ตอนที่ 80 โปรแกรมเมอร์แบล็ค

 

 

จริงๆแล้วหวังลิ่งเป็นคนระมัดระวังตัวตลอดเวลาว่าจะมีใครแอบสืบประวัติของเขา แต่ไม่มีทางเลยว่าโจวยี่จะสามารถตามรอยเขาได้ด้วยความสามารถระดับนั้น แต่ถ้าหากหวังลิ่งอยากจะจับบุคคลผู้ซึ่งช่วยโจวยี่นั้นเขาต้องรอให้คนเหล่านั้นเปิดเผยตัวออกมาเองเสียก่อน

 

หวังลิ่งระวังตัวมากกว่าเก่าตั้งแต่โจวยี่แอบมาดักรอเขาหน้าโรงเรียน เขาเชื่อว่าบุคคลที่ให้ความช่วยเหลือโจวยี่จะต้องเปิดเผยตัวออกมาอีกครั้ง…

 

มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่หวังลิ่งจะขอความช่วยเหลือจากหวังหมิงแต่ครั้งนี้เขาได้ส่งข้อความรายละเอียดทั้งหมดให้แก่หวังหมิง

 

ไม่ถึงห้านาทีต่อมา หวังหมิงส่งเลขมาจำนวนหนึ่ง พวกมันคือพิกัดที่แอคเคาท์นั่นใช้ล็อคอิน

 

โปรแกรมเมอร์นิรนามคนนี้เป็นผู้อยู่เบื้องหลังโจวยี่ เขาเป็นโปรแกรมเมอร์มือฉมังผู้ซึ่งเปลี่ยนที่อยู่อยู่เสมอทุกครั้งที่เขาเชื่อมต่ออินเทอเน็ต แต่โชคไม่ดีเท่าไหร่ที่ศัตรูในคราวนี้ของเขาเป็นถึงมันสมองของประเทศ

 

เมื่อหวังลิ่งได้พิกัดมาจากหวังหมิงเขาจึงรีบใช้วิชาเคลื่อนย้ายขั้นสูงทันที และเขาก็โผล่มายังห้องแลปใต้ดินแห่งหนึ่งแถวขอบชายแดนประเทศจีน…

 

…………………………….

 

 

หวังลิ่งโผล่มายังห้องแลปต้องสงสัยพร้อมกับบอลระเบิดพลังวิญญาณทั้งสองฝ่ามือของเขา เขายกมือขึ้นเหนือหัวและรวมบอลพลังวิญญาณทั้งสองเข้าด้วยกันจนกลายเป็นบอลเก็งกิ

 

ชายในชุดดำรู้สึกถึงรังสีฆ่าฟันข้างหลังเขา เขารู้สึกกลัวจนไม่กล้าจะหันหลังกลับไปมอง…

 

‘อะไรกันวะเนี่ย!’

 

ตลอดมาเขาคิดว่าเขานั้นแค่สืบประวัติเด็กนักเรียนธรรมดาคนหนึ่ง ใครจะไปรู้ว่าเด็กผู้ชายคนนี้จะเป็นระเบิดนิวเคลียร์เดินได้! ถ้าหากมันจะเบิดขึ้นมา…อย่าว่าแต่ห้องแลปเลยชายแดนแถบนี้คงหายไปจากแผนที่!

 

ชายชุดดำยกมือขึ้นเพื่อว่าเขายอมแพ้ “ท่านจอมราชันย์… ผมจะยอมบอกทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมรู้”

 

ครั้งนี้พ่อของหวังลิ่งมอบภารกิจสั่งตายมาให้แก่เขาว่า แก้ไขเรื่องของตัวเองให้เรียบร้อยหรือจะไม่มีโอกาสได้กินขนมบะหมี่อีกตลอดชีวิต…

 

หวังลิ่งพยักหน้ารับปากด้วยสีหน้าเรียบเฉยพร้อมกับเสกระเบิดพลังวิญญาณขึ้นในมือ…

 

ทุกครั้งที่เขาคุยกับพ่อของเขาทำให้เขาอารมณ์ไม่ดี

 

เมื่อชายในชุดดำรับรู้ว่าแสงสว่างและแรงกดดันเริ่มลดลงเขาก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก อย่างน้อยฐานทัพของเขาก็ยังปลอดภัย… แต่เมื่อไม่มีคำพูดใดๆออกจากปากของหวังลิ่งเขาก็ไม่กล้าหันหลังไปมอง

 

หวังลิ่งให้โอกาสที่สองโดยการให้ชายชุดดำทำลายข้อมูลทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับเขา

 

ชายคนนั้นไม่กล้าแม้แต่จะตอบกลับเขาลบไฟล์เหล่านั้นทันที สองนาทีหลังจากนั้นหน้าจอแสดงผลก็บอกว่าไฟล์ทุกอย่างได้ถูกลบออกไปหมดแล้ว

 

“ได้โปรดเถอะท่านจอมราชันย์…ผมลบไฟล์ข้อมูลของท่านไปหมดแล้วรวมไปถึงแบ็คอัพด้วย”

 

หวังลิ่งเงียบไปครู่นึงถึงอย่างไรก็ตามเขายังไม่เชื่อใจชายคนนี้ เขาเดินไปข้างหน้าพร้อมกับคลื่นพลังวิญญาณซึ่งพลั่งพลูออกจากตัวเขา ทันใดนั้นเองก็เกิดเสียง *เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!* ดังขึ้นหลายครั้งราวกับว่ามีอะไรบางอย่างระเบิด…

 

หวังลิ่งรู้สึกโล่งใจขึ้นหลังจากเขาทำลายชิปเซ็ตทุกตัวในห้องแลปแห่งนี้หมดแล้ว

 

ชายคนดังกล่าวกลัวมากถึงขนาดลงไปหมอบอยู่บนพื้น

 

หวังลิ่งมองไปรอบๆห้องแลป และพบว่าห้องของโปรแกรมเมอร์คนนี้เต็มไปด้วยสิ่งประดิษฐ์และเทคโนโลยีแปลกๆ สิ่งที่สะดุดตาเขาที่สุดก็คงเป็นปืนใหญ่ซึ่งปากกระบอกปืนกว้างถึงหนึ่งเมตร มันวางอยู่ตรงกลางห้องแลปราวกับว่ามันเป็นปล่องไฟพร้อมกับลูกกระสุนปืนซึ่งห้อยอยู่บนปากกระบอกปืน

 

หวังลิ่งมองไปยังปืนใหญ๋กระบอกนั้นและพูดกับแบล็คทางโทรจิตว่า “มันคืออะไร?”

 

ชายชุดดำเอามือกุมหัวไม่กล้ามองไปยังทางหวังลิ่ง เขาพูดอย่างสุภาพว่า “นั่นคือปืนใหญ่พายุหมุนตริ้วๆอาร์มสตรองครับ”

 

“…”

 

‘ชื่อเห้อะไรของมัน?!’

 

หวังลิ่งมองไปยังปืนใหญ่น่าสงสัยกระบอกนั้น

 

เขายกมือขึ้นข้างนึง…

 

มีแสงแล่บออกมาจากมือเขาและเกิดเสียง *ตู้ม!* ดังสนั่นทั้งแลป

 

ปืนใหญ่กระบอกนั้นถูกระเบิดกลายเป็นฝุ่น

 

กลุ่มควันทำให้ห้องแลปแห่งนี้เปิดระบบป้องกันไฟไหม้ สปริงเกอร์ฉีดน้ำลงมาเพื่อดับไฟ…

 

เมื่อแบล็คเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าหวังลิ่งหายไปเสียแล้ว

 

……………………………

 

 

ภายในห้องแลปที่ถูกหวังลิ่งทำลาย แบล็คล้มลงอย่างอ่อนแรง เขาเปียกโชกไปทั้งตัวชุดสีดำของเขาแทบจะกลายเป็นชุดว่ายน้ำ เขาสั่นด้วยความหนาวและจึงหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบอย่างเงียบงัน

 

ไปหมดแล้ว…

 

แบล็คกุมหัวราวกับเจ็บปวด ของทั้งหมดในห้องที่เขาอุตส่าห์หามาได้ผลการทดลองเป็นสิบๆปีของเขา ปืนใหญ่พายุหมุนตริ้วๆอาร์มสตรอง…ทั้งหมดโดนทำลายภายในเสี้ยววินาที!

 

สิ่งที่โหดร้ายที่สุดคงเป็นเมื่ออยู่ต่อหน้าหวังลิ่ง เขารู้สึกว่าเขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย

 

แม้ว่าเขาจะไม่ใช่ผู้ฝึกตนที่เก่งที่สุดในโลก แต่เขารู้สึกว่าพลังที่เขามีนั้นสามารถสั่นสะเทือนโลกได้ แต่เมื่อเทียบกับหวังลิ่งแล้วพลังของเขาแทบไม่มีค่าอะไรเลย พลังของหวังลิ่งสามารถทำลายโลกได้เสียด้วยซ้ำไป เขารู้สึกเหมือนตัวเองพึ่งจะยืนอยู่หน้าประตูยมบาลเมื่อสักครู่

 

นานมาแล้วที่เขาไม่ได้รู้สึกถึงความห่างชั้นของระดับพลังผู้ฝึกตนแบบนี้

 

“คนคนนั้น…แข็งแกร่งจนน่ากลัว!” แบล็คสูบบุหรี่ด้วยความสั่นกลัว ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเขากำลังสืบประวัติของใครกัน?

 

หลังจากเขาสูบบุหรี่ไปมวนนึงเขาก็ใจเย็นลงได้ เขาอยากจะโทรไปรายงานใครบางคนแต่กลับพบว่านาฬิกาโทรศัพท์ของเขาพังไปเรียบร้อยแล้ว และดูเหมือนเครื่องมืออิเล็กทรอนิกส์ทุกชิ้นในห้องแลปก็พังเหมือนกัน

 

คนคนนั้นไม่ใช่แค่นิวเคลียร์เดินได้แล้ว ยังเป็นEMP (Electromagnetic pulse)เดินได้อีกต่างหาก!

 

ตอนนี้เขาไม่สามารถโทรหาใครได้เลยและเครื่องมือทุกอย่างก็พังหมด แบล็คทำได้เพียงเขียนรายงานความเสียหาย

 

…………………………….

 

 

16 พฤษภาคม ท้องฟ้าแจ่มใส

 

ห้องแลปได้รับความเสียหายจากพลังงานบางอย่าง ความเสียหายโดยคร่าวๆ คอมพิวเตอร์ดาวเทียมสามตัว ปืนใหญ่พายุหมุนตริ้วๆอาร์มสตรอง และอุปกรณ์สื่อสารทั้งหมดถูกทำลาย ข้อมูลทั้งหมดถูกทำลาย และอัตราการกู้คืนกลับมาได้เป็นศูนย์ และในขณะเดียวกันงานวิจัยที่เกี่ยวกับเทคโนโลยีต้องห้ามทั่วทุกมุมโลกจะไม่ได้รับการสนับสนุนจากห้องแลปแห่งนี้ ฉันหวังว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่องค์กรจะให้ความสนใจ และตัวคนร้ายที่ทำลายห้องแลปคือ…

 

เมื่อเขียนถึงจุดนี้จู่ๆหัวของแบล็คก็ตื้อขึ้นมาเสียอย่างงั้น “…”

 

‘เดี๋ยวนะ!’

 

‘ไอเด็กหนุ่มที่มีพลังน่ากลัวเมื่อกี้…มันชื่ออะไรแล้ว?’