“ยังไม่ได้ระบุอาการป่วย  ท่านไม่ควรเล่าเกี่ยวกับเรื่องนี้!”

 

ผู้ช่วยแพทย์หนุ่มรู้สึกหวาดกลัวซูมู่เกอ  และเขาพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

 

“บอกที่ปรึกษาหลี่ทำความสะอาดห้องหลายๆห้องและจัดแยกผู้ป่วยตามอายุและเพศของพวกเขา”

 

“ขอรับ”

 

ตอนนี้เป็นที่แน่นอนแล้วว่ายาทั่วไปจะกลายเป็นสารที่มีคุณค่าทางโภชนาการสำหรับหนอนเหล่านั้น  ดังนั้น  ซูมู่เกอจึงไม่ได้เขียนใบสั่งยาให้กับคนเหล่านี้

 

เมื่อนางออกมา  เซี่ยโฮวโม่ก็จากไปแล้ว

 

“ที่ปรึกษาหลี่  ไปและค้นหาให้เจอว่ามีคนที่มีอาการป่วยเหมือนกันของโรคนี้มาจากที่เดียวกันไหม”

 

ที่ปรึกษาหลี่ยังคงพูดไม่ออกสักพักและเกาหัวด้วยความสับสน  ขณะเฝ้าดูร่างของซูมู่เกอจากไป   “ทำไมใต้เท้าเซี่ยและใต้เท้าซูถึงพูดเหมือนกัน?  มีความเกี่ยวพันระหว่างคนที่ป่วยหรือ?”

 

หลังจากขบคิด  ที่ปรึกษาหลี่ก็ส่งคนไปตรวจสอบทันทีเพื่อไม่ให้เสียเวลา

 

การสอบสวนมีความคืบหน้าและที่ปรึกษาหลี่รู้สึกประหลาดใจ

 

ผู้ลี้ภัยทั้งหมดที่เป็นโรคเดียวกันมาจากหมู่บ้านต้าหวัง!

 

ที่ปรึกษาหลี่รับฟังรายงานจากคนของเขาด้วยใบหน้าที่มืดมนและเศร้าหมอง  หมู่บ้านต้าหวังแห่งนี้ทำให้เขาประทับใจอย่างมาก!

 

ผู้พิพากษาประจำเขตถูกน้ำท่วมพัดหายไปเมื่อเขาไปเยี่ยมหมู่บ้านต้าหวัง!

 

มันบังเอิญหรือมีอย่างอื่น?  ที่ปรึกษาหลี่ไม่กล้ารออีกต่อไป  และกลับไปหาซูมู่เกอและเซี่ยโฮวโม่เพื่อเล่าเรื่องนี้ให้พวกเขาฟัง

 

เมื่อเทียบกับความสงสัยของที่ปรึกษาหลี่แล้วอารมณ์ของซูมู่เกอนั้นซับซ้อนกว่ามาก  นางไม่สามารถหัวเราะหรือร้องไห้ออกมาได้

 

นางมองดูหนอนในจานกระเบื้อง  ซึ่งไม่เคลื่อนไหวอีกต่อไปและไร้คำพูด

 

เมื่อคืนที่ผ่านมาหนอนเหล่านี้ถูกนางแช่ในยาเพื่อเป็นการทดลอง  นางแค่อยากจะดูว่ายาสามารถฆ่าพวกมันได้หรือไม่

 

นางไม่คาดคิดมาก่อนว่าหนอนจะฆ่าตายได้!

 

ซูมู่เกอมองไปที่หนอนที่ตายแล้วลอยอยู่ในยาด้วยคีมของนางและหนอนสีขาวก็ค่อยๆกลายเป็นสีแดงของเลือด

 

“มันจำเป็นจริงๆหรือที่จะต้องใช้ยาพิษเพื่อให้หนอนตาย?”

 

เพื่อให้มั่นใจในความถูกต้องของการทดลอง  ซูมู่เกอวางแผนที่จะใส่ส่วนอื่นๆของหนอนลงในยาเดียวกันกับเมื่อวาน  แต่ยานั้นเก็บไว้ที่ที่พักในหย่าเหมิน  และนางต้องกลับไปเอามัน

……………

 

ชายและม้ากลุ่มหนึ่งหยุดที่ประตูเมืองโจว

 

ชายในเครื่องแบบเรียบร้อยขี่ม้าอยู่ด้านหน้ากลุ่มหยุดม้าลง  และวิ่งไปที่รถม้าตรงกลางขบวน

 

“องค์ชายสอง  เรามาถึงประตูเมืองแล้วพะย่ะค่ะ”

 

“เข้าไปกันเถอะ”  เสียงผู้ชายที่ดูสุขใจดังออกมาจากรถม้า

 

“พะย่ะค่ะ”  ผู้คุ้มกันของจักรพรรดิกลับขึ้นม้าของเขาอีกครั้งและออกเดินหน้าต่อ  “ออกเดินทาง”

 

ทันทีที่เซี่ยโฮวโม่กลับไปที่ที่พักหย่าเหมิน  มีข้อมูลใหม่จากค่ายหยานเซี่ย

 

“ใต้เท้า  มีการกระทำที่ผิดปกติอีกอย่างหนึ่งในดินแดนของพวกตะวันตกขอรับ  เมื่อคืนจู่ๆ พวกเขาก็ส่งกองกำลังออกมาโจมตีค่ายหยานเซี่ย”  ตงหลินพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ

 

โจวฉิ่วตะคอกอย่างเย็นชาและกล่าวว่า  “พวกตะวันตกที่บ้าบิ่นและตาบอด!  พวกมันคิดว่าพวกมันกำลังเล่นกับแมวรึ?!”

………………….

 

เมื่อซูมู่เกอมองไปที่รถม้านอกเขตหย่าเหมิน  มีแววสับสนในดวงตาของนาง  ไม่ใช่รถม้าของเซี่ยโฮวโม่

 

นางกระโดดลงจากรถม้าและเดินไปข้างหน้า  ที่ปรึกษาหลี่กำลังพูดบางอย่างกับคนบนรถม้า  และเขาทำตัวพินอบพิเทาและอย่างเคารพยิ่ง

 

หลังจากนั้นไม่นาน  ม่านบนรถม้าก็เปิดออก  และมีร่างสีขาวปรากฏอยู่ตรงหน้านาง

 

ชายผู้นั้นเจิดจรัสและหล่อเหลา  ผมสีดำมัดเป็นมวยสูงพร้อมมงกุฎหยกบนศีรษะ  เสื้อคลุมสีขาวของเขาสะท้อนแสงสีทองของดวงอาทิตย์  และเขาเต็มไปด้วยคุณสมบัติพิเศษที่ได้รับการชื่นชมและเป็นที่ยอมรับในทุกการเคลื่อนไหวของเขา

 

ที่ปรึกษาหลี่อยู่ด้านข้างเขา  โดยที่เอวของเขาแทบจะโค้งจรดพื้น

 

ช่างไร้ประโยชน์สิ้นดี!

 

ไม่นานชายคนนั้นก็สังเกตเห็นซูมู่เกอ  เมื่อนางใกล้เขาเข้ามา

 

ชายคนนั้นมองนางอย่างพิจารณาด้วยความสงสัย  ซึ่งทำให้นางขมวดคิ้วเล็กน้อย

 

“องค์ชายสอง  หม่อมฉันไม่ทราบว่าพระองค์จะเสด็จมา  หม่อมฉันขออภัยที่ไม่ได้ออกมาต้อนรับพระองค์ล่วงหน้า….”  ที่ปรึกษาหลี่กล่าวด้วยริมฝีปากอันสั่นเทา

 

“ที่ปรึกษาหลี่”

 

ที่ปรึกษาหลี่เงยหน้าขึ้นมองซูมู่เกอ  “ตะ ใต้เท้าซู ท่าน  ท่านกลับมาแล้ว  ข้ากำลังจะส่งคนไปหาท่าน”

 

ซูมู่เกอมองชายในชุดขาว  “นี่คือ….”

 

“เจ้ากล้าดียังไง!  เจ้าไม่คุกเข่าที่พื้นเพื่อถวายบังคมองค์ชายสองได้อย่างไร!”

 

องครักษ์ของจักรพรรดิต่อว่าซูมู่เกอ  แต่นางยืนนิ่งด้วยความตกใจ

 

อะไรนะ?

 

องค์ชายสอง!

 

ลูกชายอีกคนขององค์จักรพรรดิ์?!

 

มีเงินมีทองซ่อนอยู่ในภูเขาเขตเมืองโจวรึไง?  ทำไมลูกชายของจักรพรรดิถึงมาที่นี่ทีละคนๆ?!

 

ซูมู่เกอมองลงไปที่แผ่นหยกลายมังกรที่เอวของชายคนนั้น  ในแคว้นฉู่นอกจากองค์จักรพรรดิที่แท้จริงแล้ว  มีเพียงลูกหลานของมังกรโดยแท้เท่านั้น  จักรพรรดิ มีคุณสมบัติในการใช้รูปมังกรเป็นสัญลักษณ์

 

เนื่องจากเซี่ยโฮวโม่ผู้ที่มีอำนาจมาก  อยู่ในเขตหย่าเหมิน  ซูมู่เกอไม่กลัวแม้ว่าชายที่อยู่ตรงหน้านางจะเป็นคนปลอมตัวมา

 

“ยินดีอย่างยิ่งที่ได้พบท่านองค์ชายสอง”

 

มีรอยยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้าของเซี่ยโฮวคุณซึ่งทำให้ซูมู่เกอรู้สึกขนลุก  “นี่คือใต้เท้าซูจากเมืองชุนหยาง?”  เขาถาม

 

ซูมู่เกอเผชิญหน้ากับเขาอย่าสงบเหมือนปกติและตอบว่า  “ขอรับ”

 

“ข้ามาที่นี่เพื่อบรรเทาภัยพิบัติตามรับสั่งขององค์จักรพรรดิ  ข้าได้รับแจ้งว่าในเมืองนี้  ใต้เท้าซูได้จัดเตรียมเรื่องต่างๆ หลังเกิดภัยพิบัติได้อย่างเหมาะสม”

 

“พวกเขาเป็นส่วนหนึ่งในงานของข้า”

 

หลังจากทักทายแลกเปลี่ยนกันไม่กี่ครั้ง  เซี่ยโฮวคุณเข้าไปในหย่าเหมิน

 

ที่ปรึกษาหลี่ติดตามซูมู่เกอด้วยเหงื่อเย็นเพราะความกลัวและความตึงเครียด

 

“ใต้เท้าซู  มี  มีที่นั่นเพียงห้องเดียวที่เหลืออยู่ในเขตหย่าเหมิน…”  และห้องนั้นก็คือห้องเอนกประสงค์!  ถ้าเซี่ยโฮวคุณจะอยู่ที่หย่าเหมิน

 

ซูมู่เกอเหลือบมองเขา  “แล้วจะไล่ท่านออกไปแล้วให้ท่านกลับบ้านไปอยู่กับภรรยาตอนกลางคืนได้อย่างไร?”  ที่ปรึกษาหลี่ยังอาศัยอยู่ในเขตหย่าเหมินในทุกวันนี้เพื่อความสะดวกในการจัดการเรื่องต่างๆ

 

“ใต้เท้า  ได้โปรดอย่าล้อเล่นกับข้าน้อยเลย”  ตอนนี้เขามีพลังใจมากกว่าช่วงใดในชีวิตของเขา  จักรพรรดิส่งใต้เท้าเซี่ยมาที่นี่ก่อน  แล้วก็ยังส่งลูกชายของเขามาอีก  สิ่งนี้แสดงให้เห็นถึงความสำคัญอย่างยิ่งของเมืองโจวในความคิดของจักรพรรดิ  คืนนี้เขาคงตื่นเต้นจนแทบจะนอนไม่หลับ!

 

“เนื่องจากเหลือห้องเดียว ยังต้องทำความสะอาด  มันเป็นทางเลือกที่สองขององค์ชายที่จะอยู่ต่อหรือไม่?”

 

“ได้ ได้สิ”

 

เซี่ยโฮวคุณไม่ได้ไปที่ห้องหนังสือ  เขาตรงไปที่ห้องของเซี่ยโฮวโม่

 

โจวเหว่ยเข้าไปในห้องและมองไปที่เซี่ยโฮวโม่ด้วยการแสดงออกที่ผิดปกติบนใบหน้าของเขา

 

เซี่ยโฮวโม่เงยหน้าขึ้นมองเขา  ตะลึงเล็กน้อย  “เกิดอะไรขึ้น?”

 

“ใต้เท้า  องค์ชายสองเสด็จมาอยู่ที่เขตโจวแล้วขอรับ”

 

ตงหลินและโจวฉิ่วมองหน้ากันเงียบๆ

 

“เหตุใดองค์ชายสองจึงมาที่เขตโจวในเวลาเยี่ยงนี้?”

 

เซี่ยโฮวโม่หมุนแหวนหยกที่นิ้วหัวแม่มือของเขาอย่างช้าๆ  “สิ่งต่างๆกำลังน่าสนใจมากขึ้นเรื่อยๆ ในเขตโจวแห่งนี้……….”

 

“ถ้าไม่ได้ยินจากคนอื่นๆ  ข้าไม่รู้เลยว่าราชาแห่งจินก็อยู่ในเขตโจวเช่นกัน”  เสียงของเซี่ยโฮวคุณดังมาจากด้านนอก

 

เซี่ยโฮวโม่มองไปที่ตงหลินและส่งสัญญาณให้พวกเขาออกไป

 

องค์รักษ์ที่ด้านนอกปล่อยให้เซี่ยโฮวคุณเข้ามา

 

เซี่ยโฮวคุณมองไปที่เซี่ยโฮวโม่ด้วยรอยยิ้มและมองเห็นเก้าอี้ให้ตัวเองนั่ง  จากนั้นเขาก็รินชาให้ตัวเองจิบ  และวางมันลงพร้อมกับขมวดคิ้ว

 

“ข้าเกือบเข้าใจผิดว่าเจ้าเป็นคนอื่นก่อนที่ข้าจะพบตงหลิน  มันเหมือนว่าใบหน้าของราชาแห่งจินคนนี้จะไม่เหมาะกับเจ้า”

 

เซี่ยโฮวโม่มองไปที่เขาอย่างรวดเร็วโดยไร้อารมณ์

 

“แล้ว  ราชาแห่งจิน  เจ้าละทิ้งหน้าที่ประจำโดยไม่ได้รับอนุญาตหรือไม่?  ข้าได้ยินมาว่าค่ายหยานเซี่ยไม่ได้สงบสุขเมื่อเร็วๆนี้  เจ้าเกียจคร้านถึงกับหลบมาซ่อนตัวที่นี่หรือ?”

 

เซี่ยโฮวคุณมาพร้อมกับข้อกล่าวหานี้ต่อเซี่ยโฮวโม่  หากแม่ทัพใหญ่ไม่อยู่ในระหว่างสงคราม  ความวุ่นวายจะเกิดขึ้นโดยเจ้าหน้าที่พลเรือนในราชสำนักของจักรวรรดิ  เนื่องจากนี่เป็นความผิดทางอาญาที่ยิ่งใหญ่

 

เซี่ยโฮวโม่ไม่ได้กลัวมันเลย  เขาไม่ต้องกังวลที่จะจัดการกับปัญหาที่ไม่จำเป็น

 

“องค์ชายสอง  พี่ชายของข้า  งั้นที่ท่านอยู่ที่นี่ในเขตโจวเพื่อมาบรรเทาภัยพิบัติตามคำสั่งของจักรพรรดิ์?”

 

“แน่นอน  เจ้าคงไม่บอกข้าหรอกนะว่าเจ้าก็อยู่ในรับสั่งของจักรพรรดิด้วย ใช่ไหม?”

 

เซี่ยโฮวโม่โยนจดหมายลงบนโต๊ะ  เซี่ยโฮวคุณหรี่ตามองเขาดวงตาของเขาราวนกฟีนิกซ์  ซึ่งเชิดขึ้นเล็กน้อยที่หางตาทั้งคู่  และหยิบจดหมายขึ้นมาอ่าน

 

หลังจากนั้นไม่นาน  เขาก็วางจดหมายกลับลงบนโต๊ะ

 

“มันดูเหมือนว่าท่านพ่อของเราทรงให้ความสำคัญกับน้ำท่วมมาก  มิฉะนั้นเขาจะไม่ส่งเราท้งสองคนมาทีละคนเช่นนี้  อย่างไรก็ตาม  เนื่องจากท่านพ่อของเราส่งข้ามาที่นี่  เจ้าสามารถปล่อยให้ข้าจัดการทุกอย่างได้และจัดการกับความวุ่นวายในค่ายหยานเซี่ย”

 

เซี่ยโฮวโม่ลดสายตาลงและมองไปที่เซี่ยโฮวคุณด้วยความเย็นชา

 

เมื่อเห็นเซี่ยโฮวโม่นิ่งอยู่ในความเงียบของเขา  เซี่ยโฮวคุณกล่าวต่อว่า  “เจ้าปกป้องค่าย หยานเซี่ยมาหลายปีและท่านพ่อของเราเชื่อมั่นในตัวเจ้าเสมอ  ไม่สามารถถไลได้ในตอนนี้”

 

เซี่ยโฮวโม่ขดมุมปากของเขา  “องค์ชายสอง  ขอบคุณในความห่วงใย”

 

“เราเป็นพี่น้องกันและเจ้าสุภาพกับข้ามากเกินไป  มันเป็นเรื่องฉุกเฉินที่มีในค่ายหยานเซี่ย  และเจ้าควรกลับไปโดยเร็วที่สุด”

 

เซี่ยโฮวโม่ยืนขึ้นและเดินไปที่ประตู

 

เมื่อเห็นสิ่งนี้มีรอยยิ้มบนใบหน้าของเซี่ยโฮวคุณเนื่องจากเขาคิดว่าเซี่ยโฮวโม่กำลังจะจากไป

 

อย่างไรก็ตาม  เซี่ยโฮวโม่ก็หยุดอยู่ที่ประตู  “ข้าจะไม่ยอมแพ้กลางคัน”

 

หลังจากพูดสิ่งนี้เขาก็หันไปมองเซี่ยโฮวคุณ  “ข้ากำลังจะพักผ่อน  พี่ชาย  โปรดอภัยที่ไม่อาจพบปะกับท่านต่อได้”

 

รอยยิ้มตรึงบนใบหน้าของเซี่ยโฮวคุณทันที  มีอาการกระตุกที่มุมปากของเขา  เขาพยายามสงบสติอารมณ์แล้วเดินไปที่เซี่ยโฮวโม่  “น้องเก้า  เจ้าไม่เชื่อฟังข้า  เจ้ากลัวว่าข้าจะเอาความดีความชอบของเจ้าไปหมดหรือ?”

 

เซี่ยโฮวโม่มองเห็นซูมู่เกอมาที่สนามอย่างไม่แยเส  “พี่ชาย  จริงๆแล้ว  มันไม่ไม่จำเป็นสำหรับท่านที่ต้องมาที่นี่ในตอนนี้เลย”

 

“เจ้า!”  เซี่ยโฮวคุณตระหนักดีว่าน้องชายคนนี้ไม่เคยง่ายที่จะเข้ากับเขา  อย่างไรก็ตาม  น้องชายของเขาซึ่งเป็นที่โปรดปรานของพ่อของพวกเขาถืออำนาจทางทหาร  จึงไม่สามารถทำให้โกรธเคืองได้ง่าย

 

“ดี  เนื่องน้องเก้าคิดว่าสงครามที่ค่ายหยานเซี่ยไม่สำคัญนัก  ข้าสมควรเงียบดีกว่า  เจ้าน่าจะทำด้วยความเหมาะสมแล้ว”  เซี่ยโฮวคุณสะบัดแขนเสื้อและจากไป

 

ซูมู่เกอพบเซี่ยโฮวคุณรีบออกไปขณะที่นางกำลังจะกลับไปที่ห้องของนางเพื่อเอายา  นางลดสายตา ก้มหน้าเล็กน้อยและถอยห่างเพื่อหลีกทางให้เขา  อย่างไรก็ตามเซี่ยโฮวคุณก็หยุดอยู่ตรงหน้านางและมองไปที่นางด้วยรูปลักษณ์ที่คาดเดาไม่ได้

 

“ใต้เท้าซู  มากับข้า”  เขาจากไปทันทีโดยไม่มีเวลาให้ซูมู่เกอได้ปฏิเสธ

 

ซูมู่เกอมองเขาอย่างดูถูกในใจ  องค์ชายเหล่านี้ช่างน่ารำคาญเสียจริง!

 

ขณะที่นางกำลังจะตามไปเสียงของเซี่ยโฮวโม่ก็ดังขึ้นจากข้างหลังนาง

 

“ใต้เท้าซู  มานี่”

 

ซูมู่เกอหยุดชะงัก  เงยหน้าขึ้นมองชายที่ยืนพิงประตูด้วยความสับสนบนใบหน้าของนาง

 

“ใต้เท้าเซี่ย  องค์ชายสองให้ข้าไปกับเขา  ข้ากลัวว่าเขามีอะไรจะบอกกับข้า…..”

 

เซี่ยโฮวโม่เบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อยและจับจ้องนิ่งที่เธออย่างเฉื่อยชา

 

มีความรู้สึก  ซูมู่เกอรู้สึกว่านางเป็นเหมือนเหยื่อ  เป็นเหยื่อที่ถูกเล็งเอาไว้!

 

“เจ้ารู้ไม่มากเท่าที่ปรึกษาหลี่  เจ้าไม่สงสัยเกี่ยวกับสิ่งที่ผู้ป่วยเหล่านั้นมีอาการเหมือนกันหรือ?”  เสียงของชายคนนั้นต่ำและแหบพร่า  เต็มไปด้วยการล่อหลอก

 

“ในการร่วมกัน?”  เขาค้นพบอะไร?

 

ครั้งนี้อย่างไม่ลังเล  ซูมู่เกอเกินไปหาเซี่ยโฮวโม่

 

ตามคำสั่งของซูมู่เกอ  ที่ปรึกษาหลี่ทำความสะอาดห้องที่เขาอยู่ก่อนอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้และพยายามอย่างเต็มที่เพื่อจัดการกับห้องนั้นสำหรับเซี่ยโฮวคุณ   มันดูไม่โกโรโกโสมากแล้ว

 

ใบหน้าของเซี่ยโฮวคุณไม่มีอะไรไม่พึงประสงค์เมื่อเขาก้าวเข้ามาในห้อง  เขาเพียงขอให้ที่ปรึกษาหลี่บอกเขาเกี่ยวกับสถานการณ์สำคัญของเขตโจว

 

“เจ้าหมายถึง  ขุนนางซูมีทักษะทางการแพทย์ที่ไม่ธรรมดาหรือ?”  เซี่ยโฮวคุณขัดคำพูดของที่ปรึกษาหลี่และขมวดคิ้ว

 

ที่ปรึกษาหลี่พยักหน้าอย่างแรงและตอบว่า  “พะย่ะค่ะ  ทักษะทางการแพทย์ของใต้เท้าซูนั้นยอดเยี่ยมมาก!”