เซี่ยเจิ้งหัวมองเซี่ยชิงฉวนที่กำลังใจลอยอย่างไม่พอใจ ก่อนจะหันกลับไปบอกเซี่ยฉิงกง

 

เซี่ยฉิงกงเงยหน้าขึ้น เธอกำลังตั้งใจรับฟัง ชั่วขณะนั้นเธอพลันรู้สึกได้ว่าชายกระโปรงของเธอถูกเหยียบ จากนั้นผ้าคาดเอวของเธอก็คลายออก และแล้วกระโปรงท่อนล่างทั้งหมดก็หลุดร่วงลงมา

 

ท่อนขาของเธอเย็นเฉียบ สมองของเซี่ยฉิงกงก็พลันว่างเปล่า

 

“เพี้ยะ !”

 

ชั่วขณะนั้นเสียงตบก็ดังขึ้นฉาดใหญ่ เซี่ยชิงฉวนปิดปากตนเองเพื่อกลั้นเสียงอุทาน ส่วนเซี่ยเจิ้งหัวเองก็ตกใจเช่นกัน

 

เซี่ยฉิงกงคว้ากระโปรงที่ร่วงลงบนพื้นกลับขึ้นมา จากนั้นก็รีบผูกไว้รอบเอว เธอจับกระโปรงแน่นด้วยมือทั้งสองข้าง พลางจ้องมองมู่เฉินฮ่าวอย่างดุร้าย

 

ปรากฏรอยนิ้วแดง ๆ บนใบหน้าของมู่เฉินฮ่าว ทว่าใบหน้าที่บอบบางของเขากลับไม่ได้ลดความสง่างาม และสูงส่งลงเลย เพียงแต่ใบหน้านั้นเจือความรู้สึกอับอายอยู่ด้วย

 

ไม่คิดเลยว่า แม่สาวน้อยจะใจกล้าถึงเพียงนี้ !

 

“หน้าด้าน !”

 

ครั้นหวนคิดถึงทุกสิ่งที่เขาทำกับเธอเมื่อคืนนี้ เซี่ยฉิงกงก็ยิ่งโกรธมากขึ้นจนแทบควบคุมตนเองไม่อยู่

 

ไม่คิดเลยว่า วันนี้เขายังกล้ามาทำตัวอันธพาลที่นี่อีก ทุเรศสิ้นดี !

 

“พาคุณหนูใหญ่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”

 

ทันทีที่เซี่ยเจิ้งหัวรู้สึกตัว เขาก็รีบแก้ไขสถานการณ์โดยด่วน ส่วนเซี่ยชิงฉวน ก็แสร้งทำเป็นตกใจ เธอรีบเดินไปกอดแขนเซี่ยฉิงกง

 

เซี่ยฉิงกงผลักเซี่ยชิงฉวนออก เธอจ้องมองเซี่ยชิงฉวนด้วยสีหน้าบึ้งตึงแววตาของเธอที่คมกริบ

 

“น้องชิงฉวน ที่เธอมาช่วยพี่แต่งตัวก็เพื่อสิ่งนี้ใช่มั้ย ?”

 

เซี่ยชิงฉวนถูกผลัก เธอเซไปชนกับเสาหิน แขนของเธอกระแทกเสาจนเป็นแผล

 

“ชิงฉวน … ฉิงกง … ”

 

เซี่ยเจิ้งหัว ไม่รู้จะตวาดใครดี

 

“คุณพ่อ !”

 

เซี่ยชิงฉวนกรีดร้อง พลางกุมแขนที่มีเลือดออก เพื่อแสดงให้เซี่ยเจิ้งหัวดู  เธอหันไปมองเซี่ยฉิงกงด้วยดวงตาแดงก่ำราวกับกำลังเสียใจ

 

“ที่หนูไปช่วยพี่สาวแต่งตัวก็เพราะเจตนาดีนะคะ”

 

“แม่คนจิตใจดี.. !”

 

ครั้นเห็นความทุกข์ในแววตาของเซี่ยเจิ้งหัวที่กำลังโทษตนเองอยู่นั้น เซี่ยฉิงกงก็ยิ่งแน่ใจถึงสถานะของเธอในตระกูลเซี่ย

 

เซี่ยเจิ้งหัวอาจจะปรานีเธอมาก นั่นก็เพียงเพราะเขารู้สึกผิดต่อแม่ของเธอ ทว่าตลอดสองทศวรรษที่ผ่านมา เซี่ยชิงฉวนต่างหากที่อยู่เคียงข้างเขา นั่นทำให้ในใจของเขา เซี่ยชิงฉวนสำคัญกว่าเธอมาก !

 

“ฉิงกง..น้องไปช่วยลูกด้วยเจตนาดี จะทำสิ่งนี้ได้อย่างไร !”

 

เซี่ยเจิ้งหัวกล่าวด้วยท่าทางจริงจัง

 

“ใช่ ใจดี ใจดีจนช่วยตัดผ้าคาดเอวของหนูด้วยใช่ไหม ?”

 

เซี่ยฉิงกงเลิกกระโปรงของเธอขึ้น เพื่อให้เซี่ยเจิ้งหัวได้เห็นเชือกที่ด้านหลังของกระโปรงที่ขาดจากกันอย่างประณีต มีเพียงขอบด้านบนเท่านั้นที่ยังขรุขระอยู่

 

เห็นได้ชัดว่ามีคนจงใจตัดผ้าคาดเอวของเธอ กระทั่งเหลือเพียงเส้นเล็ก ๆ ดังนั้น หากมีคนเหยียบชายกระโปรง หรือใช้แรงดึงเพียงเล็กน้อย ผ้าคาดเอวนี้ก็จะขาดจากกันทันที

 

มู่เฉินฮ่าวขยับสายตาออกจากผ้าคาดเอว พลางมองเรียวขาขาวภายใต้กระโปรง ขาของเธอช่างกลมกลึงและเรียวงาม กระทั่งเขาไม่สามารถละสายตาได้

 

เซี่ยเจิ้งหัวไม่ได้โง่ พลันสายตาที่มองเซี่ยชิงฉวนก็เปลี่ยนไป

 

“ไม่ใช่หนูนะ !”

 

ใบหน้าของเซี่ยชิงฉวนเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เธอยกมือขึ้นโบกปฏิเสธเร่า ๆ ด้วยอาการตื่นตระหนก

 

“ไม่ใช่เธอแล้วจะเป็นใคร เมื่อเช้าฉันใส่เสื้อผ้าอยู่ในห้อง แล้วเธอก็เป็นคนมัดผ้าคาดเอวนี่ให้ฉัน”

 

“ฉันแค่อยากช่วยพี่ แต่ … “

 

“ชิงฉวน !”

 

เซี่ยเจิ้งหัวเองก็โกรธแล้วเช่นกัน แต่เนื่องจากเห็นแก่หน้าแขก เขาจึงต้องลดเสียงลง

 

“แกกล้าทำแบบนี้ได้ไง !”

 

“ช่างเถอะ”

 

น้ำเสียงของเซี่ยฉิงกงแผ่วเบา เธอหันไปมองสาวใช้ที่กำลังเดินมาหา และพาเธอกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอยังคงเดินลากกระโปรงของเธอไปอย่างนั้น

 

“ฉันไม่ถือสาอะไรแล้ว !”

 

“ชิงฉวน พี่สาวไม่ถือสาแล้ว ยังไม่ขอโทษพี่สาวอีกเหรอ ?”

 

“หนูไม่ได้ทำ ทำไมต้องขอโทษ ?”

 

“ฉันไม่ถือโทษเธอ”

 

เซี่ยฉิงกงกล่าวเหมือนคนใจกว้าง แต่หลังจากก้าวไปได้ไม่กี่ก้าว เธอก็พูดต่อว่า

 

“ฉันรู้ว่าน้องสาวไม่ชอบฉัน แต่ก็ไม่ควรทำให้ตระกูลเซี่ยของเราต้องเสียหน้าต่อหน้าแขก เมื่อครู่ฉันเองก็ทำเรื่องโง่ ๆ ลงไปเช่นกัน… ”

 

ครั้นเซี่ยเจิ้งหัวได้ยินเช่นนั้น เขาก็เข้าใจความหมายที่เซี่ยชิงฉวนพูดออกมา เขาเริ่มหดหู่อีกครั้ง

 

ใช่แล้ว สมาชิกตระกูลเซี่ยจะมาเสียหน้าต่อหน้าแขกได้อย่างไร ?

 

***จบตอน แรงมาก็แรงกลับ !***