ซูมู่เกอเหลือบมองเหนือไหล่ของนางและเมื่อตอนนางขับรถม้าออกมา

 

นางสังเกตเห็นตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่าคนที่ซ่อนตัวอยู่ในป่าคอยจับตาดูการเคลื่อนไหวของพวกเขา  นางจึงแทบไม่ได้นอน

 

คนที่อยู่ในป่าไม่ปรากฏตัวจนกระทั่งหญิงชราและหลานชายของนางปรากฏตัว  ซึ่งหมายความว่าเป้าหมายของมันคือสองคนนั้น

 

หญิงชราและหลานชายของนางถูกสะกดรอยตาม  แล้วพวกเขาเป็นเพียงคนธรรมดา  ไม่ต้องสงสัยเลยว่าซูมู่เกอต้องให้ความสำคัญกับบุคคลที่น่าสงสัยที่ปรากฎตัวในเขตโจวในเวลานี้

 

ถ้านางไม่พาทั้งสองคนไปด้วย  พวกเขาอาจถูกชายคนนั้นฆ่าไปแล้วตั้งแต่เมื่อคืนนี้

 

ในที่สุดพวกเขาทั้งสามก็มาถึงเมืองโจวก่อนที่จะมืด

 

ตามที่หญิงชรากล่าวไว้  ร้านค้าต่างๆ ปิดหมดและมีคนไม่กี่คนบนถนน

 

และบรรดาผู้ที่อยู่บนถนนกำลังแบกสัมภาระของพวกเขาด้วยความรีบร้อนเพื่อหนีออกจากเขตโจว

 

ซูมู่เกอพาหญิงชราและหลานชายของนางไปที่หย่าเหมินแห่งเมืองโจว

 

ข้างนอกไม่มีแม้แต่คนเฝ้าประตู  ซูมู่เกอเดินตรงเข้าไปกับหญิงชราและหลานชายของนาง

 

มันว่างเปล่าไร้ผู้คนอยู่ในนั้น  จนกระทั่งพวกเขาเข้าไปในลานโล่งด้านหลังที่ว่าการหย่าเหมิน  พวกเขาเห็นชายวัยกลางคนในชุดคลุมสีเทา  ยืนอยู่ที่นั่น

 

ซูมู่เกอเอื้อมมือไปแตะเคราบนใบหน้าของนาง  นางเคยคิดที่จะเปลี่ยนตัวเองเป็นรูปลักษณ์ของซูหลุนมานานแล้วก่อนที่นางจะมาที่นี่  แม้ว่านางจะดูไม่เหมือนกับซูหลุน  แต่คนที่ไม่คุ้นเคยกับเขาก็ไม่สามารถบอกความแตกต่างได้

 

บางทีอาจเป็นเพราะได้ยินเสียงฝีเท้าของพวกเขา  ชายวัยกลางคนก็หันหน้ากลับมามอง

 

“ข้าได้บอกพวกเจ้าไปแล้วว่าอาหารที่ช่วยน้ำท่วมจากราชสำนักยังมาไม่ถึง  ข้าไม่สามารถทำอะไรได้แม้ว่าเจ้าจะมาที่นี่ทุกวันแบบนี้  ครอบครัวของข้าก็เกือบจะขาดแคลนอาหารเช่นกัน”

 

ซูมู่เกอขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำนั้น

 

“นายท่าน  ท่านเป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายปกครองของเมืองโจวรึ?”

 

ชายวัยกลางคนมองไปที่ซูมู่เกออย่างสงสัย  “เจ้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อขอรับอาหาร?  เจ้าเป็นใครและมาที่นี่เพื่ออะไร?”

 

“ท่านรู้จักผู้นำเมืองชุนหยางหรือไม่?”

 

ชายวัยกลางคนจ้องมองซูมู่เกอด้วยความประหลาดใจ  เขาตบที่ต้นขาของเขาทันที  “ท่านคือใต้เท้าซู!?  พระเจ้าช่วย  ใต้เท้าซู  ในที่สุดท่านก็มา”

 

“ใต้เท้า  ใต้เท้าซู?  ท่านคือใต้เท้าซูแห่งเมืองชุนหยาง?”  หญิงชรามองไปที่ซูมู่เกอด้วยความประหลาดใจ

 

ซูมู่เกอเลิกคิ้วและไม่ตอบ  “ท่านคือ….”

 

ชายวัยกลางคนพูดต่อ  “ข้าเป็นที่ปรึกษาส่วนตัวของเมืองโจว  เนื่องจากผู้พิพากษาเมืองถูกน้ำท่วมพัดหายไป  ข้าดูแลเรื่องในเขตเมืองโจวแทน”

 

“คนอื่นๆ ในหย่าเหมินอยู่ที่ไหน?  พวกเขาหายไปไหน?”

 

ใบหน้าของที่ปรึกษาหลี่แข็งกระด้างด้วยความเศร้าโศก  ทุกคนในเขตหย่าเหมินที่สามารถหนีไปได้ได้จากไปนานแล้ว  เมื่อซูหลุนหายตัวไปไม่มีใครยอมอยู่ที่นี่เพื่อสะสางความวุ่นวาย

 

“ใต้เท้าซู  มันเป็นเรื่องดีมากที่มีท่านอยู่ที่นี่  ตอนนี้สิ่งต่างๆในเมืองนี้กำลังยุ่งเหยิง  ท่านมาที่นี่ทันเวลาพอดี”

 

ที่ปรึกษาหลี่พาพวกเขาไปสู่การรับรู้เรื่องราว  และซูมู่เกอขอให้เขาจัดการหาที่พักให้หญิงชราและหลานชายของนางที่ไหนสักแห่งหนึ่ง

 

ที่ปรึกษาหลี่หยิบหนังสือเล่มเล็กเล่มหนาออกมา  ซึ่งบันทึกข้อมูลหมู่บ้านและนาข้าวไว้อย่างคร่าวๆที่ถูกน้ำท่วมในเขตเมืองโจว ณ วันนี้

 

ซูมู่เกอวางหนังสือเล่มเล็กไว้และไม่ได้สนใจมองมัน

 

“ตอนนี้ผู้ประสบภัยน้ำท่วมอยู่ที่ไหน?”

 

“ผู้คนส่วนใหญ่หลบหนีมาได้  รวมตัวกันตั้งอยู่ในวัดร้างในเมือง”

 

ซูมู่เกอพยักหน้าพร้อมกับยืนยัน  ตอนนี้เขตเมืองโจวได้รับผลกระทบอย่างหนักจากน้ำท่วม  สิ่งสำคัญที่สุดคือการจัดการกับคนที่หลบหนี

 

ซูมู่เกอและที่ปรึกษาหลี่อยู่ในห้องศึกษาจนกระทั่งมืดค่ำ  ในที่สุดพวกเขาก็แยกแยะเบาะแสในการจัดการกับความยุงเหยิงได้

 

“ใต้เท้าซู  เราจะทำอะไรต่อไป?”

 

“ช่วยชีวิตผู้คน”

 

“ช่วย  ช่วยชีวิตผู้คน?”  ที่ปรึกษาหลี่มองไปที่ซูมู่เกอด้วยความประหลาดใจ  ในช่วงวิกฤตนี้  เขาอยู่ในอารมณ์ของการช่วยชีวิตคน?  ที่นี่ไม่มีทางออกเมื่อน้ำท่วมมาถึงแม้จะไม่ได้รับความช่วยเหลือจากนางฟ้าก็ตาม  การคิดวิธีซ่อนปัจจัยจากหน่วยงานที่สูงกว่านั้นสำคัญกว่าหรือไม่?  มิฉะนั้น  หากมีการกล่าวหาพวกเขา  พวกเขาอาจจะตายได้  นับประสาอะไรกับการตกงาน!

 

ซูมู่เกอเงยหน้าขึ้นมองที่ปรึกษาหลี่ด้วยความสงบ  “ถูกตัอง! ท่านส่งคนไปเตรียมเรือไว้สำหรับวันพรุ่งนี้  พาคนที่คุ้นเคยกับน้ำมาด้วย  และใช้มาตรการด้านความปลอดภัย  หลังจากนั้นไปที่แต่ละหมู่บ้านและค้นหาผู้คนที่ต้องได้รับการช่วยเหลือ”

 

“ขอรับ”

 

ซูมู่เกอจัดแจงสิ่งของต่างๆอย่างเป็นระบบระเบียบ  มันมืดแล้วเมื่อนางทำงานทั้งหมดเสร็จ

 

ซูมู่เกอได้ข้อยุติโดยที่ปรึกษาหลี่ในสวนหลังบ้านของหย่าเหมิน

 

นอกจากที่ปรึกษาหลี่  คนเดียวที่เหลืออยู่ในหย่าเหมินคือชายชราผู้รับผิดชอบการทำความสะอาด  ส่วนหญิงชราที่ซูมู่เกอได้ช่วยชีวิตไว้นั้น  นางเริ่มทำอาหารให้พวกเขาโดยสมัครใจ

 

ซูมู่เกอไม่รับของหวาน  หลังจากทานอาหารและล้างตัวเสร็จเรียบร้อย  นางเริ่มอ่านแผนที่ภูมิประเทศของเมือง

 

เมืองชุนหยางตั้งอยู่ทางใต้และเมืองโจวอยู่ใต้ลงไปอีก  กล่าวคือ ปริมาณน้ำฝนรายปีมีเป็นจำนวนมากและเขื่อนและการระบายน้ำควรจะดี

 

สิ่งนี้สามารถพิสูจน์ได้โดยการอ่านข้อมูลของปีก่อนหน้าในเมืองโจว  มีการกล่าวกันว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเขื่อนในเขตเมืองโจวเมื่อฝนตกลงมาเกือบหนึ่งเดือนเมื่อสามปีก่อน  แต่ครั้งนี้ทำนบเขื่อนถูกน้ำพัดหายไปโดยฝนตกหนักไม่ถึงครึ่งเดือน

 

ทุกปีจะมีการตรวจสอบและซ่อมแซมอย่างเข้มงวดในเขตโจว  การตรวจสอบและซ่อมแซมในปีนี้มีขึ้นเพียงหนึ่งเดือนก่อนที่เขื่อนจะพังลง  ทำไมเขื่อนแตกหลังจากการตรวจสอบเมื่อเดือนที่แล้ว? สิ่งนี้อาจค่อนข้างน่าสงสัย

…………………..

 

ภายในคฤหาสน์หวังของค่ายหยานเซี่ย

 

ตงหลินที่เหงื่อออกอย่างหนักกึ่งคุกเข่าอยู่บนพื้น  เมื่อสักครู่ที่ผ่านมา  พวกเขาได้รับข้อมูลจากหน่วยสอดแนมว่าสายลับของกองกำลังตะวันตกได้ขโมยแผนผังการป้องกันการตั้งรับและหลบหนีไปยังเขตโจว!

 

หากแผนผังการป้องกันตกอยู่ในมือของพวกตะวันตกผลที่ตามมาไม่อาจคาดเดาได้!

 

“ฝ่าบาท  หม่อมฉันขออาสาไปจับสายลับพวกนั้นในเขตโจวพะย่ะค่ะ!

 

เซี่ยโฮวโม่นั่งอยู่บนเก้าอี้โดยหลับตาลงครึ่งหนึ่ง  ไม่มีใครรู้ว่ามีอะไรอยู่ในใจของเขา

 

“ดูเหมือนว่ามันเป็นความผิดของข้าที่ทำตัวหย่อนยานและปล่อยให้พวกตะวันตกฉวยโอกาสถึงสองครั้ง!”

 

“ฝ่าบาท  มันเป็นความผิดของหม่อมฉันที่ดูแลไม่ดีพะย่ะค่ะ!

 

“เจ้าอยู่ที่นี่และแก้ปัญหาทั้งหมดที่นี่ให้หมด  แล้วข้าจะไปที่เขตโจวด้วยตัวข้าเอง”

 

เมื่อได้ยินเช่นนี้  ตงหลินก็เงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ  สายลับเหล่านั้นสร้างปัญหาและน่ารำคาญก็จริงแต่ไม่จำเป็นที่กษัตริย์แห่งจินต้องลงมือไปจับพวกเขาเอง

 

“ฝ่าบาท พระองค์ทรงมีรับสั่งอื่นหรือไม่พะย่ะค่ะ?”

 

จดหมายลับถูกโยนลงบนโต๊ะโดยเซี่ยโฮวโม่

 

ตงหลินหยิบมันขึ้นมาอ่านด้วยความตกใจในดวงตาของเขา  “ข้ารู้ว่าเขตโจวถูกน้ำท่วม  แต่เนื่องจากจักรพรรดิรู้ว่าเจ้ากำลังต่อสู้กับพวกตะวันตก  ทำไมเขาถึงขอให้เจ้าไปที่เขตโจวเพื่อจัดการกับปัญหาน้ำท่วม?”

 

มันเป็นที่รู้กันดีทุกคนว่ากษัตริย์แห่งจินเป็นผู้นำกองกำลังตลอดหลายปีที่ผ่านมาและแทบจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการเมืองภายในราชสำนัก  น้ำท่วมไม่ควรเป็นความรับผิดชอบของฝ่าบาท  ดูเหมือนจะเป็นเรื่องทันทีทันใดและไร้สาระที่จะขอให้พระองค์จัดการกับน้ำท่วม!

 

แสงในดวงตาของเซี่ยโฮวโม่กระพริบ  “อะไร?  เจ้าต้องการปฏิบัติตามคำสั่งของจักรพรรดิ?”

 

ตงหลินอยากจะหัวเราะและร้องไห้พร้อมกัน  “ข้าน้อยกำลังจะไปเตรียมตัวสำหรับมันเดี๋ยวนี้พะย่ะค่ะ”

 

“หยุดกองทหารและวันนี้รอก่อน”

 

“พะย่ะค่ะ”

…………………..

 

ในวันที่สองที่ซูมู่เกอมาถึงเมืองโจว  ฝนเริ่มไหลรินอีกครั้ง

 

ซูมู่เกอสวมเสื้อฟางกันฝนและเตรียมพร้อมที่จะไปยังสถานที่ที่ผู้ประสบภัยจากน้ำท่วม

 

ด้วยสภาพอากาศที่ร้อนชื้น  จึงง่ายต่อการติดเชื้อจากไวรัส

 

ที่ปรึกษาหลี่วิ่งมาพร้อมกับเสื้อคลุมฟางกันฝนบนไหล่ของเขา  “รถม้าพร้อมแล้วขอรับ”

 

ซูมู่เกอพยักหน้าและเดินออกไปพร้อมกับกล่องยาที่นางนำมาด้วย

 

ผู้ที่ได้รับความเดือดร้อนหนีได้ถูกให้รวมตัวกันพักอยู่ในวัดซอมซ่อในเมืองซึ่งยังสามารถรองรับผู้คนได้อีก

 

ถือกล่องยาไว้ในมือ  ซูมู่เกอเข้าไปในวัดแห่งนั้น  ผู้ประสบภัยที่กำลังนั่งอยู่บนพื้นเห็นซูมู่เกอมาและทุกคนก็มองไปที่นาง

 

ที่ปรึกษาหลี่เดินขึ้นมาและบอกทุกคนว่า  “ทุกท่านนี่คือใต้เท้าซูแห่งเมืองชุนหยาง”

 

“ใต้เท้าซู  ใต้เท้าซู  โปรดช่วยเราด้วย!  หมู่บ้านของเราถูกน้ำท่วมและไม่มีอะไรเหลือ….”

 

“ใช่  ใต้เท้าซู ได้โปรดช่วยเราด้วย….”

 

ผู้ประสบภัยแต่ละคนกำลังโห่ร้องขอความช่วยเหลือจากซูมู่เกอด้วยความตื่นเต้นในสายตาของพวกเขา

 

“ใต้เท้าซู  โปรดช่วยหลานของข้าน้อยด้วย  เขากำลังจะตาย!”  ทันใดนั้นหญิงชราผมสีขาวก็รีบวิ่งออกมาคว้าชุดของซูมู่เกอแล้วร้องด้วยเสียงแหบแห้ง

 

“ทุกท่าน  โปรดลุกขึ้นเถิด  ราชสำนักจะไม่ทิ้งพวกท่านไว้ข้างหลัง”

 

ซูมู่เกอมองไปข้างหลังของหญิงชราและเห็นเด็กชายอายุราวสองหรือสามขวบนอนอยู่ที่พื้น

 

“ท่านแม่เฒ่าไม่ต้องกังวล  ข้าจะช่วยเขาเอง”

 

นางเดินไปหาเด็กชายสะพายกล่องยาไว้ที่หลังและนั่งลง  นางเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากของเด็กชายและพบว่ามันร้อนจนน่ากลัว

 

จากนั้นนางก็ตรวจดูปากและตาของเด็ก  “หลานชายของท่านมีไข้และต้องรีบรักษโดยด่วน”

 

ข้าสูงอาจเป็นอันตรายต่อเด็กได้  ไม่ว่าจะเกิดจากสาเหตุใดขั้นตอนแรกของการรักษาคือการทำให้ร่างกายของผู้ป่วยเย็นลง

 

“ที่ปรึกษาหลี่ไปหาห้องที่อากาศถ่ายเทและพาเด็กไปที่นั่น”

 

หลายคนออกจากเขตโจว  แม้ว่าแทบจะไม่เหลืออะไรเลย  มีห้องว่างมากมาย  ที่ปรึกษาหลี่สั่งให้คนของเขาเตรียมรับมือทันที

 

“ใต้เท้าซู  หลายชายของข้าน้อยเป็นอย่างไรบ้าง?”

 

“อย่างห่วงไปเลย  การตรวจเบื้องต้นของข้าบ่งชี้ว่าเด็กเป็นหวัดและมีไข้  อาการป่วยของเขาต้องได้รับการตรวจเพิ่มเติมเพื่อให้ได้ผล”

 

หญิงชราพยักหน้าด้วยความสับสน  และสายตาของนางที่มีต่อซูมู่เกอไม่สามารถละสายตาไปได้

 

ไม่นาน  ที่ปรึกหาหลี่ก็เตรียมห้องพร้อมให้นางใช้งาน

 

ซูมู่เกอสั่งให้พวกเขาอุ้มเด็กน้อยอย่างระมัดระวังเข้าไปในห้องสะอาดที่จัดเตรียมไว้

 

จากนั้นนางก็ขอให้ทุกคนที่รู้สึกไม่สบายออกมาและจัดให้พวกเขาอยู่ในห้องแยกต่างหากอย่างเป็นระเบียบ

 

“ที่ปรึกษาหลี่  ในเมืองนี้สามารถใช้วัสดุยาได้กี่ชนิด?”

 

“การแพทย์  วัสดุทางการแพทย์?” ที่ปรึกษาหลี่รู้สึกสับสนเล็กน้อย  ใต้เท้าของข้า  ท่านไม่ควรกังวลเกี่ยวกับปริมาณอาหารที่เรามีในขณะนี้!

 

“ข้า ข้าไม่  ไม่รู้…”

 

“ไปหาคำตอบมา ซื้อวัสดุทางการแพทย์ที่สามารถใช้ได้มาด้วย”

 

ซูมู่เกอหันหลังและเดินเข้าไปในห้องโดยไม่ได้อธิบายเพิ่มเติมกับที่ปรึกษาหลี่

 

เขตโจวไม่ได้ใหญ่โต  มีแพทย์น้อยมาก  พวกเขาเกือบทั้งหมดหนีไปเพราะน้ำท่วม  นับประสาอะไรกับผู้ที่สามารถรักษาผู้ป่วยได้

 

มีห้องเกือบสามห้องที่เต็มไปด้วยผู้ป่วยและหัวใจของซูมู่เกอก็ปวดร้าว

 

นางไม่คาดคิดมาก่อนว่าหลังจากที่นางหันกลับมาและเข้าไปในห้องผู้ป่วย  ที่ปรึกษาหลี่กลับมาด่วน!

 

ซูมู่เกอเป็นคนสุดท้ายที่ถูกขัดจังหวะเมื่อนางให้การรักษา  นางหายใจเข้าลึก ๆ และมองไปที่ที่ปรึกษาหลี่

 

“ท่านควรมีบางอย่างที่สำคัญมากจริงๆที่จะบอกข้า!”

 

ที่ปรึกษาหลี่ตัวสั่นมาที่ซูมู่เกอ  ใบหน้าของเขาเย็นชืดราวกับน้ำค้างแข็ง  “ใต้เท้า  มันสำคัญมาก!”

 

“อะไร?”

 

“ราชสำนักได้ส่งคนมาที่นี่เพื่อช่วยเราในเรื่องน้ำท่วม!”

 

ซูมู่เกอตะลึงเล็กน้อย  “อะไรนะ?”

 

“จริง  ใต้เท้า  ตอนนี้ขุนนางจากราชสำนักได้มาถึงหย่าเหมินแล้ว  ได้โปรดกลับไปกับข้าเดี๋ยวนี้เถอะ!”

 

ซูมู่เกอไม่ขยับ  “เจ้านายคนไหนจากราชสำนัก”

 

“ท่านอ๋องเซี่ย!”