มาดามเมิ่งเป็นผู้หญิงชาวบ้านจากภูมิภาคทางใต้ของแม่น้ำแยงซี  นางมีรูปร่างเล็กกระทัดรัดและใบหน้าที่บอบบาง  มีความอ่อนโยนและความอบอุ่นออกมาจากทุกอาริยาบทของนาง  ด้วยความที่อายุใกล้เคียงกับนางอัน  นางยังดูสาวกว่านางอันมาก  แม้ว่านางอันจะใส่ใจเรื่องความงามและสุขภาพร่างกายของตัวเองมาโดยตลอดก็ตามที

 

“ไม่ได้เจอกันนานเลย  นายหญิงเมิ่ง”  นางอันเดินไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้ม

 

ด้วยการแสดงออกที่นุ่มนวลและน่าพอใจบนใบหน้าของนาง  มาดามเมิ่งเหลือบมองซูจิงเหวิน  ซูจิง  เหวินที่ยืนอยู่ข้างนางอันมองย้อนกลับไปราวกับว่านางกำลังว้าวุ่นใจเล็กน้อย  มาดามเมิ่งรีบมองออกไปและส่งสายตากลับมาที่นางอัน

 

“อย่างแน่นอน  ไม่กี่วันที่ผ่านมา  ข้าได้ยินว่านายหยิงผู้เฒ่าเมิ่งกำลังจะกลับมา  และกำลังยุ่งอยู่กับการเตรียมตัวสำหรับการมาถึงของนาง”

 

“เรารู้ว่าท่านเป็นลูกกตัญญูของแม่เฒ่าดีกว่าใครๆ  ข้ายังจำได้ว่าตอนที่แม่เฒ่าเมิ่งป่วย  ท่านอยู่ที่นั่นเพื่อดูแลนางเป็นเวลาสามวันสามคืนโดยไม่ได้ละไปไหนเลย”

 

หลังจากแลกเปลี่ยนคำทักทายและคำชมตามปกติแล้ว  นางอันเชิญนายหญิงเมิ่งเข้าไปในคฤหาสน์ด้วยตัวนางเอง

 

ทันทีที่พวกเขานั่งในห้องนั่งเล่นแล้ว  นางอันแอบแตะซูจิงเหวินเพื่อเป็นการเตือนความทรงจำ  ซูจิง  เหวินควรจะแสดงมารยาทกับนายหญิงเมิ่งที่ตรงประตู  แต่อย่างใดเด็กคนนี้ก็หยุดนิ่งราวกับว่านางกำลังเคลิบเคลิ้มอยู่กับบางสิ่ง

 

เมิ่งซิ่วเหวิน  นายท่าน  ไม่ได้ปรากฏตัวมาพร้อมกับนายหญิงเมิ่ง  ซูจิงเหวินจึงรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย  แต่ในไม่ช้านางก็ลุกขึ้นยืนและก้าวไปข้าหน้าด้วยรอยยิ้มที่เหมาะสม

 

“ข้าขอคารวะอย่างจริงใจ  นายหญิงเมิ่งเจ้าค่ะ”

 

ซูจิงเหวินโค้งคำนับเล็กน้อยด้วยความสุภาพตามมายาททั่วไป  จนกระทั่งช่วงเวลานี้  นายหญิงเมิ่งจึงหันกลับมามองซูจิงเหวินอีกครั้ง

 

“วันนี้เป็นวันเกิดของคุณหนูสอง  ดังนั้น เจ้าไม่จำเป็นต้องสุภาพเกินไปนัก”

 

นายหญิงเมิ่งตอบด้วยใบหน้าเฉยเมย  ไม่มีอารมณืใดปะปนในคำพูดของนาง  นางอันขมวดคิ้ว  นางเคยพูดกับนายหญิงเมิ่งเกี่ยวกับการแต่งงานระหว่างสองครอบครัวอย่างไม่ชัดเจนนัก  และแม้ว่านายหญิงเมิ่งจะไม่ได้แสดงความยินยอมในตอนนั้น  อย่างน้อยก็มีที่ว่างสำหรับการพิจารณา  แต่ด้วยท่าทีของนางในวันนี้  นางหมายความเยี่ยงไร?

 

นายหญิงเมิ่งมีคำพูดสบายๆ กับซูจิงเหวิน  สั่งให้คนรับใช้ของนางนำของขวัญวันเกิดออกมา  และเปลี่ยนหัวข้อการสนทนาจากซูจิงเหวินเป็นเรื่องอื่น

 

ซูจิงเหวินไม่ได้หูหนวกตาบอดและนางสัมผัสได้ถึงความเย็นชาของนายหญิงเมิ่ง  ทันใดนั้นใบหน้านางก็ซีดเผือดลงทันทีและนางกำลังจะทิ้งตัวลงนั่ง

 

นางอันแอบหยิกลูกสาวนางไว้

 

“เจ้าไม่จำเป็นต้องระมัดระวังมากเกินไปที่จะไปกับเพื่อนของเจ้า ทำไมไม่ไปเป็นเจ้าภาพที่ดีกับเพื่อนผู้หญิงที่มาฉลองวันเกิดของเจ้าล่ะ?”

 

“เจ้าค่ะ  ท่านแม่”

 

จากนั้นซูจิงเหวินก็พาหญิงสาวกลุ่มหนึ่งไปที่สวน

 

ในไม่ช้าเด็กผู้หญิงหลายคนก็เดินวนรอบซูจิงเหวิน  เมื่อพวกเขาอยู่ในสวน

 

“น้องสาวจิงเหวิน  วันนี้เจ้าดูสวยมาก” เด็กผู้หญิงหน้ากลมกำลังคุยกัน ชื่อของนางคือฮูเล่อและนางเป็นลูกสาวของผู้พิพากษามณฑลที่มีที่ดินอยู่ในเขตอำนาจปกครองของเมืองชุนหยาง

 

“ในคำพูดของท่าน  พี่ฮู  ท่านพูดอย่างกับว่าน้องจิงเหวินแต่ก่อนไม่สวยงั้นแหละ”  ด้วยสายตายั่วยุไปที่ฮูเล่อ  หญิงสาวที่มีใบหน้ารูปไข่พูดคำพูดนั้นขึ้นมาแทน  พวกเขาทั้งหมดเป็นลูกสาวของผู้ใต้บังคับบัญชาของซูหลุนและทราบมานานแล้วว่า ซูจิงเหวินเป็นที่ชื่นชอบของพ่อของนางมากที่สุด  เมื่อครอบครัวซูมาถึงที่นี่  พวกเขาชื่นชมนางตลอดมา

 

“เจ้า!”

 

“หยุดต่อล้อต่อเถียงกัน!  เจ้าไม่รำคาญกันรึ”  ซูจิงเหวินดึงดอกไม้ออกมาหนึ่งกำมืออย่างไม่สบอารมณ์และปามันลงบนพื้น  สองสาวหุบปากที่เถียงกันอย่างรวดเร็ว

 

“ข้าได้ยินมาว่าพี่สาวของเจ้าป่วยหนักและถูกส่งตัวไปที่หมู่บ้านเพื่อพักฟื้น  ซึ่งเป็นเรื่องที่ดีสำหรับเจ้าเพราะไม่อย่างนั้นนางอาจจะต้องเป็นที่น่าอับอายในคฤหาสน์”  ฮูเล่อรู้ว่าซูจิงเหวินเกลียดซูมู่เกอมาก และไม่เคยพลาดที่จะดูแคลนซูมู่เกอตลอดเวลา

 

แน่นอนว่าซูจิงเหวินหัวเราะเยาะด้วยความพึงพอใจทันทีที่มีคนพูดดูถูกซูมู่เกอ

 

“เหอะ  พักฟื้นร่างกายนางในหมู่บ้านงั้นรึ?  ที่จริงนางหนีไปกับผู้ชายในป่า!”

 

ดวงตาของหญิงสาวต่างตกตะลึกกับคำพูดที่ไม่คาดคิดเช่นนั้น

 

“น้องจิงเหวิน  เจ้าพูดจริงหรือไม่?”

 

เรื่องราวกเกี่ยวกับหญิงสาวจากครอบครัวของขุนนางได้หลบหนีไปกับชายคนหนึ่ง!  ถ้านางถูกจับตัวกลับมา  นางจะถูกแขวนคอในกรงหมูและจับถ่วงน้ำ!  และนั่นไม่ใช่การลงโทษอย่างหนักรึ!

 

“ทำไมข้าต้องโกหกเจ้าด้วย?  ท่านแม่ของข้าช่วยปกปิดความความจริงให้นาง  ไม่อย่างนั้นเจ้าจะรู้ได้อย่างไรว่านางไปพักฟื้นที่หมู่บ้าน?”

 

“โอ้พระเจ้า!  คุณหนูใหญ่กล้าเกินไปแล้ว!”

 

ยืนอยู่ที่ทางเข้าสวนด้วยใบหน้าซีดเผือด  นางอันพยายามเงยหน้าขึ้นด้วยรอยยิ้มและแสร้งทำเป็นว่านางไม่ได้ยินอะไร  แต่นางทำไม่ได้  คนเราทุกวันนี้ไม่มีคนหูหนวก และพวกเขาทุกคนก็ได้ยินคำพูดดังๆ ของซูจิงเหวินซึ่งชัดเจนมาก

 

นายหญิงเมิ่งซึ่งยืนอยู่ข้างๆ  ดวงตามืดมิดและมืดมนของนางมองไปที่นางอันอย่างรวดเร็ว  นางอันทำได้เพียงกัดปากและจิกตัวเองเพื่อสงบสติอารมณ์  นางอ้าปากค้างพร้อมกับมีก้อนสะอึกในลำคอ  “ขออภัย  ขออภัยสำหรับเรื่องงี่เง่าเรื่องนี้น่างจะเป็นเรื่องอื้อฉางในครอบครัว  และเราไม่รู้เลยว่ามู่เกอทำเช่นนั้น  นางเติบโตมาพร้อมกับพี่สาวของข้าและมักจะประพฤติตัวดี…”

 

นากจากนายหญิงเมิ่งแล้วคนส่วนใหญ่ที่มากับนางอันในสวนเป็นภรรยาของขุนนางในเมืองขุนหยางทั้งนั้น  แต่มีเพียงไม่กี่คนที่รู้เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในเมืองหลวงเมื่อหลายปีก่อน  และพวกเขาคิดว่าซูจิงเหวินกำลังพูดถึงลูกสาวของนายหญิงอีกคนของซูหลุน  นายหญิงเมิ่งเป็นคนเดียวที่รู้ว่ามู่เกอคือใคร

 

“ไม่ต้องกังวลกับมัน  นายหญิงซู  มันไม่ควรเสียอารมณ์เพราะคนไม่มีตัวตน  ท้ายที่สุด  นางเป็นลูกสาวของนายหญิงที่ไม่มีความสำคัญใด  และท่านเป็นนายหญิงที่แท้จริงของตระกูลนี้  ดูลูกสาวของท่านสิ คุณหนูสองของเรา  นางสง่างามและมีคุณธรรมเพียงใด!  เราสามารถบอกได้ว่านางถูกเลี้ยงดูจากท่านมาอย่างดีได้รับการศึกษาที่ดีมาก”

 

“ใช่เจ้าค่ะ  อย่างแน่นอน”

 

ด้วยคำชมเหล่านั้น  นางอันแทบจะไม่สามารถซ่อนเสียงหัวเราะของนางได้เลย

 

ไม่มีตัวตน!  นางจ้าว  เจ้าได้ยินมันไหม!

 

“ทำไมไม่กลับไปที่ห้องแล้วนั่งที่นั่นล่ะ?  ดวงอาทิตย์กำลังจะแผดเผา”  จู่ๆ นายหญิงเมิ่งก็พูดขึ้น  คิดว่านางเมิ่งกำลังช่วยนางจากความอับอาย  ดังนั้นนางจึงรวบรวมภรรยาขุนนางกลุ่มนั้นและจากไป

 

การหนีไปกับผู้ชายคนหนึ่งขอซูมู่เกอก็กระจายออกไปทั่วคฤหาสน์ซู

…………………………

 

รถม้าของตระกูลเมิ่งแล่นผ่านประตูเมืองอย่างช้าๆ

 

หลังจากเข้าเมืองแล้วรถม้าไม่ได้มุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์เมิ่งแต่พวกเขามุ่งหน้าไปที่ตระกูลซู

 

รถม้าจอดอยู่ด้านนอกคฤหาสน์ซู  ในขณะที่นางอันกับเหล่านายหญิงกลุ่มหนึ่งกำลังดูการละเล่นอยู่ในขณะนั้น

 

สาวใช้ในชุดน้ำเงินเดินไปหามาดามเมิ่งและกระซิบข้างใบหูของนาง  มาดามเมิ่งดูตกใจมากเมื่อนางได้ยินคำพูดของสาวใช้รายนั้น  นางหันกลับไปมองซูจิงเหวินซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ นางอัน

 

ที่จมอยู่กับความตื่นเต้นของการดูถูกจากผู้อื่นต่อซูมู่เกอ  ซูจิงเหวินไม่ได้สังเกตว่ามีใครมองนางอยู่  อย่างไรก้ตามรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ  ก่อนที่นางจะพูดอันใด  หลีหม่าก็เข้ามาข้างๆนาง

 

“ขุนนางเมิ่งและนายแม่ผู้เฒ่าเมิ่งจากคฤหาสน์เมิ่งมาถึงแล้วเจ้าค่ะ!”

 

“อะไรนะ?”

 

ความประหลาดใจบนใบหน้าของนางอันไม่น้อยไปกว่านายหญิงเมิ่ง  นายหญิงเมิ่งไม่คาดคิดมาก่อนว่าวันเกิดของลูกสาวจ้าวเมืองจะดึงดูดความสนใจจากทั้งสามีของนางและแม่สามี

 

นางอันลุกพรวดขึ้นและลากซูจิงเหวินผู้ซึ่งจมอยู่กับการละเล่น  “เร็วเข้า  ไปทักทายแขกของเรา”

 

นายหญิงเมิ่งยืนขึ้นเช่นกันและเดินตามนางอันออกไป

 

พวกเขาทิ้งคนอื่นๆไว้ในความสับสน

 

“เกิดอะไรขึ้น?  นายหญิงซูและนายหญิงเมิ่งดูแปลกๆ  เมื่อพวกเขาออกไปข้างนอกกัน”

 

“ไม่รู้  เราตามพวกเขาไปกันหรือไม่?  แต่การแสดงยังไม่จบนะ?”  นายหญิงในชุดสีเหลืองยิ้มเล็กน้อยพลางเอามือปิดปาก

 

แม้จะมีคำยกย่องสรรเสริญให้นางอันหลังกลับจากในสวน  แต่ก็คือ หลังจากนั้นทั้งหมด มันคือการเปิดโปงเรื่องราวภายในตระกูลที่หญิงสาวของครอบครัวคนหนึ่งในคฤหาสน์หนีไปกับชายหนึ่งคน  มันควรถูกปกปิดด้วยความระมัดระวัง  แต่คุณหนูคนที่สองได้เล่าเรื่องนี้ต่อหน้าผู้คนมากมาย  ซึ่งสะท้อนให้เห็นถึงการอบรมเลี้ยงดูที่ไม่ดีของนาง

 

ด้านนอกประตูคฤหาสน์  นายหญิงเมิ่งทักทายนายแม่ผู้เฒ่าเมิ่งด้วยใบหน้าเคารพนบนอบ  ในขณะที่นางอันเดินไปข้างหน้าโดยจูงซูจิงเหวินไปด้วยเพื่อแสดงความเคารพ

 

“นายหญิงผู้เฒ่าเมิ่ง ขอคารวะเจ้าค่ะ”

 

หญิงชราเมิ่งเพียงแค่พยักหน้าและไม่ขยับ  นางมองเลยไปด้านหลัง

 

“เด็กที่ไหนกัน?  ออกมา  ทำไมไปแอบที่ด้านหลังท่าน?”

 

ความสนใจทั้งหมดถูกพุ่งไปที่จุดเดียวเบื้องหลังหญิงชรา แล้วหุ่นผอมบางก็ก้าวออกมา  นางอันเป็นคนแรกที่ผงะตกใจสำหรับการที่ไม่ได้เตรียมรับกับสถานการณ์ครั้งนี้!

 

ซูมู่เกอ!

 

นางมาอยู่กับนายหญิงผู้เฒ่าเมิ่งได้ยังไง!

 

“มาได้อย่างไร?  นางไม่ได้หนีไปกับผู้ชายคนหนึ่งหรือ  ซูมู่เกอ?  เจ้ากล้ากลับบ้านมาได้เยี่ยงไร!”  ซูจิงเหวินตะโกนออกอย่างไม่คิด

 

ซูมู่เกออยู่ในชุดกระโปรงสีเขียวควันบุหรี่แบบพื้นเมือง  ซึ่งเป็นรูปแบบที่นิยมกันเมื่อสองปีมาแล้วในเมืองชุนหยาง  มีเพียงกิ๊บหยกอันเดียวที่ปักไว้ด้านข้างผมสีดำของนาง  คุณภาพไม่ดีนัก  เครื่องแต่งกายแบบนี้แย่ยิ่งกว่าสาวใช้ของตระกูลขุนนางชั้นสูงบางครอบครัวเสียอีก

 

นางเดินไปด้านข้างนายหญิงผู้เฒ่าเมิ่งอย่างสงบและจับมือนางไว้เบาๆ  โดยไม่สนใจทางทางแปลกใจ ของคนอื่น

 

นายหญิงผู้เฒ่าเมิ่งรู้สึกยินดีและนางยิ้มออกมา  นางหันไปมองซูจิงเหวิน

 

“นี่ต้องเป็นคุณหนูคนที่สองของตระกูลซูสินะ”

 

หญิงชราเฉยเมยต่อซูจิงเหวิน  ซึ่งทำให้นางหดตัวเล็กลงด้วยความกลัว

 

นางอันก้าวไปข้างหน้าอีกก้าวไม่คำนึงถึงคำถามและอยู่ในความโกรธของตัวเอง  “ท่านพูดถูกแล้ว  นายหญิงแม่เฒ่าเมิ่ง”

 

นายหญิงผู้เฒ่าเมิ่งพยักหน้า

 

“แล้วนางกำลังพูดถึงอะไร?”

 

“นาง….”

 

ความโกรธแค้นปกคลุมซูจิงเหวินเมื่อนางมองไปที่นางอันโดยไม่ตอบคำถามของหญิงชรา  และยิ่งไปกว่านั้น  ซูมู่เกอยังอยู่ในสภาพที่บริสุทธิ์และสูงสง่า!

 

“นายหญิงเมิ่ง  นางเป็นพี่สาวของข้า  นางออกจากบ้านไปเมื่อหลายวันก่อนโกหกเราว่าจะไปดูแลยายของนาง  แต่แล้วนางก็หนีไปกับผู้ชาย!  มันน่าอับอายที่นางยังกล้าที่จะกลับมาเช่นนี้  หากไม่ถูกทอดทิ้งและไม่มีที่ไป  นางไม่มีวันกลับมาแน่!”

 

“จิงเหวิน  เจ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร!”

 

“ท่านแม่  ข้าพูดอะไรผิด  นางคือคนที่ทำผิดนะและตอนนี้นางกลัวที่จะยอมรับผิด  ไม่ใช่รึ?”

 

“มันช่างไร้ยางอายเหลือเกินที่ถูกผู้ชายทิ้งและมีหน้ากลับมา  ถ้าข้าเป็นนาง  ข้าคงจะเอาเชือกแขวนคอตัวเองซะ!”

 

“มันเป็นความจริง  จะมีคนแบบนี้บนโลกที่ไม่มีความละอายได้อย่างไร”

 

“ไร้สาระ!”  เสียงแหบเล็กที่โกรธเกรี้ยวจากแม่เฒ่าเมิ่งนั้นทำให้พวกเขาทั้งหมดเงียบลง

 

“แม่เฒ่าเมิ่ง  ท่านอย่าโง่ให้นางหลอก!”  ซูจิงเหวินเถียง  นางไม่เข้าใจว่าข้อแก้ตัวที่ไม่ดีเลวร้ายยิ่งกว่าไม่พูดแก้ตัว

 

“เด็กคนนี้อยู่กับข้ามาตลอดการเดินทางกลับเมืองชุนหยาง  ข้าไม่เห็นผู้ชายซักคนเดียว!  มันเป็นเจ้า เจ้าที่เอาแต่พูดว่าร้ายให้พี่สาวตัวเอง  มันทำให้ข้าผิดหวังอย่างมาก!”

 

นางอันตกใจแทบตายเมื่อได้ยินที่หญิงชราพูด

 

ตระกูลเมิ่งมีบทบาทสำคัญไม่เพียงแต่ในเมืองชุนหยางเท่านั้น  แต่ในเมืองหลวงก็เช่นกัน  หากคำพูดแพร่ออกไปเช่นนี้จะทำให้มองว่าซูจิงเหวินเข้ากันไม่ได้กับพี่สาวของนางและยังใส่ร้ายนางอีกด้วย  นางจะไม่สามารถแต่งงานกับครอบครัวที่สืบเชื้อสายได้!

 

“จิงเหวิน  เจ้าพูดเรื่องไร้สาระอะไร!  วันนี้คุณหนูเหนื่อยเกินไปแล้ว  พานางกลับห้องเพื่อพักผ่อน  เร็วเข้า!”

 

สาวใช้ที่อยู่เบื้องหลังซูจิงเหวินมาพานางกลับมาอย่างเร่งรีบ  และนางหยุดพูดโดยไม่เต็มใจเพียงเพราะใบหน้าของนางอันที่ซีดเผือด

 

“นายหญิงผู้เฒ่าเมิ่งขอโปรดอภัยให้เราด้วยเจ้าค่ะ  เด็กคนนั้นนิสัยเสีย  ข้าจะลงโทษนางอย่างหนักในภายหลัง”  นางอันรีบเดินมาขอโทษแทนลูกสาว  แต่การมองไปยังซูมู่เกอยังคงงงงวย  และสิ่งนี้ถูกมองเห็นโดยคนส่วนใหญ่

 

“มู่เกอวันนั้นเจ้าอยู่ที่ไหนบนโลกนี้?  พ่อของเจ้าได้ส่งคนรับใช้ไปกับเจ้าเพื่อพาไปเมืองหนานเจิง  แล้วระหว่างทางเจ้าหนีไปเองได้อย่างไร?  เราเป็นห่วงเจ้ามาก”

 

นางอันตั้งใจที่จะทำลายซูมู่เกอ  นางอันจะปล่อยมู่เกอไปได้อย่างไร  ในเมื่อนางทำให้ลูกสาวของนางดูโง่ต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้!