ตอนที่45:กองกําลังท้องถิ่น

 

จางมู่และหยวนรุยมองไปรอบๆ ขณะที่เดินไปบนถนนที่แห้งแล้ง.ป้ายที่ทรุดโทรมกระจายอยู่รอบๆ แสดงให้เห็นว่าครั้งหนึ่งเคยเป็นเมืองที่เจริญรุ่งเรือง

 

“ในความทรงจําของข้า,ถนนฮุยมินนั้นมีชีวิตชีวามาก.ทําไมมันถึงรกร้างเช่นนี้?หยวนรุยมองไปรอบๆ แต่ไม่เห็นแม้แต่วิญญาณในสายตา,มีแค่รอยเลือดตรงนี้และที่นั้น

 

จางมู่ยิ้มอย่างเย็นชา” สถานที่ที่ร่ํารวยนี้ว่างเปล่า แม้กระทั่งซอมบี้ก็ไม่เห็นมีแค่ผู้หญิงโง่เช่นเจ้าที่ไม่รู้ว่าทําไม”

 

หยวนรุยดูเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างและร้องว่า “ลุงหมายถึง!?

 

จางมู่ดึงเธอไว้ข้างหลังเขาและกระซิบว่า,” ถูกแล้ว,ซอมบี้ทั้งหมดที่ได้รับการทําความสะอาดและมีความเป็นไปได้สอง ทางอย่างแรก,ซอมบี้ทุกตัวถูกกินโดยสัตว์กลายพันธุ์,” จางมู่หยุดกลางประโยคและรอยยิ้มเปล่งประกายที่เป็นสัญลักษณ์ของเขา ในขณะที่เขากระพริบตา,” หรือว่านักวิวัฒนาการที่แข็งแกร่งได้ปรากฏตัวขึ้น,ครอบครองสถานที่แห่งนี้และปัด กวาดซอมบี้ระดับแรกทั้งหมดในที่เดียว”

 

หยวนรุยรู้สึกสับสนมาก.เธอมองไปรอบ ๆ อย่างไม่เข้าใจและถามด้วยน้ําเสียงต่ําว่า”มีนักวิวัฒนาการอยู่ที่นี่จริงๆหรือ?เขามีพลังเท่าคุณหรือ?”

 

“มันยากที่จะบอกว่าใครเป็นผู้แข็งแกร่งมากขึ้น แต่ก็ไม่ต้องสงสัยเลย,ด้วยเหตุที่มีคราบเลือดทั้งหมดนี้ เหตุผลที่สองมีความจริงเป็นไปได้สูงมาก”

 

จางมู่มองไปที่มุมถนนและพูดอย่างช้า ๆ ว่า “ใครจะรู้ได้ว่ามีเพียงสิบวันเท่านั้นและมีนักวิวัฒนาการที่ปัดกวาดฝูงซอมในเมืองซีอานได้”

 

จางไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนในชีวิตของเขา.นักวิวัฒนาการที่ซ่อนตัวอยู่ลึกๆ หรือว่าเขาจะถูกไล่ตามทัน.

 

“นักวิวัฒนาการที่ฆ่าซอมบี้ทั้งหมดอยู่ที่ไหน”

 

หยวนรุยกําลังจะพูดต่อ ขณะที่จางมู่โบกมือและขัดจังหวะเธอมองไปที่มุมถนนด้วยท่าทางจริงจังและพูดว่า,” ดูเหมือนว่าเราไม่จําเป็นต้องมองหาพวกเขา พวกเขากําลังมา.”

 

เมื่อหยวนรุยมองตามสายตาของจางมู่เธอก็ได้ยินเสียงเหยียบย่ํามาหาเธอจากระยะไกล

 

ทันใดนั้น, กลุ่มคนก็รีบวิ่งออกจากมุมด้วยการข่มขู่จากอาวุธทุกประเภทที่มีอยู่ในมือ.พวกเขามีทั้งค้อน,มีด,ไม้เบสบอลหรือแม้กระทั่งประตูไม้

 

แม้ว่าพวกเขาทั้งหมดจะดูรุงรังแต่ไม่มีใครเบื่อที่จะทําท่าทางปลดปล่อย.คนที่กวาดล้างซอมบี้ดูเหมือนจะเป็นผู้นําที่ดี

 

หยวนรุยก้าวถอยหลังไป,แต่จางมู่จับแขนเธอและยืนอยู่ตรงหน้าเธอ.จางมู่กล่าวอย่างใจเย็นว่า “ไม่ต้องเป็นห่วง! ดูว่าข้าดูแลพวกเขาอย่างไร.”

 

ในไม่ช้า,จางมู่และหยวนรุยถูกล้อมรอบไปด้วยผู้คนนับสิบ.อย่างไรก็ตาม,จางมู่แสดงท่าทางเฉยเมย ในขณะที่เขารอให้ผู้นําของพวกเขาปรากฏตัวขึ้น

 

พยายามที่จะทําให้ข้ากลัว?

 

พวกเจ้ายังไม่ถึงเกณฑ์!

 

เห็นว่าจางมู่ใจเย็น ก็เกิดเสียงกระซิบในฝูงชน ผู้รอดชีวิตที่พวกเขาเคยเผชิญหน้ามาก่อนก็กลัวที่จะเงียบและเข้าร่วมกับพวกเขาอย่างไม่แยแส,แต่พวกเขาไม่ได้เห็นความกลัวใด ๆ ในสายตาข

 

ทันใดนั้น,มวลชนแยกออกเป็นสองส่วน ชายสูงใหญ่ที่มีผมสีน้ําตาลหยิกเดินขึ้นมาเขาสูงกว่าจางมู่และมีเสียงที่ดังราวกับเสียงปรบมือ

 

“เจ้าไม่ใช่ผู้รอดชีวิตจากซีอาน? เจ้ามาจากไหน?เจ้ามาทํา

อะไรที่นี่?”

 

เขาถามคําถามสามข้อ,ที่ดังกว่าก่อนหน้านี้ ทําให้หูของผู้คนเสียวแปลบ.แม้ผู้ใต้บังคับบัญชาไม่สามารถทนได้ ขณะที่จางมู่จ้องไปที่ชายคนนั้นและกล่าวว่า “ข้ามาจากเมืองใกล้ ๆ และอยากพักอยู่ในเมืองสักพักหนึ่ง”

 

เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่ปรากฏของจางมู่,ทําให้ชายคนนั้นไม่สามารถบอกได้ว่า จางมู่กําลังโกหกหรือไม่ ในแง่ของสําเนียงจางมู่ไม่ใช่คนท้องถิ่น มันเป็นไปได้ว่าเขามาจากเมืองอื่น

 

ผู้ชายคนนั้นคิดว่าจางมู่มาจากเมืองใกล้เคียง แต่ที่จริงแล้ว“เมืองเล็ก ๆ ” คือเมืองหลัวหยางเจางม่ต้องโกหกเพราะถ้าคนอื่น ๆ รู้ว่ามันใช้เวลาแค่ 10 วันในการข้าม 500 กิโลเมตรและไปถึงเมืองซีอาน ผู้คนจะไม่เชื่อหรือถือว่าเขาเป็นพวก ปีศาจ.

 

จางมู่พยายามหลีกเลี่ยงการปะทะกับกองกําลังท้องถิ่น,ดังนั้น เขาจึงโกหก.

 

คิดไปชั่วขณะ ชายคนนั้นก็พูดว่า “เพื่อนเจ้าควรรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับโลกเจ้าบอกว่าคุณมาจากเมืองเล็ก ๆ?แล้วเจ้าจะต้องโชคดีที่ไม่ได้เจอกับปีศาจที่มีพลังอยู่ระหว่างทาง.มันจะดีกว่า ถ้ามาเข้าร่วมกับเราในฐานะผู้รอดชีวิตเราสามารถดูแลกัน ได้เจ้าคิดอย่างไร?”

 

ชายคนนั้นไม่สามารถมองเห็นทะลุถึงจางมู่แต่เขาเข้าใจดีว่าคนที่ต้องเผชิญกับอันตรายอย่างไม่เกรงกลัวต้องมีความกล้าหาญหรือความมั่นใจอย่างยิ่ง หลังจากทั้งหมด,เขาไม่คิดว่าจางมู่สามารถเอาชนะพวกเขา ยิ่งไปกว่านั้นเขาก็มั่นใจในพลังที่เขาเพิ่งได้รับ

 

จางมู่เงยหน้าขึ้นและหัวเราะ, ไม่,ขอบคุณ.ข้าจะไม่อยู่ที่นี่นานดังนั้น ข้าจะไม่เข้าร่วมทีมของเจ้า “

 

ผู้นําได้เพียงขมวดคิ้ว,แต่คนที่อยู่เบื้องหลังเขาไม่พอใจ.ชายคนหนึ่งซื้อาวุธของเขาที่จมูกของจางมู่, โชคดีที่ผู้นําของเรา,พี่ชายหลิน,ยินดีที่จะยอมรับเจ้า เจ้าไม่รู้อะไรเลยเพราะเจ้าจะไม่ได้เจอกับอันตราย.เจ้ารู้หรือไม่”

“พี่ชายหลิน”โบกมือของเขาและหยุดชายคนนั้นเขาจ้องมองใบหน้าที่ไม่แยแสของจางมู่อย่างระมัดระวังและพูดด้วยเสียงตําว่า,”เพื่อนของข้า,ข้าจะไม่บังคับเจ้าให้เข้าร่ว มกับเรามันขึ้นอยู่กับเจ้า,แต่ถนนฮุยมินอยู่ใต้การควบคุมของข้าเจ้าไม่สามารถทําอะไรได้ที่นี่ หลังจากที่,พวกเราทุกคนเป็นคนที่ทําความสะอาดอันตรายในพื้นที่นี้และเราต้องการทรัพยากรที่นี่เพื่อความอยู่รอด.”

 

คนที่อยู่รอบตัวเขาพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่หลินฮุยหยุดพวกเขา และผลักดันพวกเขาไปอีกฟากหนึ่งให้ทางแก่จางมู่และหยวนรุย.

 

” ขอบคุณ” จางมู่กล่าวกับหลินฮุย เขายังดูใจเย็นและห่างไกล ขณะที่พวกเขาเดินออกจากวงล้อมของพวกเขา

 

ชายที่สอบสวนจางมู่ก่อนหน้านี้ถามหลินฮุยอย่างไม่สบายใจว่า “พี่หลิน,พี่ไปสุภาพกับเขาทําไม?เขาแกล้ง ทําเป็นคนใจเย็น!ถ้าพี่กลัวเขาด้วยความสามารถของพี่ พี่สามารถทําให้เขาตกใจได้อย่างง่ายดาย “

 

หลินฮุยตอบด้วยเสียงอันดัง,แต่เป็นเสียงอันหนักหน่วง ”เขานําข้ารู้สึกถึงอันตรายเช่นเดียวกับ” ชายคนนั้น”

 

ได้ยินว่าหลินฮุย,พูดอะไรฝูงชนก็อ้าปากค้าง, “พี่ชายหลิน,พี่หมายถึง” ชายคนนั้น!? “

 

หลินฮุยพยักหน้าเล็กน้อยและฝูงชนก็กลัวเข้าสู่ความเงียบ.พวกเขาไม่กล้าบอกชื่อผู้ชายคนนั้นและกระซิบด้วยความหวาดกลัวในสายตา