จู่ ๆ เมื่อไม่กี่วันก่อน ฉีเหยียนเอ๋อก็โทรหาเธอ ร้องไห้ฟูมฟายบอกเธอว่ามู่เฉินฮ่าวมีคู่หมั้นแล้ว ฉีเหยียนเอ๋อเศร้าเสียใจเป็นอย่างมาก  …

 

แน่นอนว่าศัตรูของเพื่อนก็ย่อมต้องเป็นศัตรูของเธอด้วย

 

เธอเองก็อยากจะเห็นนักว่า คู่หมั้นของมู่เฉินฮ่าวผู้ซึ่งเป็นตำนานจะเป็นอย่างไร ?

 

กล้าแย่งผู้ชายจากฉีเหยียนเอ๋อเพื่อนของเธอได้ไง ?

 

หลังจากตัดสินใจได้แล้ว เสิ่นหรงเจียก็ใช้นิ้วขาวเรียวของเธอเคาะขอบโต๊ะพร้อมกับพูดว่า

 

“งั้น นายก็ไปบอกให้เธอรอฉันอยู่ข้างล่างนั่นแหละ”

 

“แล้วต้องเตรียมข้อมูลที่พวกเธอต้องการให้พร้อมก่อนหรือไม่ครับ ?”

 

เว่ยต้าฉี ลังเล เขาเอ่ยถามเสียงอ่อย

 

“ข้อมูลของสำนักสันติบาลทั้งหมดล้วนเป็นเอกสารลับ แมวหรือสุนัขตัวไหนจะสามารถเข้ามาอ่านได้ล่ะ ?”

 

“…ครับ”

 

เว่ยต้าฉีออกจากห้องทำงาน พร้อมเหงื่อท่วมตัว เขารีบวิ่งลงไปชั้นล่าง

 

ตอนนี้เซี่ยฉิงกงกับหมั่นโถวยังคงนั่งรออยู่ในห้องรับรอง ทำไมตำรวจคนนั้นถึงได้ออกไปหารือกันนานจัง ?

 

“คุณผู้หญิงทั้งสอง ผู้กำกับของเราไม่อยู่ มีแต่รองผู้กำกับอยู่ที่นี่ ผมได้แจ้งให้เธอทราบแล้ว”

 

เว่ยต้าฉีเอาแต่เล่นเกมส์จับคู่ แม้กระทั่งเจ้านายออกไปข้างนอกแล้วเขาก็ยังไม่รู้เรื่อง เขาจึงรู้สึกเสียหน้ามาก

 

“โอเค คุณไปเล่นเกมส์จับคู่ของคุณต่อเถอะ ในเวลางาน ตำรวจผู้ซึ่งกินภาษีประชาชนเอาแต่เล่นเกมส์จับคู่ ช่างวิเศษจริง ๆ”

 

หมั่นโถวตบไหล่เว่ยต้าฉี พร้อมกับพูดยิ้ม ๆ

 

เช่นนี้แล้วเว่ยต้าฉีจะกล้าเล่นต่อได้อย่างไร ? เขาจะไม่เข้าใจความหมายของหมั่นโถวได้อย่างไร ?

 

กลัวว่าคืนนี้เขาคงจะต้องนอนฉี่ราดรดกางเกงเป็นแน่

 

เขากลัวว่านายหญิงน้อยมู่ อาจนอนคุยกับนายน้อยมู่ถึงท่าทีของเขาเมื่อครู่ คราวนี้ล่ะเขาคงอยู่ไม่เป็นสุขแน่

 

ชามข้าวเหล็กของเขาครานี้น่าที่จะถูกทุบแตกแล้วแน่ ๆ !

 

“คุณผู้หญิงทั้งสอง … พูดแบบนี้ผมต้องนอนไม่หลับแน่ ๆ ผมเพิ่งเล่นไปแป๊บเดียวเอง บ้านผมมีทั้งคนแก่ และเด็กที่ต้องเลี้ยงดู พ่อแม่ของผมอายุห้าสิบกว่าแล้ว พวกท่านเกษียณอีกทั้งไม่มีงานทำ ผมต้องเลี้ยงดูพวกท่าน  นอกจากนี้ผมก็ยังมีลูกซึ่งมีอายุเพียงสองขวบ กับภรรยาที่อยู่แต่กับบ้านเลี้ยงดูลูก …”

 

ใบหน้าของเว่ยต้าฉีเบ้บิดเบี้ยวไม่ต่างจากมะระ เขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี  ?

 

“เอาล่ะ หมั่นโถวอย่าแกล้งเขาอีกเลย ดูสิ ทำให้ให้เขาตกใจจะแย่แล้ว …”

 

เซี่ยฉิงกงไม่สามารถอดกลั้นได้อีกต่อไป เธอพูดออกมาพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ

 

เว่ยต้าฉีหันไปมองเซี่ยฉิงกง เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ นายหญิงน้อยมู่ คนนี้สวยจริง ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งยามที่เธอหัวเราะ

 

ไม่น่าแปลกใจเลย ที่เขาได้ยินมาตลอดว่า นายน้อยมู่มีมาตรฐานเรื่องผู้หญิงสูงมาก ทั้งก็ไม่ใช่จะมองผู้หญิงคนไหนง่าย ๆ ทว่ากลับตกอยู่ในเงื้อมมือของผู้หญิงตรงหน้าเขาคนนี้ได้

 

“ตกลงงานยุ่งไม่ใช่หรือ ครั้งนี้ฉันจะทำเป็นลืม ๆ ฉันไม่อยากสนใจเกี่ยวกับสิ่งที่คุณทำในที่ทำงาน แต่ฉันขอเตือนคุณไว้ว่า ตำรวจเป็นข้าราชการ เป็นคนของประชาชน ต้องปฏิบัติต่อประชาชนให้ดี คุณเข้าใจหรือไม่ ?”

 

จู่ ๆ ใบหน้าของหมั่นโถวก็จริงจังขึ้น เธอเอ่ยกล่าวอย่างเคร่งขรึม

 

เว่ยต้าฉีผงกศีรษะหงึกหงึกไม่ต่างจากไก่จิกข้าว

 

ดูเหมือนว่า เขาจะสามารถผ่านเรื่องเลวร้ายในวันนี้ไปได้แล้ว นายหญิงน้อยสกุลมู่พูดจาสุภาพมาก ไม่เหมือนนังผู้หญิงโหดชั้นบนนั่น ชอบทำท่าทางเอะอะวางโตใส่เขา ราวกับเขาเป็นเพียงสิ่งไร้ค่าชิ้นเล็ก ๆ !

 

ดังนั้น เว่ยต้าฉีจึงเอ่ยปากเตือนเซี่ยฉิงกง

 

“นายหญิงน้อยเป็นคนดี ผมของเตือนไว้เรื่องหนึ่ง … รองผู้กำกับของเราอารมณ์ไม่ดี เมื่อกี้ผมบอกเธอไปแล้ว แต่เธอบอกว่าเธอจะไม่ยอมให้ข้อมูลแก่คุณ ดังนั้น …”

 

เซี่ยฉิงกง และหมั่นโถวหันมองหน้ากัน

 

“อย่าบอกว่าผมพูดล่ะ”

 

“รองผู้กำกับของคุณชื่ออะไร ?”  หมั่นโถวถาม

 

เว่ยต้าฉีคิดอยู่นิดหนึ่ง

 

“ดูเหมือนว่าจะชื่อ เสิ่นหรงเจีย”

 

ทันทีที่หมั่นโถวได้ยินชื่อนี้ เธอก็เข้าใจได้ทันทีว่า ทำไมรองผู้กำกับถึงยังไม่ลงมา กลับปล่อยให้พวกเธอรอกันอยู่ได้ตั้งนาน ทั้งไม่คิดจะให้ข้อมูลแก่พวกเธอเลย

 

“เข้าใจแล้ว นายหญิงน้อย ฉันเคยได้ยินชื่อเสิ่นหรงเจีย เธอคนนี้เป็นเพื่อนสนิทของฉีเหยียนเอ๋อ !”

 

***จบตอน ศัตรูเพื่อนก็เหมือนศัตรูเรา***