สัมผัสนุ่มโคตร!

 

นี่เป็นจูบแรกของซูฟ่าน

 

เขาตัวแข็งทื่อ!

 

เขารู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ดีและต้องการผลักฉินเสี่ยวหยุนออกไป

 

แต่เขากลับกอดฉินเสี่ยวหยุนในจังหวะที่เขาจะผลักออกไป

 

“เสื้อผ้ามันเปียกและหนาวมาก เราไปพักที่อื่นเถอะ”

 

ฉินเสี่ยวหยุนจับซูฟ่านและพูดข้างหูของเขา

 

ซูฟ่านกลืนน้ำลายอย่างแรง

 

“โอเค”

 

ฉินเสี่ยวหยุนพาซูฟ่านไปยังโรงแรมที่ใกล้ที่สุด

 

“เตียงใหญ่”

 

ฉินเสี่ยวหยุนหยิบบัตรประจำตัวประชาชนยื่นไปที่แผนกต้อนรับ

 

ซูฟ่านรู้สึกอายเล็กน้อยเพราะเขามาที่โรงแรมกับผู้หญิงเป็นครั้งแรก

 

แต่เขาก็ยังคงยื่นบัตรประชาชนไปที่แผนกต้อนรับ

 

เมื่อเข้าห้องน้ำฉินเสี่ยวหยุนก็เปิดฝักบัวและริเริ่มที่จะช่วยซูฟ่านถอดเสื้อผ้าที่เปียกโชกออก

 

ด้วยแสงไฟสลัวซูฟ่านมองไปที่ใบหน้าของฉินเสี่ยวหยุนอย่างจริงจังเป็นครั้งแรก

 

ใบหน้าของเธอที่เคลื่อนไหวภายใต้แสงไฟในได้เผยดวงตาที่เคยดื้อรั้นของเธอที่หายไปและตอนนี้พวกมันเต็มไปด้วยความอ่อนโยนแทน

 

ในสายตาขอฉินเสี่ยวหยุน ซูฟ่านเป็นเหมือนวีรบุรุษผู้กอบกู้

 

ชายหนุ่มหล่อเหลาที่สามารถทำนายอนาคตได้ แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการช่วยรักษาอาชีพและชีวิตของเธอ

 

ความขอบคุณและความชื่นชมทำให้ฉินเสี่ยวหยุนผู้หยิ่งผยองตกหลุมรักซูฟ่าน

 

เมื่อมองไปที่ใบหน้าของซูฟ่าน ฉินเสี่ยวหยุนก็ช่วยซูฟ่านเช็ดตัวจนร่างกายของเขาแห้ง

 

พอจูบเสร็จก็พัวพันกันอีก

 

สาวงามเริ่มต้นใช้แขนของเธอคล้องคอซูฟ่าน เขารู้สึกสับสนเล็กน้อยในคืนนี้แต่แค่นี้ไม่สามารถเติมเต็มความพอใจของฉินเสี่ยวหยุนได้

 

เขามึนงงและควบคุมพฤติกรรมตัวเองไม่ได้เลย

 

ในขณะนี้เหตุผลทั้งหมดถูกกัดกร่อนโดยความปรารถนา

 

เขาพาฉินเสี่ยวหยุนกลับไปที่เตียง

 

ติ๊ง……

 

เสียง WeChat ดังขึ้นขัดจังหวะการกระทำที่ใกล้เข้ามา

 

โทรศัพท์ข้างเตียงหน้าจอสว่างไปทั้งห้อง

 

ซูฟ่านผงะ เขามองไปที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือของเขาและเป็นภาพของชูหยุนซีบนโปรแกรมรักษาหน้าจอ

 

ทันใดนั้นซูฟ่านก็รู้สึกผิด

 

แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับความรู้สึกของชูหยุนซีแต่บรรยากาศของทั้งสองก็ถือว่าคลุมเครือไม่น้อย

 

นอกจากนี้เขาและฉินเสี่ยวหยุนก็พบกันเพียงไม่กี่ครั้งและไม่มีความเข้าใจอะไรเพิ่มเติม

 

เขากลัวว่าจะไม่ดีที่จะมีความสัมพันธ์กับฉินเสี่ยวหยุนในตอนนี้

 

เมื่อต้องเผชิญกับสาวงามเช่นนี้ เขาก็ไม่ใช่ผู้ชายแล้วถ้าเขาไม่มีความปรารถนา แต่เขาเป็นลูกผู้ชาย เขาสามารถควบคุมความปรารถนาของเขาได้

 

ฉินเสี่ยวหยุนผู้ซึ่งยังคงจมอยู่กับความปรารถนาแต่ยังไม่ได้รับการตอบสนองก็เห็นซูฟ่านได้หันกลับมาและหันไปอีกด้านหนึ่ง

 

“เกิดอะไรขึ้นกับคุณหรือเปล่า?”

 

ฉินเสี่ยวหยุนถามอย่างระมัดระวัง เป็นไปได้ไหมที่เธอทำให้ซูฟ่านไม่สบายใจ?

 

“ไม่มีอะไรนอนกันเถอะ”

 

หลังจากที่ซูฟ่านพูดจบ เขาก็ดึงผ้านวมเข้ามาหาตัวเอง

 

ฉินเสี่ยวหยุนรู้สึกสับสนเล็กน้อยเธอโน้มตัวเข้าไปใกล้ซูฟ่าน

 

“คุณคิดว่าฉันรุกเกินไป กลัวว่าฉันสกปรกเหรอ”

 

ฉินเสี่ยวหยุนถามด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ

 

“เปล่าอย่าคิดมากเลย”

 

“บางทีคุณอาจไม่เชื่อฉัน ฉัน…ครอบครัวฉันเข้มงวดมากและฉันแทบไม่เคยตกหลุมรักและฉันไม่เคยไปสถานที่แบบนี้กับผู้ชายคนไหน…”

 

ฉินเสี่ยวหยุนอธิบาย เธอรู้สึกว่าความคิดของตัวเองทำให้ซูฟ่านไม่สบายใจ

 

คืนนี้เธอควบคุมตัวเองไม่ได้เล็กน้อย

 

ซูฟ่านตะลึงไปชั่วขณะ

 

แม้ว่าหัวใจของเขาจะสั่นไหว แต่เขาก็ยังคงกลั้นไว้

 

“ผมไม่อยากโกหกคุณ ผมมีคนที่ฉันชอบแล้ว บางทีคุณอาจคิดว่าผมเชย แต่เราเพิ่งเจอกันไม่กี่ครั้ง แบบนี้ผมรู้สึกขาดความรับผิดชอบเกินไป”

 

ซูฟ่านกล่าว

 

โอ้ มีคนที่เขาชอบ

 

ฉินเสี่ยวหยุนรู้สึกใจหายเล็กน้อย

 

ซูฟ่านชอบผู้หญิงแบบไหน?

 

เธอไม่ได้หลงตัวเอง แต่เธอก็รู้เสน่ห์ของตัวเองด้วย

 

ไม่ว่าจะหน้าตาหรือภูมิหลังครอบครัวเธอก็ไม่ได้เลวร้าย

 

แต่เธอก็ไม่ชอบที่ผู้ชายหลายคนไล่ตามเธอ

 

ฉินเสี่ยวหยุนอยากรู้อยากเห็นว่าผู้หญิงคนนี้ดีแค่ไหนและเธอมีเสน่ห์อะไรที่สามารถทำให้ซูฟ่านสงบลงได้อย่างรวดเร็วในเวลานี้?

 

ซูฟ่านที่ยังคงพูดอยู่ก่อนหน้านี้ก็หลับไปแล้ว ฉินเสี่ยวหยุนไม่รู้ว่าเขาแกล้งทำหรือไม่

 

เธอจูบใบหน้าของซูฟ่านจากนั้นก็ช่วยซูฟ่านห่มผ้าห่ม

 

เธอภูมิใจในตัวเองและไม่รู้สึกอับอายกับการปฏิเสธตัวเองของซูฟ่านเลย ในทางกลับกันเธอกลับรู้สึกว่าสายตาของเธอถูกต้อง

 

ความรับผิดชอบของซูฟ่านได้กลายเป็นจุดประกายใหม่ในดวงตาของเธอ

 

ฉินเสี่ยวหยุนตื่นขึ้นมาก่อนในวันรุ่งขึ้น

 

ในวันธรรมดาเธอได้พัฒนานิสัยของการตื่นเช้าไปแล้ว

 

ถ้าวันนี้มีเสื้อผ้าใส่เธอคงไปวิ่งออกกำลังกายตอนเช้าทันทีหลังจากตื่นนอน

 

เมื่อเห็นใบหน้าที่หลับใหลของซูฟ่าน ฉินเสี่ยวหยุนก็ไม่เต็มใจที่จะปลุกเขา

 

เธอลุกขึ้นอย่างเงียบ ๆ โทรไปหาเลขาและขอให้เลขานำเสื้อผ้ามาให้ด้วย

 

เมื่อเธอเดินไปที่ห้องนั่งเล่นก็เห็นชุดเสื้อผ้าของซูฟ่านยังคงกระจัดกระจายอยู่ที่พื้น

 

เธอหน้าแดงและโทรหาเลขาอีกครั้ง

 

“นำชุดผู้ชายไซส์ XL สูง 44 ฟุตมาด้วย”

 

ฉินเสี่ยวหยุนสั่งไซส์เสื้อผ้าของซูฟ่าน

 

เลขาตัวแข็งทื่ออยู่ที่ปลายอีกด้านของโทรศัพท์สองสามวินาที

 

เสื้อผ้าผู้ชาย?

 

บอสคุณเป็นคนบ้าเรียนและบ้างานไม่ใช่เหรอ?

 

เธอไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนในสายตาของเธอไม่ใ่ช่เหรอ?

 

ทำไมจู่ ๆ คุณถึงขอเสื้อผ้าผู้ชายแล้วให้ไปส่งที่โรงแรม?

 

เป็นไปได้ไหม…

 

“คุณฉิน…คุณ…ต้องการเสื้อผ้าผู้ชายไซส์ XL ใช่ไหม ฉันจะไปทันที”

 

“อืม…อย่าลืมซื้อกางเกงชั้นใน…ด้วย”

 

ใบหน้าของฉินเสี่ยวหยุนเปลี่ยนเป็นสีแดงเมื่อเธอพูดถึงชุดชั้นในและเธอก็วางสายโทรศัพท์หลังจากพูดจบ

 

เพื่อไม่ให้ห้องรกเกินไปเมื่อเลขามา เธอจึงเก็บเสื้อผ้าทั้งหมด

 

ฉินเสี่ยวหยุนเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างหน้าและแต่งหน้า

 

เมื่อซูฟ่านตื่นขึ้นฉินเสี่ยวหยุนก็ได้แต่งหน้าของเธอแล้วและเลขาก็นำเสื้อผ้ามาให้

 

ในขณะนี้ฉินเสี่ยวหยุนเก็บของทุกอย่างเสร็จแล้วนั่งข้าง ๆ ซูฟ่านและมองไปที่เขา

 

เจ็บไปทั้งตัว เขาไม่รู้ว่ามันเกิดจากการข้ามกาลเวลาหรือเปล่า

 

แม้จะได้รับความช่วยเหลือจากความสามารถในการฟื้นฟูระดับพระเจ้า ซูฟ่านก็ยังรู้สึกเหนื่อย

 

“ตื่นแล้วเหรอ?”

 

ฉินเสี่ยวหยุนยิ้มอย่างนุ่มนวล

 

เมื่อเห็นฉินเสี่ยวหยุนและคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ซูฟ่านก็รู้สึกอายเล็กน้อย

 

(เนียนปล : เอ็งเป็นสาวน้อยเรอะ?)

 

เขาฮัมเพลงจากนั้นลุกขึ้นนั่งพยายามหลบหนีสายตาของฉินเสี่ยวหยุน

 

แต่พอลุกจากเตียงก็จำได้ว่าไม่ได้ใส่อะไรเลย!

 

ซูฟ่านหน้าซีดด้วยความตกใจและปิดส่วนสำคัญของเขาอย่างรวดเร็วและรีบกลับมาคลุมตัวเองภายใต้ผ้าคลุม

 

ใบหน้าของฉินเสี่ยวหยุนแดงฉ่ำ

 

เธอหันศีรษะไปทางอื่นและส่งเสื้อผ้าให้ซูฟ่าน

 

“คุณใส่มันเถอะ ฉันจะออกไปก่อนเลขาลืมยื่นแฟ้มเอกสารให้ฉัน”

 

ฉินเสี่ยวหยุนไม่ต้องการให้เลขาพบกับซูฟ่าน เธออายเกินไปจึงขอให้เลขารอตัวเองอยู่ชั้นล่าง

 

เมื่อเห็นฉินเสี่ยวหยุนจากไป ซูฟ่านก็ลุกจากผ้าห่ม

 

เขาเพิ่งใส่ชุดชั้นในตอนที่ออดดังออกมาจากข้างนอก

 

“ใคร รอก่อน!”

 

ซูฟ่านกล่าวอย่างกังวล ทันทีที่เขากำลังจะใส่กางเกงของเขาประตูก็ถูกเตะเปิดออก

 

ซูฟ่านตัวแข็งทื่อพร้อมกับกางเกงของเขา

 

ชายฉกรรจ์หกคนพุ่งตรงเข้ามา

 

เบื้องหลังพวกเขาคือผู้ชายที่ดูขุ่นเคือง

 

“ฉินเสี่ยวหยุนอยู่ที่ไหน?”

 

“เธอ…เธอลงไปชั้นล่าง ไม่สิ นายเป็นใคร”

 

ซูฟ่านกลับมามีสติสัมปชัญญะ

 

“แม่ง! ตีมันให้ฉัน!”

 

ชายคนนั้นคำรามและชายร่างใหญ่ทั้งหกก็เดินไปหาซูฟ่าน

 

ต้องต่อสู้อีกครั้ง?

 

ซูฟ่านไม่กลัวการต่อสู้ แต่เขาสู้ในกางเกงในไม่ได้ใช่มั้ย?

 

ไม่กลัวเมื่อมีศิลปะการต่อสู้!

 

ซูฟ่านไม่มีร่องรอยของความกลัว เมื่อเขาใส่กางเกงของเขาก็มีผู้ชายที่แข็งแกร่งสองสามคนมายืนอยู่ตรงหน้าเขา

 

สำหรับแขนของพวกเขาที่หนาเท่าต้นขานั้นถ้าพวกเขาต่อยมาพร้อมกัน ซูฟ่านจะต้องถูกตอกลงในพื้นแน่นอน!

 

ทันทีที่ชายฉกรรจ์ทั้งหกคนกำลังจะเริ่มโจมตี หนึ่งในนั้นก็ถูกชกเข้าที่ท้องโดยซูฟ่านและอีกฝ่ายก็ลอยออกไปครึ่งเมตร

 

ตะลึง!

 

ทุกคนในปัจจุบันล้วนตกใจ!

 

ซูฟ่านที่ดูอ่อนแอต่อยชายตัวใหญ่บินได้ด้วยหมัดเดียว?

 

ส่วนที่เหลืออีกห้าคนฟื้นสติและโจมตีซูฟ่านด้วยกัน

 

ทั้งห้าโจมตีพร้อมกันและซูฟ่านก็รู้สึกกระอักกระอ่วนใจเล็กน้อย

 

เขาคว้ากำปั้นของบอดี้การ์ดคนหนึ่งด้วยมือของเขาบิดมันแรง ๆ และคนที่อยู่ข้างหลังเขาก็โจมตีอีกครั้ง

 

เกิดเหตุวุ่นวายมากมาย

 

มีผู้คนมากมายรอบตัวแต่ซูฟ่านไม่ได้รับความเดือดร้อนเลย

 

“ฉินเสี่ยวหยางคิดว่ากำลังทำอะไรอยู่! ฉันจะสู้กับนายถ้านายกล้าที่จะแตะเขา!”

 

เสียงคำรามของฉินเสี่ยวหยุนดังมาจากประตู

 

จากนั้นก็มีเสียงการตบหน้า