ตอนที่ 144 แพะ!

 

 

 

โจวยี่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าเขาจะได้มาเจอหวังลิ่งที่นี่ หลังจากเขาได้รับโทรศัพท์จากลูกน้องเขาก็รีบลงมาข้างล่างทันที

 

“คุณโจวครับ คนพวกนี้เป็นคนที่ทุบรถของเราและดูเหมือนพวกเขาจะปฏิเสธความรับผิดชอบด้วย คุณโจวอยากจะให้ผมเรียกทนายไหม…” ก่อนที่เขาจะทันได้หยิบโทรศัพท์ออกมาเขารู้สึกว่าเขากำลังโดนเจ้านายของเขาจ้อง ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

 

ดูเหมือนว่าสถานการณ์พลิก

 

ชายผู้สวมแว่นดำตอนนี้เหงื่อไหลพรากหลังจากรับรู้ได้ถึงบรรยากาศที่แปลกไป

 

“…”

 

“นายรู้หรือเปล่าว่าคนนี้น่ะใคร?” โจวยี่ชี้นิ้วไปที่หวังลิ่ง “คนนี้น่ะ เป็นอาจารย์ของฉัน ถ้าอาจารย์ของฉันจะทุบมันแล้วจะทำไม เขาก็แค่ทุบเพราะความรักต่างหาก!”

 

ชายสวมแว่นดำ “…”

 

เทพมือระเบิด “…”

 

หวังลิ่ง “…”

 

โจวยี่รีบเดินมากุมมือหวังลิ่งด้วยความตื่นเต้น “อาจารย์ ศิษย์หวังมาตลอดทุกวันทุกคืน และในที่สุดศิษย์ก็ได้เจออาจารย์!”

 

หวังลิ่งรู้ว่าสึกว่าเขากำลังถูกคุกคามโดยโจวยี่

 

หวังลิ่งเคยได้ยินเรื่องเล่าเรื่องหนึ่งที่ว่า มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งได้บังเอิญเดินชนหญิงชราในระหว่างทางเดินไปโรงเรียนของเธอ เด็กผู้หญิงคนนั้นพยายามช่วยพยุงให้หญิงชราลุกขึ้น แต่หญิงชรากลับเรียกร้องขอค่าเสียหายจากเธอ…และตอนนั้นเองเด็กผู้หญิงคนนั้นก็ตบหน้าหญิงชราฉาดใหญ่และพูดว่า “หนูยังเด็กอยู่เลยนะ!” ก่อนที่เธอจะจากไป…

 

ตอนนี้หวังลิ่งอยากจะทำแบบเด็กผู้หญิงในเรื่องเล่าคนนั้นมาก…

 

แต่ทว่า…ผู้ชายคนนี้อาจจะตายจากการตบของเขา

 

“ผมได้ยินชื่อเสียงของคุณโจวมานานแต่ก็คิดไม่ถึงว่าคุณจะเป็นลูกศิษย์ของน้องลิ่ง” เทพมือระเบิดพยายามพูดขึ้นมาเพื่อขัดบรรยากาศที่แปลกประหลาดนี่

 

“คุณนี้คือ…”

 

“ผมชื่อเล่ยเหมาเร็น ฉายาของผมคือเทพมือระเบิด” เทพมือระเบิดกำมือคาราวะโจวยี่

 

“คุณคือเทพมือระเบิดหรอ!” โจวยี่รู้สึกตกใจ คนคนนี้คือศาลเตี้ยแห่งวงการผู้ฝึกตน ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าสภาพการณ์เป็นแบบนี้เขาจะลงไปคุกเข่าคาราวะไปแล้ว…

 

“ฉันเคยได้ยินเรื่องราวมากมายเกี่ยวกับคุณ ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าจะได้พบคุณที่นี่”

 

เทพมือระเบิดยกมือขึ้นลูบหัว “ผมดังขนาดนั้นเลยหรอครับ? คุณโจวไปได้ยินมาจากที่ไหนกัน”

 

โจวยี่ครุ่นคิดอยู่ครู่นึงก่อนจะตอบมาว่า “นิตยสารของผู้ฝึกตนน่ะครับ”

 

“…” เทพมือระเบิดไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไรออกไปก่อนจะถามกลับ “แล้วคุณโจวมาทำอะไรที่นี่หรอครับ”

 

โจวยี่หันมองซ้ายขวาเมื่อไม่เห็นว่ามีคนนอกอยู่แล้วเขาจึงชี้ไปที่ตึกซึ่งอยู่ข้าง “Nightshift Nurses” และพูดด้วยเสียงเบาหวิวว่า “ฉันมาเป็นตัวแทนของสมาคมร้อยโรงเรียนเพื่อเยี่ยมอดีตผู้บัญชาการตำรวจแห่งผู้ฝึกตน ผู้บัญชาการเช็น”

 

จากนั้นโจวยี่ก็ชี้ไปที่หัวของตัวเองก่อนที่จะส่ายหัว

 

เทพมือระเบิดเข้าใจสิ่งที่โจวยี่ต้องการจะสื่อ “สมองของเขามีปัญหาอะไรหรอครับ”

 

“…เขาเป็นโรคสมองเสื่อม”

 

หวังลิ่งเลิกตาขึ้นนิดนึง ปู่ของเขาก็พึ่งจะรักษาโรคนี้หายไปเมื่อไม่นาน เขาไม่คิดว่าจะได้เจอเคสเดียวกันกับปู่ของเขาในวันนี้ โรคทางจิตนั้นเป็นอะไรที่รักษาได้ยากทั้งผู้ฝึกตนและคนธรรมดา มันไม่สามารถรักษาให้หายได้ด้วยเพียงยาเท่านั้น…

 

เทพมือระเบิดมองไปยังตึกนั่น “ผมเคยพบท่านมาก่อน เมื่อประมาณสองปีก่อน ตอนที่เขาเข้ายับยั้งการประท้วงของคนงานในโรงงานวินด์ เขาบุกเข้าไปสลายม็อบด้วยตัวคนเดียว”

 

“…”

 

“ผมว่าทั้งตัวผมและท่านเช็นนั้นมีอะไรที่คล้ายกัน เดี๋ยวผมจะถามน้องโทยะให้ว่าเขามีวิธีที่จะรักษาไหม”

 

เมื่อได้ยิงดังนี้ โจวยี่รีบก้มหัวให้ “ฉันขอขอบคุณแทนท่านเช็นด้วยนะ คุณเล่ย”

 

“ไม่เป็นไรหรอกมันไม่ใช่เรื่องราวใหญ่โตอะไร” เทพมือระเบิดโบกมือและหัวเราะเบาๆ

 

วันนี้โจวยี่รู้สึกว่าเขานั้นช่างโชคดีเสียเหลือเกิน เขาได้พบกับสองผู้อาวุโสที่เขานับถือมานานแสนนาน เมื่ออยู่เบื้องหน้าทั้งสองทำให้เขานั้น ไม่กล้าที่จะเอ่ยทักว่า “ขอไอดีWeChatหน่อยได้ไหมครับ” ออกไป…

 

‘เราอุตสาห์มีโอกาสได้เจอทั้งสองคน แต่ทำไมถึงไม่กล้าขอแอดWeChatกันนะ…’

 

‘ถ้าหากผู้อาวุโสทั้งสองคิดว่าเราไร้มารยาทหล่ะ’

 

‘ถ้าหากเขาปฏิเสธเราจะอายแค่ไหน’

 

‘ถ้าหากผู้อาวุโสทั้งสองไม่มีWeChatหล่ะ’

 

‘ถ้าหาก…’

 

โจวยี่ยั้งความคิดไปชั่วครู่

 

เขาได้ยินเสียงไซเรนจากข้างนอกโรงพยาบาล มีรถตำรวจสี่คันขับเข้ามาที่ลานจอดรถและล้อมพวกเขาไว้

 

หัวหน้ายามนั้นรู้จักโจวยี่เขาจึงรีบวิ่งเข้ามาอธิบายสถานการณ์ให้กับเขาฟัง

 

มันเกี่ยวกับรถสามล้อคันนี้ที่สามารถไล่ตามรถไมบากก่อนหน้านี้ไม่นาน

 

หัวหน้ายามนั้นรู้มาว่า รถสามล้อคันนี้ได้วิ่งตามไมบากไปบนทางด่วนด้วยความเร็วที่โคตรเร็ว…ตำรวจทางด่วนดูกล้องวงจรปิดก่อนที่จะตามรอยมาจนถึงโรงพยาบาลแห่งนี้

 

“ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมีเรื่องกับเรานะน้องลิ่ง”

 

เทพมือระเบิดนั้นยังคงสุขุมราวกับสายน้ำ เขาไม่กลัวกับการที่ต้องเผชิญหน้ากับตำรวจเลยแม้แต่น้อย

 

แม้ว่าเขาจะไม่กลัวตำรวจ แต่เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ก็เป็นอะไรที่น่าจะเป็นปัญหาใหญ่

 

ในยุคบ้านเมืองมีกฎ ไม่ใช่ทุกอย่างจะแก้ไขด้วยพลังได้ ยิ่งเมื่อเป็นการฝ่าฝืนกฎจราจรแล้วด้วย ไม่ว่าจะเป็นกระบี่บินหรือรถยนต์ ผู้ฝึกตนระดับแก่นแท้วิญญาณก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ หากจำเป็นต้องติดคุกก็ต้องติด… เทพมือระเบิดนั้นเป็นคนมีชื่อเสียงในวงการผู้ฝึกตน แต่ก็ไม่มีผลต่อลุงตำรวจเหล่านี้

 

หวังลิ่งนั้นรู้สึกกระวนกระวายใจ

 

“เจ้าแกะ” รถสามล้อจิ๋วคันนี้ยังคงเป็นแค่เด็กน้อย อารมณ์ของเธอนั้นค่อนข้างแปรปรวน บางครั้งเธอก็ซนจนเกินไป

 

หวังลิ่งเห็นภาพเหตุการณ์ที่เหล่ารถตำรวจยังคงเปิดเสียงไซเรนอยู่ ทำให้เขานั้นรู้สึกไม่สบายใจ

 

ในทางกลับกันทางด้านโจวยี่นั้นคิดว่า ‘นี่แหละเป็นโอกาสที่เขาจะช่วยเหลืออาจารย์’

 

โจวยี่เอ่ยขึ้น “อาจารย์กำลังกังวลเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้หรอครับ”

 

“คุณโจวจัดการได้หรอครับ” เทพมือระเบิดถามขึ้น

 

โจวยี่ยกนิ้วโป้งให้ “ก็แค่ลุงตำรวจไม่กี่คน เรื่องแค่นี้จิ๊บๆครับ เดี๋ยวคอยดูนะ”

 

หัวหน้าตำรวจทางด่วนลงมาจากรถและปิดประตูเสียงดัง *ปั้ง!!*

 

มีตำรวจจำนวนหนึ่งเดินตามหลังเขามาเป็นขบวน และทันใดนั้นเองเขาก็สังเกตเห็นรถสามล้อต้องสงสัย จากนั้นเขาจึงตวัดสายตามามอง “ใครเป็นเจ้าของรถคันนี้?”

 

“ของฉันเอง”

 

ครู่ต่อมาทั้งหวังลิ่งและเทพมือระเบิดก็รับรู้ถึงออร่าความหล่อจากตัวของโจวยี่

 

‘คนเราก็มีทั้งด้านขาวและดำแหละเนอะ…’

 

หวังลิ่งรู้สึกว่าเขาอาจจะได้เห็นปฏิบัติการ “จับแพะ” ของจริงตรงหน้า