ซูหลุนเดินเข้ามาในบ้านหลังนี้  สวมชุดผ้าปักสีน้ำเงิน   คาดด้วยเข็มขัดหินมโนราซึ่งแสดงให้เห็นถึงสถานะของเขา  เขาดูสง่างามยิ่งขึ้นกว่าสวมชุดเสื้อคลุมหลวมๆเมื่อคืนนี้

ถ้าไม่ใช่เพราะนางเจ้าไม่พูดซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่ามู่เกอยังไม่ตาย  เขาคงไม่เหยียบเข้ามาในห้องนี้

ช่างโชคร้ายเหลือเกิน!

อันแ ที่อยู่ข้างๆเขาสวมชุดสีดอกบัวที่มีลายพระจันทร์สีนวลปักอยู่บนชุดกระโปรงของนาง  ทำมุมตรงลงไปที่ข้อเท้า  ทำให้นางดูสง่างามและสวยงาม

นางอันเพิ่งอายุสามสิบต้นๆในปีนี้  จากการบำรุงรักษาเป็นอย่างดี  ผิวของนางจึงเรียบเนียนและบอบบาง  เมื่อเทียบกับผิวสีเหลือง เหี่ยวเฉาของนางเจ้า  ซึ่งแข็งแกร่งกว่ามาก

“ท่านพ่อ  ช่วยข้าด้วย ให้ท่านพี่ให้อภัยแก่ข้า ได้โปรด”

ซูหลุนเมื่อเห็นว่าลูกสาวคนโปรดของเขากำลังร้องไห้อย่างหนัก  ใบหน้าของเขาก็ขุ่นมัวทันที

“ทำไมเจ้าถึงต้องโทษน้องสาวของเจ้าด้วย?  มันเป็นความคิดของตัวเจ้าที่จะลงไปเล่นน้ำในสระบัวแล้วตกลงไปเอง นี่มันเป็นความผิดของน้องสาวเจ้าหรือ?”

ซูมู่เกอยอมแพ้ต่อพ่อขี้ลำเอียงของนางแล้ว  แต่นางไม่คาดคิดมาก่อนว่าเขาจะออกตัวเป็นฝ่ายของซูจิงเหวินขนาดนี้

นางมองไปที่นางอันและคิดว่านางอันต้องเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดและทำให้ซูหลุนเดือดดาลมากขนาดนี้เป็นแน่

“ท่านพ่อ  นางเป็นคนผิด  ข้าถูกซูจิงเหวินผลักตกน้ำ ไม่ใช่ข้าตกลงไปเอง”

“อะไร?”  ซูหลุนขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเช่นนั้น

ซูหลุนคิดว่าซูจิงเหวินเป็นคนน่ารักและเด็กสาวที่น่ารักแม้ว่าจะยังเด็กอยู่ก็ตาม  แต่นางไม่สามารถทำอะไรแบบนั้นได้  ซูมู่เกอต้องทำผิดกับนาง

“ท่านพี่  ทำไมท่านถึงใส่ร้ายข้า  ท่านพ่อ ช่วยข้าด้วย พี่สาวทำผิดต่อข้า”

ซูจิงเหวินแปลกใจที่ซุมู่เกอกล้าพูดเช่นนั้น  แต่นางแสร้งทำเป็นเศร้าเสียใจ

จากที่เห็นซูจิงเหวินร้องไห้และถูกทำให้กลัวโดยซูมู่เกอ  ซูหลุนเอาความเมตตาเล็กน้อยที่มีกลับคืนมาจากมู่เกอ และขุ่นมัว  “นางสารเลว  แกกล้าใส่ร้ายน้องสาวได้อย่างไร  ไปขอโทษนางเดี๋ยวนี้!”

“ท่านพ่อ  ข้าไม่ได้โทษพี่สาวมู่เกอ  ข้ามีความสุขดี น้องสาวคนนี้สบายดี”  ซูจิงเหวินเต็มไปด้วยความคับแค้นใจ  ตาของนางแดงและบวมจากการร้องไห้  ซึ่งนั่นทำให้หัวใจของซูหลุนปวดร้าว

“นางกล้ารังแกเจ้าต่อหน้าข้า  ไม่ต้องพูดถึงในชีวิตประจำวันจะไม่ยิ่งไปกว่านี้รึ  เจ้าบอกว่านางเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยน!  คุกเข่าขอโทษจิงเหวินซะ!”

ดวงตาของซูมู่เกอหรี่ลงเล็กน้อยซ่อนความเย็นชาไว้ในดวงตา

เขาจะพูดได้อย่างไรว่าให้นางคุกเข่าลงไปหาซูจิงเหวิน?

“นายท่าน  อย่าได้โกรธไปเลย  ข้าจะคุกเข่าลงและขอโทษคุณหนูรอง….”

ในขณะนั้น  นางเจ้าเข้ามาในห้องสวมชุดสีขาวธรรมดาและกล่าว  ตาของนางบวมเหมือนวอลนัททั้งสองข้างเพราะการร้องไห้มาทั้งวันทั้งคืนตั้งแต่เมื่อวานเพราะความทุกข์ของมู่เกอ  ใบหน้าของนางสีเหลืองซีดเซียว ยิ่งทำให้รูปลักษณ์และอารมณ์ของนางต่ำลง  เมื่อเปรียบเทียบกับนางอันนางดูน่าเกลียดมาก

ซูมู่เกอถอนหายใจและคิดว่านางเจ้าจำเป็นต้องได้รับคำแนะนำ

นางเจ้าต้องคุกเข่าให้ซูจิงเหวิน แต่มู่เกอหยุดนางไว้

“ท่านแม่  ท่านเป็นผู้อาวุโส  ถ้าท่านคุกเข่าลงให้นาง  นางจะทำให้ชีวิตของตัวเองสั้นลงโดยการถูกตามใจมากเกินไป!”

ซูจิงเหวินหยุดแสร้งทำเป็นเศร้าเสียใจเมื่อได้ยินเช่นนั้นและพูดว่า  “เจ้าพูดว่าอะไรนะ!”

“ยิ่งไปกว่านั้น  แม่ของข้าตั้งท้องลูกของท่าน  ท่านพ่อ  ท่านไม่สามารถปล่อยให้นางคุกเข่าลงได้!”

ในอดีตที่ผ่านมา นางเจ้าและมู่เกอต้องคุกเข่าลงให้นางอันและซูจิงเหวินที่ชอบทำตัวเหนือกว่าเพื่อมองดูความต่ำต้อยของพวกนางที่คุกเข่าให้  ซึ่งคนอื่นไม่เข้าใจหากพวกเขาไม่ยอมรับ

แม้ว่าซูมู่เกอจะเป็นลูกสาวที่เกิดมาจริง  นางต้องขอความสงสารภายใต้เท้าของนางอันและซูจิงเหวิน!

เมื่อได้ยินสิ่งที่มู่เกอพูด  ซูหลุนมองไปที่ท้องของนางเจ้า  ซูหลุนไม่ได้ไปที่ห้องของนางเจ้าหลังจากที่เขามีนางอัน  อย่างไรก็ตาม  ครั้งหนึ่งเขาดื่มจากข้างนอกด้วยความอารมณ์ดีและเห็นนางเจ้าที่กำลังไปขอร้องให้นางอันเชิญหมอให้มาดูมู่เกอ

แม้ว่านางเจ้าจะผอม แต่นางก็ยังมีใบหน้าที่สวยงามและนางก็มีเสน่ห์มากภายใต้แสงจันทร์ที่มืดสลัวที่ซูหลุนมีเซ็กส์กับนางในคืนนั้น  จากนั้นนางเจ้าก็ท้อง

“มูมู่…ข้า…”  นางเจ้ามองไปที่มู่เกออย่างเป็นห่วง  ในชีวิตประจำวันพวกเขาไม่กล้าที่จะโกรธนางอันและลูกสาวของนาง  เพราะซูหลินมักจะเชื่อในตัวพวกเขาโดยไม่มีเงื่อนไขและเกลียดนางเจ้าและมู่เกอมากขึ้นเรื่อยๆ

มู่เกอมองไปที่ซูจิงเหวินและพูดว่า  “เจ้าบอกว่าข้าตกน้ำโดยบังเอิญและสาวใช้ของเจ้าสามารถพิสูจน์ได้ใช่หรือไม่?”

“ใช่  สาวใช้ทุกคนที่อยู่ที่นั่นพิสูจน์ได้!”

ซูมู่เกอยิ้มและหันไปหาซูหลุน  แล้วพูดว่า  “ทำไมท่านพ่อถึงเชื่อในซูจิงเหวิน แต่ไม่ใช่ข้า”