บทสนทนาระหว่างคังหมินฟูและครูใหญ่น่าเบื่อมาก ครูใหญ่เอาแต่ประจบประแจงและชมเชยคังหมินฟูทุกอย่างเมื่อมีโอกาส

 

ครูใหญ่ซึ่งเดิมดูเป็นคนมีระดับกับกลายเป็นสุนัขที่กำลังเลียขาคังหมินฟู

 

“ครูใหญ่หวัง ฉันรู้เกี่ยวกับโครงการของคุณแล้ว อันที่จริงมีคนพูดถึงโครงการของคุณกับฉันมาก่อน ฉันอ่านข้อมูลโดยละเอียดแล้ว ที่จริงฉันไม่คิดว่าฉันจะมองโลกในแง่ดีเกี่ยวกับมันได้นะ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมคุณถึงต้องเอาทรัพยากรที่ควรเพียงพอต่อสถานการณ์ตอนนี้ไปสร้างอาคารอีกหลังถัดจากสถาบันของคุณ”

 

คังหมินฟูขัดจังหวะครูใหญ่ที่ยังคงพูดคุยเกี่ยวกับโครงการของเขา

 

รอยยิ้มที่มั่นใจบนใบหน้าของครูใหญ่ค่อย ๆ แข็งทื่อและหายไป

 

ความรู้สึกผิดลอยอยู่บนใบหน้าของเขา แม้แต่ซูฟ่านก็ยังสามารถมองเห็นได้

 

เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับครูใหญ่คนนี้

 

“อันที่จริงสถาบันของเรามีแผนจะขยายการรับสมัครในปีหน้า…”

 

“ขยายการรับสมัครงั้นหรือ มันจะไม่เป็นการลดคุณภาพของนักเรียนงั้นหรือ และอีกอย่างการขยายการรับสมัครไม่เคยเป็นรูปแบบการดำเนินการของสถาบันธุรกิจมอร์ตูมาก่อน และตอนนี้ถ้าจำไม่ผิดจำนวนนักเรียนก็ลดลงทุกปี คุณหมายถึงการขยายการลงทะเบียนอะไรรึ?”

 

ครูใหญ่พูดไม่ออก

 

เขาแทบสำลักน้ำลาย

 

ครูใหญ่ถูกคังหมินฟูพูดขัดขวางอีกครั้งและไม่สามารถพูดอะไรได้สักคำ

 

ผู้บริหารที่ยักยอกเงินสาธารณะถูกพบเห็นและเปิดโปงโดยคังหมินฟูมามากมาย

 

แต่ครูใหญ่ตรงหน้าเขานั้นคังหมินฟูไม่ได้คิดจะจัดการ

 

“ไม่จำเป็นต้องจริงจังมากนักหรอก ฉันเต็มใจที่จะลงทุนในโครงการนี้ ฉันจะทำเป็นมองผ่านหลาย ๆ เรื่องก็แล้วกัน แต่ฉันต้องการให้มันชัดเจน”

 

“ใช่ ๆ คุณพูดถูก คุณเป็นผู้นำในแวดวงการเงิน ผู้หลักผู้ใหญ่ตัวเล็ก ๆ อย่างผมไม่มีทางติดต่อคุณได้ตั้งแต่แรกแล้วครับ”

 

ครูใหญ่กลัวคังหมินฟูมากจนเหงื่อออกที่หน้าผาก ถ้าคังหมินฟูสืบเรื่องเขาและเปิดเผยเรื่องของเขา เขาจะต้องตายแน่นอน

 

“ฉันไม่ได้สนใจโครงการนี้ แต่เพราะเป็นซูฟ่านฉันจึงยินดีที่จะลงทุนด้วย”

 

หลังจากพูดแล้วสายตาของคังหมินฟูก็มองไปที่ซูฟ่าน

 

ครูใหญ่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและยื่นสัญญาที่เตรียมไว้ทันที

 

หากต้องการจะสร้างอาคาร คังหมินฟูก็ต้องลงทุนถึง 100 ล้านหยวน

 

แต่สำหรับเขาเงินหนึ่งร้อยล้านหยวนนี้เป็นเพียงตัวเลขที่น้อยมาก มันเหมือนกับเงินสิบหยวนสำหรับคนธรรมดา

 

คังหมิงฟูไม่กะพริบตาด้วยซ้ำและเซ็นชื่อด้วยปากกา

 

“ฉันจะไปแล้ว”

 

หลังจากลงนามคังหมินฟูก็ลุกขึ้นยืน

 

เขาไม่อยากอยู่ร่วมห้องเดียวกันกับจิ้งจอกเฒ่าตัวนี้อีกแม้แต่วินาทีเดียว

 

ครูใหญ่ยังต้องการให้คังหมิงฟูอยู่เพื่อรับประทานอาหารกลางวัน แต่เขาก็ปฏิเสธ

 

“ความกังวลของเธอได้รับการแก้ไขแล้ว ฉันขอตัวก่อน”

 

ก่อนขึ้นรถคังหมินฟูหันมาพูดกับซูฟ่าน

 

“มิสเตอร์คัง…”

 

“หืม?”

 

“ที่จริงคุณไม่จำเป็นต้องทำเพื่อหน้าผมก็ได้…”

 

“ฉันรู้ว่าเธอกำลังจะพูดอะไร ฉันไม่ได้สนใจโครงการนี้ไม่ใช่เพราะรายได้ของฉันไม่เพียงพอ แต่เป็นเพราะครูใหญ่มันเห็นแก่ตัว แต่เนื่องจากเธอเป็นคนเอ่ยปาก ฉันก็จะทำให้เธอพอใจอย่างแน่นอนและรายได้ที่เขาจะคืนให้ฉันในโครงการนี้ก็ดีมากเช่นกัน แล้วทำไมฉันจะไม่ทำสิ่งที่ทำกำไรได้โดยไม่ต้องขาดทุนล่ะ?”

 

คังหมินฟูพูดกับซูฟ่าน

 

ซูฟ่านรู้สึกประทับใจมาก เขารู้ว่าคังหมินฟูเป็นคนใจดีแต่เขาไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะมีใจดีและใจป้ำขนาดนี้

 

“ประธานคังขอบคุณมากครับ”

 

“ไม่มีอะไรจะพูดนอกจากเรื่องนี้แล้วหรือ?”

 

การแสดงออกของซูฟ่าน คังหมินฟูสามารถมองเห็นความคิดของเขาได้อย่างง่ายดาย

 

ซูฟ่านตกใจกับผู้ชายที่ดูซื่อสัตย์และใจดีตรงหน้าเขาที่มีดวงตาราวกบนกเหยี่ยวที่สามารถมองทะลุหัวใจของเขาได้เพียงแค่มองผ่าน ๆ

 

เดิมซูฟ่านกังวลที่จะเปิดใจพูดเรื่องปัญหากับคังหมินฟู แต่เมื่ออีกฝ่ายเป็นฝ่ายถามมา เช่นนั้นเขาก็จะพูดตรง ๆ

 

“ประธานคังได้โปรดนางเอกของ “ฉางหลิง” ที่คุณลงทุนช่วยให้ชูหยุนซีเป็นคนรับบทได้ไหมครับ?”

 

ซูฟ่านพูดอย่างมุ่งมั่น

 

คังหมิงฟูเลิกคิ้วและหันหน้าไปถามผู้ช่วยว่าสถานการณ์ปัจจุบันของละครเป็นอย่างไร

 

ผู้ช่วยตอบว่านางเอกมีกำหนดการอย่างไม่แน่นอนมีความเป็นไปได้ว่าจะเป็นชูหยุนซีแต่การประกาศอย่างจริงจังยังไม่ออกมา

 

“โอ้ งั้นเหรอ งั้นก็ส่งเรื่องไปเลยว่านางเอกคือชูหยุนซี ฉันเคยได้ยินเพลงของผู้หญิงคนนี้แล้ว ฉันก็รอดูการแสดงของเธอในโทรทัศน์เหมือนกัน”

 

คังหมินฟูหัวเราะอีกครั้งจากนั้นตบไหล่ซูฟ่านก่อนเข้าไปในรถ

 

ซูฟ่านยังไม่ฟื้นสติจนกระทั่งรถออกไป

 

คังหมินฟูตามใจเขามากกว่าพ่อของเขาเองเสียอีก นี่ทำให้ซูฟ่านรู้สึกปลื้มใจมาก

 

ตั้งแต่การปรากฏตัวของระบบ ไม่ว่าจะเงิน สถานะ และ ความรู้สึกดี ๆ ต่างก็พุ่งมาที่ซูฟ่านและซูฟ่านก็รู้สึกว่าเขามีความสุขมากเกินไปแล้ว

 

อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมาข่าวบันเทิงก็ได้ออกมายืนยันว่านางเอกของ “ฉางหลิง” คือชูหยุนซี

 

“ภารกิจย่อยของคุณเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทิศทางในอนาคตได้ถูกเปลี่ยนไปและระบบจะให้รางวัลการจับลอตเตอรี”

 

เสียงของระบบดังขึ้นในเวลาเดียวกันและทันใดนั้นหน้าจอเสมือนจริงก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาซูฟ่าน!

 

ด้านหน้าเขาคือเป็นระบบลอตเตอรี รางวัลต่าง ๆ ก็เลื่อนอยู่บนหน้าจอตลอดเวลา

 

ซูฟ่านรู้สึกกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับการปรากฏตัวของหน้าจออย่างกะทันหันนี้ทำให้เขาร้องว๊ากจนหลี่หนานสงสัย เมื่อเขาชี้ให้หลี่หนานดูหน้าจอ หลี่หนานก็ถามกลับมส

 

“ไม่เห็นมีอะไรนี่?”

 

“งั้นก็ไม่มีไร”

 

“ประสาทเรอะ?”

 

หลังจากยืนยันว่ามีเพียงเขาเท่านั้นที่มองเห็นหน้าจอนี้ซูฟ่านก็โล่งใจ

 

เขาจ้องไปที่รางวัลที่เลื่อนไปมาและร้องอุทานอย่างเงียบ ๆ ในใจ

 

ลอตเตอรีหยุดหมุนแล้ว!

 

รางวัล: ย้อนเวลากลับไป * 1 (โฮสต์สามารถใช้ทักษะนี้เพื่อกลับไปยังช่วงเวลาใดก็ได้ภายในหนึ่งปีตามต้องการและสามารถอยู่ได้หนึ่งชั่วโมง)

 

นี่มันทักษะนางฟ้าแบบไหนกันเนี่ย? ย้อนอดีตเลยเรอะ!?

 

หรือเขาจะย้อนกลับไปวันที่ 29 แล้วเอาเงินทั้งหมดไปซื้อหุ้นของ Yongsheng Pharmaceutical ดี?

 

ตื๊ด ตื๊ด

 

แอร์พอดของซูฟ่านสั่นกะทันหันขัดจังหวะจินตนาการของเขา เขารีบหยิบหูฟังขึ้นมาและใส่เข้าไปในหูของเขา

 

“เนื่องจากโฮสต์ทำงานเสร็จก่อนกำหนดระบบจะคัดกรองข่าวที่ออกอากาศใหม่”

 

“ตามข่าวของเราเมื่อวันที่ 31 ตุลาคม หวังฉางเจียง ชายที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองหลวงถูกจับในข้อหาฆาตกรรมโดยเจตนา ลูกชายของเขาตกเป็นต้องสงสัยตัวฉกาจและยังมีรางวัลนำจับจำนวนมาก”

 

“เมื่อวันที่ 2 พฤศจิกายน ผู้ชนะรางวัลลอตเตอรีหลายสิบล้านหยวนคือเจ้าของแผงขายหมูในเมืองปินเจียง”

 

“เมื่อวันที่ 5 พฤศจิกายน ฉินเสี่ยวหยุนซีอีโอของบริษัท Pinfeng Investment Group ได้กระโดดตึกฆ่าตัวตายในบริษัท คาดว่าเนื่องจากบริษัทล้มละลายจากการหยุดพักทางการเงิน”

 

ข่าวมาใหม่อีกสาม

 

เมื่อซูฟ่านฟังแล้วเขาก็ได้สังเกตทั้งสามข่าวแล้วและฟังพวกมันใหม่ทั้งหมด

 

ข่าวแรกฟังดูเหมือนไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับซูฟ่าน แม้ว่าเขาจะรู้ว่าลูกชายของหวังฉางเจียงมีรางวัลนำจับขำนวนมาก แต่ซูฟ่านก็ไม่สามารถจับคนและขอรางวัลจากตำรวจได้ใช่ไหมล่ะ?

 

ส่วนข่าวที่สองซูฟ่านเชื่อถือลอตเตอรีกีฬามาโดยตลอด แต่หวยเด็ด (หวยที่ขายทั่วไป สุ่มเลขหาผู้ชนะ) มีหลายช่องทางมากเกินไป แม้ว่าเขาจะซื้อหมายเลขตามการคาดการณ์แต่ผลการชนะก็อาจถูกปลอมแปลงได้

 

อย่างไรก็ตามซูฟ่านก็ฟังข่าวเกี่ยวกับหวยเด็ดอีกครั้งและบันทึกตัวเลขไว้

 

เขาไม่คิดละโมบถ้าเขาซื้อหวยอีกเพียงครั้งเดียว บางทีถ้าเขาได้รับรางวัลก็คงจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับหวยอีก

 

สำหรับฉินเสี่ยวหยุน ซูฟ่านรู้จักคนนี้

 

เธอจบการศึกษาระดับปริญญาตรีเมื่ออายุ 16 ปีและไปศึกษาต่อในสถาบันการเงินที่ดีที่สุดในต่างประเทศ

 

เมื่อกลับมาจากการสำเร็จการศึกษาเมื่ออายุ 18 ปี เธอได้เปิดบริษัทแรกด้วยเงิน 1 ล้านที่ครอบครัวมอบให้และเธอได้รับผลกำไรกลับมา 100 ล้านหยวนภายในเวลาเพียงปีเดียว

 

เมื่อปีที่แล้วเมื่อเธออายุ 20 ปีเธอได้ตั้งบริษัทด้านการลงทุน แต่ซูฟ่านไม่รู้ว่า บริษัทนี้เป็นอย่างไร

 

แต่เมื่อพิจารณาจากข่าวนี้ฉินเสี่ยวหยุนก็คงจะพลาดในครั้งนี้

 

แต่นี่ไม่น่าใช่การฆ่าตัวตายใช่มั้ย?

 

ฉินเสี่ยวหยุนเป็นคนรวยรุ่นที่สองที่ครอบครัวมีทรัพย์สินหลายแสนล้านและไม่น่าจะเป็นเรื่องยากสำหรับเธอที่จะเอามาเติมเต็มส่วนที่ขาดแคลนของบริษัท

 

การที่เรายังเด็กมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่จะต้องเริ่มต้นใหม่อีกครั้งนี่ มีเรื่องอะไรถึงต้องตายเชียวหรือ?

 

ซูฟ่านเคยได้ดูวิดีโอสัมภาษณ์ของเธอและซูฟ่านชอบคนแบบนี้มาก

 

ข่าวดังกล่าวทำให้ซูฟ่านรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยและเขาตัดสินใจที่จะหาทางช่วยชีวิตของฉินเสี่ยวหยุน

 

(เนียนแปล : ไอเรื่องนี้พระเอกต้องช่วยชีวิตผู้หญิงจากการกระโดดตึกอีกกี่ครั้งกันเนี่ย?)