“ใต้เท้าเซี่ย  อะไรที่บอกว่าคนเหล่านั้นมีร่วมกัน?”

 

“ที่ปรึกษาหลี่กล่าวว่าคนป่วยมาจากหมู่บ้านเดียวกัน”

 

ซูมู่เกอขมวดคิ้ว  “พวกเขามาจากสถานที่เดียวกัน?”

 

“ใช่  ตอนนี้น้ำท่วมลดลงแล้ว  เจ้าอยากไปดูไหม ใต้เท้าซู?”

 

ซูมู่เกอไม่ตอบ  สถานการณ์ของผู้ป่วยยังไม่แน่นอนและนางคงกังวลถ้านางจะจากไป

 

“ผู้พิพากษาของเขตโจวก็ถูกน้ำท่วมพัดหายไปที่หมู่บ้านนั้น”  เซี่ยโฮวโม่พูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม  ขณะที่เขาสังเกตเห็นความเงียบของซูมู่เกอ

 

“อะไรนะ!?”  ซูมู่เกอเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ

 

“ เนื่องจากใต้เท้าซูไม่เต็มใจที่จะไป  เพียงแค่อยู่ที่นี่และให้ความร่วมมือกับองค์ชายสอง  ตงหลินเตรียมม้าให้พร้อม”

 

“ขอรับ  ใต้เท้า”

 

หากมีบางสิ่งที่เกี่ยวข้องกับโรคในหมู่บ้าน   มันจะไม่เสียเวลาที่ไปเยือน

 

“ใต้เท้าเซี่ย  ข้าอยากไปกับท่าน”

 

ริมฝีปากของเซี่ยโฮวโม่ยกขึ้นเล็กน้อย  และเขาก็เดินออกไปอย่างก้าวกระโดด

……………………….

 

ในทางกลับกัน  เซี่ยโฮวคุณออกปากไล่ที่ปรึกษาหลี่ให้ออกไป

 

อยู่ในห้องจึงมีเพียงเซี่ยโฮวคุณและหนึ่งในผู้ติดตามที่ไว้ใจของเขา

 

เซี่ยโฮวคุณเอนหลังพิงพนักเก้าอี้  ดวงตาของเขาเย็นชาและมืดมน “ฮันหยู  ทำไมข้ารู้สึกว่าซูหลุนคนนี้แปลกไปหน่อย?”

 

“แบบไหนรึพะย่ะค่ะ  องค์ชายสอง?”  ในฐานะผู้ติดตามที่ไว้เนื่อเชื่อใจขององค์ชายสอง  ซึ่งเป็นผู้ที่น่าจะได้ครองราชย์มากที่สุด  ฮันหยูไม่ได้ให้ความสนใจกับซูหลุนเลย  ขุนนางท้องถิ่นตัวเล็กๆ ที่ไม่ได้รับการจัดอันดับใดๆ ในราชสำนักมานานหลายปี

 

เซี่ยโฮวคุณส่ายหน้า  ซูหลุนถูกราชสำนักส่งตัวมาที่นี่เมื่อหลายปีก่อน  และเขาจะมองคนประเภทนี้อย่างไง

 

เซี่ยโฮวคุณโบกมือและเห็นได้ชัดว่า  เขาไม่ต้องการพูดเรื่องนี้ต่อ

 

“มันเกิดจากความพยายามของข้าอย่างมากในการที่จะให้ท่านพ่อประทานอนุญาตให้ข้ามาที่นี่  ใครจะรู้ว่าสิงโตขวางทางอยู่ที่นี่!”

 

ฮันหยูก็รู้สึกเช่นเดียวกัน  การปรากฏตัวของราชาแห่งจินเป็นอุปสรรค

 

“มันชัดเจน  มันเป็นท่านพ่อของข้าที่ส่งเขามาที่นี่เพื่อบรรเทาภัยพิบัติ  แล้วทำไมเขาถึงยอมให้ข้ามาที่นี่ด้วย?  บอกข้าว่าเจ้าคิดว่าท่านพ่อของข้ารู้อะไร?”  เซี่ยโฮวคุณยืดหลังของเขาและลุกขึ้นนั่งหลังตรงในขณะที่พูดจบ

 

เขาได้รับการปกปิดอย่างมากเกี่ยวกับเรื่องนี้  พ่อของเขาค้นพบอะไร?

 

“ฝ่าบาทพะย่ะค่ะ  เราไม่ควรตื่นตระหนก  การไม่ลงมือทำในตอนนี้ถือเป็นแผนการที่ดีที่สุด”

 

เซี่ยโฮวคุณพยักหน้าและกล่าวว่า  “เจ้าพูดถูก  จับตาดูเซี่ยโฮวโม่  ข้าจะไม่ปล่อยให้เขาทำลายอะไรได้!”

 

“พะย่ะค่ะ  ฝ่าบาท”

………………………….

 

มันเป็นการเดินทางที่ยากลำบากหลังฝนตกหนัก  บนหลังม้า  ซูมู่เกอรู้สึกว่ากีบของม้าเกือบจะลื่นไถลไปหลายครั้ง  หากไม่ใช่เพราะการขี่ม้าที่นางเคยเรียนรู้ในชีวิตก่อนหน้านี้  นางคงจะตกลงไปในโคลนแล้ว

 

โจวฉิ่วและโจวเหว่ยอยู่ข้างหน้าเพื่อสำรวจทาง  ตามที่ผู้คนจากมณฑลโจว  หมู่บ้านต้าหวังเป็นหมู่บ้านที่อยู่ใกล้กับเขตใจกลางเมืองของเขตโจวมากที่สุด

 

หญ้าและต้นไม้ที่ถูกน้ำท่วมสามารถมองเห็นได้ทุกที่  และพวกเขายังสังเกตเห็นซากศพบางส่วนเริ่มเน่าเปื่อย

 

“ใต้เท้า  หมู่บ้านต้าหวังอยู่ข้างหน้าแล้วขอรับ”

 

ซูมู่เกอมองขึ้นไปและเห็นเศษกระเบื้องและอิฐแตกจากไกลๆ

 

“ใช่ล่ะ”  เซี่ยโฮวโม่ลงจากหลังม้าและเดินไปข้าหน้าซูมู่เกอ

 

โจวฉิ่วสะบัดม้าเพื่อไปข้างหน้าและปัดโคลนสีเหลืองบนหินก้อนใหญ่  “หมู่บ้านต้าหวัง”  ชื่อที่สลักบนนั้นถูกเปิดเผยอย่างชัดเจน

 

ยกเว้นบ้านที่สร้างด้วยอิฐสีดำที่ยังคงตั้งอยู่  นอกนั้นทั้งหมดเป็นเศษซาก

 

ซูมู่เกอกระโดดลงจากหลังม้าและเริ่มเดินไปบนซากปรักหักพัง

 

หมู่บ้านนี้ไม่ใหญ่นัก  และใช้เวลามากที่สุดเพียงสิบห้านาทีจากปลายด้านหนึ่งไปยังอีกฟากหนึ่ง  บ้านส่วนใหญ่ถูกโคลนพัดหายไปหมดและทุกอย่างสามารถมองเห็นได้ในพริบตา

 

“ใต้เท้า  ข้าพบว่าทุกวันผู้คนในหมู่บ้านไปที่ภูเขาด้านหลัง  และพวกเขาจะอยู่ที่นั่นทั้งวันและจะไม่ลงมาจนกว่าจะมืด  แต่ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาไปทำอะไรที่นั่น” โจวเหว่ยชี้ไปที่ภูเขากว้างที่อยู่ด้านหลังหมู่บ้านและกล่าว

 

“ เราจะไปและลองดูกัน”

 

พวกเขาผูกม้าและเดินไปที่ภูเขา

 

ทันทีที่พวกเขาอยู่บนภูเขา  ซูมู่เกอรู้สึกถึงบางอย่างที่แตกต่าง  ไม่มีสัญญาณว่าน้ำท่วมจะชะล้างพืชพันธุ์บนภูเขานี้มากนัก  ซึ่งหมายความว่ามันไม่สามารถจมอยู่ใต้น้ำที่นี่ได้

 

ยิ่งพวกเขาขึ้นไปบนภูเขามากเท่าไหร่ซูมู่เกอก็พบว่ามันคือความผิดปกติ  แต่เธอบอกไม่ได้ว่าที่ไหนหรืออย่างไร

 

“มันเข้ามาในภูเขาลึกมากแล้วตอนนี้  ชาวบ้านทำอะไรที่นี่ทุกวัน”  ซูมู่เกอกล่าว

 

คิ้วขมวดและพูดต่อ  “แม้กระทั่งการล่าสัตว์  มันไม่จำเป็นต้องมีคนจำนวนมากมารวมตัวกันในเวลาเดียวกัน”

 

เซี่ยโฮวโม่ยืนนิ่งและมองไปรอบๆ  “มีสิ่งไม่มีชีวิต”

 

ไม่มีชีวิต!

 

ใช่แล้ว  นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมนางถึงรู้สึกแปลก ๆ  พวกเขาไม่เห็นนกแม้แต่ตัวเดียวตลอดทางได้อย่างไร?  เป็นไปไม่ได้แน่นอนที่ไม่มีนกแม้แต่ตัวเดียวที่ยังมีชีวิตอยู่บนภูเขาขนาดใหญ่ซึ่งไม่ได้รับผลกระทบจากน้ำท่วม

 

“มีเสียงกรอบแกรบ”

 

“เริ่มต้นขึ้นแล้ว”

 

เสียงกิ่งไม้สั่นก็มาเช่นกัน  ทุกคนหยุดและมองไปรอบๆ ด้วยความตื่นตัว

 

“ใต้เท้า  ระวัง!”

 

โจวฉิ่วและโจวเหว่ยเข้าไปในตำแหน่งป้องกันเซี่ยโฮวโม่ทันที

 

เงาต้นไม้ร่วงลงบนพื้นเมื่อจู่ๆเงารอบเท้าของซูมู่เกอก็มืดลง  แล้วเงาที่น่ากลัวก็พุ่งตรงมาหานางจากด้านบน  นางสะดุ้ง  แต่หมุนตัวเพื่อพยายามหลบหลีกการโจมตี  วินาทีถัดมาก็มีมือโอบรอบเอวของนางและยกขึ้นทั้งตัว

 

“ปัง!”

 

ชายชุดดำมากกว่าหนึ่งโหลล้อมรอบพวกเขา

 

เซี่ยโฮวโม่ปล่อยซูมู่เกอลงและให้นางอยู่ข้างหลัง

 

“ผู้บุกรุกสมควรตาย!”

 

คนเหล่านี้เริ่มการต่อสู้อย่างดุเดือดโดยไม่แม้จะปล่อยให้ได้หายใจ

 

หลายคนกำลังมุ่งเข้าหาซูมู่เกอและเซี่ยโฮวโม่

 

ดวงตาของเซี่ยโฮวโม่มืดลงและลึกล้ำ  และเขาเหวี่ยงหมัดหนักใส่หน้าชายคนหนึ่ง   ซูมู่เกอเชื่อว่าสมองของชายคนนั้นแหลกสลาย!

 

ซูมู่เกอกำลังมองไปที่เซี่ยโฮวโม่และร่างกายที่แข็งแกร่งของเขาก็เหมือนโล่สูงยืนอยู่ตรงหน้าและป้องกันการสังหารทั้งหมดให้ห่างจากนาง

 

ซูมู่เกอจับกริชของนางแน่นเพื่อป้องกันการโจมตีจากด้านหนังของเซี่ยโฮวโม่

 

“ไปกันเถอะ!”  เซี่ยโฮวโม่พูดด้วยเสียงต่ำ  แล้วเขาก็จับเอวของนางและเหาะขึ้นไปที่ต้นไม้

 

ผ่านกิ่งไม้  ซูมู่เกอตระหนักว่าคนเหล่านั้นมาจากด้านซ้ายของพวกเขา

 

แน่นอนว่าเซี่ยโฮวโม่สังเกตเห็นเช่นกันและมีความคิดเช่นเดียวกับซูมู่เกอ

 

เขาพานางผ่านต้นไม้และเหาะลึกเข้าไปในป่า

 

ชายชุดดำเหล่านั้นไล่ตามพวกเขาทันที  อย่างไรก็ตาม  วิชาตัวเบาของพวกเขาเทียบชั้นไม่ได้กับเซี่ยโฮวโม่  ไม่ถึงสิบห้านาที  พวกเขาก็หายไปจากสายตาทั้งสอง

 

ความโหดเหี้ยมกระหายเลือดฉายชัดในดวงตาของชายเหล่านี้

 

“แยกกันไปและตามหาให้พบ!”

 

“ขอรับ!”

 

อีกด้านหนึ่งของภูเขา  เซี่ยโฮวโม่หยุดและมองลงไป  ร่างทั้งร่างของซูมู่เกอกำลังเกาะติดกับเขา

 

ซูมู่เกอเอามือของนางโอบรอบคอของเขาแน่น  และขาของนางพันรอบเอวของเขาเช่นเดียวกับหัวของนางฝังอยู่ที่คอของเขา  ไม่สามารถมองเห็นความเป็นชายจากนางได้เลย

 

“ใต้เท้าซู  ดูเหมือนว่าเจ้าจะกลัวไม่น้อย” เสียงทุ้มและแหบทำให้จิตใจของซูมู่เกอกลับมา  ดังนั้นนางจึงเงยหน้าขึ้นจากคอของเซี่ยโฮวโม่และมองเขาด้วยความงุนงง

 

ตาของพวกเขาถูกตรึง  ซูมู่เกอโทรทำเสียงเบาๆ และปล่อยตัวเองจากเซี่ยโฮ่วโม่อย่างไม่รีบร้อน

 

น่าอายแค่ไหน!

 

นางไม่กลัวอะไรในโลกนอกจากความสูง!

 

นางไม่มีวันยอมรับว่านางกลัวแค่ไหนเมื่อเซี่ยโฮวโม่อุ้มนางเหาะลอยไปท่ามกลางต้นไม้สูง

 

ช่างเป็นอะไรที่แย่มากและผู้ชายที่ไร้มารยาท  เขาทำให้นางเป็นเรื่องสนุกแบบนั้น!

 

ซูมู่เกอเปล่งเสียงไม่พอใจและคว้าแขนเสื้อไว้แน่นโดยไม่พูดอะไรอีก

 

เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่ไม่พอใจของนาง แต่ทำอะไรไม่ถูก  เซี่ยโฮวโม่ยิ้มและเขาแทบอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปจิ้มแก้มที่พองป่องเหล่านั้น  มันน่าจะรู้สึกดี

 

หลังจากหายใจเข้าลึก ๆ หลายครั้ง  ซูมู่เกอรู้สึกสงบขึ้นมาก  และนางมองไปรอบ ๆ เพื่อหาสิ่งที่ทำให้ไขว้เขว

 

อย่างน่าแปลก  นางเห็นถ้ำที่ซ่อนอยู่ในขณะที่นางหันกลับมา

 

นางเดินไปที่ถ้ำและดึงต้นไม้ออก  ค้นพบทางเข้าสูงครึ่งเมตร

 

ซูมู่เกอย่อตัวลงและสังเกตไปรอบๆ  แล้วนางก็ลุกขึ้นยืนและพูดว่า  “ผู้คนเข้าออกถ้ำแห่งนี้เนื่องจากพืชภายนอกไม่ได้เติบโตตามธรรมชาติมานานหลายปีแล้ว  พวกมันถูกใช้เพื่อปิดปากถ้ำเมื่อเร็วๆนี้”

 

“ถูกต้อง”  เซี่ยโฮวโม่ทิ้งร่องรอยไว้ให้ลูกน้องของเขาและจากนั้นเขาก็เดินเข้าไปในถ้ำด้วยตัวเอง

 

ซูมู่เกอจ้องมองเขาจากข้างหลังและเดินตามอย่างเชื่องๆ

 

ตอนแรกมืดมากและมองไม่เห็นอะไรเลย  แต่เมื่อเปิดประตูไม้ธรรมดาๆ นั้น มันสว่างวาบขึ้นในทันที

 

“ทำไมดูเหมือนอุโมงค์”

 

เซี่ยโฮวโม่เอื้อมมือของเขาหยิบโคลนจากทั้งสองข้างและสูดดม  “นี่เป็นโคลนเก่าจึงไม่ได้ขุดขึ้นใหม่”

 

ซูมู่เกอสังเกตเห็นรอยเท้าที่ยุ่งเหยิงบนพื้นซึ่งแสดงให้เห็นว่ามีคนเดินผ่านไปมาค่อนข้างบ่อย

 

พวกเขาเดินไปเรื่อย ๆ และรู้สึกเหมือนว่ามันจะไม่มีวันสิ้นสุด  นาน ๆ ครั้งพื้นที่เล็ก ๆ ที่มีกระดานไม้และฟางก็ปรากฏขึ้นที่ด้านข้าง  ราวกับเป็นสถานที่พักผ่อน

 

หลังจากเดินประมาณครึ่งชั่วโมง เซี่ยโฮ่วโม่ชะงักกึก

 

ซูมู่เกอเสียสมาธิและเกือบชนหลังของเขา

 

“หยุดทำไม?   ท่านพบอะไร?”

 

เซี่ยโฮวโม่หยิบเศษดินขึ้นมาจากพื้นและตรวจสอบ  “สิ่งสกปรกที่นี่ดูใหม่กว่าบริเวณทางเข้าเสียอีก  แต่มันอยู่ที่นี่มาระยะหนึ่งแล้ว”

 

ซูมู่เกอมองเขาด้วยความสับสน

 

เซี่ยโฮวโม่ทิ้งดินและถูมือของเขา  “มันดูเหมือนจะอีกยาวไกล”

 

“ท่านไม่อยากรู้ว่ามันไปยังที่ใดหรือ ใต้เท้าเซี่ย?”

 

“มีหลายสิ่งที่ข้าไม่จำเป็ฯต้องทำด้วยตัวเอง”

 

ซูมู่เกอรู้สึกสับสนกับคำตอบของเขา  นางหันหน้าหนีและรู้สึกว่าเท้าของนางเตะอะไรบางอย่าง  จากนั้นนางก็มองลงไปและเห็นขวดกระเบื้องสีแดง  นางก้มลงไปหยิบมันขึ้นมาและดมโดยไม่รู้ตัว

 

จมูกของนางไวต่อยามาก  ทันใดนั้นนางก็ได้กลิ่นบางอย่างผิดปกติ

 

“มันคืออะไร?”

 

“ข้าพบมันบนพื้นและกลิ่นยาข้างในมีกลิ่นแปลกๆ”

 

“ให้ข้าดู”

 

ซูมู่เกอมองไปที่มือที่ยื่นมาตรงหน้านางและรู้สึกประหลาดในเล็กน้อย  แต่ก็ยังส่งขวดกระเบื้องให้เขาอยู่ดี

 

เซี่ยโฮวโม่เอามันไปดม “สมุนไพรซูซิน?”

 

“สมุนไพรซูซิน…” มันเป็นหนึ่งในสมุนไพรที่ขายดีที่สุดชนิดหนึ่งที่ขายให้กับแคว้นฉู่จากพวกตะวันตก  ซึ่งใช้ในการบำรุงปอดของคน

 

“ใต้เท้าเซี่ย  ท่านรู้จักสมุนไพรนี้หรือไม่?”

 

เซี่ยโฮวโม่คืนขวดกระเบื้องให้นางและพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “นิดหน่อย  ได้เวลากลับแล้ว”

 

“ได้เลย”

 

พวกเขารู้สึกได้ถึงอากาศเย็นที่พัดเข้ามา  ซึ่งพิสูจน์ได้ว่าปลายอีกด้านของอุโมงค์ยาวๆนี้ได้ทะลุออกไปแล้ว

 

ซูมู่เกอเดินตามหลังเซี่ยโฮวโม่และนางรู้สึกว่ามีสายตาจ้องมองพวกเขาตลอดทาง  อย่างไรก็ตามเมื่อนางหันกลับไป  นางมองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากอุโมงค์ที่ไม่มีที่สิ้นสุด

 

“จะเป็นอย่างไรถ้าชายชุดดำรอเราอยู่ที่ทางออก?”

 

“ถ้าพวกเขารู้ว่าเราอยู่ที่นี่  พวกเขาจะเข้ามาและไล่ล่าเรา”

 

มีเงาออกมาจากความมืดหลังจากที่พวกเขาเดินไกลออกไป…