เมื่อซูฟ่านกำลังตรวจสอบข้อมูลเพิ่มเติมของฉินเสี่ยวหยุน ชูหยุนซีก็ได้ส่งข้อความมา

 

“เจอกันที่ร้านอาหารตะวันตกตอนหกโมงเย็นนะคะ”

 

โอ้วันนี้ฉันมีเดทกับชูหยุนซีนี่นะ!

 

ด้วยความรู้สึกผิดที่มาสายครั้งที่แล้ว ซูฟ่านจึงไปถึงประตูร้านอาหารตะวันตกก่อนเวลาครึ่งชั่วโมง

 

เขาคิดว่าเขามาถึงเร็วพอแล้ว แต่เขาก็เห็นชูหยุนซีทันทีที่เขาเข้าไปในร้านอาหาร

 

เธอน่าจะเพิ่งดึงเก้าอี้เพื่อนั่งลงเมื่อครู่นี้เอง

 

เมื่อรู้สึกถึงการจ้องมองของเขา ชูหยุนซีจึงเงยหน้าขึ้นมาสบตาซูฟ่าน

 

ไม่มีใครคิดว่าอีกฝ่ายจะมาถึงก่อนเวลาครึ่งชั่วโมงสำหรับเดทนี้

 

ชูหยุนซีโบกมือให้ซูฟ่านด้วยรอยยิ้มแสนหวาน

 

ซูฟ่านหน้าแดงและเดินไปที่โต๊ะอาหารเพื่อนั่งลง

 

“ผมคิดว่าผมมาเร็วแล้วแท้ ๆ”

 

ซูฟ่านยิ้มอย่างเชื่องช้า

 

“ฉันไม่ได้ตั้งใจมาก่อนเวลา ฉันแค่ไม่ได้คำนวณเวลาน่ะ”

 

ชูหยุนซีพูดได้เท่านี้เพราะต้องรักษาหน้าไว้บ้าง

 

“ดูเหมือนว่าครั้งต่อไปผมควรจะมาถึงเร็วกว่านี้อีกสักครึ่งชั่วโมงไม่งั้นทุกครั้งผมคงมาช้ากว่าคุณแน่ แบบนั้นมันดูไม่จริงใจเลย”

 

“เนื่องจากฉันรู้สึกว่าคุณยังไม่จริงใจ เพราะงั้นโปรดหาโอกาสเชิญฉันไปทานบาร์บีคิวแบบนั้นอีกด้วยนะ”

 

ชูหยุนซีวางมือบนแก้มของเธอแล้วมองไปที่ซูฟ่าน

 

ซูฟ่านรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก ดูเหมือนว่าชูหยุนซีก็ติดที่จะพบกับเขาอีกครั้ง

 

เหอต้า (ขอเปลี่ยนจาก เฮต้า เป็น เหอต้า ครับ ขอบคุณ คุณ Jirat ที่แนะนำครับ) และหลี่หนานบอกว่าชูหยุนซีสนใจตัวของเขา แต่ซูฟ่านก็ไม่อยากจะเชื่อเลยในตอนนั้น

 

แต่ตอนนี้ซูฟ่านมีความมั่นใจมากขึ้นเรื่อย ๆ

 

“โอเคครับ รอจนกว่าคุณจะมีเวลาว่างนะ”

 

ซูฟ่านกล่าวด้วยรอยยิ้ม

 

หลังจากสั่งอาหารแล้วทั้งสองก็คุยกัน

 

“บทของคุณตัดสินแล้วใช่ไหม?”

 

“ห๊ะ? คุณรู้ได้ยังไรว่าฉันกังวลเรื่องนี้?”

 

“เอ่อ ก็ถามไปเรื่อย ผมแค่คิดว่ามันแปลกนิดหน่อยที่เห็นรายชื่อนักแสดงของรายการนี้ยังไม่เปิดเผยออกมา”

 

ซูฟ่านรีบอธิบาย

 

ชูหยุนซีเม้มปากของเธอ

 

อันที่จริงในสองวันที่ผ่านมาเธอยังคงกังวลว่าทางทีมจะไม่ให้เธอเล่นเป็นนางเอก

 

คุณสามารถพบเจอเรื่องแปลก ๆ ได้ทุกอย่างในวงการบันเทิงและมีหลายครั้งที่เปลี่ยนตัวเอกก่อนถ่ายทำ

 

แม้ว่าจะมีบางกรณีที่ตัวเอกถูกเปลี่ยนแปลงหลังจากการประกาศ แต่ความน่าจะเป็นก็ต่ำมาก

 

ยิ่งไปกว่านั้นครั้งนี้มีการส่งเรื่องไปที่ข่าวบันเทิงที่เชื่อถือได้มากที่สุดนั่นทำให้ชูหยุนซีรู้สึกโล่งใจขึ้น

 

“ข่าวออกมาเมื่อบ่ายวันนี้ ดูเหมือนว่าคุณซูจะไม่สนใจข่าวของฉันเลยทั้ง ๆ ที่บอกว่าเป็นแฟนคลับอันดับหนึ่ง!”

 

ชูหยุนซีหน้ามุ่ย

 

ซูฟ่านยิ้ม ตราบใดที่ชูหยุนซีสามารถแสดงในบทละครเรื่องนี้ได้อย่างสบายใจเขาไม่ต้องการให้ชูหยุนซีรู้ว่าทั้งหมดนี้เป็นผลงานของเขา

 

สำหรับคนที่เขาชอบ ซูฟ่านก็แค่หวังว่าเธอจะมีความสุข

 

“โอ้! นี่หยุนซีไม่ใช่เหรอ”

 

สัตว์ประหลาดตัวใหญ่ปรากฏขึ้นด้านหลังซูฟ่าน

 

เมื่อมองย้อนกลับไปมีชายร่างอ้วนที่มีใบหน้าที่..แหม ก็นะ และมีรูปร่างที่ดูแข็งแรง

 

ชายร่างอ้วนตะโกนเรียกชูหยุนซีด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเลี่ยนสุด ๆ จากนั้นก็ยิ้มโชว์ฟันสีน้ำตาลที่คดเป็นแถว

 

เมื่อเห็นชายอ้วนคนนี้ชูหยุนซีก็ขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจบนใบหน้าของเธอ

 

“ช่างบังเอิญอะไรแบบนี้”

 

ชูหยุนซีไม่ต้องการเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยซ้ำ

 

ชายอ้วนไม่ได้โกรธที่ชูหยุนซีเป็นแบบนี้ แต่จ้องไปที่หน้าอกของชูหยุนซีด้วยใบหน้าที่น่ารังเกียจ

 

ชูหยุนซีป้องกันหน้าอกของเธอโดยไม่รู้ตัว

 

“ทำไมไม่แนะนำให้ผมรู้จักหน่อยล่ะ”

 

เมื่อเห็นว่าชายร่างอ้วนไม่สุภาพ ซูฟ่านจึงขัดจังหวะทันที

 

ชายอ้วนไม่สังเกตเห็นการมีอยู่ของเขาจนกว่าเขาจะพูดด้วยซ้ำ

 

“โอ้ นี่เป็นลูกชายของประธานจากเหลียนเจียงกรุ๊ป หวัง…หวังฟู่กุย และนี่คือเพื่อนของฉันซูฟ่าน”

 

ชูหยุนซีแนะนำอย่างไม่เต็มใจ

 

เหลียนเจียงกรุ๊ป?

 

ไม่ใช่ บริษัทของหวังฉางเจียงที่ถูกกล่าวถึงในข่าวเหรอ?

 

ตามข่าวหวังฉางเจียงจะถูกตำรวจจับกุมในเวลาประมาณ 06.30 น.

 

และหวังฟู่กุยคนนี้ก็จะกลายเป็นอาชญากรที่ต้องการตัวเช่นกัน

 

ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนี้จะจบอนาคตซะแล้ว

 

นอกจากนี้ยังหมายความว่าถ้าผู้ชายคนนี้ทำอะไรผิดกับชูหยุนซี ซูฟ่านก็สามารถจัดการกับเรื่องนี้ได้อย่างไร้ความปรานี

 

“สวัสดี”

 

ซูฟ่านยื่นมือออกไปและหวังฟู่กุยก็ยื่นมือออกมาอย่างไม่เต็มใจ

 

ทันใดนั้นมือของหวังฟู่กุยก็เริ่มออกแรงบีบมากขึ้น

 

เมื่อพิจารณาจากขนาดของเขา ความแข็งแกร่งของเขานั้นต้องมากกว่าซูฟ่านมาก ถ้าเขาออกแรงมากขึ้นมือของซูฟ่านก็อาจหักได้

 

ซูฟ่านตกตะลึง ไอเวรนี่เริ่มก่อนแล้ว

 

เขาสวนกลับหวังฟู่กุยทันที

 

หลังจากนั้นผ่านไปสามวินาทีใบหน้าของหวังฟู่กุยก็ซีดลงและเขาก็ดึงมือออกพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่บูดบึ้ง

 

“สวัสดีครับคุณซู”

 

หวังฟู่กุยขบฟันขณะถูมือ

 

“สวัสดี”

 

ซูฟ่านยิ้มอย่างสุภาพ แต่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความยั่วยุ

 

หวังฟู่กุยไม่ได้คุยกับซูฟ่านอีกต่อไป แต่นั่งตรงข้ามชูหยุนซีแทน

 

เมื่อนั่งลงเขาก็แสร้งทำเป็นไม่สนใจและแตะไหล่ของชูหยุนซี

 

รูปลักษณ์ที่น่าขยะแขยงมาพร้อมกับใบหน้าหื่นอย่างสุดจะพรรณนา

 

“หยุนซีคุณอยากไปเที่ยวกับฉันคืนพรุ่งนี้ไหม?”

 

“ไม่ค่ะคุณหวัง”

 

“หยุนซีลองคิดดู ถ้าคุณสามารถออกเดทกับผู้ชายแบบนี้ได้ ทำไมคุณตะไม่สามารถเดทกับฉันได้ล่ะ?”

 

หลังจากพูดจบหวังฟู่กุยก็มองไปที่ซูฟ่านด้วยความรังเกียจ

 

ในสายตาของเขาไม่มีนักแสดงหญิงคนไหนที่ไม่นอนกับเขาและชูหยุนซีเป็นคนแรกที่ปฏิเสธเขาครั้งแล้วครั้งเล่า

 

ยิ่งเธอทำแบบนี้เขาก็ยิ่งอยากได้เธอมากขึ้นไปอีก เขาไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรเพราะพ่อของเขาน่าทึ่งมาก!

 

และซูฟ่านก็ไม่น่าสนใจ ไอ้ไก่ตัวเหม็นนี่เขาไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อน

 

การจับมือกันตอนนั้นเขาก็แค่ต้องการบีบซูฟ่าน แต่เขาก็รู้ว่ามือของซูฟ่านนั้นแข็งแกร่งมาก

 

จริง ๆ แล้วเขาค่อนข้างโกรธ ทำไมชูหยุนซีจึงออกเดทกับคนที่น่ารังเกียจนี้ได้ แต่ไม่ยอมใช้เวลากลางคืนกับเขาที่ร่ำรวย?

 

ตราบเท่าที่เธอนอนกับเขาหนึ่งคืน ทรัพยากรทั้งหมดในมือของเขาก็เต็มใจที่จะมอบให้กับชูหยุนซี

 

“คุณหวังโปรดระวังคำพูดด้วย นี่คือเพื่อนของฉัน”

 

ชูหยุนซีพูดด้วยความไม่พอใจ

 

ตอนนี้หวังฟู่กุยโกรธมากยิ่งขึ้น มันไม่สำคัญหรอกว่าเขาจะไม่ให้หน้าใคร แต่วันนี้เธอไม่ยอมให้เขาทำไอตัวเหม็นนี่เสียหน้าเหรอ?

 

“ฉันไม่ได้เห็นคุณมาสองสามวันแล้ว อารมณ์ของหยุนซีเติบโตขึ้นมาก”

 

หวังฟู่กุ้ยเดินตรงไปข้างหน้าและวางแขนของเขาไว้รอบไหล่ของชูหยุนซี

 

“ได้โปรดเอามือออกไปด้วยค่ะ”

 

ใบหน้าของชูหยุนซีแดงขึ้นทันที

 

หวังฟู่กุยไม่สนใจและกอดแน่นกว่าเดิม

 

“เอามือนั่นออกไป”

 

ซูฟ่านพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ

 

หวังฟู่กุยไม่ได้มองไปที่ซูฟ่าน

 

“อะไรนะ รู้สึกอึดอัดเวลาฉันกอดเทพธิดาของนายหรือไง”

 

“ฉันบอกให้เอามือออกไปไอ้หมูตอน”

 

“แกว่าอะไรนะ?”

 

ตะลึง!

 

และโกรธ!

 

หวังฟู่กุยไม่เคยเสียหน้าแบบนี้ต่อหน้าบุคคลภายนอก

 

มิหนำซ้ำไอ้วรนี่ยังเรียกเขาว่าไอ้หมูตอน?!

 

“แกว่ายังไงนะ!?”

 

หวังฟู่กุยสั่นสะท้านไปทั้งตัวและไขมันบนใบหน้าของเขาก็กระเพื่อม

 

ชูหยุนซีรู้เกี่ยวกับภูมิหลังของหวังฟู่กุยและกลัวว่าเขาจะตอบโต้ซูฟ่าน ดังนั้นเธอจึงส่ายหัวไปที่ซูฟ่านและต้องการให้เขาหยุดพูด

 

แต่ซูฟ่านมองไปที่หวังฟู่กุยด้วยความดูถูก

 

“ไอ้หมูตอนแกมีอะไรเหรอ ขนลายัดอยู่ในหูหรือไงถึงไม่ได้ยินที่ฉันพูด? หรือแกไม่มีเงินซื้อกระจกส่องดูหนังหน้าตัวเองล่ะ?”

 

“ถ้าแกเกิดเร็วกว่านี้นะ บทตือโป๊ยก่าย (ปีศาจหมูในวรรณกรรมเรื่องไซอิ๋ว) แกได้ไปแสดงแน่นอนว่ะ”

 

คำพูดของซูฟ่านทำให้หวังฟู่กุยโกรธและลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว

 

ทันใดนั้นบอดี้การ์ดทั้งสี่ก็รีบวิ่งเข้ามาจากด้านข้าง

 

“ตีมัน ตัดลิ้นมันให้ฉัน!”

 

“และเธอหยุนซีจะต้องตามฉันไปคืนนี้!”

 

หลังจากพูดจบหวังฟู่กุยก็จับแขนชูหยุนซีแล้วลากเธอออกไป

 

ชูหยุนซีกังวลเกี่ยวกับซูฟ่านในขณะที่พยายามแยกตัวออกมาจากหวังฟู่กุย ใบหน้าของเธอซีดลงด้วยความตกใจ

 

พนักงานในร้านอาหารและลูกค้าที่รับประทานอาหารต่างหวาดกลัวและไม่มีใครกล้าที่จะก้าวไปข้างหน้าและบางคนถึงกับวิ่งออกไปราวกับวิ่งเพื่อเอาชีวิตรอด

 

หลังจากฟังคำสั่งของเขาแล้วบอดี้การ์ดทั้งสี่ก็เริ่มโจมตีซูฟ่าน

 

ตูม!

 

ตุบ!

 

ปัง!

 

“อั่ก!”

 

ด้วยเสียงสนั่นสามครั้งบอดี้การ์ดทั้งสามคนก็ล้มลงกับพื้น

 

หวังฟู่กุยได้ยินเสียงกรีดร้องของบอดี้การ์ดของเขาก่อนที่เขาจะออกไป

 

เขาหันศีรษะไปมองด้วยความประหลาดใจ

 

ซูฟ่านกำลังจัดการบอดี้การ์ดคนสุดท้ายอย่างง่ายดาย

 

‘ภารกิจในการเปลี่ยนแปลงอนาคต ‘จับกุมหวังฟู่กุย’ ได้ถูกเปิดขึ้นแล้วและยังไม่พบว่าโฮสต์ต้องการทักษะสนับสนุน’