ขนตายาวสั่นเล็กน้อย

 

เมื่อหันหน้าไปทางซูฟ่าน ฉินเสี่ยวหยุนผู้ซึ่งมีความสามารถและมั่นคงก็ได้สูญเสียความหนักแน่นไปเล็กน้อย

 

“ฉันรู้แล้ว……”

 

ฉินเสี่ยวหยุนรู้สึกว่าซูฟ่านมีค่าควรแก่การไว้วางใจ

 

หากสิ่งต่าง ๆ เกิดขึ้นตามที่ซูฟ่านกล่าว ฉินเสี่ยวหยุนจะฟังซูฟ่านและใช้เงิน 150 ล้านหยวนซื้อหุ้นของ Yongsheng Pharmaceutical

 

เมื่อดูเวลาแล้วยังมีเวลาอีกสิบเจ็ดนาทีก่อนหมดเวลา

 

ซูฟ่านจึงไม่รอช้าเมื่อเห็นว่าเขาชี้แจงไปหมดแล้วเขาก็วางแผนที่จะออกไป

 

“มีอะไรจะถามอีกไหม?”

 

“ถ้าสิ่งที่คุณพูดเป็นความจริง ฉันจะตอบแทนคุณแต่ฉันจะหาคุณเจอได้อย่างไร”

 

“ถ้าเป็นไปได้ดีฉันจะมาหาคุณในวันที่ 5”

 

หลังจากพูดจบซูฟ่านก็ยิ้มและเปิดประตูออกไป

 

ฉินเสี่ยวหยุนอยู่นิ่งในสถานที่แห่งนั้นคนเดียว

 

“ซูฟ่าน…ฉันจะได้พบคุณในวันที่ 5 ใช่ไหม?”

 

เร่งรีบเหยียบตีนแตกอีกครั้ง

 

ซูฟ่านขับรถไปยังชานเมืองที่มีประชากรเบาบาง

 

เหลือเวลาเพียงสองนาทีในการใช้สกิลย้อนเวลา

 

ซูฟ่านนั่งอยู่ในรถรอให้เวลาผ่านไป

 

สองนาทีต่อมา

 

ลมพัดแรงขึ้นอย่างกะทันหัน

 

ร่างกายของซูฟ่านเปล่งแสงสีขาวและเขารู้สึกว่าทุกอย่างรอบตัวเขาบิดเบี้ยว

 

แสงสีขาวแพรวพราวทำให้เขาต้องหลับตาลง

 

…

 

บริษัทของฉินเสี่ยวหยุน

 

เมื่อจ้องมองนาฬิกาตอนนั้นก็เป็นเวลาสามทุ่มแล้ว ซูฟ่านบอกว่ารถของเธอจะถูกชนในเวลาประมาณสามทุ่ม

 

แต่ทำไมยังไม่มีข่าว?

 

ผู้ชายคนนี้เป็นคนโกหกเหรอ?

 

แต่เหตุผลของการหลอกลวงนี้คืออะไรล่ะ?

 

ในขณะที่ฉินเสี่ยวหยุนกำลังงงงวยเลขาก็เปิดประตูและเข้ามา

 

“ประธานฉินรถของคุณถูกใครบางคนชนค่ะ”

 

หลังจากได้ยินข่าว ฉินเสี่ยวหยุนก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

 

“อะไร? อีกฝ่ายเป็นรถอะไร?”

 

“อู่หลิงหงกวง…”

 

เลขาตกใจกับท่าทีของฉินเสี่ยวหยุน

 

ในสายตาของพนักงาน ฉินเสี่ยวหยุนเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งและใจเย็นไม่ว่าจะเจอเรื่องใหญ่แค่ไหน

 

เธอไม่เคยเห็นฉินเสี่ยวหยุนตื่นเต้นเท่านี้มาก่อนเพราะแค่รถถูกชน

 

“มันชนได้ยังไง อีกฝ่ายล่ะ”

 

“อีกฝ่ายชนรถของคุณโดยไม่ได้ตั้งใจขณะถอยหลังตอนนี้เขากำลังรอคุณอยู่ชั้นล่างบอกว่าต้องการชดเชยให้…”

 

เลขาตกใจกับฉินเสี่ยวหยุนและตอบเสียงเบา

 

ฉินเสี่ยวหยุนยังคงไม่อยากจะเชื่อ เธอวิ่งเหยาะ ๆ ไปที่ชั้นล่างและวิ่งตรงไปที่ที่จอดรถของเธอ

 

แน่นอนว่ารถของเธอเสียรูปทรงอย่างรุนแรงโดยรถอู่หลิงหงกวง

 

“คุณครับผมขอโทษ! ผมชนรถของคุณแต่ไม่ต้องกังวลนะครับ ผมจะจ่ายให้คุณ…แต่การจ่ายทั้งหมดในคราวเดียวมันไม่ได้…”

 

เจ้าของรถที่ก่อเหตุก็ตามไปด้วย

 

“ไม่เป็นไร ฉันจะจัดการเองคุณไปเถอะ”

 

ในขณะนี้ฉินเสี่ยวหยุนรู้สึกเย็นหนึบไปทั่วร่าง

 

ทำไมซูฟ่านที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันถึงมีความสามารถในการทำนายอนาคต?

 

ฉินเสี่ยวหยุนเชื่อในสิ่งที่ซูฟ่านพูดมากขึ้นเรื่อย ๆ

 

อย่างไรก็ตามบางครั้งในโลกนี้มันก็มีเรื่องบังเอิญเหลือเกินและนอกจากนี้ก็ใคร ๆ ก็เป็นไปได้ที่จะเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์เช่นนี้

 

ฉินเสี่ยวหยุนต้องการที่จะเชื่ออย่างเต็มที่โดยการรอให้เพื่อนของเธอโทรมาหาตอนกลางคืน

 

เพื่อนและคู่หมั้นของเพื่อนเธอเป็นคู่รักกันมานานหลายปีแล้ว พวกเขาจะเลิกกันอย่างกะทันหันได้หรือ? เพราะผู้ชายคนนั้นนอกใจเนี่ยนะ?

 

เธอไม่เชื่อแบบนั้น

 

เนื่องจากความสับสนของเธอ ฉินเสี่ยวหยุนผู้ซึ่งขยันขันแข็งมาตลอดจึงกลับบ้านจากการเลิกงานเร็วในวันนี้ เธอจ้องมองโทรศัพท์มือถือของเธอและรอสายจากเพื่อนของเธอ

 

ระหว่างทางฉินเสี่ยวหยุนก็ยังส่งข้อความถึงเพื่อนของเธอและถามเธอว่ากำลังทำอะไรอยู่

 

เพื่อนของเธอยังตอบว่ากำลังทานข้าวเย็นกับแฟน

 

ฉินเสี่ยวหยุนวางโทรศัพท์ไว้ข้าง ๆ และบังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์

 

อย่างไรก็ตามหากเธอต้องการตรวจสอบความถูกต้องของซูฟ่าน เธอก็ต้องรอเวลาเท่านั้น

 

สิ่งที่เธอต้องทำตอนนี้คือดูว่ามีอะไรผิดปกติกับโครงการที่กำลังจะเซ็นสัญญาในวันที่ 26 บ้าง

 

เวลา 11 นาฬิกากลางดึกฉินเสี่ยวหยุนรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย

 

เธอค้นพบกลเม็ดของบริษัทอื่นและปัญหาบางอย่างกับอีกฝ่าย

 

บางทีสิ่งที่ซูฟ่านพูดอาจเป็นความจริง

 

ขณะที่เธอปิดคอมพิวเตอร์ โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น

 

“เซียวหยุนฉันจะบ้าไปแล้ว มาหาฉันทีได้ไหม…”

 

หลินจูเพื่อนของเธอพูดด้วยน้ำเสียงร้องไห้

 

หัวใจของฉินเสี่ยวหยุนสั่นไหว

 

“เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?”

 

“ซุนเหยียนนอกใจฉัน! ฉันจับเขาได้คาเตียงเลย…เธอมาที่นี่ก่อนได้ไหม ฉันจะบ้าจริง ๆ แล้ว!”

 

หลินจูแทบแตกสลายและหลั่งน้ำตาออกมาเป็นสาย

 

เมื่อวางโทรศัพท์หน้าผากของฉินเสี่ยวหยุนก็เต็มไปด้วยเหงื่อ

 

ดูเหมือนว่าสิ่งที่ซูฟ่านพูดจะเป็นความจริง

 

…

 

แสงพราวค่อย ๆ จางลง

 

ซูฟ่านลืมตาขึ้น

 

มันยังคงเป็นเวลา 23:45 น. ในช่วงกลางดึกก่อนเวลาที่เขาจะย้อนอดีต

 

เขายังคงอยู่ในบริษัทของฉินเสี่ยวหยุน

 

ตามที่พูดกับฉินเสี่ยวหยุน ซูฟ่านจะไปที่สำนักงานเพื่อหาเธอ

 

เขาผลักเปิดประตูสำนักงานแต่ด้านในว่างเปล่าไม่มีฉินเสี่ยวหยุน

 

มีเพียงไวน์แดงหนึ่งขวดและแก้วบนโต๊ะทำงาน

 

ซูฟ่านตกใจ

 

เขาทำไม่สำเร็จเหรอ?

 

ตามรายงานข่าวจากอนาคต ฉินเสี่ยวหยุนจะกระโดดลงจากชั้นดาดฟ้าในเวลาประมาณ 23:50 นาที!

 

ซูฟ่านกำลังจะบ้าไปแล้ว

 

เขาเปิดประตูหนีไฟและวิ่งไปที่ชั้นดาดฟ้า

 

ในขณะนี้ฝนตกข้างนอกแต่ซูฟ่านไม่สามารถสนใจเรื่องนี้ได้และรีบวิ่งเข้าไปท่ามกลางสายฝน

 

เขาต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการหยุดฉินเสี่ยวหยุนไม่ให้กระโดดลงจากอาคาร ซูฟ่านไม่สามารถยอมรับเรื่องนี้ได้!

 

เมื่อมองไปที่ชั้นดาดฟ้าซูฟ่านก็เห็นฉินเสี่ยวหยุนยืนอยู่ที่นั่นในชุดสีแดงและยังถือร่มอยู่ในมือ

 

เขาก้าวอย่างรุนแรงและเร่งรีบจากนั้นซูฟ่านก็กดตัวฉินเสี่ยวหยุนลงกับพื้น

 

ฉินเสี่ยวหยุนกรีดร้องที่ถูกกดร่างลงกับพื้นพร้อมกับร่มที่ตกลงไปที่พื้น

 

“ทำไมยังอยากตาย?!”

 

ซูฟ่านคำรามใส่ฉินเสี่ยวหยุน

 

ฉินเสี่ยวหยุนมองไปที่ซูฟ่านด้วยความประหลาดใจ

 

ชายหนุ่มปรากฏตัวขึ้นตามสัญญา

 

“ฉันไม่ได้จะฆ่าตัวตาย!…คุณไม่ได้บอกเหรอว่าฉันจะกระโดดลงจากอาคารในคืนนี้หรือฉันซื้อจะหุ้นของ Yongsheng Pharmaceutical หลังจากฟังคุณมันก็ทำให้ฉันโชคดีจริง ๆ วิกฤตของบริษัทถูกยกออกไป…”

 

“นอกจากนี้ฉันรอคุณอยู่ที่สำนักงานแต่คุณไม่ปรากฏตัวเลยทั้งคืน ฉันคิดว่าคุณจะไปหาฉันที่ชั้นดาดฟ้า ดังนั้นฉันจึงขึ้นมาดูแล้วหลังจากนั้นไม่นานคุณก็มาอยู่ข้างหน้า…”

 

ซูฟ่านถอนหายใจด้วยความโล่งอก ปรากฎว่าเขาแค่เข้าใจผิด

 

โชคดีที่ฉันช่วยฉินเสี่ยวหยุนไว้ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่สบายใจจริง ๆ!

 

ท่ามกลางสายฝนมีคนสองคนล้มลงกับพื้นและเปียกปอนไปทั่วร่าง

 

ฉินเสี่ยวหยุนมองไปที่การแสดงออกที่ผ่อนคลายของซูฟ่านและยิ้ม

 

“มีอะไรหรือ?”

 

ซูฟ่านถาม

 

“ทำไมคุณถึงรู้สึกกังวลจัง?”

 

“เอ่อ…ผมแค่คิดว่าคุณจะฆ่าตัวตายหลังจากมีปัญหามากมายแบบนั้นผมคงจะเครียดตายจริง ๆ!”

 

หลังจากพูดจบซูฟ่านก็รู้ว่าเขาและฉินเสี่ยวหยุนยังคงนอนอยู่บนพื้นและเขารู้สึกว่าไม่เหมาะสม เขาจึงดึงฉินเสี่ยวหยุนขึ้นและกลับไปที่อาคารสำนักงาน

 

ทั้งคู่ต่างเปียกฝน

 

“คุณมีเสื้อผ้าเปลี่ยนไหม?”

 

ซูฟ่านถาม เขากลัวว่าฉินเสี่ยวหยุนจะเป็นหวัด

 

ฉินเสี่ยวหยุนส่ายหัว เธอเอาเสื้อผ้าสำรองในบริษัทไปซักแล้ว

 

“ผมก็ด้วย…ผมคงกลับไปมหาลัยไม่ได้…”

 

“เอ้ะ…คุณยังเป็นนักเรียนอยู่เหรอ?”

 

ฉินเสี่ยวหยุนถามด้วยความประหลาดใจ

 

“ทำไมแปลกเหรอ?”

 

“ไม่ ฉันแค่คิดว่าคุณดูมีพลังมากคุณไม่ควรเป็นแค่นักเรียน”

 

หลังจากพูดเสร็จฉินเสี่ยวหยุนก็พบผ้าขนหนูจากลิ้นชักและนำมาไว้ตรงหน้าซูฟ่าน

 

ซูฟ่านกล่าวขอบคุณและต้องการหยิบผ้าเช็ดตัว

 

แต่ฉินเสี่ยวหยุนยื่นมือออกมาและค่อย ๆ ช่วยซูฟ่านเช็ดน้ำที่หยดออกจากเส้นผมของเขา

 

“ขอบคุณที่ช่วยฉัน ไม่งั้นฉันอาจจะตายไปแล้ว”

 

หลังจากพูดจบฉินเสี่ยวหยุนก็ค่อย ๆ เลื่อนมือของเธอไปที่แก้มของซูฟ่านและจูบเขา