ตอนที่ 76 ความสุขของการเรียน

 

 

หวังลิ่งนั่งลงที่โต๊ะเขียนหนังสือของเขาซึ่งบนโต๊ะเต็มไปด้วยหนังสือเรียนหลายวิชา แม้ว่าพวกเขาจะไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่โรงเรียนอันดับที่59เป็นเวลาสี่วัน แต่จำนวนการบ้านของอาจารย์ป่านก็ไม่ลดลงเลย อาจารย์พูดไว้ว่า “การเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนนั่นเป็นสิ่งที่เธอต้องรับผิดชอบ และการบ้านพวกนี้ด้วยพวกเธอต้องทำมันให้หมด”

 

ปากกาและดินสอก็อบลินนั้นถูกสร้างขึ้นมาโดยวิชาของหวังลิ่ง ซึ่งเขาสามารถสั่งให้มันทำการบ้านแทนเขาได้ ซึ่งข้อแม้ก็คือมันต้องเป็นสิ่งที่เขารู้และเข้าใจมันแล้วเท่านั้น ซึ่งเขานั้นขาดเรียนถึงสี่วันเต็มอย่างแรกที่ต้องทำก็คือการอ่านทำความเข้าใจบทเรียนทั้งหมด แล้วจึงสั่งให้ปากกาและยางลบก็อบลินช่วยทีหลัง

 

เขาใช้เวลาสองนาทีในการอ่านรายละเอียดการบ้านและบทเรียนของอาทิตย์ที่ผ่านมา ทำให้เขารู้ว่าเขาพลาดไปหลายเรื่องมาก ยิ่งวิชาฟิสิกส์และคณิตศาสตร์ อาจารย์ทั้งสองวิชาได้ให้การบ้านเด็กถึงห้าอย่างและต้องทำให้เสร็จภายในวันหยุดนี้!

 

ซึ่งเขาให้สามคำกับการบ้านพวกนี้ว่า “บ้า…ไป…แล้ว”

 

ซึ่งเขาสามารถนึกภาพตอนที่ทุกคนในห้องได้รับการบ้านเหล่านี้ออก…

 

แต่ในทางกลับกัน หวังลิ่งเป็นคนที่รักการเรียนมาก เมื่อเขายังเด็กเขาเรียนรู้วิชาหลายอย่างด้วยตัวเองรวมไปถึงสุดยอดวิชาขั้นสูงอย่างสามพันวิชาขั้นสูง ราวกับว่าเขานั้นรู้วิชาเหล่านั้นมาตั้งแต่ตอนเกิด แต่เขายังไม่รู้ภาษาเขาจึงต้องเรียนมันเพื่อทำความเข้าใจวิชาเหล่านั้น

 

การเรียนเป็นเพียงแค่อย่างเดียวที่ทำให้เขามีความสุข!

 

หวังลิ่งเริ่มเปิดหนังสือ ใส่ที่อุดหูและเริ่มต้นการเรียนส่วนตัวของเขา เพราะว่าเขาไม่สามารถหยุดการได้ยินเสียงได้เขาจึงต้องใส่ที่อุดหูเพื่อหยุดการได้ยินเสียงเหล่านั้น ที่อุดหูอันนี้ไม่ใช่ที่อุดหูธรรมดาทั่วไปเพราะมันทำมาจากวัสดุเดียวกันกับยันต์ผนึกของเขาซึ่งออกแบบโดยหวังหมิง

 

……………………………..

 

 

มันเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ที่สงบสุขสำหรับหวังลิ่ง และเปลือกตาของหวังลิ่งก็ไม่ได้แจ้งเตือนปัญหาใดๆ

 

ราวๆเที่ยงวัน มีรถลีมูซีนสีเทามาจอดอยู่ไม่ไกลจากบ้านของหวังลิ่ง

 

“คุณหนู พวกเรามาถึงที่หมายแล้ว”

 

ภายในรถลีมูซีนคันนั้นมีผู้ชายแก่แต่งตัวเหมือนพ่อบ้านหันหน้ามาทางด้านหลังรถและพูดกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง

 

เด็กผู้หญิงซึ่งนั่งไขว่ห้างอยู่ข้างหลังอายุราวๆสิบสองปีและไม่สูงมากนัก เธอสวมกางเกงยีนสามส่วน เสื้อสไตล์ฮิปฮอปและหมวกอาราเล่

 

เด็กคนนี้เป็นเด็กผู้หญิงที่หน้าตาสวยและมาดดั่งดาราเด็ก ซึ่งในระแวกรอบบ้านของหวังลิ่งไม่ค่อยมีคนทำให้ไม่มีใครจำเธอได้

 

แน่นอนว่าเธอนั้นชอบความรู้สึกที่มีคนจำเธอได้ แต่ในที่ที่ไม่ค่อยมีใครผ่านไปผ่านมาแบบนี้ เธอก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะมีใครจำเธอได้อยู่แล้ว เด็กผู้หญิงบนรถลีมูซีนถอนหายใจ เธอแอบมองผ่านหน้าต่างรถไปยังบ้านของหวังลิ่งซึ่งอยู่ไม่ไกล “ผู้ชายที่อยู่ในบ้านหลังนี้หรอที่พี่สาวแอบมาหา?”

 

“ใช่แล้วคุณหนู พวกเราสืบเรื่องนี้มาอย่างดี”

 

“เหอะ?! แน่ใจนะว่าไม่ผิด? พี่เขยในอนาคตของฉันทำไมถึงอยู่ในถิ่นทุรกันดารแบบนี้?”

 

“ไม่มีผิดพลาดแน่นอนครับคุณหนู นี่เป็นที่อยู่ซึ่งได้รับมาจากคนขับรถของคุณหนูซุนหรง… แต่ผมต้องเตือนคุณหนูว่ามันยังเร็วไปที่จะเรียกเขาว่าพี่เขยนะครับ แม้ว่าความรักจะไม่มีการจำกัดชนชั้นและฐานะแล้วก็ตาม แต่การแต่งงานของคุณหนูซุนหรงถือเป็นเรื่องที่ใหญ่เรื่องหนึ่ง”

 

“โอเค โอเค นายไม่ต้องบอกเรื่องพวกนั้นกับฉันก็ได้ นายนี่มันน่ารำคาญจริงๆ…” เด็กหญิงกลอกตาอย่างรำคาญ “เกี่ยวกับการทำนายบ้าๆพวกนั้นใช่ไหม ฉันรู้แล้วน่า…”

 

พ่อบ้านแก่ถึงกับเหงื่อตก “คุณหนู คุณหนูต้องระมัดระวังคำพูดด้วยนะครับ นั่นเป็นคำทำนายจากท่านราชาอมตะจากตระกูลโม่เลยนะครับ…”

 

เด็กหญิงยักไหล่ “นี่มันยุควิทยาศาสตร์แล้ว! พวกนายยังเชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติแบบนั้นอีกหรือไง? ฉันไม่คิดว่าคำพูดของนักทำนายหรือหมอผีแก่คนนั้นมันดูน่าเชื่อถือเสียเท่าไหร่… แล้วไอคำพูดพวกนั้นอีก ‘เมื่อหยินหยางเข้าสู่กลียุค เลือดของตระกูลโม่จะเขียนบนท้องฟ้า’… มันฟังดูเพ้อเจ้อไปหน่อยไหม?”

 

พ่อบ้านแก่ส่ายหัวและยิ้มเจื๋อนๆ “ผมว่าเชื่อไว้บ้างก็ไม่เสียหายนะครับ! อีกอย่างมันเป็นถึงคำพูดของราชาอมตะจากตระกูลโม่นะครับ… คุณหนูซุนหรงจะต้องหาคนที่แข็งแกร่งเพื่อที่จะย้อมสีท้องฟ้าเป็นสีแดงด้วยเลือดของตระกูลโม่เพื่อลบล้างคำสาป”

 

เด็กหญิงไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงเพิ่มกับพ่อบ้านของเธอ เธอกลับตรวจเช็คเครื่องแต่งกายของเธอและพร้อมที่จะลงจากรถ เธอหันไปถามพ่อบ้านของเธอ “ของขวัญที่เตรียมไว้หล่ะ?”

 

เพราะนี่เป็นการพบกันครั้งแรกระหว่างเธอและแฟนของพี่สาวของขวัญเป็นสิ่งสำคัญ และนี่เป็นมารยาทของตระกูลที่สอน ซุนหยิว มาตั้งแต่เธอยังเด็ก

 

พ่อบ้านยื่นกระเป๋ามิติให้ใบหนึ่ง “นี่ครับคุณหนู ภายในกระเป๋ามีลูกพีชหมื่นปีสองลูก ซึ่งมีสรรพคุณเป็นยาอายุวัฒนะและแก้ท้องผูก ยาบำรุงผิวสองขวดซึ่งจะช่วยเพิ่มความชุ่มชื้นและผลัดเซลล์ผิวเก่าและยังช่วยแก้เรื่องท้องเสีย ยาฉวนหวงสองชุดสำหรับการดีท็อกซึ่งมันสามารถล้างของเสียภายในร่างกายแทบจะหมดไส้หมดพุง และยังมี…”

 

“…พอได้แล้ว!”

 

ซุนหยิวไม่รอให้พ่อบ้านแก่ของเธอพูดจนจบก่อนที่เธอจะคว้ากระเป๋าใบนั้นและรีบลงจากรถไป

 

…………………………………….

 

 

เด็กหญิงยืนอยู่ข้างหน้าบ้านของหวังลิ่งซึ่งไม่รู้เลยว่ามีคนคนหนึ่งกำลังจริงจังกับการอ่านหนังสืออยู่ชั้นสองของบ้าน

 

หลังจากยืนรออยู่หน้าประตูอยู่สักพักซุนหยิวกำลังคิดแผนสร้างความประทับใจ มันเป็นวันหยุดคนที่จะมาเปิดประตูอาจจะไม่ใช่แฟนของพี่สาวโอกาสสูงที่จะเป็นพ่อหรือแม่ของเขา

 

และเมื่อประตูเปิดออกเธอควรจะแนะนำตัวด้วยชื่อจริงของเธอหรือชื่อในวงการดี?

 

ชื่อในวงการของเธอคือจื่อเถาซึ่งค่อนข้างจะเป็นที่รู้จัก แต่ก็ไม่แน่ว่าชื่อเสียงของเธออาจจะดังมาไม่ถึงพื้นที่อันห่างไกลเช่นนี้… มันคงน่าอับอายหากเธอบอกชื่อในวงการของเธอแล้วไม่มีใครรู้จัก

 

เมื่อเธอจัดการกับแผนการทุกอย่างเสร็จแล้วเธอจึงรวบรวมความกล้าและกำลังจะเคาะประตู ก็มีเห็นเงาของคนสองคนโผล่เข้ามาในคลองสายตาของเธอ พวกเขาเป็นผู้ชายร่างสายสูงใหญ่ซึ่งก่อนหน้านี้แอบซ่อนตัวอยู่บนหลังคา…

 

“อะไรเนี่ย! พวกนายเป็นใคร?” ซุนหยิวกำลังงงกับเหตุการณ์ตรงหน้า

 

“คุณหนูพวกเราต้องขอประทานโทษด้วย”

 

หนึ่งในสองคนนั้นมองเธอและพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “…ไม่มีใครสามารถรบกวนเจ้านายของพวกเราในขณะที่เขากำลังตั้งใจอ่านหนังสือ!”