เซี่ยฉิงกงยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก

 

“เมื่อไหร่ที่คุณจะเลิกทำตัวแบบนี้สักที คุณไม่รู้สึกสงสารคุณหนูคนงามแห่งตระกูลฉีบ้างหรือ ?”

 

“คุณน่ะใจดีเกินไป”

 

มู่เฉินฮ่าวหยิบช้อนขึ้นมาตักซุปที่เซี่ยฉิงกงต้ม เขาเป่าเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ซด

 

“พี่เฉินฮ่าว !”

 

ใบหน้าของฉีเหยียนเอ๋อเปลี่ยนเป็นสีเขียว แม้ว่าเธอจะสวมชุดสีชมพูก็ไม่ช่วยอะไร ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวมากขึ้นเรื่อย ๆ เธอกัดฟันพูดว่า

 

“พี่เฉินฮ่าว ดื่มซุปของฉันสิ ฉันใส่วัตถุดิบล้ำค่าลงไปตั้งหลายสิบชนิด”

 

มู่เฉินฮ่าววางช้อนลง เขาเงยหน้าขึ้นมองฉีเหยียนเอ๋อ

 

“ซุปนี่คุณต้มเองหรือเปล่า ?”

 

ครั้นได้ยินมู่เฉินฮ่าวถาม ฉีเหยียนเอ๋อก็ดีใจมาก เธอเปิดกล่อง หยิบซุปออกมา

 

“อ่า… ใช่พี่เฉินฮ่าวฉันต้มด้วยตัวเองตั้งแต่เช้าเลยล่ะ วันนี้ฉันตื่นเช้ามาต้มซุปเพื่อพี่โดยเฉพาะ”

 

ฉีเหยียนเอ๋อบิดกระติกเปิดออก กลิ่นหอมจาง ๆ ของเครื่องยาลอยกรุ่น

 

“พี่เฉินฮ่าว ซุปที่ฉันทำเองหอมไหม ?”

 

ฉีเหยียนเอ๋อแตะจมูกพลางกล่าวพร้อมรอยยิ้ม

 

เซี่ยฉิงกงเหลือบตามองฉีเหยียนเอ๋อ ฉันเกรงว่าฉีเหยียนเอ๋อจะไม่ได้ต้มซุปนี้จริง ๆ

 

“คุณหนูฉี สามารถต้มซุปได้ด้วยงั้นหรือ ?”

 

เซี่ยฉิงกงเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้ม

 

“ทำไมฉันจะทำไม่ได้ล่ะ แน่นอนว่าฉันต้องต้มซุปได้อยู่แล้ว”

 

เพราะเมื่อครู่ตอนที่มู่เฉินฮ่าวถาม ฉีเหยียนเอ๋ออึกอัก ทั้งยังกล่าวซ้ำสิ่งที่มู่เฉินฮ่าวถามให้ดูเหมือนจริงใจอย่างมาก

 

ทว่าหลังจากพูดแล้ว เธอก็พูดซ้ำอีกครั้ง นั่นแหละปัญหาล่ะ

 

เพียงพิจารณาจากการแสดงออกเล็กน้อยเหล่านั้น ก็พบว่าฉีเหยียนเอ๋อพยายามตอบคำถามอย่างจริงจัง ซึ่งเป็นเทคนิคการโกหกธรรมดา ๆ ทั่วไป

 

นอกจากนี้ เซี่ยฉิงกงยังสังเกตเห็นอีกว่า ฉีเหยียนเอ๋อเพิ่งยกมือขึ้นแตะจมูกตนเองโดยไม่รู้ตัว

 

เมื่อคนพยายามโกหก เลือดในร่างกายจะไหลย้อนกลับขึ้นบนใบหน้า ทำให้เยื่อในโพรงจมูกที่มีโครงสร้างเหมือนฟองน้ำบวม และขยายออก ดังนั้นก็จะรู้สึกคัดจมูกขึ้นมา

 

จากนั้นเมื่อคุณโกหก คุณก็จะยกมือขึ้นแตะจมูกโดยไม่รู้ตัว

 

“จริงหรือ ไม่คิดว่าเหยียนเอ๋อจะรู้สูตรเฉพาะของศูนย์การแพทย์จีน เหรินซินถังด้วย ว่าแต่คุณใส่อะไรลงไปในซุปนี้บ้างล่ะ ?”

 

มู่เฉินฮ่าวเอ่ยปากเบา ๆ เขามองฉีเหยียนเอ๋อด้วยดวงตาที่ลึกล้ำ และมืดมิด มีประกายเย็นชาในดวงตาของเขา

 

ฉีเหยียนเอ๋อผงะ แค่มองจะให้เธอรู้ได้อย่างไรว่าในน้ำซุปนี้มีวัตถุดิบอะไรบ้าง ?

 

ซิงเหวินจิ้งก็ไม่ได้บอกอะไรเธอด้วย ส่วนเธอเองก็รีบร้อนมาที่นี่เลยไม่ได้ถาม

 

ตอนนี้ เมื่อถูกมู่เฉินฮ่าวถาม ฉีเหยียนเอ๋อก็อึกอักที่จะตอบ

 

“คือว่า…เอ่อ…พี่เฉินฮ่าว … ฉัน”

 

“เอาล่ะ เหยียนเอ๋อกลับบ้านก่อนเถอะ คุณเพิ่งกลับมาจากอังกฤษควรจะกลับไปอยู่กับคุณพ่อคุณแม่ของคุณบ้าง ฉิงกงกับผมเรายังต้องปรึกษากันเรื่องการหมั้น”

 

ฉีเหยียนเอ๋ออยากจะพูดอะไรบางอย่าง หากแต่มู่เฉินฮ่าวไม่อดทนฟัง เขาออกคำสั่ง

 

“หมั่นโถว ส่งแขก !”

 

“ค่ะ นายน้อย”

 

หมั่นโถวเดินไปยืนข้างกายฉีเหยียนเอ๋อ เธอก้มศีรษะลงพร้อมกล่าวว่า

 

“คุณหนูฉี เชิญ”

 

“ไปให้พ้นนะ ! พี่เฉินฮ่าว ฉันโกหกพี่ ฉันผิดไปแล้ว ฉันไปที่เหรินซินถังเพื่อถามหมอจีนโบราณที่มีประสบการณ์ที่นั่นเกี่ยวกับการต้มซุปนี้ ทั้งยังขอให้พวกเขาปรุงให้พี่เป็นพิเศษ ฉันก็เลยไม่รู้ว่ามีส่วนผสมอะไรอยู่ในนั้น หากพี่จะโกรธฉันเพราะเรื่องนี้ ต่อไปฉันทำอาหารเองก็ได้ และฉันสัญญาว่าจะจดจำส่วนผสมทั้งหมดให้ได้ด้วย”

 

มู่เฉินฮ่าวยังคงก้มหน้าถือช้อนไว้ และเริ่มกินแอปเปิ้ล พุทราจีน และวอลนัทในซุปที่เซี่ยฉิงกงต้มให้

 

กลิ่นหอมจาง ๆ ของแอปเปิ้ลลอยมาแตะปลายจมูก คาดไม่ถึงว่ารสชาติจะดีใช้ได้เลยทีเดียว

 

“นายน้อย คุณหนูฉี ไม่ยอมไป ฉันจะ…”

 

“ตามใจ”

 

***จบตอน หมั่นโถวส่งแขก !***