ทันใดนั้น ฉิงหยูส่งเสียงครวญครางอย่างเจ็บปวดทรมานหรือสนุกสนาน ดังมาจากในห้อง ตามด้วยเสียงกรีดร้องอย่างตกใจ

 

ไม่นานหลังจากนั้น ทหารรักษาการณ์ที่ไม่เรียบร้อยและฉิงหยูได้รับการจับกุมและถูกหลี่มาม่าพาตัวออกมา

 

ใบหน้าของฉิงหยูยังคงเต็มไปด้วยความเสน่หา แต่ว่างกายของนางสั่นสะท้านอย่างรุนแรงขณะที่นางมองไปที่นางอัน

 

“นะ นาย นายหญิง โปรดให้ข้าอธิบาย…”

 

นางอันเหล่มองนางอย่างอมทุกข์ “เจ้าเป็นสาวใช้ของนายหญิงใหญ่ มันจึงเป็นการตัดสินใจของนางว่าจะจัดการเจ้าอย่างไรแทนที่จะเป็นข้า เนื่องจากพ่อแม่ของเจ้าทั้งสองเป็นคนรับใช้มายาวนานในคฤหาสน์ของเรา เจ้าควรพูดความจริงมาดีกว่า”

 

หลี่มาม่าจับฉิงหยูไว้และแอบหยิกเนื้อของนาง ทําให้ฉิงหยูน้ําตาแทบไหล

 

ฉิงหยูชัดเจนเกี่ยวกับความนัยของนางอัน นางกําลังข่มขู่ด้วยพ่อแม่ของนาง!

 

“นายหญิง โปรดอภัยให้ข้าด้วย! ข้าไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไรเจ้าค่ะ หลังจากนายหญิงถวายเครื่องหอมแด่พระพุทธองค์แล้ว นางก็มาที่ห้องพักเพื่อพักผ่อนและขอให้ข้านําน้ําชามาให้นาง จู่ๆ ข้าก็รู้สึกเวียนหัวและเป็นลมไป หลังจากนั้นข้าก็หมดสติและไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น…” ฉิงหยูร้องไห้ ขณะมองไปที่นางจ้าว

 

“นายหญิง ท่านขอให้ข้าไปพบท่านที่ห้องของท่าน แต่ท่านทิ้งสาวใช้ไว้ที่นั่นได้อย่างไร?” ทหารรักษาการณ์คนที่คุกเข่าอยู่ข้างๆ ก็รู้สึกผิดปกติเช่นกันและคํารามด้วยความขุ่นเคืองขณะจ้องนิ่งไปที่นางจ้าวด้วยตาแดงก่ํา

 

คําพูดของพวกเขาสื่อข้อมูลมากมายที่ทําให้ทุกคนประหลาดใจ

 

“อะไรนะ? เจ้ากําลังพูดถึงอะไรกัน? ข้าไม่รู้จักเจ้าด้วยซ้ํา!” ทันทีที่นางจ้าวได้ยิน นางก็โกรธมาก แม้ว่านางจะเป็นคนอารมณ์ไม่รุนแรงก็ตาม

 

หากชื่อเสียงของนางถูกทําลาย ลูกๆของนางก็จะได้รับอิทธิพลอย่างมากเช่นกัน

 

“นายหญิง ท่านจําไม่ได้หรือว่าได้ส่งสิ่งเหล่านี้มาก่อน?ท่านโกหกข้าเกี่ยวกับพวกเขาหรือ? ท่านเคยบอกข้าว่าใต้เท้าปฏิบัติกับท่านไม่ดีและท่านก็เหงา แต่หลังจากได้อยู่ด้วยกันแล้วท่านรู้สึกมีความสุขมากขึ้น คําพูดเหล่านี้สร้างขึ้นเพื่อหลอกลวงข้าหรือ?” ทหารรักษาการณ์น้ําตาไหล พรั่งพรูแสดงให้เห็นถึงความสิ้นหวังและความโศกเศร้าของ ชายที่ถูกทอดทิ้งอย่างชัดเจน

 

“พี่สาว เกิดอะไรขึ้น? มันเป็นห้องของท่านทหารยาม คนนี้ไปที่ห้องของท่านโดยไม่มีเหตุผลได้ยังไงแถมยังเข้าไปพัวพันกับกับสาวใช้ของท่าน..?” นางอันถามทันที

 

นางจ้าวกําลังสั่นอย่างกังวล แต่ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร“ข้าไม่รู้จักเขา เขาเป็นคนโกหก! เขาพูดเรื่องไร้สาระ!”

 

เมื่อเทียบกับความตื่นตระหนกของนางจ้าว ซูมู่เกอสังเกตการแสดงออกของทุกคนอย่างใจเย็น

 

“เจ้าบอกว่าท่านแม่ของขามีความสัมพันธ์กับเจ้า เจ้ามีหลักฐานอะไรที่จะพิสูจน์ได้หรือไม่?

 

“มี แน่นอน” ทหารยามหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาและแสดงให้ฝูงชนดู มันเป็นผ้าเช็ดหน้าสีขาวเรียบๆ ปักคําว่า “นิ่ว” ที่ด้านล่าง “ฉิว” เป็นชื่อเรียกของนางจ้าว ซึ่งเป็นที่รู้จักของคนทั้งคฤหาสน์ตระกูลซู

 

“สิ่งนี้ข้าได้รับจากนายหญิงใหญ่ โดยบอกว่ามันเป็นความรักของนางที่มอบให้ข้า”

 

“ มันเป็นแค่ผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่ง มีผู้คนมากมายเข้ามาและออกจากลานบ้านของแม่ข้า หากมีคนตั้งใจจะหยิบผ้าเช็ดหน้าออกจากห้องของนางก็ทําได้ไม่ยาก จะเป็นหลักฐานได้อย่างไร?”

 

ซูมู่เกอหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาแล้วเดินไปที่ฉิงหยูจ้องมองนา งนิ่งๆ

 

“เจ้ามีเรื่องรัก ๆ ใคร ๆ กับฉิงหยูและนางเป็นสาวใช้ของท่านแม่ข้า นางต้องเป็นคนขโมยผ้าเช็ดหน้าไป”

 

“ไม่ ไม่ ข้าไม่ได้ทํา คุณหนู โยนความผิดให้ข้า! ท่านกําลังทําสิ่งนี้เพื่อให้นายหญิงใหญ่พ้นผิด!” ฉิงหยูยังคงกลัวซูมู่เกอเล็กน้อย หลังจากใช้เวลาหลายวันในลานดอกท้อบานนางเห็นได้ชัดเจนว่าซูมู่เกอได้รับการกล่าวขานที่สุดในลานบ้านนี้

 

“นายหญิงใหญ่ ท่านลืมคําพูดที่เคยบอกข้าไปแล้วหรือ?ท่านจะโหดเหี้ยมขนาดนี้ได้ยังไง” ทหารยามจ้องมองไปที่นางจ้าวอย่างตําหนิ

 

พวกเขาพูดที่ละคนและริเริ่มอย่างสมบูรณ์

 

และคนทั่วไปมองไปที่นางจ้าวอย่างดูถูกเหยียดหยามมากกว่าเมื่อก่อน

 

“แน่นอนมาก นางเป็นผู้หญิงบ้านนอกที่โง่เขลา มิฉะนั้นนางจะสร้างเรื่องอื้อฉาวที่น่าอับอายเช่นนี้ได้อย่างไร?”

 

“พี่สาว ข้าเคารพท่านมาตลอด แต่ข้าไม่เคยคาดคิดว่าท่านจะทําแบบนี้ ท่านจะทรยศต่อใต้เท้าได้อย่างไร! เอาผู้หญิงไร้ยางอายคนนี้กลับไปที่คฤหาสน์และปล่อยให้นางไปรับโทษจากใต้เท้า!” นางอันไม่รออีกต่อไปและตัดสินความเชื่อมั่นของนางจ้าวโดยไม่มีที่ว่างให้นางจ้าวได้อธิบาย

 

“ไม่ ข้าไม่ได้ทํา ข้าไม่ได้ทํา!” นางจ้าวยุ่งเหยิงไปหมดหากนางถูกตัดสินเช่นนี้นางและลูกๆของนางจะต้องถึงคราวเคราะห์ในอนาคต!

 

“ใครกล้าแตะท่านแม่ของข้า?” ซูมู่เกอก้าวไปข้างหน้าเพื่อปกป้องนางจ้าวและสังเกตเห็นรอยยิ้มที่แต้มบนใบหน้าของนางอัน

 

“นายหญิง เรายังไม่ได้ทําให้เรื่องมันชัดเจนเลย ท่านทําเกินไปหรือไม่?” ซูมู่เกอมองไปที่นางอันด้วยรอยยิ้มจางๆทําให้นางอันตะลึงทันที

 

“เกินไป? เจ้าต้องการให้คฤหาสน์ตระกูลซูของเราถูกหัวเราะเยาะงั้นรึ?”

 

“ถ้าทุกอย่างไม่ได้รับการชี้แจง เราจะถูกหัวเราะเยาะจริงๆ” ซูมู่เกอหันไปมองฉิงหยูด้วยสายตาที่สงบนิ่งของนางซึ่งทําให้การเต้นของหัวใจของฉิงหยูระรัวอย่างอธิบายไม่ถูก

 

“พูดซ้ําในสิ่งที่เจ้าพูดเมื่อกี้สิ”

 

“อะไร อะไรนะ?”

 

“เจ้าบอกว่าเจ้ากลับไปพร้อมกับน้ําชาให้ท่านแม่ของข้าและก็หมดสติไปทันที เมื่อเจ้าเข้าไปในห้องใช่หรือไม่?”

 

ฉิงหยูตัวแข็งที่อชั่วขณะ และพยักหน้าโดยไม่รู้ตัว “ใช่”

 

“เจ้ากลับไปตอนที่ยาม?”

 

“มันเป็น” ฉิงหยูหยุดไปชั่วขณะ “มันเป็นเวลาราวๆ 7.30 ในยามเช้า” นางจําเวลาได้อย่างไร? นางเพิ่งสร้างขึ้นมา

 

“เจ้าบอกข้ามา ว่าเจ้าเข้าไปเมื่อไหร่? ฉิงหยูอยู่ข้างในตอนที่เจ้าเข้าไปหรือไม่? ตอนนั้นนางอยู่ที่ไหน?” จู่ๆ ซูมู่เกอก็หันไปหาทหารยามและถามอย่างรวดเร็ว

ทหารยามประหลาดใจกับคําถามของนาง “เมื่อถึงเวลานัดหมายประมาณ 07:15 ข้าเข้าไปในห้องของนาง หลังจากเข้าห้องแล้ว ข้ารู้สึกอึดอัดและจําไม่ได้ว่าเกิดอะไรขี้ นอีก…”

 

“เจ้าแน่ใจหรือว่าเจ้าไม่ได้โกหก? เจ้าสาบานได้ไหมว่าสิ่งที่เจ้าพูดตอนนี้เป็นความจริง”

 

“ใช่ สิ่งที่ข้าพูดเป็นความจริง จริงๆ”

 

“ข้าด้วย มันเป็นความจริง”

 

ทั้งคู่ยืนยันอย่างเด็ดเดี่ยว

 

จู่ๆ ซูมู่เกอกเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มองนางอันและยิ้ม

 

“นายหญิง เป็นข้าทาสดื้อด้าน! ทาสที่ชั่วร้าย!”

 

นางอันมองไปที่รอยยิ้มของนางและรู้สึกประหม่าเล็กน้อยแต่ไม่สามารถบอกได้ว่าทําไม

 

“มันเป็นเรื่องสมเหตุสมผลที่คุณหนูใหญ่จะพิสูจน์ให้นายหญิงใหญ่ แต่นายหญิงใหญ่ทําสิ่งที่ผิดจริงๆ ซึ่งไม่สามารถปกปิดได้ด้วยคําพูดไม่กี่คํา”

 

ซูมู่เกอพยักหน้า “แน่นอน นายน้อย เชิญเจ้าค่ะ” 

 

ทุกคนสับสนกับคําพูดของมู่เกอและพระภิกษุสงฆ์ตัวน้อยก็เดินออกมาท่ามกลางฝูงชน

 

“อมิตาพุทธ

 

“ผู้มีพระคุณ ข้าช่วยผู้มีพระคุณท่านนี้ออกจากห้องกับผู้มีพระคุณคนนั้นในตอนเช้าเวลา 7.45 เพราะผู้มีพระคุณคนนี้หมดสติ เนื่องจากถูกวางยาที่ทําให้ไม่รู้สึกตัว ซึ่งได้รับการรักษาโดยท่านปรมาจารย์หรู่เฉิน”

 

“อะไรนะ?” ทุกคนมองไปที่พระเด็กด้วยความฉงน

 

“ถ้าท่านไม่เข้าใจ ข้าจะพูดอีกครั้ง”

 

พระเด็กพูดซ้ําคําพูดของเขาทําให้เห็นชัดว่าซูมู่เกอพบว่านางจ้าวหมดสติเลยขอให้เขาช่วยนางออกจากห้องและเชิญเจ้าอาวาสมาตรวจวินิจฉัยและรักษา ซึ่งพบว่านางถูกวางยาด้วยรูปที่ทําให้หมดสติ

 

“ท่านหมายความว่านายหญิงซูได้รับความช่วยเหลือจากท่านพานางออกมาจากห้องใช่หรือไม่? มีคนถามด้วยความสับสน

 

“ใช่ ตอนนั้นนายหญิงซูหมดสติ”

 

“งั้น เจ้าโกหกชัดๆ!” ซูมู่เกอมองไปที่ฉิงหยูและทหารยามอย่างรุนแรง

 

“ข้าไม่ได้”

 

“เจ้าบอกว่าท่านแม่ของข้าอยู่ในห้องเมื่อเจ้าเข้าไป แต่ตอนนั้นข้าได้ช่วยท่านแม่ออกมาแล้วกับนายน้อย ไม่มีใครอยู่ในห้อง!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉิงหยูก็ตื่นตระหนกและมองไปที่นางอันอย่างลืมตัว

 

“นายหญิง ข้า ข้าผิดจริงๆ…”

 

ด้วยการตอบกลับอย่างกะทันหัน นางอันคว้าไว้โดยไม่ได้เตรียมตัวและทําอะไรไม่ถูก

 

นางไม่คิดต่อการปรากฏตัวของซูมู่เกอได้อย่างไรและมาตการรับมือ?!

 

แม้แต่ปรมาจารย์หรูเฉินก็สามารถเป็นพยานแทนนางจ้าวได้ พวกเขาจึงไม่สามารถพูดอะไรได้ในตอนนี้

 

“เยี่ยม ช่างเป็นทาสที่ไร้ยางอาย! หลังจากทําสิ่งที่น่าอับอายแล้ว พวกเขาถึงกับอยากจะกล่าวโทษนายหญิง! เข้า มาปิดปากของพวกมันและนําตัวกลับไป!” นางอันร้อนใจหากพวกเขาเปิดเผยอะไรบางอย่าง นางจะมีปัญหาแน่! 

 

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉิงหยูก็เปิดปากและต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ปากของนางถูกปิดทันทีด้วยผ้าเช็ดหน้าของหลี่มาม่าซึ่งลากนางออกไปอย่างรวดเร็ว ซูมู่เกอที่ช่วยเหลือนางจ้าวไม่สามารถหยุดพวกเขาได้ทันเวลา

 

“พี่สาว ท่านสบายดีใช่ไหม? ทาสที่ดื้อด้านเหล่านั้นช่างน่า สะอิดสะเอียน คนซึ่งเกือบจะทําลายความบริสุทธิ์ของท่านมันจะสายมากแล้ว กลับกันเถอะ” นางอันยกมุมปากของนางขึ้นและออกจากวิหารไปซึ่งได้รับการสนับสนุนจากสาวใช้ของนาง

 

“ทุกวันนี้ เราไม่จําเป็นต้องจ่ายเงินเพื่อชมการแสดงอีกแล้ว ซึ่งเป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยมจริงๆ” ฟางหัวเราะออกมาดังๆเมื่อดูร่างที่ทิ้งไปของนางอันแล้วเดินจากไป

ไม่มีนายหญิงผู้สูงศักดิ์คนใดที่มีจิตใจเรียบง่าย แม้ว่าพวกเขาจะสับสนเล็กน้อยในตอนแรก ทุกคนได้เห็นแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในตอนนี้

 

แต่ใครจะห่วงว่าความจริงคือ? ท้ายที่สุดแล้ว มันไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขาเลย

 

“มูมู่” นางจ้าวกํามือซูมู่เกอไว้แน่น และซูมู่เกอรู้สึกได้ถึงร่างสั่นสะท้านของนางที่เกิดจากความโกรธหรือความกลัว

 

“ท่านแม่ กลับบ้านก่อนเถิดแล้วเราค่อยคุยกันเจ้าค่ะ”ซูมู่เกอจับมือของนางจ้าวไว้แน่นโดยไม่พูดอะไรซักคํา 

 

นางจ้าวพยักหน้าด้วยดวงตาแดงก่ําและเดินออกจากวัดวลั่วหยินไปพร้อมกับซูมู่เกอ

 

บนรถม้ากลับไปที่คฤหาสน์ นางอันรู้สึกหดหูใจมาก 

 

นางคิดว่าครั้งนี้ นางสามารถทําลายแม่และลูกสาวทั้งสองนางนี้ได้แน่ ไม่ปล่อยให้พวกมันมีโอกาสกลับมาได้ แต่ซูมู่เกอปรากฏตัวขึ้นอย่างไม่คาดคิดและทําลายแผนการอันสมบูรณ์แบบของนาง!

 

“อีเด็กบ้าน ดูเหมือนมันจะกลายร่างเป็นอีกคนหลังจากรอดตายมาได้อย่างหวุดหวิด!”

 

หลี่มาม่าเองยังรู้สึกได้ว่าซูมู่เกอแตกต่างจากในอดีตโดยสิ้นเชิง นิสัยใจคอของนางที่สะสมมานานกว่าสิบปีเปลี่ยนไปในชั่วข้ามคืน

 

“เป็นไปได้ไหมเจ้าค่ะที่คุณหนูใหญ่จะถูกผีเข้าสิง…”

 

เมื่อได้ยินคําพูดของหลี่มาม่า นางอันก็หยุดคิดลึกๆ ในดวงตาของนาง

 

หลังจากมาถึงคฤหาสน์ตระกูลซูแล้ว นางจ้าวก็ขังตัวเองอยู่แต่ในห้อง

 

“มูมู่ อย่าสืบหาเรื่องนี้อีก แม่ขอร้อง” ก่อนที่จะเข้าไปในห้องนางจ้าวจับมือซูมู่เกอไว้แน่นและวิงวอน

 

นางจ้าวกลัวเรื่องนี้จะบานปลาย ซึ่งจะส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของซูมู่เกอ

 

ซูมู่เกอกดริมฝีปากของนางเข้าหากันเล็กน้อย นางแน่ใจว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับนางอัน และเป็นไปไม่ได้ที่นางจะปล่อยนางอันไปง่ายๆแบบนี้! แต่นางต้องสัญญาอย่างชัดเจนกับแม่ของนางในเวลานี้เท่านั้นเพื่อที่นางจ้าวจะไม่คิดมากและทุกข์ร้อนใจอีก

 

“ได้เจ้าค่ะ ท่านแม่”