บทที่ 80 ขอให้โชคดี

 

เมื่อซูมู่เก๋อและนางจ้าวเดินออกจากประตู ซูหลุนและนางอันก็เข้าไปในรถม้าแล้ว หากไม่มีรถม้ามากมายในคฤหาสน์ตระกูลซู ซูมู่เก๋อ และ นางข้าว สามารถนั่งตรงที่คนขับได้เท่านั้น

 

งานชุมนุมล่าสัตว์อาจกล่าวได้ว่าเป็นงานใหญ่ประจําปีในแวดวงขุนนางในเมืองหลวง คฤหาสน์ทุกหลังที่ได้รับคําเชิญจะต้องรวมตัวกันนอกประตูพระราชวังและออกเดินทางไปสนามล่าสัตว์นอกเมืองในรูปแบบขบวนเดียวกัน

 

ระหว่างทางจากเมืองหลวงไปยังรอบนอกของเมือง จะมีกิจกรรมการโปรยเหรียญทองแดงและคนทั่วไปทุกคนสามารถหยิบมันได้

 

ตําแหน่งทางการของซูหลุนไม่สูงนัก ดังนั้นรถม้าของเขาจึงสามารถตามหลังรถม้าของตระกูลขุนนางเหล่านั้นได้เท่านั้น

 

“คุณหนูขอรับ องค์จักรพรรดิจะเข้าร่วมงานล่าสัตว์ในปีนี้ด้วย” ซินหลันที่เดินตามรถม้าออกไปนอกเมืองด้วย เดินเข้ามาหาม่านแล้วกระซิบ

 

ครั้งนี้ซูมู่เก๋อออกมาพร้อมกับสาวใช้สองคน ซินหลันและชินเอ๋อ และทิ้งเยว่ไว้ที่ลานดอกท้อ ท้ายที่สุดนางไม่สามารถวางใจได้ที่จะทิ้งเหวินโม่ไว้ที่บ้านคนเดียว

 

“เมื่อปีที่แล้ว องค์จักรพรรดิไม่ได้เข้าร่วม เนื่องจากอาการประชวร ในปีนี้ หลังจากการรักษาของคุณหนู องค์จักรพรรดิสามารถมาที่งานล่าสัตว์ได้ คุณหนู ท่านยอดเยี่ยมจริงๆ” เทาจื่อยิ้มให้อีกฝ่าย

 

ไม่ว่าจักรพรรดิจะเข้าร่วมงานล่าสัตว์หรือไม่ และเหตุผลของมันก็ไม่ได้รับอนุญาตให้พวกเขาเอามมาพูดคุยกันได้

 

นางจ้าวก็กังวลเกี่ยวกับซูเหวินโม่มาก นางจึงทิ้งเหมยฮัวไว้ที่บ้านเพื่อดูแลเขาและพาเหอฮัวและเทาจื่อออกมากับนาง

 

“เทาจื่อ อย่าพูดเรื่องไร้สาระ!” เมื่อได้ยินคําพูดของเทาจื่อ เหอฮัวก็ขัดจังหวะและตําหนินางทันที

 

เหอฮัวเคยเป็นสาวใช้คนสําคัญของนางจ้าว แม้ว่านางจะอารมณ์ร้อน แต่นางก็มีความมั่นคงและมั่นคงมากกว่าเทาจื่อ เมื่อถูกเหอฮัวดุทําให้เทาจื่อไม่กล้าพูดอะไร

 

ซูมู่เก๋อยกม่านขึ้นเล็กน้อยและมองออกไป ถนนทั้งสายเต็มไปด้วยรถม้า “จงใส่ใจกับคําพูดและการกระทําของเจ้า อย่าสร้างปัญหาโดยไม่จําเป็นเพราะลิ้นที่หละหลวม ๆ ของเจ้า”

 

เมื่อได้ยินคําพูดของนาง สาวใช้ทุกคนก็ก้มหัวขอโทษ

 

หลังจากผ่านไปประมาณครึ่งชั่วยาม ในที่สุดรถม้าที่อยู่ด้านหน้าก็เคลื่อนตัวต่อไป

 

ซูมู่เก๋อปิดม่านและนั่งเงียบ ๆ ในรถม้า

 

“มู่มู่ เจ้าคิดว่าข้าควรทําอะไรในอีกสักครู่? ข้าทําอะไรไม่ได้” นางจ้าว พูดอย่างเชื่องช้าเล็กน้อย

 

นางตัดสินใจเข้าร่วมงานล่าสัตว์ โดยไม่ได้คํานึงถึงว่าซูมู่เก๋ออยู่ในวัยที่แต่งงานได้ และนางต้องการมองหาครอบครัวที่ดีสําหรับนาง นางไม่สนใจว่าตระกูลของเขาจะสูงส่งเพียงใด นางหวังเพียงว่าจะได้พบกับผู้ชายที่เรียบง่ายและซื่อสัตย์

 

แต่ตลอดชีวิต นางอยู่แค่ที่ลานเล็ก ๆ ของคฤหาสน์ซูตลอดทั้งปีและไม่ได้เห็นคนแปลกหน้ามากนัก นับประสาอะไรกับการเข้าร่วมในงานใหญ่เช่นนี้

 

เมื่อคิดว่านางจะต้องเผชิญหน้ากับขุนนางเหล่านั้นที่นางไม่เคยพบมาก่อน นางรู้สึกประหม่าอย่างมากทําให้ร่างกายของนางแข็งเกร็ง

 

“ท่านแม่ ลองนึกดูว่าท่านกําลังดื่มน้ำชายามบ่ายที่ลานบ้านของเรา หากมีคนคุยกับท่าน เพียงแค่ตอบกลับ เป็นเพียงงานพบปะพูดคุยและท่านไม่จําเป็นต้องมีทักษะใด ๆ” ซูมู่เก๋อย้ายไปนั่งข้างนางจ้าว และจับมือนาง ขณะที่ปลอบโยนนางอย่างอ่อนโยน

 

นางคิดว่านางจ้าวจะต้องรู้สึกอายเกี่ยวกับโอกาสแบบนี้ เมื่อแม่ของนางบอกว่านางอยากมาตอนแรกนางก็แปลกใจเล็กน้อย แต่เนื่องจากแม่ของนางริเริ่มที่จะปรับตัวให้เข้ากับแวดวงนี้ นางจึงไม่มีเหตุผลที่จะกีดกันแม่ของนางได้

 

เป็นครั้งแรกที่นางจ้าวปรากฏตัวต่อหน้าผู้คนจํานวนมาก ดังนั้นนางจึงรู้สึกประหม่าและเสียหน้าได้อย่างง่ายดาย ซูมู่เก๋อจึงตัดสินใจที่จะอยู่กับนางจ้าว หลังจากนั้นสักครู่เพื่อไม่ให้ท้อแท้ในความกระตือรือร้นในการเข้าสังคมในอนาคต

 

หลังจากนั้นไม่นาน ซูมู่เก๋อก็ได้ยินเสียงดังอยู่ข้างนอก มันน่าจะเป็นเสียงโปรยเหรียญทองแดง

 

ซูมู่เก๋อไม่ได้เห็นฉากที่มีชีวิตชีวาเช่นนี้มานานแล้ว และยังรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยในใจของนาง นางแอบเปิดม่านขึ้นและมองไปที่ผู้คนทั่วไปทั้งสองฝั่งของถนน ที่กําลังจับเหรียญอย่างตื่นเต้น

 

“คุณหนู รีบปิดม่านไม่งั้นจะมีคนเห็นเจ้าค่ะ”

 

เมื่อเห็นว่าใบหน้าของซูมู่เก๋อเผยให้เห็นครึ่งหนึ่ง ซินเอ๋อก็รีบเอื้อมมือไปบิดม่าน ซูมู่เก๋อยักไหล่และเอนตัวลงบนรถม้าโดยหลับตาเพื่อพักผ่อน

 

เซี่ยโฮวโม่ในฐานะผู้บัญชาการทหารสูงสุดขององครักษ์ของจักรวรรดิต้องคอยปกป้ององค์จักรพรรดิตลอดเวลาเพื่อความปลอดภัยของเขา

 

องค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุย ในชุดคลุมมังกรสีเหลืองสดใส นั่งอยู่ในรถม้าที่ล้อมรอบด้วยผ้าโปร่ง เมื่อมองไปที่ผู้คนที่ตื่นเต้นอยู่ด้านล่างเขาก็มีหน้าตาร่าเริง

 

นางสนมฉิน ด้วยความสง่างามอย่างราชวงศ์ นั่งถัดจากองค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุย เมื่อเห็นองค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยอารมณ์ดี นางก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ราชอาณาจักรฉู่ รุ่งเรืองมากภายใต้การปกครองของฝ่าบาท เพค่ะ”

 

จักรพรรดิทุกพระองค์ต้องการให้แคว้นของเขาเจริญรุ่งเรืองและมีอํานาจมากขึ้น รวมถึงองค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุย

 

“ผิวพรรณของเสด็จพ่อเริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเร็ว ๆ นี้ข้าได้นําเสือดาวหลายตัวกลับมาจากทางตะวันตกและข้าเกรงว่าในไม่ช้าพวกมันจะต้องร้องขอความเมตตาภายใต้ลูกศรของเสด็จพ่อ ” เซี่ยโฮวคุณควบม้าไปที่รถม้าขององค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุย และส่งเสียงของเขา

 

องค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยไม่ได้รู้สึกสดชื่นมานานและกระตือรือร้นที่จะต่อสู้ “ฮ่า ฮ่าๆ พูดได้ดี!”

 

เซี่ยโฮวโม่กําลังขี่ม้าอยู่อีกด้านหนึ่งของรถม้าและอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปที่หางของขบวน

 

งานชุมนุมล่าสัตว์จัดขึ้นที่สนามล่าสัตว์ของจักรวรรดิในเขตชานเมือง ครอบคลุมพื้นที่หลายหมื่นเอเคอร์และเชื่อมต่อกับภูเขา

 

งานล่าสัตว์กินเวลาสองวันและทุกคนจะพักผ่อนในกระโจมและที่พักชั่วคราวขององค์จักรพรรดิในตอนกลางคืน

 

หลังจากการเดินทางที่ทําให้มึนงง ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงที่หมาย

 

“นายหญิง คุณหนูเจ้าค่ะ มีคนที่อยู่ข้างหน้ามาบอกเราว่า เราควรพักผ่อนในกระโจมและงานล่าสัตว์จะเริ่มหลังอาหารกลางวัน” ซินเช่อยกม่านประตูขึ้นและช่วยซูมู่เก๋อและจ้าวออกไป

 

เมื่อออกจากรถม้า ซูมู่เก๋อสัมผัสได้ถึงสายตาที่เป็นอันตรายและเงยหน้าขึ้น ก็สบเข้ากับสายตาซูจิงเหวิน

 

ซูจิงเหวินไม่ได้คาดหวังว่าซูมู่เก๋อจะมองไปที่นางอย่างกะทันหันและสบตากับซูมู่เก๋อโดยตรงก่อนที่นางจะมองเลยไป

 

ซูจิงเหวินยืนนิ่งพร้อมกับจ้องมองใบหน้าของซูมู่เก๋อ อย่างไม่สามารถควบคุมได้ เพื่อให้ดวงตาของนางแม่นยําขึ้น

 

ซูจิงเหวินยกมุมริมฝีปากขึ้นอย่างไม่เต็มใจ “พี่สาว ตาท่านทาสีอะไร? สวยมาก!”

 

ซูมู่เก๋อแสดงออกอย่างเหนื่อยหน่าย และช่วยพยุงนางจ้าว “ไม่มีอะไรพิเศษ แค่ภาพวาดของข้า”

 

เสียงของซูจิงเหวินดังพอที่จะดึงดูดหญิงสาวสองสามคนให้หันมามองนาง

 

ด้วยใบหน้าที่สวยงามและอารมณ์ที่สง่างามเป็นพิเศษ ซูมู่เก๋อจึงสะดุดตาในชุดขี่ม้าสีแดงที่ร้อนแรงของนาง

 

“ภาพวาดบนใบหน้าของนางสวยงามมาก”

 

“สวยจริง แต่มันเกินจริงไป”

 

เมื่อเห็นว่าซูมู่เก๋อเอาชนะนางได้ทั้งหมด ซูจิงเหวินก็รู้สึกหงุดหงิด

 

อย่างไรก็ตาม นางไม่ได้ทําตัวให้ดูออกว่าเป็นศัตรูกับซูมู่เก๋อ

 

“พี่ใหญ่ งานชุมนุมล่าสัตว์จะไม่เริ่มจนถึงบ่าย ไปพักผ่อนในกระโจมของเราก่อนเถอะ”

 

ซูหลุนและนางอันนั่งอยู่ในกระโจมที่พักเรียบร้อยแล้ว เมื่อเห็นพวกเขาเข้ามา นางอันก็รีบจัดคนเพื่อรับใช้พวกเขา

 

“พี่จ้าว ท่านจะไปล่าสัตว์อีกสักครู่หรือไม่เจ้าค่ะ?” นางอันถามนางจ้าวด้วยรอยยิ้ม ขณะที่ยื่นขนมให้นาง

 

ทันใดนั้น นางจ้าวก็รู้สึกประหม่า “ข้าไม่สามารถล่าสัตว์ได้ ดังนั้นข้าจะไม่ไป”

 

นางอันที่รับรู้ถึงความกังวลใจและปลอบโยนนาง “พี่สาว อย่าได้กังวลไปเลยเจ้าค่ะ ข้าทําไม่ได้เช่นกัน มารอที่เพิงพักรอชมด้วยกันเจ้าค่ะ ใต้เท้าบอกว่าวันนี้องค์จักรพรรดิจะเสด็จล่าเสือและเสือดาว เราอาจมีเนื้อเสือดาวสําหรับมื้อเย็นคืนนี้”

 

อาหารกลางวันถูกส่งโดยราชสํานักอย่างสม่ำเสมอ หลังจากรับประทานอาหารกลางวันและก่อนที่พวกเขาจะงีบหลับ พวกเขาได้รับแจ้งว่างานล่าสัตว์กําลังจะเริ่มขึ้น

 

ในฐานะขุนนางที่จะเข้าร่วมงาน ซูหลุนได้ออกจากกระโจมที่พักของแล้วและมุ่งหน้าไปที่งาน

 

ซูมู่เก๋อ และทุกคนก็ถูกนําตัวไปยังพื้นที่รอของผู้หญิง

 

“พี่ใหญ่ ท่านอยากไปล่าสัตว์หรือไม่?”

 

มีสนามล่าสัตว์ล้อมรอบเป็นพิเศษสําหรับผู้หญิงที่ต้องการล่าสัตว์

 

ซูมู่เก๋อเคยได้ยินจากเยว่รู้ว่าจะมีการจัดการแข่งขันล่าสัตว์สําหรับผู้หญิงทุกปี แต่นางไม่ได้ตั้งใจที่จะเข้าร่วม

 

“เจ้าจะไปงั้นหรือ?”

 

ซูจิงเหวินเชิดหน้าของนาง “แน่นอน ข้าสัญญากับท่านแม่ว่าจะล่ากระต่ายสองตัวเพื่อให้นางทําถุงมือ”

 

“งั้น ข้าขอแสดงความยินดีล่วงหน้าด้วยนะ” ในขณะที่พูด ซูมู่เก๋อช่วยนางจ้าวนั่งลงข้างๆ

 

“ซูมู่เก๋ออยู่ไหน? ทําไมนางยังไม่มา?”

 

ก่อนที่ซูมู่เก๋อจะนั่งลง นางก็ได้ยินเสียงที่ค่อนข้างโกรธเกรี้ยว

 

ทุกคนมองขึ้นไปและเห็นองค์หญิงเซี่ยโฮวหยิน องค์หญิงแปดในชุดล่าสัตว์สีแดงสดอยู่บนหลังม้า

 

ด้านหลังของนาง มีผู้หญิงหลายคนที่สวมชุดล่าสัตว์และสะพายธนูพร้อมลูกศรไว้ด้านหลัง

 

เมื่อเห็นซูมู่เก๋อนั่งอยู่บนที่นั่งผู้ชม เชียโฮวหยินก็ขึ้นเสียงของนาง “ซูมู่เก๋อ เจ้านั่งทําอะไรอยู่ที่นั่น? เร็วเข้า! การแข่งขันกําลังจะเริ่มขึ้น เจ้าต้องการให้ข้าขึ้นไปและเชิญเจ้าลงมางั้นหรือ?”

 

ซูมู่เก๋อขมวดคิ้วเล็กน้อย เซี่ยโฮวหยินดูเหมือนจะเตรียมตัวมาอย่างดี

 

“หม่อมข้าไม่อาจรู้ความหมายที่องค์หญิงทรงรับสั่งได้เพค่ะ? หม่อมข้าไม่ได้ให้สัญญาว่าจะเข้าร่วมการแข่งขันใด ๆ เพคะ?”

 

เมื่อได้ยินคําพูดของนาง เซี่ยโฮวหยินก็หัวเราะเยาะ “ไม่สัญญางั้นรึ? เจ้าตอบรับคําเชิญของข้ามาร่วมงานล่าสัตว์ครั้งนี้ เจ้ากล้าปฏิเสธได้อย่างไร?”

 

“คุณหนซู ท่านตอบรับคําเชิญจากองค์หญิงแปดหรือไม่?” ฮูหยินแม่ทัพหลินในชุดขี่ม้าสีแดงอมม่วงเดินเข้าไปหาซูมู่เก๋อโดยไม่รู้ตัวจากด้านหลังและถาม

 

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซูมู่เก๋อก็ตระหนักได้ทันทีว่าคําเชิญที่นางได้รับในพระราชวังนั้นถูกส่งมาโดยเซี่ยโฮวหยิน

 

น่าเสียดายที่นางประมาทเกินไป และคิดว่าเป็นองค์หญิงเซี่ยโฮวซี ส่งมา!

 

“คุณหนูซู ท่านอาจไม่รู้ว่าองค์ชายและองค์หญิงต่างก็มีคําเชิญหลายคําเชิญ และใครก็ตามที่ได้รับคําเชิญจะต้องเข้าร่วมทีมล่าสัตว์ของพวกเขา ตราบใดที่พวกเขาไปที่สนามล่าสัตว์ผู้ได้รับคําเชิญจะต้องร่วมล่าสัตว์กับพวกเขาด้วย”

 

เป็นอย่างนั้น!

 

“ถ้าข้าไม่ไปล่ะ?” นางไม่คิดว่าเซี่ยโฮวหยินมีเจตนาที่ดีที่จะเชิญนาง

 

ฮูหยินแม่ทัพหลินขมวดคิ้วเล็กน้อย “คุณหนูซู ถ้าท่านไม่ไป ท่านต้องหาคนมาทําหน้าที่แทนท่าน ไม่เช่นนั้นท่านจะถูกขับออกจากสนามล่าสัตว์” การถูกขับออกจากสนามล่าสัตว์ต่อหน้าทุกคนในเมืองหลวงเป็นเรื่องที่น่าอับอายจริงแท้ แน่นอน

 

ซูมู่เก๋อหรี่ตาเล็กน้อย “ข้ารู้แล้วเจ้าค่ะ ขอบคุณที่เตือนข้าฮูหยินท่านแม่ทัพหลิน”

 

นางจ้าว ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นและมองไปที่ซูมู่เก๋ออย่างเป็นห่วง

 

“มู่มู่เกิดอะไรขึ้น”

 

ซูมู่เก๋อช่วยนางจ้าวนั่งลง “ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ องค์หญิงแปดขอให้ข้าไปล่าสัตว์กับนาง”

 

“ล่าสัตว์? เจ้าไม่สามารถขี่ม้าได้ เจ้าจะล่าได้อย่างไร?” เมื่อได้ยินคําพูดของนาง นางจ้าวก็ยิ่งกังวลมากขึ้น

 

“ท่านแม่ ตอนที่ข้าไปที่คฤหาสน์แม่ทัพหลิน เพื่อรักษาฮูหยินแม่ทัพหลิน นางเคยสอนข้าขี่ม้า”

 

“นี่มันจะดีจริงหรือ?”

 

เมื่อเห็นเช่นนี้ ฮูหยินแม่ทัพหลินจับแขนของนางจ้าวและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฮูหยินซู มั่นใจได้ คุณหนูซูกําลังจะสนุกไปกับเหล่าองค์หญิงและไม่มีอะไรต้องกังวล” หลังจากพูดจบ นางทําให้ซูมู่เก๋อดูผ่อนคลายและส่งสัญญาณให้รีบไปตามคําเชิญของเซี่ยโฮวหยินและคนอื่น ๆ

 

“ ขอบคุณ ฮูหยินแม่ทัพหลิน”

 

“ไปเถอะ”

 

เมื่อมองไปที่ร่างที่ถอยห่างออกไปของซูมู่เก๋อ ซูจิงเหวินก็อดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มแห่งความสําเร็จที่ชั่วร้าย เมื่อนางมองไปที่เซี่ยโฮวหยิน นางก็แสดงออกอย่างสุภาพ

 

ซูมู่เก๋อ ขอให้โชคดี!