มันเจ็บใจที่ซูหลุนให้นางเจ้าคุกเข่าลงให้กับซูจิงเหวิน  แม้ว่าเขาจะไม่ชอบนางเจ้าและเขาก็ไม่ได้ถือว่าพวกเขาเป็นมนุษย์  นางเป็นภรรยาคนเดิมของเขาและเขาคิดว่าซูจิงเหวินดูถูกเขาเพราะกลั่นแกล้งนางอย่างโจ่งแจ้ง  อาจเป็นเพราะเขาเกิดมาต่ำต้อย  จิตใต้สำนึกของเขาเพียรบอกว่าเขาด้อยกว่า

“เจ้าจะพิสูจน์ได้อย่างไรว่าน้องสาวของเจ้าทำให้เจ้าจมน้ำตายโดยเจตนา?”

“ท่านพ่อ  บางทีท่านอาจไม่รู้ว่าข้าสามารถว่ายน้ำได้ตั้งแต่เด็กแล้ว  ข้าสามารถว่ายน้ำในแม่น้ำใหญ่ได้นับประสาอะไรกับสระบัวเล็กๆนั่น”

“เรื่องไร้สาระ  เจ้าว่ายน้ำไม่เป็น!”  ซูจิงเหวินเป็นกังวลเมื่อได้ยินเช่นนั้น

“ท่านพ่อ  ถ้าท่านไม่เชื่อว่าข้าว่ายน้ำได้  ข้าพิสูจน์มันได้นะ”

นางเจ้าคิดว่ามู่เกอคนนี้แปลกมากและนางก็แตกต่างจากเมื่อก่อน

ซูหลุนคิดว่ามู่เกอไม่มีเหตุผลที่จะโกหก

เขาขมวดคิ้วและหันไปหาซูจิงเหวิน  ตอนนี้เขาคิดว่านางโกหก

เขารู้ว่านางอันและลูกสาวของนางไม่น่าจะชอบนางเจ้าและมู่เกอมาโดยตลอด  แต่ก็คิดว่านางอันนาจะใจกว้างมีน้ำใจที่จะสนับสนุนพวกเขา  พวกเขาต้องการเมล็ดพืชเพียงเล็กน้อยและคฤหาสน์ซูอาจมีราคาไม่แพง

“จิงเหวิน  เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

ซูจิงเหวินไม่อยากจะเชื่อเลยว่าซูหลุนที่มีใบหน้าตรงไม่ได้สงสัยเธอ

ซูหลุนรักนางที่สุดและไม่สนใจซูมู่เกอ

แต่ตอนนี้เขาตั้งคำถามกับนางเกี่ยวกับซูมู่เกอผู้ต่ำต้อย!

นางอันรู้ว่าซูหลุนโกรธ  และพูดเบา ๆ ว่า  “นายท่านของข้า  บางทีพวกเขาอาจจะเล่นตีกัน  ในขณะที่เล่น       มู่เกอจึงตกลงไปในน้ำ  พวกเขาเป็นพี่น้องกันไม่มีความเกลียดชังอย่างลึกซึ้ง  ไม่จำเป็นต้องดุร้าย  จิงเหวินผิดในบางประการ   จิงเหวินไปขอโทษพี่สาวของเจ้า”

นางอันเดินไปหาซูจิงเหวิน  ด้วยความอ่อนโยนแต่มุ่งมั่นในดวงตาของนาง

แม้ว่าซูจิงเหวินจะเอาแต่ใจ แต่นางก็ยังกลัวนางอัน

แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะขอโทษซูมู่เกอ!

เมื่อเห็นว่าซูจิงเหวินยืนนิ่งอยู่กับที่  โดยไม่มีการกระทำใด ๆ ซูหลุนก็นิ่งเงียบ

“จิงเหวินรีบขอโทษพี่สาวของเจ้าซะ!”

“แม่….”

“ข้าไม่ต้องการคำขอโทษ”  มู่เกอปล่อยมือนางเจ้าและเดินไปที่ซูจิงเหวิน

“ท่านพ่อ  ข้าคิดคำถามอยู่เสมอว่าถ้ามีใครทำอะไรผิดจะทำให้เขาเรียนรู้บทเรียนเพื่อหลีกเลี่ยงความผิดพลาดเดิม ๆ ได้อย่างไร?  ตอนนี้ข้าได้รับคำตอบแล้ว”

“อย่างไร?”  ซูหลุนถามโดยไม่รู้ตัว

“มันคือ…ปล่อยให้นางต้องทนทุกข์กับสิ่งที่ทำกับคนอื่น  เพียงเท่านี้นางก็สามารถเรียนรู้บทเรียนได้อย่างลึกซึ้ง!”  เพียงแค่จบประโยค นางก็จับคอของซูจิงเหวินแล้วกดลงไปในอ่างล้างหน้า

“อ้า! …” (เสียงดังก้อง)

ใบหน้าของซูจิงเหวินถูกกดลงในน้ำ  ด้วยความตื่นตระหนกน้ำจำนวนมากถูกเทลงในจมูกและปากของนาง  ความกลัวที่จะเข้าใกล้ความตายทำให้นางต่อสู้อย่างหมดหวัง

ซูมู่เกอจับนางแน่นจนขยับไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

ทุกคนในห้องต่างหวาดกลัวการกระทำที่กะทันหันของนาง

นางอันมีปฏิกิริยาก่อนคนอื่น พูดขึ้นว่า  “ซูมู่เกอเจ้ากำลังทำอะไร!”  นางวิ่งไปที่มู่เกอในขณะที่พูด

มูเก๋อขยับร่างกายของนางและหลีกเลี่ยงนางอันโดยยังคงกดหัวซูจิงเหวินไว้

ผู้หญิงบอบบางที่ไม่สามารถก้าวอย่างมั่นคงได้ไม่มีความสามารถที่จะหยุดนางได้

เสียงกรีดร้องของนางอันทำให้ซูหลุนตื่นตัวขึ้นมา  เขาจ้องไปที่มู่เกอและดวงตาของเขาแทบจะหลุดออกมา

“ซูมู่เกอ  เจ้ากล้าดียังไง  ปล่อยน้องสาวเดี๋ยวนี้!”

มู่เกอคิดว่าเพียงพอแล้วและปล่อยมือของนาง

“เคร้ง”

“อ๊ะ  แค็ก แค็ก….”

ซูจิงเหวินยกศีรษะขึ้นจากน้ำและทรุดตัวลงบนพื้นไออย่างหนัก

“เหวิน เหวิน  เจ้าเป็นอย่างไร ดีหรือไม่?”

“ซูมู่เกอ เจ้ากล้าดียังไง!”  ข้าไม่อยากเชื่อเลยว่าเจ้ากล้าฆ่าแม้กระทั่งน้องสาวของเจ้าต่อหน้าข้า!”  ซูหลุนโกรธ  แต่เขาโกรธมากที่ซูมู่เกอไม่ได้จริงจังกับเขากว่าการดูแลซูจิงเหวิน

เขาคิดว่าซูมู่เกอกำลังท้าทายอำนาจของเขาในคฤหาสน์นี้

นางสมควรตายไปซะจริงๆ!

มู่เกอแสร้างทำเป็นไร้เดียงสา  ข้าแค่อยากให้จิงเหวินรู้ว่าความรู้สึกของการจมน้ำคืออย่างไรและรับรู้ความทุกข์ทรมานของข้าเมื่อตอนที่ข้าตกลงไปในน้ำและเกือบจะจมน้ำตาย  มีเพียงนางเท่านั้นที่จะผ่านไปได้  นางจึงจะเข้าใจและไม่ทำผิดพลาดอีก  ใช่ไหม?”