ตอนที่ 151 ที่เรียนมาไม่ได้ช่วยอะไรเลย

 

ผู้ฝึกตนระดับแก่นแท้วิญญาณได้ถูกส่งตัวเข้ารับการรักษาเนื่องจากโดนสะท้อนพลังตนเองกลับมา มันเป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการว่ามันรุนแรงมาแค่ไหน

 

ในตอนเย็นผู้อํานวยการคุณหมอหลีได้รับสายจากเบื้องบนว่ามีผู้ช่วยพิเศษให้เขาดูแล

 

ในระหว่างทางที่เขาเดินทางผู้ช่วยของเขาก็รายงานสถานะผู้ป่วยให้เขาฟัง

 

“ผู้ป่วยเป็นยังไงบ้าง”

 

“เบื้องต้นเราทราบว่าผู้ป่วยหมดสติโดยได้รับการกระทบกระเทือน

 

ผู้อํานวยการหลีขมวดคิ้ว ได้รับการกระทบกระเทือนอีกแล้วหรือ…ผู้ฝึกตนสมัยนี้เปราะบางกันเสียจริง

 

“แล้วสาเหตุหล่ะ”

 

“จากข้อมูลของตํารวจที่ได้จากกล้องวงจรปิดบนถนนปลาดาว ผู้ป่วยลอยลงมาจากท้องฟ้าและตกลงมากระแทกลงบนพื้นที่สีเขียวริมถนน ส่วนสาเหตุที่แท้จริงกําลังตามสืบอยู่” ผู้ช่วยอธิบาย “แต่ต้นตอของอาการบาดเจ็บที่แท้จริงของผู้ป่วยไม่ได้มาจากการตกจากที่สูง เธอได้รับการกระทบกระเทือนมาก่อนแล้ว ทางตํารวจได้ส่งคุณตํารวจหวังและบรรดาผู้มีประสบการณ์สืบสวน จากรายงานพบว่าผู้ป่วยอาจจะเกี่ยวข้องกับการระเบิดของอพาร์ทเมนต์ชื่อดังแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ห่างออกไปหนึ่งพันเมตร”

 

ผู้อํานวยการหลีพยักหน้า “อืม ฉันเข้าใจแล้ว ฉันกําลังเดินทางไป ตามติดข้อมูลให้ดีๆ แล้วมีอะไรอัพเดตเกี่ยวกับสาเหตุการบาดเจ็บของผู้ป่วยรีบบอกฉันด้วย…ทางเบื้องบนให้คําสั่งว่าต้องทําการรักษาผู้ป่วยคนนี้ให้ได้”

 

ผู้ช่วยตอบกลับมา “ไม่ต้องเป็นห่วงผู้อํานวยการ นายตํารวจหวังคนนี้มีประสบการณ์ เขาพึ่งดูยอดนักสืบจิ๋วโคนันจบครบทุกตอนมาเอง” [Really???…ผู้แปล]

 

“…”

 

หลังจากที่ฟังคําอธิบายจบผู้อํานวยการหลือยากจะร้องไห้ให้กับผู้ช่วยคนนี้

 

“นี่แกเรียนแพทย์มานะมันไม่ได้ช่วยให้ฉลาดขึ้นเลยใช่ไหม!”

 

เมื่อเวลา 4 ทุ่ม ได้มีแขกไม่ได้รับเชิญโผล่ขึ้นที่หน้าประตูบ้านครอบครัวหวัง

 

สองคิงชูยืนอยู่หน้าประตูบ้านและถือกระเป๋าซึ่งมีรูอยู่ห้ารูในมือซ้ายและถือกางเกงขายาวอยู่ในมือขวา

 

ถ้าหากเขาทําตามแผนเขาควรจะอยู่บนเครื่องบินมุ่งหน้าสู่ประเทศแม็กซิโกไปนานแล้ว แต่ท้ายที่สุดเขารู้สึกกลัว

 

ไม่ใช่แค่เขาหนีจากปราสาทตระกูลโม่ เขายังดันไปทําร้ายลูกน้องของนายหญิงของปราสาทอีก….อาจู นายหญิงได้ใช้พลังทั้งหมดของเธอเพื่อกําจัดเขา สองคิงชูรู้สึกว่าต่อให้เขาหนีไปอยู่ที่ไหน…เขาก็ยังคงรู้สึกไม่ปลอดภัย

 

แล้วเขาจะทํายังไงดี?

 

เขาหยุดคิดอยู่ที่ส่วนหย่อมใต้อพาร์ทเมนต์นานพอสมควร เขารู้สึกว่าตั้งแต่เด็กตอนที่เขาพยายามทําอะไรเลวทรามมันมักจะไม่ค่อยประสบผลสักเท่าไร

 

ครั้งหนึ่งเขาหักหลังเพื่อนเพื่อที่จะเข้าแข่ง Glory แต่ท้ายที่สุดเขาก็ต้องพบกับเด็กหนุ่มคนนึง ผู้ซึ่งมือของของเขาขยับได้ไวมาก เขามีชื่อว่า เย่ชิว (Ye Xiu The King’s Avatar)

 

และอีกครั้งนึงตอนที่เขาขโมยอมยิ้มจากเด็กข้างบ้าน แต่กลับโดนต่อยกลับ เพราะเด็กคนนั้นไปเรียนวิชาจากวัดเส้าหลินมา

 

และอีกครั้งนึง เขานั้นพยายามที่จะแอบดูเด็กผู้หญิงอาบน้ำ แต่หัวเกือบแตกเพราะค้อนปอนด์จากแฟนหนุ่มของเธอ

 

ในขณะที่เขากําลังลําลึกความหลัง รถตํารวจและรถดับเพลิงเปิดไซเรนวิ่งกรูกันเข้ามาหน้าอพาร์ทเมนต์ของเขาและทันใดนั้นเองเขาก็ปิ้งไอดีบางอย่างขึ้นมาได้!

 

ด้วยสถานการณ์โดยรวม เขาไม่มีที่ไหนที่จะไปได้แล้ว ถ้าหากเขาจะเลือกที่หลบซ่อน บ้านของครอบครัวหวังดูเหมือนจะเป็นทางเลือกเดียวของเขา

 

แต่ทว่า เขาจะใช้เหตุผลอะไรในการพบเจอผู้อาวุโสในบ้านหลังนั้นกันหล่ะ?

 

สองคิงชูมองไปยังกางเกงขายาวตัวที่ซึ่งช่วยเขาไว้ถึงสองครั้ง

 

และตอนนี้เขาก็กําลังยืนอยู่หน้าประตูบ้านของครอบครัวหวัง

 

ตอน 4 ทุ่ม ในบ้านของหวังพึ่งยังไม่มีใครนอน แม่ของหวังลิ่งนั้นดูทีวีและกําลังทํามาสก์หน้าอยู่ ส่วนพ่อของหวังลิ่งที่กําลังทํางานเพื่อเหล่าผู้อ่านที่น่ารัก และปู่ของเขาก็นั่งดูละครทีวีใหม่อยู่ข้างล่าง เรื่อง คุณพ่อสอนหนูขับหน่อย ซึ่งเรื่องราวมันเกี่ยวกับอดีตนักขับรถผู้ซึ่งมีความฝันว่าจะต้องเป็นแชมป์นักแข่งรถให้ได้ ได้พาลูกสาวทั้งสองไปแข่งรถบนเขาคุนหมิง และท้ายที่สุดเขาก็สามารถสั่งสอนลูกสาวทั้งสองจนได้เป็นแชมป์

 

คุณปู่กําลังอินกับละครเขาเลยไม่ได้ยินเสียงกริ่งหน้าบ้าน และเมื่อกริ่งเริ่มดังขึ้นหลายๆหนคุณปู่ก็เริ่มจะได้ยิน และในขณะเดียวกันบนชั้นสองหวังลิ้งก็ได้แอบมองว่าใครมา

 

“ใครน่ะ?” ชายแก่เอามือไพล่หลังและเดินไปอย่างช้าๆตามสไตล์คนแก่ เขาเปิดประตูและพบว่ามีผู้ชายสภาพโทรมยืนอยู่หน้าประตู จากรูปลักษณ์ภายนอก เขาน่าจะอายุราวๆสามสิบปีมีหนวดเล็กน้อย

 

คุณปู่ของหวังลิ่งหรี่ตา “คุณคือ…?”

 

สองคิงชูปล่อยพลังวิญญาณออกไปเพื่อตรวจสอบ และพบว่าชายแก่ตรงหน้าเขาเป็นแค่คนแก่ธรรมดาคนหนึ่งไม่ได้มีพลังวิญญาณเลย แต่สองคิงชูก็ไม่ได้ที่จะล่วงเกิน

 

“ถ้าหากตาแก่คนนี้ปิดบังพลังตนเองหล่ะ?”

 

“ผู้อาวุโส” สองคิงชูพูดจาสุภาพเพื่อที่จะเอาใจชายแก่ตรงหน้า หลังจากนั้นเขาก็รวบรวมความกล้าและยื่นกางเกงขายาวไปให้ “ผะ..ผมเอากางเกงมาคืนครับ!”

 

คุณปูหวังตกใจเล็กน้อยก่อนที่จะนึกออกว่ากางเกงตัวนี้เป็นของเขาจริงๆ เขาเป็นคนซื้อกางเกงตัวนี้มาเองจากตลาดในตอนนั้นมีการลดราคาสินค้าครั้งใหญ่ เขาซื้อมาเป็นโหลแต่ใส่ได้แค่เพียงครั้งเดียว เขาจึงคิดว่ามันมีลักษณะคล้ายกับกางเกงที่เขามักจะใส่เป็นประจํา

 

“อื้อมันเป็นกางเกงของฉันเอง” คุณปู่พยักหน้าจากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นถามสองคิงชู “เธอกําลังลําบากอยู่งั้นหรือ?”

 

แม้ว่ามันจะผ่านมาแล้วกว่าหนึ่งชั่วโมงตั้งแต่การลงมือสังหารของอาจู แต่ทว่ามือของสองคิงชูยังคงสั่นไม่หยุด เขาไม่รู้จะตอบกลับไปว่าอย่างไรดี

 

ชายแก่ผู้ซึ่งผ่านประสบการณ์แบบนี้มานักต่อนัก ครั้งหนึ่งเขาเคยขลุกอยู่กับแก๊งอันธพาลสมัยยังเด็ก เขาเคยพบเจอคนมากมายหลายประเภท หลังจากที่เขาทํางานเป็นพ่อครัวอยู่หลายสิบปี เขาได้ก็พบเจอลูกค้ามากหมายหลากหลายประเภทเช่นกัน เมื่อพวกเขาเหล่านั้นขมวดคิ้ว คุณปู่เป็นเหมือนปรสิตสิงฝังตัวอยู่ในสมองชายแก่สามารถบอกได้ว่าอีกฝ่ายกําลังคิดอะไรอยู่

 

ชายแก่เห็นว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงของสองคิงไม่ใช่การคืนกางเกง แต่เป็นอย่างอื่นที่น่าจะสําคัญกว่า เพราะนี่มันก็ดึกเกินกว่าจะแค่มาเยี่ยมแล้ว

 

ชายแก่ถอนหายใจและเดินไปแตะไหล่สองคิงชู “ไอหนุ่มเข้ามาในบ้านก่อน…ถ้าหากมีอะไรอยู่ในใจเธอต้องพูดออกมา ไม่อย่างนั้นฉันก็ไม่รู้อะไรเลยถ้าเธอยังนิ่งเงียบอยู่แบบนี้”