหกคนที่มีลักษณะคล้ายนักเลงและคนที่อยู่ข้างหลังพวกนั้นคือถังเว่ยอดีตแฟนสาวของหยางเหวินปอ

 

หยางเหวินปอเข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาหนีช้าเกินไปคนอ้วนตรงหน้าเขายื่นมือออกมาและคว้าผมของเขาไว้

 

“พี่ พี่ช่วยบอกทีว่ามีอะไรหรือเปล่า…”

 

หยางเหวินปอถามด้วยเสียงสั่น

 

“ให้พูดเหรอ? เอาคอมพิวเตอร์ของน้องสาวฉันคืนให้เธอซะ!”

 

ชายร่างอ้วนที่อ้างตัวว่าเป็นพี่ชายถังเว่ยพูดด้วยน้ำเสียงข่มขู่

 

บอกว่าเป็นพี่ชายของถังเว่ยแต่จริง ๆ แล้วมันก็คือหมาที่แอบหลงรักถังเว่ยเท่านั้น

 

เมื่อเขาได้ยินว่าพวกนี้มาทวงโน้ตบุ๊ค หยางเหวินปอก็ตื่นตระหนกมากขึ้น ใบหน้าของเขาซีดด้วยความตกใจ

 

ถังเว่ยเดินไปหาหยางเหวินปอด้วยความโกรธและตบเขา

 

“หยางเหวินปอเงินหนึ่งหรือสองพันหยวนที่นายยืมจากฉันก่อนหน้านี้บวกกับเงินที่ฉันใช้ไปเมื่อเราคบกันฉันไม่สนใจอีกต่อไป แต่โน้ตบุ๊คนั่นรีบคืนมาให้ฉันมันมีข้อมูลสำคัญเกี่ยวกับฉัน!”

 

ถังเว่ยจ้องไปที่หยางเหวินปอและพูด

 

ใบหน้าของหยางเหวินปอฝั่งซ้ายกลายเป็นสีแดงและบวม แถมผมของเขาถูกดึงโดย ‘พี่ชาย’ ของถังเว่ยนี่ทำให้เขารู้สึกอึดอัดมาก

 

เขาขมวดคิ้วและไม่กล้ามองไปที่ถังเว่ยโดยตรง

 

“หมายถึงอะไรน่ะถังเว่ย อย่าทำแบบนี้หลังจากเราเลิกกันสิมันไม่ดีหรอกนะ”

 

“อย่าพูดเรื่องไร้สาระกับฉัน ฉันไม่อยากพูดกับคุณจริง ๆ คืนโน้ตบุ๊คให้ฉันแล้วเราก็จะไม่มีอะไรยุ่งเกี่ยวกัน!”

 

ในตอนแรกถังเว่ยคิดว่าผู้ชายที่ขี้เหร่และเตี้ยอย่างหยางเหวินปอรู้จักกับคนรวยรุ่นที่สองจริง แต่หลังจากออกเดทกับเขาเธอก็รู้ว่าทุกอย่างเป็นของปลอมและแม้แต่เงินสำหรับเปิดห้องของทั้งคู่ก็มาจากถังเว่ย

 

เมื่อต้องเผชิญกับผู้เสแสร้งอย่างหยางเหวินปอ ถังเว่ยก็รู้สึกขยะแขยงอย่างมากเธอแค่ต้องการเอาโน้ตบุ๊คคืนพร้อมกับข้อมูลสำคัญของเธอ จากนั้นเธอก็จะขัดเส้นระหว่างเธอกับหยางเหวินปอให้ชัดเจน และไม่ยุ่งกับเขาอีกตลอดไป

 

“อย่าเพิ่งรีบสิวะ! เดี๋ยวฉันจะจ่ายคืนให้หลังจากนี้อีกครึ่งเดือน!”

 

แม้ว่าหยางเหวินปอจะมีความรู้สึกผิดแต่เขาก็ยังมีใบหน้าที่หนา

 

ทันทีที่คำพูดของเขาจบลงเขาก็ได้รับหมัดที่ใบหน้าของเขา หมัดนี้ทำให้จมูกของหยางเหวินปอแตกและเลือดก็ไหลออกมาจากจมูกของเขา

 

“ไอ้โง่สุภาพกับน้องสาวของฉันด้วย!”

 

พี่ชายของถังเว่ยบีบคางของหยางเหวินปอและพูด

 

“พี่ พี่ครับ ผมรู้ ผมรู้ว่าผมผิด ผมผิดเอง หยุดตีผมเถอะ”

 

หยางเหวินปอถูกทุบตีจนน้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลออกมา

 

ถังเว่ยรู้สึกเบื่อหน่ายเมื่อเห็นท่าทางของเขา เธอจ้องมองหยางเหวินปออย่างขยะแขยงจากนั้นก็ถอนหายใจอย่างไม่สบอารมณ์

 

“คืนโน้ตบุ๊คให้ฉันเดี๋ยวนี้”

 

“ฉัน…ฉันทำมันหาย…”

 

ทันทีที่หยางเหวินปอพูดจบถังเว่ยก็เดินมาคว้าคอเสื้อหยางเหวินปออย่างรุนแรง

 

“หายไปไหน! หายไปไหนก็ไปหามาให้ฉันสิ! ไม่งั้นฉันจะถลกหนังนาย!”

 

เมื่อดูท่าทีของถังเว่ยแล้วมันคงมีสิ่งสำคัญอยู่ในโน้ตบุ๊คเครื่องนั้น ถ้าโน้คบุ๊คเครื่องนั้นเอากลับมาไม่ได้หยางเหวินปอก็คงซวยหนัก

 

หยางเหวินปอตกใจมากจนขาอ่อนแรงเมื่อถังเว่ยตะโกนว่ามีรูปถ่ายของพ่อของเธออยู่ในโน้ตบุ๊คก่อนที่เขาจะเสียชีวิต หยางเหวินปอตระหนักได้ว่าเขาสร้างภัยพิบัติเข้าแล้ว

 

“อย่าเพิ่งกังวล…จริง ๆ แล้วฉันไม่ได้ทำมันหาย ฉันขายมันไปแล้วโน้ตบุ๊คอยู่ที่ Electronic City ตอนนี้ข้อมูลในนั้นอาจจะยังอยู่ที่นั่น…”

 

หยางเหวินปอรีบบอกความจริงเพื่อชดเชยความผิด แต่ถังเว่ยกลับร้องไห้

 

เมื่อเห็นน้องสาวของเขาร้องไห้ ‘พี่ชาย’ ของถังเว่ยก็เริ่มกังวล

 

น้ำตาของถังเว่ยและความหึงหวงที่มีต่อหยางเหวินปออดีตแฟนของถังเว่ยนั่นก็พียงพอที่จะทำให้เขาต้องระบายความโกรธ

 

เขาจับหยางเหวินปอแล้วเหวี่ยงลงกับพื้นจากนั้นเตะเขาหลายครั้ง

 

พวกลูกน้องที่อยู่ข้างหลังเขาก็รีบลงมือตาม

 

“ตีมัน ฆ่ามันให้ฉัน!”

 

เพื่อแสดงความเป็นลูกผู้ชายของเขาต่อถังเว่ย ‘พี่ชาย’ ของถังเว่ยก็ตะโกนออกมา

 

ความวุ่นวายตรงนี้ดึงดูดความสนใจของซูฟ่านและคนอื่น ๆ ตอนแรกพวกเขาไม่เห็นว่าหยางเหวินปอกำลังถูกทุบตีและพวกเขาก็ยังคงเฝ้าดูด้วยความตื่นเต้นจากในระยะไกล

 

หลังจากที่ได้เห็นถังเว่ยเฮต้าก็รู้สึกผิดปกติเป็นคนแรก

 

นั่นเป็นผลให้พวกเขาทั้งสามมาดูใกล้ ๆ และพบว่าเป็นหยางเหวินปอที่กำลังถูกทุบตีบนพื้น

 

แม้ว่าเขาจะเกลียดหยางเหวินปอแต่ซูฟ่านก็ไม่สามารถทนเห็นเพื่อนร่วมห้องของเขาถูกทำร้ายเช่นนี้ได้และหยางเหวินปออาจตายหรือพิการหากเขายังคงทุบตีแบบนี้

 

ทันทีที่เฮต้าและหลี่หนานมองหน้ากัน พวกเขาก็เห็นซูฟ่านพุ่งออกไป

 

ใช้เวลาเพียง 6 วินาที “พี่ชาย” ของถังเว่ยก็กุมท้องของเขาและล้มลงกับพื้น

 

คนอื่นเริ่มตระหนักถึงสิ่งที่เกิดขึ้นและสายตาของทุกคนก็จับจ้องไปที่ซูฟ่าน

 

“อย่าตีเขาอีกเลย หยางเหวินปอจะจ่ายเงินคืนในส่วนเสียไปแต่ถ้าพวกนายตีเขาอีก เขาจะตาย”

 

ซูฟ่านพูดอยู่ต่อหน้าหยางเหวินปอที่กำลังจะตาย

 

แก๊งอันธพาลเห็นว่าลูกพี่ของพวกเขาพ่ายแพ้ให้กับซูฟ่านไป แม้ว่าพวกเขาต้องการเอาชนะซูฟ่านแต่ซูฟ่านก็มีพลังมากเกินไปในตอนนี้ ตอนนี้ทุกคนดูเหมือนจะถูกแช่แข็งและไม่มีใครกล้าที่จะก้าวไปข้างหน้า

 

แม้แต่ถังเว่ยที่ร้องไห้ก็ยังกลัวจนลืมร้องไห้จ้องมองไปที่ซูฟ่านอย่างว่างเปล่าแล้วรีบวิ่งหนีออกไป