ชูหยุนซีไม่ลังเลที่จะเซ็นชื่อบนเสื้อของหลินอี้ตง

 

หลินอี้ตงแทบเป็นลมด้วยความตื่นเต้น เธอวางแผนที่จะแขวนชุดนี้ที่บ้านโดยไม่ซักหรือใส่อีกต่อไป!

 

หลังจากเซ็นลายเซ็นหลินอี้ตงก็บังคับให้ซูฟ่านถ่ายรูปเธอกับชูหยุนซีซึ่งทำให้เธอพอใจมาก

 

ลายเซ็นและรูปถ่ายเพียงอย่างเดียวก็เพียงพอแล้วสำหรับเธอที่จะคุยอวดเพื่อนร่วมชั้นเรียน!

 

“ทำไมพี่ซูฟ่านถึงพาพี่สาวชูหยุนซีมาทานอาหารเย็น…พี่…พี่กำลังเดทกันเหรอ?”

 

จู่ ๆ หลินอี้ตงก็ถามออกมา

 

ซูฟ่านแทบจะถลึงตาใส่หลินอี้ตง

 

“อย่าพูดเรื่องไร้สาระ! เธอเป็นดาราดังพี่ชายของเธอจะคู่ควรกับคนระดับนั้นได้ยังไง”

 

“ไม่นะ ในสายตาของฉันพี่ซูฟ่านหล่อที่สุดและดีที่สุด! แม้ว่าฉันจะชอบพี่มากเหมือนกัน แต่ถ้าพี่อยู่กับพี่ชูหยุนซีฉันจะไม่ขวางพี่จากพี่ชูหยุนซี ฉันจะขอให้พี่สองคนมีความสุข!”

 

น้ำเสียงของหลินอี้ตงเต็มไปด้วยความจริงใจ

 

ซูฟ่านตกใจกับคำพูดของหลินอี้ตงแล้ว

 

เขาโบกมืออย่างรีบร้อน

 

“ความสัมพันธ์ของฉันกับเธอเป็นแค่เพื่อนกัน ฉันขอเตือนเธอว่าอย่าพูดเรื่องไร้สาระกับเพื่อนร่วมชั้นของเธอเชียว หรือว่าเธอต้องการทำลายชื่อเสียงของชูหยุนซี?”

 

ซูฟ่านพูดขู่หลินอี้ตง

 

หลินอี้ตงสูดลมหายใจและปิดปากของเธอ

 

“ฉันรู้ ฉันรู้ ฉันจะไม่พูดเรื่องไร้สาระ ฉันจะบอกว่าชูหยุนซีมาที่บ้านฉันเพื่อทานอาหารเย็นแล้วฉันจะไม่พูดอะไรอีก!”

 

หลังจากพูดเสร็จหลินอี้ตงก็กลอกตาและแสดงรอยยิ้มเขินอายบนใบหน้าของเธอ

 

“แล้วพี่ซูฟ่านฉันมีโอกาสไล่ตามคุณอีกไหม? คุณบอกว่าเมื่อฉันอายุสิบแปดเราจะพิจารณาเรื่องหมั้นกันและเมื่อเราบรรลุนิติภาวะเราจะได้แต่งงานกันจากนั้นก็ให้กำเนิดเด็กชายและเด็กหญิง……”

 

“หลินอี้ตงไม่ต้องพูดถึงมันแล้ว! เธอทำการบ้านของเธอหรือยัง?”

 

ซูฟ่านหน้าแดงเหมือนก้นลิง

 

หลินอี้ตงผงะเมื่อเขาพูดถึงการบ้านจากนั้นเธอก็ตอบเบา ๆ ว่าเธอเขียนเสร็จแล้วพร้อมหลบตา

 

ซูฟ่านสามารถมองเห็นความคิดของเธอได้อย่างชัดเจน

 

เขาจับเอวเหมือนพี่ชายกำลังดุน้องสาว

 

“ไปทำการบ้านเดี๋ยวนี้ไม่งั้นฉันจะบอกป้าทันที!”

 

ใบหน้าของหลินอี้ตงเปลี่ยนเป็นซีดเมื่อเธอถูกซูฟ่านขู่

 

ต้องรู้ก่อนว่าแม่ของเธอเป็นคนที่มีอารมณ์ฉุนเฉียวและชอบพูดเสียงดัง คุณจะได้ยินเสียงเธอทั่วทั้งตึกทุกครั้งที่เธอดุหลินอี้ตง เธอไม่อยากพบกับความลำบากใจแบบนี้โดยเฉพาะต่อหน้าไอดอลของเธอ

 

“โอ้ ฉันรู้ ฉันรู้ ฉันจะไปทำตอนนี้เลย! แล้วพี่ต้องหาพี่สาวชูหยุนซีมาอีกนะ!”

 

“ฉันจะเรียกแม่เธอถ้าเธอยังไม่ไป! 3 2…”

 

“ฉันจะไป! ฉันจะไปแล้ว!”

 

หลินอี้ตงรีบวิ่งออกจากห้องส่วนตัวของซูฟ่านไป

 

ในที่สุดซูฟ่านก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

 

เขาเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากและนั่งลง

 

“กินเถอะ……”

 

เมื่อเขาจะบอกให้ชูหยุนซีกินเขาก็เห็นชูหยุนซีวางเนื้อสองสามชิ้นลงบนถาดอบจากนั้นก็มองดูตัวเองอย่างมีนัยยะ

 

“ทำไม…ทำไมมองผมแบบนั้น…”

 

ซูฟ่านถูกจ้องมองก็ลนลาน

 

ชูหยุนซีปิดปากของเธอ

 

“จุจุ พ่อเสือร้าย ฉันไม่คิดว่าคุณจะเป็นคนล่อลวงเด็กผู้หญิงที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ ฃมองไม่เห็นจริง ๆ ว่าคุณซูจะเป็นอันธพาลปล้นสวาท”

 

ชูหยุนซีพูดด้วยท่าทางแปลก ๆ

 

ซูฟ่านรีบอธิบายกับชูหยุนซี

 

“มันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดนะ ที่จริงหลินอี้ตงกับฉันเป็นเพื่อนเล่นที่สนิทกันมากเมื่อเรายังเด็ก ส่วนที่เธอบอกว่าผมจะแต่งงานกับเธอและมีลูกกันในอนาคต อันนั้นผมพูดตอนที่ผมยังเป็นแค่เด็ก ตอนที่ผมอยู่กับคุณ คุณคิดว่าผมดูเหมือนอันธพสลหรือเปล่า?”

 

“ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน แต่ตอนนี้คุณดูเหมือนหมาป่าห่มหนังแกะเลยล่ะ”

 

ชูหยุนซียังคงพูดประชดประชัน

 

ซูฟ่านเหงื่อออกมากอีกครั้ง เขาอยากจะอธิบายแต่ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน

 

ท่าทางของเขาทำให้ชูหยุนซีรู้สึกขบขันอีกครั้ง

 

ทันใดนั้นชูหยุนซีก็ยื่นตะเกียบออกและจับชิ้นเนื้อที่เพิ่งย่างแล้วใส่ลงในชามของซูฟ่าน

 

“ทานอาหารเถอะคุณอันธพาลและคุณจะต้องรับการสอบสวนเมื่อคุณอิ่ม”

 

หลังจากพูดจบชูหยุนซีแลบลิ้นออกมาอย่างดูซุกซน

 

ซูฟ่านก็สนใจปฏิกิริยานี้เช่นกัน ชูหยุนซีคนนี้ดูเป็นคนเย็นชาแต่จริง ๆ แล้วเธอเป็นเด็กผู้หญิงที่ซุกซนและตอนนี้เธอก็ตั้งใจที่จะแกล้งเขาเพื่อที่จะดูความลำบากใจของเขา

 

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ซูฟ่านก็รู้สึกว่าเนื้อชิ้นนี้หวานมาก!

 

หลังจากกินและดื่มเสร็จซูฟ่านก็ขับรถพาชูหยุนซีกลับบ้าน

 

“ขอบคุณคุณซูสำหรับการดูแลวันนี้ ฉันมีความสุขมากที่ได้ทานที่นั่น!”

 

ชูหยุนซีพูด

 

“มันไม่มีอะไรเลย ควรจะเป็นผมที่ต้องขอโทษที่ให้คุณรอนาน!”

 

ซูฟ่านพูดด้วยสีหน้ารู้สึกผิด

 

ชูหยุนซีโค้งริมฝีปากของเธอ

 

“ถ้าคุณพูดแบบนั้นฉันก็ยังคงเป็นหนี้อาหารขอบคุณคุณ แต่ฉันจะคืนให้คุณแน่เมื่อฉันมีเวลา!”

 

“ดีดี!”

 

ซูฟ่านดีใจมาก

 

ชูหยุนซีพยักหน้าและลงจากรถ

 

“ถ้าอย่างนั้นคุณซูฉันพอใจกับเดทนี้มากในวันนี้และฉันหวังว่าจะได้พบคุณอีกในครั้งต่อไปนะ!”

 

ชูหยุนซียิ้มและปิดประตูรถอย่างเบามือ

 

…เดท?

 

ชูหยุนซีบอกว่าเธอเดทกับเขาจริงเหรอ?!

 

ซูฟ่านจ้องมองไปที่ด้านหลังของชูหยุนซีที่กำลังเดินเข้าบ้าน เขาขยี้ตาแรง ๆ เพราะตอนรู้สึกเหมือนกำลังฝันอยู่

 

ชูหยุนซีหมายถึงอะไร? เดท? เธอชอบเขาเหรอ?

 

นี่เป็นเวลาดึกแล้วซูฟ่านไม่สามารถกลับไปมหาลัยได้ ดังนั้นเขาจึงต้องกลับไปที่โรงแรมอีกครั้ง

 

เขาถือโทรศัพท์และดูรูปถ่ายของชูหยุนซีและ WeChat ซ้ำแล้วซ้ำเล่าและคิดถึงสิ่งที่ชูหยุนซีพูดอยู่ในใจ

 

“กลับมหาลัยแล้วเหรอ”

 

ชูหยุนซีส่งข้อความ WeChat มาอย่างกะทันหัน

 

ซูฟ่านตัวสั่น “ไม่มันดึกไปแล้ววันนี้ผมจะอยู่ข้างนอก”

 

“อ๋อ เป็นโรงแรมที่ดีใช่ไหมคุณจะไม่ไปเล่นเจ้าชู้ที่ไหนใช่ไหม?”

 

ชูหยุนซีส่งอิโมจิยิ้มเยาะมาหลังจากเห็นมันซูฟานก็รู้สึกขบขัน

 

“ผมอยู่โรงแรมจริง ๆ หรือคุณจะมาดู?”

 

“โอเคคุณนักเลง ฉันจะไปพักแล้ว ราตรีสวัสดิ์”

 

หลังจากแลกเปลี่ยนราตรีสวัสดิ์ซูฟ่านก็มองดูประวัติการแชททางโทรศัพท์ แต่ไม่สามารถสงบลงได้เป็นเวลานาน

 

ซูฟ่านไม่เคยรักหรือคุยกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน

 

เขากับชูหยุนซีแบบนี้แล้วเรียกว่ารักหรือเปล่า? แบบนี้มันคลุมเครือหรือเปล่า?

 

แต่ชูหยุนซีเป็นดาราดังเธอจะชอบตัวเขาที่เป็นแค่นักเรียนที่น่าสงสารได้อย่างไร?

 

เมื่อเขากลับไปมหาลัยในวันรุ่งขึ้นซูฟ่านไม่สามารถหลุดออกมาจากคำพูดของชูหยุนซีได้และร่างกายของเขาก็เหมือนตกอยู่ในภวังค์

 

เฮต้าและหลี่หนานสังเกตเห็นความแปลกประหลาดของซูฟ่าน เฮต้าจึงยื่นมือออกมาและส่ายมันต่อหน้าซูฟ่าน

 

“เป็นอะไรไป เมื่อคืนถูกปฏิเสธมาเหรอ?”

 

เฮต้าถามอย่างสงสัย

 

ซูฟ่านส่ายหัว ทันใดนั้นเขาก็เกิดความคิดหนึ่งและตั้งเป้าไปที่เฮต้าและหลี่หนานที่เคยมีความรัก

 

“ฉันขอถามหน่อย…”

 

ซูฟ่านเล่าถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนกับทั้งสองคน แต่ไม่ได้บอกว่าผู้หญิงคนนั้นคือชูหยุนซี

 

หลังจากได้ยินคำอธิบายทั้งสองก็ตบต้นขาของพวกเขาและพูดพร้อมเพรียงกัน “พวก! ผู้หญิงคนนี้สนใจนายอย่างแน่นอน!”

 

น้ำลายจากความตื่นเต้นของทั้งสองคนบินออกมาใส่ใบหน้าของซูฟ่านเต็ม ๆ