ตอนที่ 105 เด็กประหลาดอายุกว่าหนึ่งพันปี

 

 

คนที่เคยเข้าร่วมการประชุมผู้ปกครองของหวังลิ่งก็มี คุณปู่หวัง ลี่เหมงเหมง และบรรดาแฟนคลับของพ่อหวังลิ่งผู้ซึ่งอาสาเข้ามาช่วยเหลือเพื่อแลกกับนิยายตอนใหม่… เมื่อตอนที่หวังลิ่งขึ้นชั้นมัธยมต้น พ่อของหวังลิ่งก็ไม่เคยเข้าร่วมการประชุมอีกเลยปล่อยให้หวังลิ่งเป็นคนแก้ไขปัญหาเอาเอง

 

หลังจากที่เขาได้ยินว่าจะมีการประชุมผู้ปกครอง หวังลิ่งก็คิดมาตลอดว่าคราวนี้เขาจะขอร้องให้ใครมาช่วยดี

 

กลับกลายเป็นว่าเทพมือระเบิดดันโผล่เข้ามาได้จังหวะพอดี

 

เทพมือระเบิดยืนนิ่งจ้องใบแจ้งเตือนการประชุมผู้ปกครองของหวังลิ่งอย่างคิดหนัก

 

ด้วยการที่เขาเป็นถึงเจ้าของเว็บบอร์ดผู้ฝึกตนชื่อดัง เขาเคยได้รับการเชิญให้เข้าร่วมงานแต่ง งานเลี้ยงและงานเฉลิมฉลองมาหลายงาน

 

อย่างเช่นเดือนพฤษภาคมในปีนี้เขาได้รับเชิญให้เข้าร่วมงานการกุศลพลุไฟที่จะจัดขึ้นที่สวนตระกูลเสี่ยว ซึ่งเป็นงานการกุศลเพื่อเหล่าเด็กชาวเขาผู้ซึ่งไม่มีกำลังทรัพย์มากพอที่จะซื้อกระบี่ไว้ฝึกซ้อม เขาเคยไปเข้าร่วมงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของน้องชายเขาที่ซึ่งเขาได้แสดงวิชาฝ่ามือจับมีดบินด้วยมือเปล่า และเขายังเคยร่วมงานประลองไทเก๊กด้วยตำแหน่งตัวแทนจากสำนักไทเก๊ก

 

เขาเป็นคนที่มีประสบการณ์การเข้าร่วมงานอะไรมามากมายนับไม่ถ้วน

 

แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหดหู่ในขณะที่จ้องใบแจ้งการประชุมผู้ปกครองของหวังลิ่ง

 

‘เราก็ยังไม่แก่ถึงขนาดเป็นพ่อคนนะ! ทำไมถึงต้องไปร่มประชมผู้ปกครองด้วยเนี่ย?!’

 

หวังลิ่งเอามือวางบนไหล่ของเขา เขามองไปยังเด็กประหลาดที่มีอายุมากกว่าพันปีและยิ้มอย่างจำใจกับภารกิจที่เขาได้รับมอบหมายมา…

 

…………………………..

 

 

ก่อนที่เขาจะจากไป เทพมือระเบิดยืนอย่างอดอาลัยตายจากอยู่ข้างหน้าบ้านของหวังลิ่ง สายลมยามค่ำคืนพัดผ่านผมสลวยและเสื้อคลุมสีขาวของเขาอย่างแผ่วเบา เขากำลังจะออกไปจากดินแดนอันศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ เขารู้สึกโศกเศร้าราวกับว่าถึงเวลาเลิกเรียน

 

“น้องเล่ย มาเที่ยวได้ทุกเมื่อเลยนะ” เสียงของแม่หวังลิ่งดังมาจากข้างหลังได้ดึงเขาออกมาจากห้วงความคิด

 

“รุ่นพี่ ขอบคุณสำหรับการต้อนรับครับ!” เทพมือระเบิดโค้งคำนับด้วยความซาบซึ้งใจ

 

“โปรดให้อภัยพวกเราด้วยนะที่ปู่ของหลิงหลิงและพ่อของเขากำลังยุ่งๆอยู่ ไม่อย่างงั้นพวกเราจะไปส่งเธอที่ป้ายรถประจำทาง”

 

“ผมไม่กล้ารบกวนการพักผ่อนของผู้อาวุโสหวังหรอกครับ ผมยังไงก็ได้อยู่แล้วครับ”

 

“เอ้านี่หน้ากากของหลิงหลิงและบร็อคโคลี่อันก่อนหน้า หลิงหลิงใส่หน้ากากเข้าไปในกล่องเรียบร้อยแล้วและฉันก็ห่อบร็อคโคลี่ให้เรียบร้อยแล้วด้วย” แม่ของหวังลิ่งยื่นถุงใบหนึ่งให้พร้อมด้วยรอยยิ้ม

 

เทพมือระเบิดรับถุงด้วยสองมือ “ขอบคุณรุ่นพี่มากๆเลยนะครับ”

 

“เดินทางกลับบ้านดีๆนะน้องเล่ย”

 

“ครับ ผมไม่ขอรบกวนรุ่นพี่แล้ว น้องหลิงและผมก็เปรียบเสมือนพี่น้องกัน ผมตามหาหน้ากากนี้มานาน และเขาก็ได้มอบหน้ากากอันแสนมาค่านี้ให้แก่ผม ไว้ผมจะกลับมาตอบแทนคราวหลังนะครับ” หลังจากพูดจบเทพมือระเบิดก็ก้มหัวคำนับแม่ของหวังลิ่งอีกครั้ง ก่อนจะหันหลังเดินออกจากบ้านไปและค่อยๆเลือนหายไปท่ามกลางความมืด

 

……………………….

 

 

หวังลิ่งยืนอยู่ริมหน้าต่างมองเล่ยเหมาเร็นค่อยๆเดินจากไป

 

เขาคุ้นเคยกับพื้นที่โดยรอบและสภาพรอบๆบ้านของเขาเพราะเขาอยู่กับมันมาตั้งแต่เขาจำความได้

 

เขาสามารถรับรู้ได้ถึงความผิดปกติเพียงเล็กน้อยที่เกิดขึ้นจากกระแสลม

 

แลนด์สเคปเมเนอร์นั้นได้ส่งคนมาจับตามองครอบครัวของหวังลิ่งตั้งแต่วันที่ หวังลิ่งซื้อหน้ากากผีดิบมาจากร้านค้าออนไลน์ คนกลุ่มนี้แอบลอบสอดแนมครอบครัวเขามานับตั้งแต่นั้น แต่ก็ไม่อาจรอดพ้นสายตาของหวังลิ่งไปได้

 

เขาได้วางแผนให้แม่ของเขามอบหน้ากากผีดิบให้แก่เทพมือระเบิดหน้าบ้านอย่างไม่ปิดบัง มันเป็นเหมือนการกำจัดระเบิดเวลาออกไปจากครอบครัวเขากลายๆ

 

สายตาของเหล่าผู้สอดแนมได้เปลี่ยนเป้าจากครอบครัวของหวังลิ่งไปยังเป้าหมายคนใหม่

 

บนถนนเส้นเล็กๆหน้าบ้านหวังลิ่งนั้นชื่อว่าถนนหวงตะวันออก นอกเหนือไปจากรถประจำทางและรถบรรทุกขนของซึ่งบางครั้งก็ผ่านมาเพื่อส่งของยังหมู่บ้านใกล้เคียง มีเพียงแค่รถไม่กี่คันที่ใช้ถนนเส้นนี้

 

การเดินเพียงลำพังบนถนนหวงตะวันออกเส้นนี้ เทพมือระเบิดรู้สึกถึงคลื่นพลังวิญญาณของคนกำลังเคลื่อนที่ตามเขามา

 

‘ความรู้สึกที่คุ้นเคย…’

 

เทพมือระเบิดเคยผ่านสถานการณ์เฉียดตายมานับไม่ถ้วนทั้งการที่เป็นผู้ล่าและผู้ถูกล่า

 

“คนพวกนั้นเคลื่อนไหวตามที่น้องลิ่งคาดการณ์ไว้จริงๆ” เทพมือระเบิดถอนหายใจออกมา

 

ก่อนที่เขาจะออกมาจากบ้าน หวังลิ่งได้บอกเขาเกี่ยวกับคนจากแลนด์สเคปเมเนอร์

 

เขาได้ฟังเรื่องที่พวกแลนด์สเคปเมเนอร์มาที่บ้านของหวังลิ่งหลายครั้งเพื่อที่จะยื่นข้อเสนอซื้อหน้ากากผีดิบในราคาสูง

 

เขาไม่ได้โง่และรู้จุดประสงค์ของพวกแลนด์สเคปเมเนอร์ ทุกคนรู้กันดีเกี่ยวกับข่าวลือของหน้ากากผีดิบใบนี้ดี

 

วัตถุโบราณที่มีความลึกลับแบบนี้ไม่ใช่อะไรที่จะเจอได้ทุกวัน

 

ตอนที่เขารับหน้ากากผีดิบมาจากหวังลิ่ง เขาก็วางแผนที่จะตามหาคนที่ทำหน้ากากใบนี้ขึ้นด้วย เพราะว่ามีเพียงช่างฝีมือไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถสร้างสิ่งของจากคริสตัลดำต้นกำเนิดได้ เพราะมันเป็นแร่ที่แข็งที่สุดในโลก! ถ้าหากเขาตามหาช่างฝีมือคนนี้พบ เขาก็จะสามารถหาเบาะแสเพิ่มเติมเกี่ยวกับหน้ากากผีดิบแฝดอีกใบหนึ่งได้

 

แต่ก่อนหน้านั้น…

 

เขาต้องหาทางรับมือกับหนูสกปรกที่ตามเขามาเสียก่อน

 

ชายหนุ่มผู้สวมผ้าคลุมสีขาวค่อยๆหยุดเดินและยืนนิ่งๆอยู่กลางถนน

 

ในขณะเดียวกันชายหนุ่มก็รู้สึกถึงความตกใจของคนที่สะกดรอยตามเขามาผ่านทางคลื่นพลังวิญญาณ

 

ท่ามกลางความมืดของยามค่ำคืน พลังวิญญาณของคนทั้งสามคนนั้นดูเหมือนจะใช้ยันต์ผนึกพลังวิญญาณเพื่อปกปิดพลังวิญญาณของพวกเขา ถ้าหากมองผ่านๆก็จะไม่สามารถรับรู้ได้ว่ามีคนยืนอยู่ตรงนั้น

 

หนึ่งในสามคนนั้นดูค่อนข้างมีอายุคนนึงและดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าที่ถูกส่งมาจากแลนด์สเคปเมเนอร์ เขาถูกขนาบข้างด้วยลูกน้องทั้งสองของเขา คนตัวสูงคนนึงและคนตัวเตี้ยคนนึง สองคนนั้นก็คือคนที่เคยไปเจรจาต่อรองกับพ่อของหวังลิ่งเมื่อวันก่อน

 

พวกเขากำลังถูกจ้องโดยชายชุดขาวเบื้องหน้าพวกเขา เมื่อชายชุดขายคนนั้นจู่ๆก็หยุดเดินและหันหน้ามาทางพวกเขา สายตาของเขานั้นไม่ได้มีความพิเศษอะไร แต่เหมือนใบมีดที่แหลมคมแทงทะลุตัวของพวกเขาทำให้พวกเขาไม่สามารถขยับตัวไปไหน

 

จังหวะนั้นเองทำให้พวกเขาแทบหยุดหายใจและไม่กล้าขยับไปไหน

 

“เป็นไปได้อย่างไร?!” หัวหน้าชายชุดดำสบถออกมาด้วยความตกใจ

 

ยันต์ลบไอพลังวิญญาณอันนี้สร้างโดยนายท่านของเขา มีเพียงแค่ผู้ฝึกตนระดับแก่นแท้วิญญาณหรือสูงกว่าที่จะสามารถรู้สึกถึงพวกเขาได้!

 

ชายชุดขาวคนนี้เป็นใครกันแน่?!